|
| | Bangkok Post
Published: 17/01/2010 at 12:00 AM
A very trying birth
One man's view of the pitfalls of a pregnant woman's visit to a Thai hospital
I was invited to see the new-born baby of a friend. I was present at the birth of the child, but was not witness to the events that followed. These were related to me by the parties involved.
POSTNATAL: Ms Wimon in the maternity ward after the delivery of her baby daughter.
Her name is Wimon Niemhom, she was 21 at the time, and was carrying her fourth child. She knew her time had come. Big sister hailed a taxi and they headed north on Phahon Yothin Road to Buhumipol Hospital, where she was registered under the government's gold card health insurance plan.
About one-third of the way into the journey, the pain became unbearable, her waters had broken, northbound traffic was heavy and the occupants of the taxi agreed to detour to the nearby Maeleedek (mother and child) Hospital in Bang Khen district.
This institution specialises in maternity care, and is run by the Ministry of Public Health. The staff received her at 7am and took her directly to the delivery room where she was met by a team of midwives. No physician or administrative staff were present.
It was her first time at Maeleedek, and in just 11 minutes she gave birth to a healthy baby girl. That was on March 27, 2009, and that was the end of the good news.
While suffering intense labour pains she unwittingly signed several documents without reading or understanding them. One of these was a contract to forsake her free government health insurance and to relinquish her constitutional right to free government medical care. She promised to pay for all services in cash.
Another document limited her rights in any criminal or civil suits. For this, the staff signed a statement saying that they had explained the details and that by signing, Ms Wimon agreed that she understood. But nothing was explained, and Ms Wimon understood nothing.
ONE MONTH OLD: Ms Wimon with her fourth child, Sue.
It should be noted that statements limiting liability seldom stand up in court - you cannot relinquish rights you already have. What Ms Wimon agreed to was no more valid than a confession to a crime signed under duress.
The staff offered her sterilisation that very afternoon, and she accepted. This is customary in all government hospitals if you have at least two children. It is always free, but Ms Wimon was charged.
And despite knowing she was an indigent case they also offered her an air-conditioned ward at her own expense. She declined.
On the third day she was due to be discharged, but funds to cover her bills were not available. A junior nurse read off charges of 13,000 baht. These were lowered to 9,000 baht, but this amount still could not be found.
The nursing staff told Ms Wimon: "You will be held here until you pay in full," adding "Why didn't you go to Buhumipol?"
They noticed a farang present on her first day in the hospital, and suggested several times that he might be helpful in footing the bill.
The staff never explained the charges, and never mentioned that Ms Wimon had already signed a contract to pay in cash. They simply said the gold card did not apply and left it that way. Ms Wimon could not remember signing the contract, and did not see the actual document until seven months has passed. It was pay-up or stay locked-up.
On the scheduled day of discharge, funds were not available and Ms Wimon was not allowed to leave. She dressed and sat on the edge of her bed, hoping to gain sympathy. But it did not work. She was coaxed back into her hospital pyjamas with the promise that everything would be alright in the morning.
As a "reward", Ms Wimon was allowed to spend the night in an adjoining air-conditioned VIP ward. To make it appear she had not been singled out for special treatment, two other mothers were also invited to sleep in the ward. It was Ms Wimon's first night sleeping in with air-conditioning.
Her clothing was necessary for her to leave, but retrieving it would mean passing through the nurses' quarters. The staff later unguardedly admitted that they do this to prevent people leaving, and that there had been two such incidents since the hospital opened.
The next day, cash arrived and Ms Wimon was released. Her big sister Biew made two sorties and came up with 4,000 baht, which turned out to be their grandmother's monthly wage as a cleaning attendant. No receipt was given.
Upon seeing this, the nursing staff lowered the charge to 6,665 baht, with the remaining 2,665 baht to be paid in installments. Ms Wimon signed this agreement but was never given a copy.
In fact, Ms Wimon left the hospital without a single piece of paper - other than her daughter's birth certificate - to ever show that she had been there. It was like a trip to a Sunday market.
On July 21, a member of staff told this writer by telephone that Ms Wimon's receipt was not issued because payment was incomplete.
The same official said that this was not an emergency case.
That was still the understanding on July 28, when Ms Wimon and this writer were invited to a meeting with senior staff. The get-together included the surgeon who performed the sterilisation and two high-ranking nurses. None of the three would reveal their names.
Ms Wimon broke down relating her tale of incarceration, and this prompted the unnamed surgeon to produce the receipt for 4,000 baht, which he promptly handed to Ms Wimon.
A further explanation for the missing receipt came in a letter from Maeleedek director Chairote Kummongkol in October. He wrote that an official receipt was ready the day after Ms Wimon left, but she failed to pick it up.
