คำตอบที่พวกแกไม่ชอบ

consumer.pantown.com

เครือข่ายผู้เสียหายทางการแพทย์ กรุณาโพสต์ข้อความที่นี่ << กลับไปหน้าแรก

คำตอบที่พวกแกไม่ชอบ


https://www.thaiclinic.com/cgi-bin/wb_xp/YaBB.pl?board=doctorroom;action=display;num=1288293479 คำถามที่ต้องตอบ ก่อนคิดจะทำอะไรต่อไป 1. การเงินการคลัง จากข้อมูลของสำนักงานหลักประกันสุขภาพ เกี่ยวกับผู้ที่ยื่นคำร้องขอรับเงินช่วยเหลือเบื้องต้น ซึ่งได้รับความเสียหายจากการรักษาพยาบาล (ตามมาตรา 41 ของพ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติ)ในปี พ.ศ.2547 พบว่า มีการยื่นคำร้อง 99 ราย (มีการจ่ายเงิน 73 ราย) และในปี พ.ศ.2552 มีการยื่นคำร้องถึง 810 ราย (มีการจ่ายเงิน 660 ราย) และจากสถิติของประเทศสวีเดน(ซึ่งเป็นประเทศที่มีการอ้างถึงว่ามีการใช้กฎหมา ยลักษณะคล้ายร่างพ.ร.บ.ฯฉบับนี้) ก่อนเริ่มมีการออกกฎหมาย (ปี ค.ศ.1975) มีการยื่นคำร้องประมาณสิบรายต่อปี พอปีค.ศ. 1997 มีประมาณเก้าพันราย พอถึงปี ค.ศ.2004 มีการยื่นคำร้องมากถึงหนึ่งหมื่นราย นั่นคือ เป็นเกือบพันเท่าในระยะเวลายี่สิบกว่าปี ถ้าเอาข้อมูลของสำนักงานหลักประกันสุขภาพ และของประเทศสวีเดน มาเขียนเป็นรูปกราฟ คงได้กราฟในลักษณะเดียวกัน คือ พุ่งขึ้นเป็นจรวด ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว///การจ่ายเงินในประเทศไทยนั้นจ่ายน้อยกว่าที่เป็นจริง เป็นเรื่องโหดร้ายขาดมนุษยธรรม หากเราทำผิดจริงเขาก็ควรได้รับการชดใช้เยียวยา สหรัฐเขาว่าทำตายแบบป้องกันได้ ปีละ 44000-98000 ที่เจ็บและพิการไม่นับ เมืองไทยหาร 4 ก็ควรจะมีคนที่ควรได้รับการชดใช้ปีละ 11000 ถึง 24500 คน ดังนั้นตัวเลขที่จ่ายแย่มาก เลวบัดซบรับไม่ได้เลย ในสวีเดน กองทุนเขาจ้างคนไปอยู่ตามโรงพยาบาลเลย แล้วบอกคนไข้ว่าหากคุณสงสัยว่าหมอทำพลาดให้ติดต่อกองทุนคุณมีสิทธิได้รับการเยียวยา พิมพ์แผ่นพับแจกพร้อม แรกๆคนก็เรียกร้องน้อย ต่อมาคนก็เรียกร้องมาก เขาก็จ่ายเพียง 40 % ของจำนวนที่มาเรียกร้อง ดังนั้นหากกองทุนจ่ายน้อยไปก็ควรต้องพิจารณาตัวเอง ของไทยผมว่าปีหนึ่งๆน่าจะเรียกร้องสัก 2 หมื่นราย แล้วได้รับการใช้เงินเพียง 1 หมื่นราย ก็น่าจะเป็นตัวเลขที่รับได้ หากคิดว่ารายละ 1-2 ล้าน ก็จะเป็นเงิน 1-2 หมื่นล้าน สามพันล้านมาจาก 30 บาท 3000 ล้านมาจากประกันสังคม อีก 6000 ล้านมาจากเอกชน ก็น่าจะครบถ้วน ******************************************************************* จากข้อมูลของประเทศนิวซีแลนด์ ซึ่งก็เป็นอีกประเทศหนึ่งที่มีกฎหมายลักษณะนี้ มีการยื่นคำร้องประมาณ 2,000 รายต่อประชากร 4 ล้านคนต่อปี ถ้าเอาประชากรประเทศไทยมาคิด จาก 63 ล้านคน ก็คงจะมีการยื่นคำร้องประมาณ สามหมื่นรายต่อปี ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// ก็ควรจะประมาณนั้น มิฉนั้นก็ต้องเสียเงินประมาณนี้ไปซ่อมพวกที่เดี๊ยงในไอซียูต่อ ที่นครปฐมก็กำลังฟ้องกันอยู่รายหนึ่ง ***************************************************************** จำนวนเงินช่วยเหลือเบื้องต้นตาม มาตรา 41 ของพ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน จ่ายสูงสุดรายละสองแสนบาท แต่ในร่างพ.ร.บ.ฯฉบับนี้มีการจ่ายเงินช่วยเหลือเบื้องต้น เงินชดเชย และอาจมีเงินจากการไกล่เกลี่ยอีก โดยไม่กำหนดเพดาน และมีการคาดการณ์กันว่า เป็นหลักล้านบาทขึ้นไปต่อราย ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// ควรจะจ่ายตามที่เขาเสียหาย ใจเขาใจเรา เงินเขาเองด้วย เดือดร้อนทำไม ***************************************************************** เอาตัวเลขที่คาดการณ์มาคิดดู ถ้ามีการใช้พ.ร.บ.ฉบับนี้ ประเทศไทยคงมีการใช้จ่ายเนื่องจากผลของพ.ร.บ.ฉบับนี้เป็นหลักหมื่นล้านบาทในระยะเวลาไม่กี่สิบปีข้างหน้า ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// ก็ตามที่คำนวนไว้น่าจะใกล้เคียงกัน เงินเขา เราอย่าเสือก ***************************************************************** ในประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นประเทศที่มีการฟ้องร้องบุคลากรทางการแพทย์มากท ี่สุดในโลก นอกจากแพทย์จะต้องซื้อประกัน(สำหรับความผิดพลาดจากการตรวจรักษาคนไข้) เพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกฟ้องร้องแล้ว ด้วยความกลัวการเป็นคดีความ แพทย์ยังป้องกันตัวเองด้วยการกระทำที่เรียกว่า การแพทย์เพื่อป้องกันตัวเองจากความผิดพลาด ( Defensive Medicine) ซึ่งมีสองลักษณะ ลักษณะแรก คือ การส่งตรวจทางห้องปฏิบัติการ หรือส่งเอกซเรย์มากเกินความจำเป็น เพียงเพื่อลดความกังวลของตัวเองโดยไม่มีข้อบ่งชี้ทางการแพทย์ นั่นคือไม่เกิดประโยชน์ต่อคนไข้เลย อีกลักษณะหนึ่งก็คือ หลีกเลี่ยง หรือปฏิเสธที่จะทำหัตถการ หรือตรวจรักษาผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงสูง ในสหรัฐอเมริกามีการศึกษาพบว่าค่าใช้จ่ายเนื่องจากการแพทย์เพื่อป้องกันตัวเ องจากความผิดพลาด (Defensive Medicine) สูงมากถึงหลักแสนล้านดอลลาร์สหรัฐต่อปี หรือประมาณสิบเปอร์เซ็นต์ของค่าใช้จ่ายด้านสาธารณสุขของประเทศ ถ้ามีการใช้พ.ร.บ.