บทความ พี่อุ้ยในสยามรัฐ

consumer.pantown.com

Thai Iatrogenic Network รวมกระทู้เครือข่ายผู้เสียหายทางการแพทย์ << กลับไปหน้าแรก


การเมือง - บทความพิเศษ โดย ปรียนันท์ ล้อเสริมวัฒนา เครือข่ายผู้เสียหายทางการแพทย์ - 12/5/2549 บทความพิเศษ โดย ปรียนันท์ ล้อเสริมวัฒนา เครือข่ายผู้เสียหายทางการแพทย์ ++ มุมมองคนไข้ไทยกับ 30 บาท รักษาทุกโรค ข้าพเจ้าในฐานะคนไข้ที่ได้รับความเสียหายจากทางการแพทย์ คลุกคลีกับผู้เสียหายด้วยกันมาก็มากและหลายปี มองเรื่อง มาตรฐานการรักษาของคนไข้ไทยที่ใช้สิทธิบัตร 30 บาทรักษาทุกโรค ด้วยความเป็นห่วงชีวิตและสวัสดิภาพของคนไข้ไทย ที่เปรียบไปแล้ว เหมือนแมงเม่าบินเข้ากองไฟ อีกทั้งยังห่วงรวมไปถึงสวัสดิการของคุณหมอในระบบ 30 บาทเป็นอย่างยิ่ง ท่ามกลางปัญหาวิกฤติความสัมพันธ์ระหว่างหมอกับคนไข้ ที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขให้เห็นเป็นรูปธรรม ข้าพเจ้ามองเรื่องนี้เป็นสองด้าน ได้แก่ 1. ด้านบวก 30 บาทรักษาทุกโรค ช่วยให้คนไข้ที่ยากจนได้เข้าถึงการรักษาพยาบาล แม้จะด้อยคุณภาพ แต่ก็ยังดีกว่าแทบเข้าไม่ถึงเลยในอดีต คนไข้เหล่านั้นโชคดีหากเผอิญโรคที่เป็นนั้นไม่ร้ายแรงหนักหนาสาหัส และเผอิญโชคดีไปเจอหมอที่มีมาตรฐานดี 2. ด้านลบ ปัญหาการรักษาที่ไม่ได้มาตรฐานนั้นมีอยู่จริง มีข่าวผู้เสียหายออกมาเรียกร้องหาความเป็นธรรมตามสื่อต่างๆ ไม่เว้นแต่ละวัน รัฐบาลและผู้ที่เกี่ยวข้องรู้ดีถึงปัญหานี้ จึงได้จัดให้มีกองทุนเยียวยาความเสียหาย (ม.41, 42) โดยไม่มีการพิสูจน์ถูก-ผิด (ปกปิดความผิดพลาดไว้ไม่เปิดเผย) ข้าพเจ้าขอเรียกว่า กองทุนปิดปาก เพราะจำนวนเงินที่เขาเยียวยานั้นเทียบไม่ได้เลยกับความเสียหายที่เกิดขึ้นต่อชีวิตและร่างกายของคนไข้ ถึงแม้จะบอกว่าเยียวยาแล้วก็ไม่ตัดสิทธิในการไปฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายก็ตาม เพราะในความเป็นจริงคนไข้สู้คดีกับหมอแทบไม่ได้เลย แถมเสี่ยงกับการถูกตามเช็คบิลฟ้องกลับคนไข้ที่มีมากขึ้นทุกวันอีกด้วย ทุกวันนี้เป็นที่รับรู้กันว่าบ้านเมืองเรานั้นมี 2 มาตรฐานการศึกษา คือมาตรฐานของโรงพยาบาลเอกชน และมาตรฐานของบัตร 30 บาท จึงมีคำถามเกิดขึ้นบ่อยๆ ว่า “คณะรัฐบาลและผู้ที่เกี่ยวข้องในการร่าง พ.ร.บ.ฉบับนี้กี่ท่าน ที่ไปใช้บริการบัตร 30 บาท” ท่านผลักคนไข้ให้เข้าไปรับบริการที่มีมาตรฐานต่ำ ใช้ยาคุณภาพต่ำ เสี่ยงต่อความเสียหายของชีวิตและร่างกาย ขณะที่บางท่านไปกว้านซื้อหุ้นโรงพยาบาลเอกชนเอาไว้ เพื่อเป็นโรงพยาบาลทางเลือกและเรียกค่ารักษาที่มหาโหด และพยายามจะผลักดันให้ไทยเป็น Medical Hub ของเอเชียอีกด้วย ลองเทียบกับประเทศแม่แบบอย่างอเมริกา หมอเขาตรวจคนไข้น้อยกว่า ใช้เวลานานกว่า ยังมีคนไข้ตายเพราะความผิดพลาดทางการแพทย์ในปี 1997 สูงถึง 44,000-98,000 คนต่อปี นับเป็นอันดับ 5-9 ของสาเหตุการตายจากโรคอื่นๆ (ข้อมูลอ้างอิงจากสถาบัน IOM - Institute of Medicine - https://www.iom.edu/) ในบ้านเราลองคำนวณเทียบกับของอเมริกาจะมีคนตายวันละประมาณ 30 คนต่อวันปีหนึ่งก็ประมาณ 10,000 คน แต่ในความเป็นจริงเมืองไทยเรานั้นคนไข้ล้นโรงพยาบาล หมอตรวจคนไข้บางคนไม่ถึง 5 นาที แล้ววันหนึ่งๆ จะมีคนตายโดยไม่สมควรตาย ตายโดยป้องกันได้มากมายแค่ไหนข้าพเจ้ไม่อยากคิดให้ขนหัวลุกว่าวันหนึ่งจะเวียนมาเป็นคนใกล้ตัวเราหรือไม่ ปัญหาเรื่องความผิดพลาดทางการแพทย์ในระบบ 