A temporary receipt could have been written. Ms Wimon is contactable; she lives just across the street and the receipt could have been delivered. In any event, Ms Wimon was not too anxious to return to the hospital.
At issue here is the interpretation of the gold card regulations of the National Health Security Office (NHSO):
- The gold card covers mothers to two deliveries. Any others must be paid for in cash;
- the gold card is good for emergency care at any hospital in the country, public or private;
- the gold card provides for free female sterilisation shortly after birth.
It was all determined a few moments after Ms Wimon's admission. She told the obstetrics staff that this was her fourth child, and the nursing team automatically determined, without consulting management, that it was not an emergency - so they felt justified in having Ms Wimon sign off-the-shelf forms relinquishing gold card privileges.
No explanation was given, and Ms Wimon, in the throes of labour, trustingly signed everything put in front of her without reading it. The two-baby limit and the whether or not her admission was an emergency were never mentioned by staff during Ms Wimon's entire stay at Maeleedek.
Regulation No1 is not widely known. This writer learned of it from the NHSO some five months later. It appears in the fine print when you first apply for the card, but a couple of years ago these rules were not handed out.
Ms Wimon was in the same insurance situation with her third baby at Buhumipol, where there was no mention of the two-baby limit. The final 3,000 baht bill at Buhumipol was settled with a 1,000 baht cash payment and a 2,000 baht contribution from social welfare. In short, Buhumipol's welfare scheme rivalled the gold card's benefits.
As to regulation No2, in this writer's opinion it was indeed an emergency case, and it should be covered. Ms Wimon did not go to Maeleedek to have a baby - she went there because her life was in danger.
Another aspect was the sterilisation performed later in the day. Ms Wimon and the baby's father duly signed the consent agreement. However, the surgeon did not immediately endorse it. His signature belatedly appeared seven months later.
By signing, the doctor promises to brief the patient on the seriousness of sterilisation. He is supposed to advise her that it is permanent and irreversible. He should warn her that it must be strictly voluntary and not influenced by others.
In this case, the surgeon did not utter a single word to Ms Wimon, nor did she get any briefing from the nursing staff.
Sterilisation in Thailand involves severing a portion of the fallopian tube and verifying it with a pathology test. That was not done at Maeleedek, so there is a chance the surgery failed - all the more reason to know the surgeon's name.
On regulation No3, sterilisations are supposed to be free as part of a government effort to curb the population growth of marginal citizens. It was not performed free at Maeleedek.
A private hospital would probably have sent Ms Wimon to Buhumipol by ambulance after performing emergency services. She would then have had less harassment and some welfare assistance. However, a government hospital like Maeleedek would loose face by doing this.
There are still several unresolved matters: Was Ms Wimon tested for HIV? What were the results? Where is her signature granting permission for the test? What about the unseen statement totalling all the charges including sterilisation? What happened to the installment agreement that Ms Wimon signed? Are these items not normally given to all patients by all hospitals?
The government handles the bulk of healthcare in Thailand, providing free services to the majority of the population, who are indeed marginal.
Their hallmark is the gold card providing no-cost insurance from NHSO. These people have no choice but to be trusting and hope for the best. They seldom know their rights and are unlikely to protest.
About the author
Writer: Frank Lombard
Position: Writer | | โดย: ใครก็ได้ช่วยแปลให้ด้วย [11 มิ.ย. 53 10:52] ( IP A:58.9.190.215 X: ) |  |       | | |
ความคิดเห็นที่ 1
A very trying birth
Bangkok Post
Published: 17/01/2010 at 12:00 AM
A very trying birth
One man's view of the pitfalls of a pregnant woman's visit to a Thai hospital
มุมมองของชายคนหนึ่งต่อความผิดพลาดของหญิงท้องที่เข้าโรงพยาบาลเมืองไทย
I was invited to see the new-born baby of a friend. I was present at the birth of the child, but was not witness to the events that followed. These were related to me by the parties involved.
ผมได้รับเชิญให้เยี่ยมเด็กแรกเกิดของเพื่อน ผมอยู่ในตอนที่เด็กเกิดแต่ไม่ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดต่อมาตอนหลัง แต่คนที่เกี่ยวข้องเล่าให้ฟัง
POSTNATAL: Ms Wimon in the maternity ward after the delivery of her baby daughter.
Her name is Wimon Niemhom, she was 21 at the time, and was carrying her fourth child. She knew her time had come. Big sister hailed a taxi and they headed north on Phahon Yothin Road to Buhumipol Hospital, where she was registered under the government's gold card health insurance plan.
