ถ้าไวโอลินเป็นระยะทางที่แสนยาวไกล

ข้าพเจ้าก็ได้ร่วมมาเดินทางบนสายไวโอลิน4สายแม้นจะแค่เพียง

5ส่วน100ของระยะทางก็ตามที แต่ก็ยังคิดที่จะก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ

บางคนไปได้ไกลแล้ว ข้าพเจ้ามองเห็นชายเสื้อด้านหลังสะบัดพริ้วอยู่ไกลริบ

แต่เขาเหล่านั้นก็ยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ

"จะเดินกันไปถึงไหนกัน" ข้าพเจ้ารำพึงรำพันอยู่ในใจคนเดียว

มันต้องมีจุดจบอยู่ที่ไหนสักแห่งซินะ ที่วงออเคสต้าชั้นนำของโลก หรือ

ที่มหาวิทยาลัยการดนตรีชื่อดังของโลก

"คนเหล่านั้นไปที่นั้นเพื่อให้ได้อะไรกับชีวิตไวโอลิน" คำถามดำเนินมาสำทับอีก

ถ้าไม่ใช่เพื่อเป็นตำนาน ก็คงจะเพื่ออะไรสักอย่างที่มากกว่าตำนาน

แล้วมันจะยังคงมีอะไรมากกว่านี้อีกเล่า ไวโอลินก็คงถึงที่สิ้นสุดได้เพียงแค่นี้ 

และนั้นนะหรือคือ จุดจบของไวโอลิน ใช่หรือเปล่านะ?

บางทีเส้นทางก็ไม่ได้ดิ่งตรงเสมอไป แม้เราเดินไม่หยุดแต่ก็ใช่ว่าจะไม่สามารถเดินวนอยู่กับที่ได้ บางคนเล่นไวโอลินมาทั้งชีวิต เทคนิคการเล่นสู้เด็กประถม มัธยม ไม่ได้ก็มีถมไป การตีความบทเพลงก็เช่นกัน มีอาวุโสก็ได้เปรียบ แต่ใช่ว่าแก่กว่าแล้วจะเห็บโลกมามากกว่าเสมอไป

* * * บน "ทางเดิน ที่แสน จะยาวไกล"      มักจะมี ความในใจ ให้ได้คิด

สองข้างทาง ในโลกกว้าง ช่างวิจิตร         โอ้ชีวิต ที่แสนทราม หรืองามตา

บนไหล่มี ซอสาย ไว้ประดิษฐ์                   จากความคิด  จากความฝัน อันมีค่า

สอดสัมผัส แนบซึ้ง ตรึงอุรา                     ประหนึ่งว่า สะกดมนต์  แล้วดลใจ

* * * เสียงบนสาย มีปลายทาง ที่อ้างว้าง       ไม่ได้สร้าง ไม่ได้เสริม เติมสดใส

ไม่แม้เศร้า เสียงเพียงเหงา ร้าวรานใจ            เปล่งปล่อยไป ไม่สะท้อน ไม่ย้อนมา

ดำเนินเสียง ดำเนินสาย อยู่ปลายฟ้า              เพียงบอกว่า  ยังจงรัก  และปรารถนา

เล่นสุดเสียง ลากสุดสาย  ไปสุดตา               ให้รู้ค่า  คำว่ารัก  ตระหนักจริงฯ                

ถ้ามีพื้นฐานการเล่นดนตรี มันก็ไม่ได้ยากอะไร
มีโน๊ต มีจังหวะ เอาแค่นีก่อน
หัดร้องคาราโอเกะ ให้ตรงจังหวะ ก่อนก็ได้
เหมือนกันแหละ

ความไพเราะที่ลงตัว

ความสุขที่อยู่ไม่ไกล