30 บาทที่มีมากขึ้นไม่เว้นแต่ละวันนั้น เป็นเพราะหมอเก่งๆ ดีๆ มีประสบการณ์ ลาออกหนีไปอยู่โรงพยาบาลเอกชนกันหมด เพราะรายได้ดีกว่า คนไข้น้อยมีเวลาตรวจคนไข้นานกว่า เครื่องมือเครื่องไม้พร้อมกว่า มีเรื่องฟ้องร้องก็มีเจ้านายคอยตั้งทนายเก่งๆ ช่วย และถ้าเจ้าของโรงพยาบาลเป็นนักการเมือง หรือเป็นคณะกรรมการแพทยสภาด้วยแล้ว เหมือนมีคนคอยสยายปีกปกป้อง หมอแทบไม่ต้องรับผิดเลย ดังนั้นหมอที่เหลืออยู่ในระบบ 30 บาทนั้นส่วนใหญ่แล้ว คือหมอใช้ทุนที่ขาดประสบการณ์ มักขาดที่ปรึกษาเก่งๆ คนไข้เยอะ งานหนัก รายได้ก็น้อย บุคลากร+เครื่องมือเครื่องไม้อุปกรณ์การแพทย์บางโรงพยาบาลก็ไม่พร้อม คุณภาพยาก็ไม่เท่าเทียมกัน ปัญหาการฟ้องร้องก็มากขึ้น แม้จะมี พ.ร.บ.ความรับผิดทางละเมิดของเจ้าหน้าที่ไว้คอยช่วยหมอก็ตาม ดังนั้นชีวิตคนไข้ที่ไปใช้บริการบัตร 30 บาท นั้นจะเป็นอย่างไร องค์การอนามัยโลก (WHO) ประกาศว่า ความผิดพลาดทางการแพทย์นั้น ต้องนำมาเปิดเผย แล้วเรียนรู้จากความผิดพลาดนั้น เป็นการป้องกันและลดความเสียหายอย่างมีประสิทธิภาพที่สุด การมองว่าคนไข้และครอบครัวคนไข้ไม่ได้ช่วยอะไรหรือเป็นศัตรู เป็นการผลักดันให้ออกห่างจากการทำงานที่มีประโยชน์ถูกต้อง โครงการนี้เขาทดลองมาหลายปีแล้วปรากฏว่าได้ผลดี ประหยัดงบประมาณของประเทศชาติที่จะนำมาชดเชยความเสียหาย หรือนำมาเยียวยารักษาหลังจากเกิดความเสียหาย เจ้ากระทรวงสาธารณสุขของไทยรับนโยบายมาตั้งแต่ปี 2545 แต่กลับไม่นำเรื่องดีๆ อย่างนี้มาปฏิบัติ เป็นเพราะอะไร? รัฐบาลดูเหมือนจะรู้ดีถึงปัญหานี้ แต่ก็ยังไม่มีการแก้ไขปัญหาอย่างเป็นรูปธรรม โครงการ 30 บาทนั้นดีแต่ต้องมีการปรับปรุง ทั้งมาตรฐานการรักษาและมาตรการป้องกันปัญหาไปพร้อมๆ กันด้วยดังต่อไปนี้ 1. ต้องมีการแก้ไขกฎหมายให้คนไข้สามารถขอถ่ายสำเนาเวชระเบียนได้ทันทีที่ร้องขอ 2. ต้องมีการตั้งองค์กรกลางที่เชื่อถือได้ เพื่อพิสูจน์ถูก-ผิด นำไปสู่การชดเชยที่เป็นธรรม 3. ตั้งกองทุนชดเชยความเสียหาย ทั้งของ รพ.รัฐและเอกชน ชดเชยมากน้อยขึ้นอยู่กับระดับความเสียหาย 4. นำความผิดพลาดที่ได้รับการพิสูจน์แล้วนั้น เปิดเผยแล้วนำไปเป็นบทเรียนสอนหมอ และให้ความรู้กับคนไข้ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก เมื่อมีการยกระดับมาตรฐานการรักษา ให้เป็นมาตรฐานเดียวกันทั้ง รพ.ของรัฐและเอกชน แล้วต่อไปเจ้ากระทรวงก็ไม่ต้องมัวไปเสียเวลาต่อรองค่าเสียหายกับคนไข้ให้เสียอารมณ์ และเป็นที่ครหาของสังคม ไม่ต้องคอยผวาคอยนับว่าเดือนนี้กระทรวงถูกคนไข้ฟ้องกี่ราย ทั้งนี้รัฐบาลต้องดูแลรายได้และสวัสดิการของหมอในระบบ ให้สอดคล้องกับงานที่ต้องรับผิดชอบ จะทำให้หมอทำงานมีความสุขมากขึ้น มีรายได้เพียงพอ ความผิดพลาดน้อยลง จำนวนคนเจ็บป่วยน้อยลง คนไข้ฟ้องร้องหมอลดลง หมอก็ไม่ต้องย้ายหนีไปอยู่เอกชน ข้าพเจ้าไปร่วมงานสัมมนา เสวนา บ่อยๆ มานานหลายปีแล้ว มองการแก้ปัญหาของผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งหลายว่า แก้ปัญหาไม่ถูกจุด แก้วนอยู่รอบๆ ปัญหาจนกลายเป็นลิงแก้แห ทั้งๆ ที่ทุกคนก็รู้ถึงปัญหาแต่ไม่มีใครกล้าผ่าทางตัน พูดง่าย...อาจจะทำยาก แต่... “มีการผ่าตัดอะไรบ้างที่ไม่เจ็บปวด?” หากทุกฝ่ายขานรับ และเสียสละผลประโยชน์ส่วนตัวกันบ้าง...เสียหน้ายอมรับความผิดพลาดกันบ้าง....เท่านั้นเอง
โดย: copy มาฝาก [18 พ.ค. 49 10:11] ( IP A:58.9.192.63 X: )