หลังคลอด นางวิมนในหอผู้ป่วยหลังคลอดหลังจากคลอดบุตรสาวของหล่อนแล้ว เธอชื่อวิมน เนียมหอม อายุ 21 ในขณะนั้น และกำลังตั้งท้องคนที่ 4 หล่อนรู้ดีว่าเวลาคลอดมาถึงแล้ว พี่สาวคนโตกว่าเรียกแท็กซี่และพวกเขามุ่งตรงไปทางเหนือของถนนพหลโยธินเพื่อไป รพ. ภูมิพล ซึ่งเธอได้ขึ้นทะเบียนสิทธิบัตรทองของรัฐบาลไว้
About one-third of the way into the journey, the pain became unbearable, her waters had broken, northbound traffic was heavy and the occupants of the taxi agreed to detour to the nearby Maeleedek (mother and child) Hospital in Bang Khen district.
This institution specialises in maternity care, and is run by the Ministry of Public Health. The staff received her at 7am and took her directly to the delivery room where she was met by a team of midwives. No physician or administrative staff were present.
พอไปได้ทางหนึ่งในสาม การเจ็บท้องก็มากขึ้นจนทนไม่ไหว ถุงน้ำคร่ำก็แตก ทางไปทางเหนือจราจรก็ติดมากและคนในแท็กซี่ทั้งหมดก็ตกลงกันว่าจะเลี้ยวไปโรงพยาบาลแม่และเด็กที่อยู่ใกล้ๆของเขตบางเขน สถาบันนี้ชำนาญเรื่องดูแลแม่ที่ตั้งท้อง และบริหารงานโดยกระทรวงสาธารณสุข เจ้าหน้าที่รับเธอไว้ตอน 7 โมงเช้า และนำเธอไปห้องคลอดทันที ซึ่งเธอได้รับการดูแลโดยทีมงานผดุงครรภ์ ไม่มีแพทย์หรือเจ้าหน้าที่บริหารอยู่ ณ ที่นั้น
It was her first time at Maeleedek, and in just 11 minutes she gave birth to a healthy baby girl. That was on March 27, 2009, and that was the end of the good news.
While suffering intense labour pains she unwittingly signed several documents without reading or understanding them. One of these was a contract to forsake her free government health insurance and to relinquish her constitutional right to free government medical care. She promised to pay for all services in cash.
นี่เป็นครั้งแรกของเธอที่โรงพยาบาลแม่และเด็ก และภายในเวลา 11 นาที หล่อนก็คลอดบุตรสาวที่แข็งแรงดี วันนั้นเป็นวันที่ 27 มีนาคม 2009 และนั่นเป็นอันสิ้นสุดข่าวดี
ในขณะที่กำลังเจ็บท้อง เธอก็ไม่รู้ว่าเซ็นเอกสารอะไรไปบ้างจำนวนมาก โดยไม่ได้อ่านและทำความเข้าใจ เอกสารชิ้นหนึ่งในจำนวนนั้น เป็นสัญญาสละสิทธิใช้บัตรทองและยกเลิกสิทธิของหล่อนตามรัฐธรรมนูญที่จะได้รับบริการฟรีจากรัฐ เธอสัญญาว่าจะจ่ายทุกค่าบริการเป็นเงินสด
Another document limited her rights in any criminal or civil suits. For this, the staff signed a statement saying that they had explained the details and that by signing, Ms Wimon agreed that she understood. But nothing was explained, and Ms Wimon understood nothing.
เอกสารอื่นอีกอันเป็นการจำกัดสิทธิของหล่อนในการฟ้องร้องทั้งทางแพ่งและอาญา สำหรับเรื่องนี้ เจ้าหน้าที่ได้ลงชื่อในข้อความที่ว่า พวกเขาได้อธิบายทุกอย่างโดยละเอียดและโดยการลงชื่อของนางวิมน นางยอมรับว่านางเข้าใจแจ่มแจ้ง แต่ความจริงมิได้มีการอธิบายแต่อย่างไร และนางวิมนไม่เข้าใจเรื่องใดๆทั้งสิ้น
ONE MONTH OLD: Ms Wimon with her fourth child, Sue.
It should be noted that statements limiting liability seldom stand up in court - you cannot relinquish rights you already have. What Ms Wimon agreed to was no more valid than a confession to a crime signed under duress.
The staff offered her sterilisation that very afternoon, and she accepted. This is customary in all government hospitals if you have at least two children. It is always free, but Ms Wimon was charged.
ผ่านไปหนึ่งเดือน
นางวิมนและบุตรคนที่ 4 ถูกฟ้อง
ต้องเข้าใจก่อนว่า ข้อความที่จำกัดการรับผิดน้อยครั้งที่จะชนะในศาล คุณไม่สามารถสละสิทธิ์ที่คุณมีอยู่แล้ว สิ่งที่นางวิมนตกลงนั้น ก็ไม่มีอะไรต่างไปจากการที่ผู้ต้องหาสารภาพผิดภายใต้การข่มขู่
เจ้าหน้าที่เสนอที่จะทำหมันให้เธอในบ่ายวันนั้นและหล่อนตกลง นี่เป็นเรื่องธรรมดาในโรงพยาบาลรัฐบาลหากคุณมีบุตรแล้วอย่างน้อย 2 คน และการทำหมันเป็นการทำฟรีเสมอ แต่นางวิมน ถูกคิดสตางค์
And despite knowing she was an indigent case they also offered her an air-conditioned ward at her own expense. She declined.