ฉบับนี้ มีการคาดการณ์กันว่า จะเกิดการแพทย์เพื่อป้องกันตัวเองจากความผิดพลาด (Defensive Medicine)อย่างเต็มรูปแบบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ งบประมาณภาครัฐที่ใช้ในด้านสาธารณสุขของประเทศไทยขณะนี้อยู่ในหลักแสนล้านบา ทต่อปี นั่นหมายความว่า เงินประมาณหลักหมื่นล้านบาทจะถูกใช้ไปโดยเปล่าประโยชน์เพื่อการนี้ ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// เขาก็ว่าไม่ได้เปล่าประโยชน์เสียทีเดียว และตัวเลขก็ไม่ได้สูงจนน่ากลัว แค่ 2.4 % อ่านนี่ดู https://www.npr.org/blogs/health/2010/09/07/129706676/defensive-medicine-not-as-much-as-the-doctor-ordered-after-all?ft=1&f=1001 Rep. Tom Price (R-GA), a physician, said recently on the House Republican website America Speaking Out that the tab runs "an astounding $650 billion each year. That's 26 percent of all money spent on health care." But a series of studies published in the current issue of the policy journal Health Affairs suggests that number is not only dramatically too high, but that most of the popular proposals for addressing the medical malpractice problem — particularly capping damages for "pain and suffering" — would do little to reduce the practice of defensive medicine. First, the numbers. Longtime malpractice and patient safety researcher Michelle Mello of the Harvard School of Public Health noted that some of the figures used during the recent health overhaul debate were "quite imaginative." So she and several colleagues set out to devise a "more defensible estimate." Their conclusion? The total cost of medical malpractice-related costs to the health care system, including defensive medicine, is about $55.6 billion per year, or about 2.4 percent of annual health care spending. Defensive medicine is about 80 percent of that total, the researchers found. ***************************************************************** คำถาม : ผลกระทบจากพ.ร.บ.ฉบับนี้ต่อระบบการเงินการคลังของประเทศเป็นอย่างนี้ รัฐบาลซึ่งเป็นผู้ดูแล และบริหารประเทศจะคิดอย่างไร ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// รัฐบาลไม่ต้องจ่าย คนไข้จ่ายเอง เอกชนเก็บเพิ่มไม่เกิน 3 % ปกส ก็กันไว้ 3 % ข้าราชการก็หักจากงบรักษาพยาบาลกันไว้ 3 % โครงการ 30 บาท ตายทุกโรคก็หักไว้ 3 % ถ้าไม่หักไว้แบบนี้ ก็หักไว้ 5 % สำหรับพวกเดี๊ยงในไอซียูได้เลย เลือกเอา ***************************************************************** 2. การเข้าถึงบริการ จากข้อมูลของกระทรวงสาธารณสุข( ปีพ.