ความคิดเห็นที่ 1 https://www.thaiclinic.com/cgi-bin/wb_xp/YaBB.pl?board=doctorroom;action=display;num=1147922544
โดย: จะได้ต่อเนื่อง [18 พ.ค. 49 15:37] ( IP A:58.9.191.206 X: )

ความคิดเห็นที่ 2
ทั้งคนไข้และทั้งแพทย์กำลังถูกกัดกินโดยทุนนิยม เงินหายากมากขึ้นเพราะไปกองกับคนบางคนเป็นหมื่นๆล้าน สมัยก่อนเงินไม่ได้ไปกองที่คนใดคนหนึ่งมากเกินไปความขัดแย้งของคนหมู่มากจะไม่มีเพราะพอแบ่งปันกันได้
ประเทศทุนนิยมอนุญาตให้นายทุนสะสมความมั่งคั่งทุกรูปแบบ เดือดร้อนกับคนหมู่มาก ต้องเข้าพึ่งสวัสดิการรัฐ รวมถึงคนมีการศึกษาและคนที่พอมีฐานะอยู่บ้างเพื่อประหยัดรายจ่ายจากการรักษาที่รพ.เอกชน ความคาดหวังของคนที่รับบริการที่รพ.รัฐสูงขึ้นในขณะที่คนให้บริการงานมากขึ้นโดยค่าตอบแทนเท่าเดิมfixed cost ท้ายสุดจะเป็นความขัดแย้งระหว่างผู้รับบริการและผู้ให้บริการ ในขณะที่นายทุนที่เข้าบริหารประเทศตักตวงทรัพยากรเข้าสู่พรรคพวกตนเองมากขึ้นๆ....นี่คือรากเหง้าของปัญหา

โดย: บางคนมีมากเกินไปทำให้คนอื่นมีน้อยลง [18 พ.ค. 49 18:49] ( IP A:202.149.122.18 X: )

ความคิดเห็นที่ 3 คุณความเห็น 3 แล้วคุณมีทางออกอย่างไร ในเมื่อเรารู้แล้วแต่ทำไมยังแก้กันอยู่ รอบ ๆ ปัญหากันอยู่อย่างนี้
โดย: ถามหน่อย [19 พ.ค. 49] ( IP A:58.9.183.218 X: )

โดย: HowardtheDuck [22 มิ.ย. 50 3:17] ( IP A:70.84.209.210 X: )

คลิกที่นี่เพื่อกลับหน้าบ้าน