On the third day she was due to be discharged, but funds to cover her bills were not available. A junior nurse read off charges of 13,000 baht. These were lowered to 9,000 baht, but this amount still could not be found.
The nursing staff told Ms Wimon: "You will be held here until you pay in full," adding "Why didn't you go to Buhumipol?"
They noticed a farang present on her first day in the hospital, and suggested several times that he might be helpful in footing the bill.
และแม้ว่าพวกเจ้าหน้าที่จะรู้ว่าหล่อนเป็นคนไข้อนาถา พวกเขาก็เสนอให้เธอนอนห้องแอร์โดยจ่ายตังค์เอง แต่นางปฏิเสธ
ในวันที่ 3 หล่อนจะได้ออกจากโรงพยาบาล แต่หล่อนไม่มีเงินจ่ายค่าใช้จ่าย พยาบาลเด็กๆแจ้งว่าค่าบริการมีจำนวน 13000 บาท แต่ก็ลดให้เหลือ 9000 บาท แต่หล่อนก็หาเงินจำนวนนั้นไม่ได้
เจ้าหน้าที่พยาบาลก็แจ้งนางวิมนว่า คุณจะต้องถูกกักตัวไว้ที่นี่จนกว่าจะจ่ายตังค์ครบ และยังว่าทำไมคุณไม่ไป รพ.ภูมิพล
พวกเขาสังเกตุว่ามีฝรั่งอยู่กับหล่อนในวันแรกที่มาโรงพยาบาล และแนะนำว่าฝรั่งนั้นอาจจะช่วยได้ในการจ่ายเงิน
The staff never explained the charges, and never mentioned that Ms Wimon had already signed a contract to pay in cash. They simply said the gold card did not apply and left it that way. Ms Wimon could not remember signing the contract, and did not see the actual document until seven months has passed. It was pay-up or stay locked-up.
เจ้าหน้าที่ไม่เคยอธิบายเกี่ยวกับค่าใช้จ่าย และไม่เคยพูดว่านางวิมนได้ลงชื่อสัญญาว่าจะจ่ายเป็นเงินสด พวกเขาเพียงแต่พูดว่าบัตรทองใช้ไม่ได้และก็ชี้แจงเพียงแค่นั้น นางวิมนจำไม่ได้ว่าเซ็นชื่ออะไรไปล้างและไม่เคยเห็นเอกสารจนกว่าผ่านไปหลายเดือน เอกสารเหล่านั้นชำระเรียบร้อยหรือไม่ก็ล็อคเก็บไว้
On the scheduled day of discharge, funds were not available and Ms Wimon was not allowed to leave. She dressed and sat on the edge of her bed, hoping to gain sympathy. But it did not work. She was coaxed back into her hospital pyjamas with the promise that everything would be alright in the morning.
As a "reward", Ms Wimon was allowed to spend the night in an adjoining air-conditioned VIP ward. To make it appear she had not been singled out for special treatment, two other mothers were also invited to sleep in the ward. It was Ms Wimon's first night sleeping in with air-conditioning.
ในวันที่กำหนดให้ออกจากโรงพยาบาล หล่อนไม่มีเงิน นางวิมนไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาล หล่อนแต่งตัวและนั่งที่ขอบเตียง หวังว่าจะมีการเห็นใจ แต่ก็เหลว หล่อนถูกเปลี่ยนให้ใส่เสื้อโรงพยาบาล โดยสัญญาว่าพรุ่งนี้จะเรียบร้อย และมีการตกรางวัลโดยอนุญาตให้เธอไปนอนห้องวีไอพีที่ติดแอร์ เพื่อว่าจะได้ดูเหมือนว่าหล่อนไม่ถูกเลือกปฏิบัติ มีแม่ของเด็กอีกสองคนหลังคลอดก็ได้รับเชิญให้มานอนเป็นเพื่อน มันเป็นคืนแรกที่วิมนได้นอนห้องแอร์
Her clothing was necessary for her to leave, but retrieving it would mean passing through the nurses' quarters. The staff later unguardedly admitted that they do this to prevent people leaving, and that there had been two such incidents since the hospital opened.