ศ.2553) ในส่วนของโรงพยาบาลต่างๆทั่วประเทศ (ยกเว้นกรุงเทพมหานคร) ยังขาดแคลนแพทย์เกือบสี่พันคน ขาดแคลนพยาบาลสามหมื่นกว่าคน ขาดแคลนทันตแพทย์เกือบสี่พันคน และขาดแคลนเภสัชกรพันกว่าคน นอกจากนี้โรงพยาบาลต่างๆจำนวน 570 แห่ง(จาก 830 แห่ง) มีรายรับต่ำกว่ารายจ่าย โรงพยาบาล 258 แห่งขาดสภาพคล่องด้านการเงิน และโรงพยาบาล 191 แห่งมีสถานะด้านการเงินในขั้นวิกฤต นี่คือความขาดแคลนทั้งด้านบุคลากร และด้านการเงินที่จะใช้ทางเพื่อการสาธารณสุขของประเทศเราในปัจจุบัน ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// ไม่เกี่ยวกับเงินคนไข้ที่จะชดเชยกันเอง คุณผลิตน้อย ทำ รพ ขาดทุน คุณก็ต้องไปบริหารเองให้ผลิตได้มาก ไม่ขาดทุน ถ้าทำไม่ได้ก็ให้ภารโรงเป็น ผอ. หรือเรียนแบบเอกชน ทำเดี๊ยงแล้วส่งเขารัฐบาลรับภาระต่อ จะยากอะไร รัฐบาลมันเจ๊งเพราะไม่มีใครรักษาผลประโยชน์ ทำให้ดีดีเป็นตัวอย่างสักโรง แล้วเรียนแบบกันก็จะแก้ปัญหาได้ นี่มันห่วยทุกที่ ก็เลยเดี๊ยงแบบนี้แหละ ***************************************************************** แผนการพัฒนาระบบสาธารณสุขของประเทศไทย ได้มีการดำเนินมายาวนาน รัฐบาลได้สร้างโรงพยาบาลอำเภอแห่งแรกของประเทศขึ้นที่อำเภอโพธาราม จังหวัดราชบุรี และได้เปิดให้บริการประชาชนในปี พ.ศ. 2495 หลังจากนั้นได้มีการสร้างโรงพยาบาลขึ้นเกือบทุกอำเภอทั่วประทศ เพื่อให้ประชาชนเข้าถึงบริการสาธารณสุข โดยเอาบริการเข้าไปหาประชาชน แบบใกล้บ้านใกล้ใจ มีการพัฒนาขีดความสามารถของโรงพยาบาลอำเภอ(ภายหลังเปลี่ยนชื่อเป็นโรงพยาบาล ชุมชน) มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อให้สามารถช่วยเหลือประชาชนให้ได้มากที่สุด มีการลงทุนด้านสิ่งก่อสร้าง เครื่องมือแพทย์ และบุคลากร จนสามารถดูแลรักษาประชาชนในพื้นที่ได้มากขึ้น ยกเว้นเพียงการผ่าตัดใหญ่ๆ หรือโรคที่ต้องอาศัยผู้เชี่ยวชาญเป็นพิเศษ จึงจะส่งตัวผู้ป่วยไปยังโรงพยาบาลประจำจังหวัด โรงพยาบาลชุมชนหลายแห่งพัฒนาจากโรงพยาบาลชุมชนขนาดเล็กเป็นโรงพยาบาลชุมชนขน าดที่ใหญ่ขึ้นมีขีดความสามารถในการดูแลรักษาประชาชนมากขึ้น ความจำเป็นในการส่งตัวผู้ป่วยไปยังโรงพยาบาลที่ตัวจังหวัดก็น้อยลงเรื่อยๆ ประชาชนได้อาศัยโรงพยาบาลใกล้บ้านนี่แหละเป็นที่พึ่งพิงในยามเจ็บป่วย ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// มันก็ขาดทุนแบบนี้มาตลอดก่อนคดีร่อนพิบูลย์ และก็ส่งต่อมาตลอดเว้นแต่พวกไม่รู้ตัวอีโก้สูงก็ทำเขาตายจนมีเรื่อง สมัยก่อนก็หาว่ายามาร์เคนมีปัญหาบล็อกหลังตายมาก สั่งเก็บยาตรวจสอบแล้วยาปกติ ตกลงอะไรผิดปกติ ถ้าไม่ใช่คนใช้ ***************************************************************** การพัฒนาระบบสาธารณสุขของประเทศเรามีแนวทาง และดำเนินมาในลักษณะนี้จนกระทั่งเกิด”คดีร่อนพิบูลย์” ซึ่งเป็นการฟ้องร้องคดีอาญาต่อบุคลากรด้านสาธารณสุข เนื่องจากมีการผ่าตัดไส้ติ่งแล้วผู้ป่วยเสียชีวิตที่โรงพยาบาลร่อนพิบูลย์ จังหวัดนครศรีธรรมราช ในปี พ.