ความคิดเห็นที่ 3
ได้คุยเรื่องไวโอลินแล้วก็ชักจะมันส์ หรือผมมันส์อยู่คนเดียวก็ไม่รู้นะ (ยิ้ม) ไอ้เจ้ากล่องไม้พาดบ่าหน้าตาแปลกอันนี้ หากมันมีบาร์ที่ฟิงเกอร์บอร์ดนะ ป่านนี้ผมคงเก่งไปนานแล้ว ไม่เชื่อก็ไปถามสาวๆ สมัยก่อนดูได้ เพราะแต่ก่อนเวลาจีบสาวหนุ่มๆสมัยนั้นก็ใช้กีต้าเนี่ยแหละ บรรเลงเพลงให้สาวๆ ฟัง เรื่องสีไวโอลินจีบสาวสมัยโน่นหายาก ยากที่จะไปสรรหาด้วย แต่สมัยนี้ไม่แน่ใจนะ สาวๆ อาจจะเคลิมไวโอลินมากกว่ากีต้าก็เป็นไปได้ ที่ว่าผมจะไม่ยอมหยุดเล่นเจ้ากล่องไม้พาดบ่าอันนี้ เพราะตั้งใจจะแตกหักกับมัน ไงก็ต้องเล่นให้ดีให้จนได้ ไม่ไวโอลินพังก่อน ผมก็ต้องพังก่อน แล้วแต่ว่าอันไหนมันจะพังก่อนกัน แต่สงสัยว่าจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า (ยิ้มแป๊บ) วันก่อนไปพบแพทย์ตามนัด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณหมอติดอกติดใจอะไรผมนักหนา นัดเจอผมประจำทุก3-4เดือน วันหลังคุณหมอน่าจะนัดผมไปดินเนอร์กันมั่งนะ ก็อย่างว่า โรคดันไม่คงที่ สูงมั่งต่ำมั่งตามสภาวะแวดล้อม ไม่ต้องมาอิจฉาผมนะ คงจะมีสักวันได้เจอเขาไม่มากก็น้อย แล้วเองจะเอาเรื่องนี้มาเล่าทำไมฟ่ะ มันเกี่ยวไรกับไวโอลิน? (เกาหัวแป๊บ) คือที่โรงพยาบาลวันนั้นไปเจอ หญิงสาวอายุประมาณ24ปี (แอบถามผู้ปกครอง) หน้าตาน่ารักแต่ไม่แต่งตัวแต่งหน้าทาแป้งไม่หวีผมไม่แต่งผม เหมือนสาวๆ ทั่วไป ผู้ปกครอง บอกว่าเธอเป็นโรคซึมเศร้า ผมเนี่ยอยากจะขอมอบกล่องไม้พาดบ่าวิเศษ แล้วสอนให้เธอเล่นไวโอลินซะจริงๆ เธอจะได้ไม่ว่างมากไปคิดเรื่องโน่นนี่นั้นเยอะไป ชีวิตที่สมบูรณ์จริงๆ ต้องหาอะไรที่ยากที่ลำบากทำ ผมคิดในใจว่าถ้าเธอได้เล่นไวโอลิน เธอคงจะหายซึมเศร้า แล้วอาจจะกลายเป็นโรครีแอ๊คติ้งอย่างผมก็ได้(ยิ้ม ก็ดีกว่าเศร้าเนอะ) ที่เขียนมาทั้งหมด ก็ไม่มีอะไรมาก แค่อยากจะบอกว่า รักไวโอลิน และรักเพื่อนๆ พี่ น้อง ที่เล่นและชื่นชอบไวโอลิน ในบอร์ดแห่งนี้ทุกคนนะ จุ๊บๆ | 