เสื้อผ้าเป็นสิ่งสำคัญสำหรับวิมนในการจะกลับบ้าน แต่การจะได้รับเสื้อผ้าคืนต้องผ่านเคาเตอร์พยาบาล เจ้าหน้าที่ภายหลังได้รับว่าเขาทำแบบนี้เพื่อป้องกันคนไข้หนี และว่ามีการหนีแบบนี้มาสองครั้งตั้งแต่เปิดโรงพยาบาล
The next day, cash arrived and Ms Wimon was released. Her big sister Biew made two sorties and came up with 4,000 baht, which turned out to be their grandmother's monthly wage as a cleaning attendant. No receipt was given.
Upon seeing this, the nursing staff lowered the charge to 6,665 baht, with the remaining 2,665 baht to be paid in installments. Ms Wimon signed this agreement but was never given a copy.
วันต่อมาเงินสดเดินทางมาถึง วิมนได้รับการปล่อยตัว พี่สาวเธอ ชื่อบิว ไปๆมาๆสองครั้งและหาเงินได้ 4000 บาท ซึ่งเป็นเงินของยายของพวกหล่อนที่เป็นเงินเดือนทำความสะอาด ไม่มีการให้ใบเสร็จ พอเห็นเงินสด พยาบาลลดให้เหลือ 6665 บาท โดยค้างไว้ 2665 บาท นางวิมนเซ็นชื่อให้สัญญา แต่ไม่ได้รับใบสำเนา
In fact, Ms Wimon left the hospital without a single piece of paper - other than her daughter's birth certificate - to ever show that she had been there. It was like a trip to a Sunday market.
ว่าไปแล้วนางวิมนออกจากโรงพยาบาลโดยไม่ได้เอกสารแม้แต่ชิ้นเดียว นอกจากในเกิด ที่แสดงว่าหล่อนเคยมาที่นี่ เหมือนกับว่าหล่อนเพิ่งเดินทางไปตลาดนัดวันอาทิตย์
On July 21, a member of staff told this writer by telephone that Ms Wimon's receipt was not issued because payment was incomplete.
The same official said that this was not an emergency case.
วันที่ 21 ก.ค. เจ้าหน้าที่ส่วนหนึ่งแจ้งผู้เขียนเรื่องนี้ผ่านทางโทรศํพท์ว่า ใบเสร็จของนางวิมนนั้นไม่ได้ออกให้เนื่องจากหล่อนจ่ายเงินไม่ครบ
และเจ้าหน้าที่ชุดนี้แจ้งด้วยว่านี่ไม่ใช่กรณีฉุกเฉิน
That was still the understanding on July 28, when Ms Wimon and this writer were invited to a meeting with senior staff. The get-together included the surgeon who performed the sterilisation and two high-ranking nurses. None of the three would reveal their names.
นี่ก็ยังเป็นที่เข้าใจได้ในวันที่ 28 ก.ค.ซึ่งนางวิมนและผู้เขียนได้รับเชิญให้เข้าประชุมกับเจ้าหน้าที่ชั้นสูง ซึ่งรวมถึงหมอผ่าตัด ที่ทำหมันให้นาง และพยาบาลระดับสูงสองคน ซึ่งทั้งสามคนไม่มีใครแจ้งชื่อตัวเอง
Ms Wimon broke down relating her tale of incarceration, and this prompted the unnamed surgeon to produce the receipt for 4,000 baht, which he promptly handed to Ms Wimon.
นางวิมนก็อาละวาดเรื่องที่เธอถูกกักตัว และการทำแบบนี้ทำให้หมอผ่าตัดเขียนใบเสร็จให้ 4000 บาท ซึ่งเขายื่นให้แก่นางทันที
A further explanation for the missing receipt came in a letter from Maeleedek director Chairote Kummongkol in October. He wrote that an official receipt was ready the day after Ms Wimon left, but she failed to pick it up.
A temporary receipt could have been written. Ms Wimon is contactable; she lives just across the street and the receipt could have been delivered. In any event, Ms Wimon was not too anxious to return to the hospital.
คำอธิบายต่อมาสำหรับใบเสร็จของเงินที่หายไปมาจากหนังสือของผู้อำนวยการแม่และเด็ก ไชยโรจน์ คำมงคลในเดือนตุลาคม เขาเขียนแจ้งว่า ใบเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่วันออกจากโรงพยาบาลแต่นางวิมนไม่ได้รับไป ใบรับเงินชั่วคราวน่าจะเขียนให้นางได้ เพราะนางติดต่อไปตลอด และนางก็อยู่ตรงข้ามถนน และใบเสร็จก็ส่งทางไปรษณีย์หรือให้คนเอาไปให้ก็ได้ และไม่ว่าจะยังไง นางวิมนก็ไม่ได้ถึงกับไม่กล้าไปโรงพยาบาลอีก
At issue here is the interpretation of the gold card regulations of the National Health Security Office (NHSO):
- The gold card covers mothers to two deliveries. Any others must be paid for in cash;
- the gold card is good for emergency care at any hospital in the country, public or private;
- the gold card provides for free female sterilisation shortly after birth.