ศ. 2545 และต่อมาเมื่อมีการตัดสินพิพากษาให้จำคุกแพทย์ท่านหนึ่งในคดีดังกล่าว ซึ่งส่วนหนึ่งของคำพิพากษา มีว่าแพทย์ท่านนั้นไม่ได้เป็น แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ก็เหมือนเป็นการส่งสัญญาณให้บุคลากรด้านสาธารณสุขตระหนักว่า ถ้าไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญก็อย่าตรวจรักษา ปรากฏการณ์ที่มีคนเปรียบเทียบเหมือน “เขื่อนแตก” ก็เกิดขึ้น ผู้ป่วยไหลจากอำเภอต่างๆเข้าไปท่วมที่ตัวจังหวัด นั่นคือ แพทย์ที่อยู่ในโรงพยาบาลชุมชนซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญก็ลดบ ทบาท ลดขีดความสามารถ ลดหัตถการ ลดการผ่าตัดที่เคยทำมาตลอด โดยส่งตัวผู้ป่วยไปแออัดกันที่โรงพยาบาลศูนย์ หรือโรงพยาบาลทั่วไปที่อยู่ในตัวจังหวัดซึ่งมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอยู่ ระบบใกล้บ้านใกล้ใจที่เพียรสร้างกันมา ก็ถูกทำลายลง ทรัพยากรที่ลงทุนไปในโรงพยาบาลชุมชน เช่น ห้องผ่าตัด เครื่องมือแพทย์ก็ถูกทอดทิ้งไม่ได้ใช้ประโยชน์ ผลด้านตรงกันข้ามก็เกิดขึ้นในโรงพยาบาลศูนย์/โรงพยาบาลทั่วไป คือ ทรัพยากรที่จะใช้มีไม่เพียงพอ จนถึงทุกวันนี้สภาพการณ์ก็ยังเป็นแบบนี้ ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// ผมเห็นด้วยว่าควรส่งต่อ รวมถึง โรงพยาบาลจังหวัดหากไม่ชำนาญและไม่ได้ทำบ่อย อย่างผ่าเนื้องอกในสมองหรือเส้นเลือดโป่งพองในสมอง ก็ควรส่งเขาศูนย์ อีกหน่อยต้องมีศูนย์ ไส้เลื่อน ริดสีดวง ตัดมดลูก ตัดไทรอยด์ ฯลฯ ไม่ใช่ว่า รพจ จะทำได้ดี ก็เดี๊ยงเหมือนกัน ส่งต่อนะดีแล้ว ***************************************************************** ในร่างพ.ร.บ.ฉบับนี้มี คำว่า มาตรฐานวิชาชีพ ซึ่งมีการคาดการณ์กันว่า หากพ.ร.บ.ฉบับนี้มีผลบังคับใช้ขึ้นมาจริงๆ จะเกิดปรากฎการณ์ “เขื่อนแตก” ขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เพราะสภาพปัจจุบัน ผู้ป่วยที่มาตรวจรักษาที่โรงพยาบาลศูนย์/โรงพยาบาลทั่วไปมีจำนวนมากเกินกำลั งของบุคลากรที่จะตรวจรักษาให้ได้ตามมาตรฐานวิชาชีพ มากเกินกว่าทรัพยากรทั้งทางด้านจำนวนเตียง ห้องผ่าตัด และเครื่องมือแพทย์ของโรงพยาบาลที่จะรองรับได้ การปรับให้ได้มาตรฐานจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน นั่นก็คือ ผู้ป่วยจำนวนที่เกินกำลัง เกินขีดความสามารถตามมาตรฐานวิชาชีพ เกินกว่าทรัพยากรที่มีอยู่ จะถูกส่งตัวไปยังโรงพยาบาลที่มีศักยภาพสูงกว่า ก็คงหนีไม่พ้นโรงพยาบาลใหญ่ๆที่เป็นโรงเรียนแพทย์ ถ้าเป็นภาคกลางก็ต้องมาที่กรุงเทพมหานคร ถ้าเป็นภาคเหนือ ก็อยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ ภาคอีสานอยู่ที่จังหวัดขอนแก่น และภาคใต้อยู่ที่จังหวัดสงขลา ภาพที่จะเกิดขึ้น คือ น้ำไหลจากอำเภอสู่จังหวัด ส่วนที่ท่วมล้นก็ไหลไปยังศูนย์กลางของภูมิภาค