หรือจะด้วยความยากในการเล่นไวโอลิน

สำหรับคนเล่นได้เก่งแล้วก็เลยคิดว่าตัวเองวิเศษเลิศหรู

เงื่อนไขก็จะถูกกำหนดในการที่คบหาสมาคมกับคนที่เล่นไวโอลินด้อยกว่า

เพราะทุกอย่างมันแลกมาด้วยเงินทอง

ความเหน็ดเหนื่อยความมานะพยายามสูง

การปรีกตัวอยู่เฉพาะในกลุ่มที่เก่งหรือที่เก่งกว่าจึงมีมาก

วงการไวโอลินจึงซบเซาฝุดๆเหมือนน้ำพุที่ไหลวนเวียน

อยู่แต่ในอ่าง ไม่ไปไหน ผมมิบังอาจจะก้าวล่วงผู้ใดนะครับ

ผมคิดของผมเองเช่นนี้ผิดถูกยินดีรับไว้แต่ผู้เดียวครับ

บางคนก็เก่งโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลยนะครับ

บางคนพยายามแทบตาย ก็ไมไ่ด้ 

ลักษณะแบบนี้มีทุกวงการแหละครับ

แต่ไวโอลิน ผมคิดว่าถูกเพ่งเล็ง ด้วยโทนเสียง ความโดดเด่นและเอกลักษณ์
ของมันมากกว่า อันที่จริงแล้ว ก็ไม่แตกต่างวิชาอื่นใด นะครับ

ส่วนเรื่องความซบเซา ผมเห็นด้วยครับ ด้วยค่าอุปกรณ์ที่แพง (จริงๆ)

ต้นทุนแพง และคนมักมองว่ายากกัน เลยทำให้ดูซบเซา
แต่อีกมุม หนึ่ง ผมคิดว่า ถ้าเทียบกับ เครื่องดนตรีสากลทั่วไป
ไวโอลิน ก็ถือว่า เยอะสุดๆ แล้วหละ เมื่อเทียบกับเครื่องอื่นๆ นะ

ยกเว้นกีตาร์ และเปียโน สองอย่างนี้นะครับ

ไวโอลินระดับเทพ เนี่ยเข้าถึงยากก็เป็นเรื่องธรรมดา

พวกนี้เขาเก่งจริง แต่เมื่อเทคโนโลยี่ในการเข้าถึงข้อมูลเพิ่มมากขี้น

ไวโอลินประเภทพอกระเทิน พวกนี้จะเก่งก็ไม่ใช่จะไม่เก่งก็ไม่เชิง

แต่ตั้งตัวเป็นอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญชั้นสูง เริ่มจะดิ้น ยิ่งพยายามจะยกตัวเองขึ้นมาใหญ่

ทั้งๆที่คนที่เล่นไวโอลินด้วยกันมองดูออกว่าจริงๆแล้วคนพวกนี้ไม่เท่าไร

พวกนี้จะหลอกก็ได้เฉพาะแต่เด็กๆ ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าคนพวกนี้จะถือเนื้อถือตัวไปทำอะไร

ผมได้สัมผัสกับครูสอนไวโอลินพอควรผมพาเด็กๆไปเรียน

ไม่ว่าจะเป็นสอนตามบ้านหรือสอนตามสถาบันดนตรี

ผมว่าครูสอนมันไม่ใช่นะ นี้ผมพูดถึงบ้านเรานะ ดูมันแปลกๆนะ มันยังไม่ใช่เรื่องจริง ไม่รู้จะหยิ่งเอาโล่อะไร