It was all determined a few moments after Ms Wimon's admission. She told the obstetrics staff that this was her fourth child, and the nursing team automatically determined, without consulting management, that it was not an emergency - so they felt justified in having Ms Wimon sign off-the-shelf forms relinquishing gold card privileges.
ที่เป็นประเด็นคือ การชี้แจงของสำนักงานสามสิบบาทตายทุกโรคที่ว่า บัตรทองคุ้มครองแค่สองท้อง มากกว่านั้นต้องจ่ายสด บัตรทองนั้นใช้ได้สำหรับทุกกรณีฉุกเฉินที่โรงพยาบาลไหนก็ได้ในประเทศ ไม่ว่าจะเป็นของรัฐหรือเอกชน
บัตรทองฟรีสำหรับการทำหมันหลังคลอด
ทุกอย่างสรุปหลายเดือนหลังนางวิมนเข้าโรงพยาบาล หล่อนแจ้งเจ้าหน้าที่ว่านี่เป็นบุตรคนที่ 4 และเจ้าหน้าที่พยาบาลสรุปเองว่านี่ไม่ใช่กรณีฉุกเฉินโดยไม่ได้ปรึกษาฝ่ายบริหารจัด ดังนั้นพวกพยาบาลจึงรู้สึกว่ามีสิทธิ์ที่จะให้นางวิมนเซ็นยกเลิกสิทธิบัตรทอง | | โดย: ไม่ได้ตรวจทาน [11 มิ.ย. 53 18:57] ( IP A:58.11.72.203 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 2
No explanation was given, and Ms Wimon, in the throes of labour, trustingly signed everything put in front of her without reading it. The two-baby limit and the whether or not her admission was an emergency were never mentioned by staff during Ms Wimon's entire stay at Maeleedek.
ไม่มีคำอธิบายให้และนางวิมนซึ่งอยู่ระหว่างเจ็บท้องคลอด เชื่อใจเซ็นชื่อให้ทุกอย่างที่อยู่ต่อหน้าโดยไม่ได้อ่าน ข้อจำกัดเรื่องบุตรสองคน และเรื่องที่ว่าหล่อนเข้าโรงพยาบาลนั้นเป็นเรื่องฉุกเฉินหรือไม่ไม่เคยได้รับการแจ้งจากเจ้าหน้าที่ ตลอดเวลาที่หล่อนอยู่ในโรงพยาบาล
Regulation No1 is not widely known. This writer learned of it from the NHSO some five months later. It appears in the fine print when you first apply for the card, but a couple of years ago these rules were not handed out.
ระเบียบเรื่องแรกไม่ใช้เรื่องรู้กันแพร่หลาย และผู้เขียนรู้เรื่องนี้จากเจ้าหน้าที่ 30 บาทอีก 5 เดือนต่อมา ระเบียบข้อนี้มีอยู่ในแบบพิมพ์เล็กๆเมื่อแรกสมัครบัตรทอง แต่หลายปีก่อน เรื่องนี้ก็ไม่ได้มีการแจ้งไว้
Ms Wimon was in the same insurance situation with her third baby at Buhumipol, where there was no mention of the two-baby limit. The final 3,000 baht bill at Buhumipol was settled with a 1,000 baht cash payment and a 2,000 baht contribution from social welfare. In short, Buhumipol's welfare scheme rivalled the gold card's benefits.
นางวิมนก็อยู่ในการประกันสุขภาพที่ภูมิพลสำหรับบุตรคนที่ 3 และก็ไม่มีการแจ้งเรื่องจำกัดสิทธิแค่บุตรสองคน ใบเสร็จ 3000 บาทที่ภูมิพลถูกจบแค่ 1000 บาท และอีก 2000 บาทเป็นสังคมสงเคราะห์ พูดง่ายๆสังคมสงเคราะห์ภูมิพล ช่วยเหลือการจำกัดสิทธิของบัตรทอง
As to regulation No2, in this writer's opinion it was indeed an emergency case, and it should be covered. Ms Wimon did not go to Maeleedek to have a baby - she went there because her life was in danger.
Another aspect was the sterilisation performed later in the day. Ms Wimon and the baby's father duly signed the consent agreement. However, the surgeon did not immediately endorse it. His signature belatedly appeared seven months later.
By signing, the doctor promises to brief the patient on the seriousness of sterilisation.