ประชาชนต้องเดินทางไปหาบริการไกลบ้าน เมื่อไกลบ้าน ภาระต่างๆจะตามมาให้ประชาชนเป็นผู้แบกรับ ผู้ที่แบกไม่ไหวก็ไม่สามารถเข้าถึงบริการได้ คำว่า แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ได้ทำให้เขื่อนขนาดเล็ก ขนาดกลาง (โรงพยาบาลชุมชน) ทั่วประเทศแตกมาแล้ว และคำว่า มาตรฐานวิชาชีพ ก็จะทำให้เขื่อนขนาดใหญ่ (โรงพยาบาลศูนย์/ทั่วไป) ทั่วประเทศแตกได้อีกเช่นกัน ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// เขากำลังสร้างเขื่อนยังทำไม่เสร็จเลย ก็มีพวกพังเขื่อนตลอด ถามสวีเดนและนิวซีแลนด์ดู ว่าเทียบกับไอ้กันแล้วเป็นอย่างไร ***************************************************************** คำถาม : ผลกระทบจากพ.ร.บ.ฉบับนี้ต่อการเข้าถึงบริการสาธารณสุขเป็นอย่างนี้ ประชาชนซึ่งเป็นผู้ใช้บริการจะคิดอย่างไร ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// เขาคิดเป็น ไม่เหมือนพวกค้าน พรบ คิดอะไร ***************************************************************** 3. ความสัมพันธ์ระหว่างผู้ป่วยกับบุคลากรด้านสาธารณสุข การที่ผู้ป่วยซึ่งมีความทุกข์จากโรคภัยไข้เจ็บเข้ามาหาหมอเพื่อรับการตรวจรั กษาให้หาย หรือบรรเทาจากความทุกข์นั้น เป็นสิ่งที่ยอมรับกันอยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ระหว่างคนไข้กับหมอเป็นสิ่งสำค ัญมาก ความไว้วางใจ เชื่อใจซึ่งกัน และกันเป็นกุญแจดอกสำคัญของความสัมพันธ์ที่ดี ถ้าคนไข้ไม่ไว้ใจหมอ และหมอไม่วางใจคนไข้ การตรวจการวินิจฉัย และการรักษาโรคจะไม่ได้ผลดีอย่างที่มุ่งหวัง และอาจผิดเพี้ยนไปจากสิ่งที่ควรจะเป็น รวมทั้งอาจเกิดผลที่ไม่พึงประสงค์ได้โดยง่าย ความวิตกกังวลจะเกิดขึ้นกับทั้งหมอ และคนไข้ ภาวะตึงเครียดระหว่างคนไข้กับหมอไม่ส่งผลดีกับฝ่ายใดเลย ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// พรบ นี้ ไม่ได้เกี่ยวกับความสัมพันธ์หรือเพศสัมพันธ์ เป็นการที่คนไข้ออกเงินช่วยกันเอง หมอเพียงแต่ช่วยเก็บเงินใส่กองทุนเท่านั้น ไม่เข้าใจว่าหมอฟังไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร เงินเขาจะลงแขกช่วยกันเอง เสือกเขาทำไม ***************************************************************** มีการคาดการณ์กันว่า หากพ.ร.บ.ฉบับนี้ประกาศใช้ขึ้นมา จะมีผู้ยื่นคำขอเงินช่วยเหลือ และเงินชดเชยจากกองทุนที่เกิดจากพ.ร.บ.