สำหรับระเบียบที่ 2 ในความเห็นผู้เขียน เรื่องนี้เป็นเรื่องฉุกเฉินจริงๆ และต้องได้รับการคุ้มครอง นางวิมนไม่ได้ไปแม่และเด็กเพื่อคลอดลูก หล่อนเข้าไปเพราะชีวิตมีอันตราย
อีกเรื่องคือเรื่องทำหมันที่ทำในวันต่อมา นางวิมนและพ่อเด็กได้ลงชื่อยินยอม อย่างไรก็ตามศัลยแพทย์ก็ไม่ได้ลงชื่อทันที ลายเซ็นของเขาตามหลังถึง 7 เดือน ทั้งๆที่หนังสือชี้แจงว่าโดยการลงชื่อของคนไข้นั้น แพทย์ได้แจ้งคนไข้เกี่ยวกับอันตรายของการทำหมัน
He is supposed to advise her that it is permanent and irreversible. He should warn her that it must be strictly voluntary and not influenced by others.
In this case, the surgeon did not utter a single word to Ms Wimon, nor did she get any briefing from the nursing staff.
ศัลยแพทย์ต้องอยู่เพื่อแนะนำหล่อนว่าการทำหมันนั้นถาวรและทำคืนไม่ได้ เขาต้องเตือนหล่อนว่าการทำหมันต้องพร้อมใจเอง ไม่ถูกบีบบังคับโดยคนอื่น
ในกรณีนี้ ศัลยแพทย์ไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียวกับนางวิมน หรือว่านางได้รับคำอธิบายจากเจ้าหน้าที่พยาบาล
Sterilisation in Thailand involves severing a portion of the fallopian tube and verifying it with a pathology test. That was not done at Maeleedek, so there is a chance the surgery failed - all the more reason to know the surgeon's name.
การทำหมันในเมืองไทยนั้นทำโดยการตัดท่อรังไข่ทิ้งและส่งไปตรวจชิ้นเนื้อ โดยไม่ได้ตรวจที่ รพ. แม่และเด็ก ดังนั้น เป็นไปได้ว่าการผ่าตัดอาจผิดพลาด ซึ่งจำเป็นต้องรู้ชื่อแพทย์เนื่องจากเหตุผลนี้
On regulation No3, sterilisations are supposed to be free as part of a government effort to curb the population growth of marginal citizens. It was not performed free at Maeleedek.
A private hospital would probably have sent Ms Wimon to Buhumipol by ambulance after performing emergency services. She would then have had less harassment and some welfare assistance. However, a government hospital like Maeleedek would loose face by doing this.
ระเบียบข้อที่ 3 การทำหมันนั้นฟรีเพราะเป็นนโยบายรัฐบาลที่จะลดประชากร แต่ไม่ได้ทำฟรีที่ รพ. แม่และเด็ก
โรงพยาบาลเอกชนอาจจะส่งนางวิมลไป รพ. ภูมิพลโดยรถฉุกเฉินหลังทำการช่วยฉุกเฉิน ซึ่งทำให้หล่อนไม่ต้องยุ่งยากลำบากและได้รับการช่วยเหลือสงเคราะห์ อย่างไรก็ตาม รพ. รัฐแบบแม่และเด็กอาจจะเสียหน้าหากทำแบบนี้
There are still several unresolved matters: Was Ms Wimon tested for HIV? What were the results? Where is her signature granting permission for the test? What about the unseen statement totalling all the charges including sterilisation? What happened to the installment agreement that Ms Wimon signed? Are these items not normally given to all patients by all hospitals?
The government handles the bulk of healthcare in Thailand, providing free services to the majority of the population, who are indeed marginal.
ยังมีเรื่องหลายเรื่องที่ยังไม่สรุป นางวิมนได้รับการตรวจเอดส์หรือไม่ และผลเป็นอย่างไร มีการลงชื่อยอมให้ตรวจเอดส์หรือไม่ ลงชื่อไว้ที่ไหน แล้วเรื่องการเรียกเงินทั้งหมดรวมถึงการทำหมันที่ไม่มีการสำแดงจะว่าอย่างไร เรื่องที่นางวิมนยอมผ่อนจ่ายอีก ไปถึงไหน สิ่งเหล่านี้ ปกติ รพ.ไม่ให้แก่คนไข้หรืออย่างไร
รัฐบาลกุมเรื่องใหญ่ของระบบบริการสาธารณสุขของประเทศ ให้บริการฟรีแก่คนส่วนใหญ่ ซึ่งส่วนใหญ่ก็ลำบากเรื่องเงิน
Their hallmark is the gold card providing no-cost insurance from NHSO. These people have no choice but to be trusting and hope for the best. They seldom know their rights and are unlikely to protest.
About the author
Writer: Frank Lombard
Position: Writer
สัญญลักขณ์ของรัฐคือบัตรทองที่ให้บริการไม่เสียเงิน จากสำนักงาน สปสช คนไข้พวกนี้เขาไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อและหวังว่าจะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด พวกเขาน้อยครั้งที่จะรู้สิทธิ์และน้อยครั้งที่จะโวยวาย
เกี่ยวกับผู้เขียน
คนเขียน แฟร์งค ลอมบาร์ด
ตำแหน่ง นักเขียน | | โดย: ไม่ได้ตรวจทาน [11 มิ.ย. 53 19:31] ( IP A:58.11.72.203 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 3
ผมว่า กรณีนี้
1 ถ้าเข้าโรงพยาบาลไปคลอดตามปกติ แล้วเกิดเหตุฉุกเฉินในเวลาต่อมา อันนี้ คนไข้ต้องจ่ายค่าคลอดค่าอื่นๆที่รักษาเอง เพราะมีลูกเกิน 2 คน
2 แต่ถ้าระหว่างเดินทางเขาเกิดเหตุฉุกเฉินเข้าโรงพยาบาล ค่ารักษาน่าจะถือเป็นกรณีฉุกเฉินซึ่งน่าจะรับผิดชอบได้โดย 30 บาท มิฉนั้นอีกหน่อยเขาอาจจะยื้อไปตายที่โรงพยาบาลอื่นแทนที่จะเข้าโรงพยาบาลเอกชนใกล้ๆ
3 แต่ไม่ว่ากรณีใด การที่คุณกักขังหน่วงเหนี่ยวเขาไว้ในโรงพยาบาลเพราะเหตุเขาไม่จ่ายเงิน อันนี้ผิดแน่นอน ถ้าเขาจะกลับ คุณก็ต้องให้เขากลับทันที ส่วนค่าใช้จ่ายไปฟ้องเอาทางแพ่งกับคนไข้ กรณีนี้ ถือว่ากักขังหน่วงเหนี่ยว (illegal retention)
4 ส่วนกรณีทำหมันหรือกรณีอื่นๆรวมทั้งการเซ็นหนังสือไม่รู้เรื่องในเอกสาร (กำลังปวดท้อง) และคลอดในเวลาไม่กี่นาทีแบบนี้ถือว่าหนังสือที่เซ็นเป็นโมฆะ โดยเฉพาะคุณก็ได้แสดงความไม่พอใจ
5 เงินค่าทำหมันก็ไม่น่าจะต้องจ่าย | | โดย: ฟฟ [12 มิ.ย. 53 1:05] ( IP A:58.11.72.203 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 4
By Florentino P. Alerta II, M.D.
RA 9439 is now a law
Last April 27, 2007 Republic Act No. 9439, also known as the "Hospital Detention Bill," was signed into law by President Gloria Macapagal-Arroyo. It is a bill that prohibits the detention of patients in hospitals and medical clinics on grounds of non-payment of hospital bills or medical expenses. This Republic Act will take effect 15 days after publication in two national newspapers of general circulation. The bill was sponsored by Senators Pia S. Cayetano, Manuel Villar, and Sergio Osmena III. The violation of RA 9493 will have a penalty of an imprisonment of six months and a fine of as high as P50,000.
Under RA 9493, the law states, "Patients who have fully or partially recovered and who already wish to leave the hospital or medical clinic, but are financially incapable to settle, in part or in full, their hospitalization expenses including professional fees and medicines, shall be allowed to leave the hospital, with a right to demand issuance of the corresponding medical certificate and other pertinent papers required for the release of the patient from the hospital upon the execution of a promissory note covering the unpaid obligation". The law also states the in case of a deceased patient, "the corresponding death certificate and other documents required for interment and other purposes shall be released to any of his surviving relatives requesting the same." In part of the obligation of the patient a promissory note could be secured by either a mortgage or a guarantee of a co-maker, who would be jointly liable with the patient's unpaid medical bill.
The PHA (Philippine Hospital Association) is concerned that this law will breed abuse wherein patients will avoid payment of their bills. Senator Cayetano pointed out that the law only applies to charity patients and does not cover patients in private rooms. The question is, "Who will foot the unpaid hospital bills?" Hopefully, Philhealth, Philippine Charity Sweepstakes Office (PCSO), and Philippine Gaming Corporation (PAGCOR) can pick up the difference.
The measure or law maybe directed in providing for the Filipino's basic need for quality and affordable medical services, but it still remains on the hands of the government through the Department of Health. For the common "tao" there is always that hardship in coping with the rising cost of medicine and medical services. We will always ask ourselves if there is a room for "social medicine." The government will always foot the bill, but with graft and corruption in its hallways, getting "quality" medicine will always be questionable.
There should be a belief on change, of ridding government of graft and corruption and at the same time institute a pro-people program for Filipino health. If one thinks only for the "few", this could derail our progress. | | โดย: ลองดูอันนี้ [12 มิ.ย. 53 1:11] ( IP A:58.11.72.203 X: ) | |
|