ฉบับนี้เป็นจำนวนมาก และมากขึ้นเรื่อยๆ ความกังวล หรือหวาดเกรงว่าจะถูกร้องเรียน หรือฟ้องร้องของบุคลากรด้านสาธารณสุขก็จะมากขึ้นเป็นทวีคูณ ฝ่ายคนไข้มีเงินเป็นแรงจูงใจ ฝ่ายบุคลากรด้านสาธารณสุขมีความปลอดภัยจากคดีความเป็นสิ่งที่จะต้องปกป้อง ความเอื้อเฟื้อเกื้อ * ลต่อกัน ความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน การพึ่งพิงพึ่งพากัน ความดีงามเหล่านี้ที่มีมาในสังคมไทย และมีในวงการแพทย์ และสาธารณสุขที่บรรพบุรุษของเราปลูกฝังกันมาก็จะลดน้อยลง และหายไปในที่สุด สังคมที่เห็นเงินเป็นใหญ่จะเข้ามาแทนที่ ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// มันต้องมากขึ้นอยู่แล้ว ขืนไม่มากขึ้นก็บ้าแล้ว ก็คนมันตายห่าทุกวัน แล้วไม่ยอมเยียวยา เขาก็เลยเอาเงินเขาเองมาช่วยกัน เสือกเขาทำไม ส่วนคน ห มีทุกวงการ คนจ่ายเงินเขาไม่ได้สมองหมา และศาลก็ยังเป็นที่พึ่งหากจ่ายกันไม่พอใจก็ไปฟ้อง นานๆเขาก็เข้าที่เข้าทางดีขึ้นเอง นี่เสือกทำลายระบบเขาตั้งแต่แรก บ้าชิบหาย ******************************************************************* คำถาม : ผลกระทบจากพ.ร.บ.ฉบับนี้ต่อความสัมพันธ์ระหว่างผู้ป่วยกับบุคลากรด้านสาธารณ สุขเป็นอย่างนี้ บุคลากรด้านสาธารณสุข และผู้ป่วย หรือผู้ที่อาจจะต้องเป็นผู้ป่วยในวันข้างหน้าจะคิดอย่างไร ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// ไม่ต้องคิดอะไรหรอก คิดแค่ที่ถูกที่ควร อย่าคิดแบบเลวทรามต่ำช้าเห็นคนอื่น ห ไปหมด ***************************************************************** คำตอบที่ต้องใคร่ครวญโดยปราศจากอคติ ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// สงสัยแกแปลคำว่าอคติ ออกหรือเปล่า ***************************************************************** ความคิดเห็นของคนเราเหมือนเรือที่ลอยลำในทะเล ซึ่งมีคลื่นคอยกระทบเรืออยู่เสมอ หากไม่ตั้งลำให้ดี ก็เอียงได้ คลื่นของความรักความชอบ คลื่นของความเกลียดความชัง คลื่นของความเกรงความกลัว และคลื่นของความไม่รู้ ความเขลา ทำให้เรือเอียงได้ทุกเมื่อ ก่อนที่จะให้คำตอบ ขอให้ทุกคนได้ใคร่ครวญให้ดี ใช้ความคิดอย่างตรงไปตรงมา ใช้ความคิดในยามคลื่นสงบ ในยามที่เรื่อตั้งลำได้ตรง รัฐบาล ประชาชน และบุคลากรด้านสาธารณสุข น่าจะได้คำตอบที่ใคร่ครวญแล้ว น่าจะเห็นทิศทางที่เหมาะสมที่ประเทศชาติของเราควรจะมุ่งหน้าไป คุณล่ะมีคำตอบหรือยัง ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ตอบง่ายนิดเดียว/// แกนะหลงทาง ในทะเล เข็มทิศไม่มี เขาบอกให้มองดวงอาทิตย์ ดวงดาว ดวงจันทร์ แกเสือกหลับตาอีก คงได้เข้าฝั่งหรอก *******************************************************************
โดย: ไม่ต้องอ่านก็จะดี [29 ต.ค. 53 18:09] ( IP A:115.87.194.164 X: )

ความคิดเห็นที่ 1
การพัฒนาระบบสาธารณสุขของประเทศเรามีแนวทาง และดำเนินมาในลักษณะนี้จนกระทั่งเกิด”คดีร่อนพิบูลย์” ซึ่งเป็นการฟ้องร้องคดีอาญาต่อบุคลากรด้านสาธารณสุข เนื่องจากมีการผ่าตัดไส้ติ่งแล้วผู้ป่วยเสียชีวิตที่โรงพยาบาลร่อนพิบูลย์ จังหวัดนครศรีธรรมราช ในปี พ.ศ. 2545 และต่อมาเมื่อมีการตัดสินพิพากษาให้จำคุกแพทย์ท่านหนึ่งในคดีดังกล่าว ซึ่งส่วนหนึ่งของคำพิพากษา มีว่าแพทย์ท่านนั้นไม่ได้เป็น แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ก็เหมือนเป็นการส่งสัญญาณให้บุคลากรด้านสาธารณสุขตระหนักว่า ถ้าไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญก็อย่าตรวจรักษา ปรากฏการณ์ที่มีคนเปรียบเทียบเหมือน “เขื่อนแตก” ก็เกิดขึ้น ผู้ป่วยไหลจากอำเภอต่างๆเข้าไปท่วมที่ตัวจังหวัด นั่นคือ แพทย์ที่อยู่ในโรงพยาบาลชุมชนซึ่งส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญก็ลดบ ทบาท ลดขีดความสามารถ ลดหัตถการ ลดการผ่าตัดที่เคยทำมาตลอด โดยส่งตัวผู้ป่วยไปแออัดกันที่โรงพยาบาลศูนย์ หรือโรงพยาบาลทั่วไปที่อยู่ในตัวจังหวัดซึ่งมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอยู่ ระบบใกล้บ้านใกล้ใจที่เพียรสร้างกันมา ก็ถูกทำลายลง ทรัพยากรที่ลงทุนไปในโรงพยาบาลชุมชน เช่น ห้องผ่าตัด เครื่องมือแพทย์ก็ถูกทอดทิ้งไม่ได้ใช้ประโยชน์ ผลด้านตรงกันข้ามก็เกิดขึ้นในโรงพยาบาลศูนย์/โรงพยาบาลทั่วไป คือ ทรัพยากรที่จะใช้มีไม่เพียงพอ จนถึงทุกวันนี้สภาพการณ์ก็ยังเป็นแบบนี้
คดีนี้เขาไม่ได้ฟ้องว่าคุณไม่ใช่วิสัญญีแพทย์แล้วไปบล็อกหลังจึงผิด
เขาว่าคุณบล็อกหลังแล้วไม่เตรียมยาแก้เวลามีเรื่อง และแก้ไม่ถูกต้อง
เวลาเบิกความสู้กัน คนเบิกความเบิกไม่ดี ก็ช่วยไม่ได้

โดย: ฟฟ [29 ต.ค. 53 18:56] ( IP A:115.87.194.164 X: )

ความคิดเห็นที่ 2 เหมือนกับว่าคุณฉีดเพนนิซิลินไม่เตรียมยาแก้แพ้ เวลาแพ้คนไข้ตาย คุณจึงผิด ไม่ได้ฟ้องว่าคุณไม่ใช่แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ
โดย: ฟฟ [29 ต.ค. 53 18:57] ( IP A:115.87.194.164 X: )

ความคิดเห็นที่ 3 โดนทุกข้อ
โดย: ขอบคุณครับคุณหมอ ฟฟ (เจ้าบ้าน ) [30 ต.ค. 53 21:31] ( IP A:124.121.137.103 X: )

ความคิดเห็นที่ 5 ซึ่งส่วนหนึ่งของคำพิพากษา มีว่าแพทย์ท่านนั้นไม่ได้เป็น แพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ดีแล้ว ปิดห้องผ่าตัดที่รพช.ซะได้
โดย: GP [2 พ.ย. 53 12:49] ( IP A:61.7.169.100 X: )

ความคิดเห็นที่ 6
จริง ๆ ในส่วนของการเยียวยาก็เห็นด้วยนะ น่าจะให้ฟ้องได้กับรัฐบาลแบบ unlimit เลย สิบล้านก็ได้ จัดปาย
แต่ทำไมต้องมาไล่เบี้ยกับหมอด้วย สมมติว่าหมอคนหนึ่งมีโอกาสรักษาคนไข้พลาด 1 ใน หมื่น คน 9999 คน ไม่มาสรรเสริญหมอหรอก แต่ 1 คนถ้าฟ้องหมอ แล้วหมอต้องเสียค่าทำขวัญให้เท่ากับเงินเดือนรักษาคนไข้ประมาณ 10 ปี มันจะยุติธรรมไหม ถ้าไม่นับว่าอาจต้องติดคุกอีก เฮ้อ เหนื่อยใจ

โดย: เหนื่อยใจ [4 พ.ย. 53 19:54] ( IP A:117.47.124.43 X: )