ก่อนจะเริ่มเล่าต่อ ขอเอาเพลงหนองบัวต้นฉบับมาให้ฟังก่อนสำหรับท่านที่ไม่เคยฟังเพลงนี้นะครับ 

แบบว่าเก่าแก่พอจะใช้บอกอายุของผู้ฟังแทนคาร์บอน 14 ได้นั้นทีเดียว

เพลงหนองบัว 

ขับร้อง : บุษยา รังสี

คำร้อง : เล็ก โตปาน

ทำนอง : เอื้อ สุนทรสนาน

เคล็ดลับ ที่ คุณพ่อมือใหม่บอกว่าไม่มีเคล็ด แต่ลุงสุบแย้งว่ามีเคล็ดแค่(ตอนนี้)ไม่ลับแล้วมีดังนี้

"ผมฟังเพลงต้นฉบับจากนักร้อง เพื่อฟังการร้อง การเอื้อน และเวลาเล่นไวโอลินก็จำลองเสียงร้องมาเป็นแบบไวโอลิน"

โชคดีที่โลกนี้มี YouTube ทำให้การหาเพลงต้นฉบับจากนักร้อง ดูจะไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร การปฏิบัติตามคำชี้แนะในวลีแรกดูจะเป็นไปด้วยความราบรื่น 555 

แต่ปัญหา สำหรับผมมันอยู่ที่ วลีที่สองเนี่ย "เพื่อฟังการร้อง การเอื้อน" ไอ้กระผมก็ไม่ใช่หูทองคำซะด้วยซิ ออกเป็นแนว หูตะกั่ว หรือ ดีบุก เทือกๆนั้น จะจับทางการร้องการเอื้อน ที่ถูกต้องได้หรือเปล่า หรือจะเข้ารกเข้าพง เหมือนเดิมที่ผ่านมา

เรื่องนี้ทำให้ผมคิดถึงอาจารย์ เคียงจิต อบอุ่น ผู้เป็นอาจารย์สอนขับร้องในโรงเรียนที่ผมเรียน สมัย ป.4 เมื่อ 42 ปีผ่านมาแล้ว ตอนนั้นอาจารย์พยายาม ฝึกลิงทะโมน แบบผมและเพื่อนๆให้ร้องเพลงไทยเดิมกัน  หัดเอื้อน เออ เอ้อ เอ่อ เอ้ย เงิง เง้ย ภาพคงไม่ต่างอะไรกับการฝึกลิงให้เก็บลูกมะพร้าว ซึ่งทั้งห้องดูจะมีลิงที่พอมีแววใช้เก็บมะพร้าวได้อยู่ตัวเดียวเท่านั้น ลิงที่เหลือ(รวมทั้งผมด้วย)การปล่อยเข้าป่าไปดูจะเหมาะกว่า ที่พวกเราส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะได้เรื่องนักในวิชาขับร้องก็เนื่องด้วยสองเหตุผล  หนึ่ง เราไม่เห็นจะรู้เลยว่า เอ้อ เอ้ง เออ เนี่ยเสียงมันต่างกันยังงัย ทำให้เวลาเอื้อนก็แหกปากกันมั่วไปหมด และสอง เราไม่เห็นจะรู้สึกว่ามันบันเทิงกว่าการ ออกไปเล่นไอ้เข้ ไอ้โขง ตรงไหนเลย

โชคเข้าข้างอีกแล้วที่เราเกิดมาในยุคที่มีเทคโนโลยี ดีๆ ถูกๆ ให้ใช้กัน 

หลังจาก งง งง อยู่พักใหญ่ว่าจะ ฟังการร้อง การเอื้อน อย่างไรดี ก็เกิดไอเดียบรรเจิด คือตอนนี้ผมกำลังเห่อเล่นกับโปรแกรมหนึ่งอยู่ ชื่อ Intonia อันที่จริงแล้ว โปรแกรมนี้วัตถุประสงค์ของคนเขียนตั้งใจเอาไว้ ฝึก intonation คือเอามาจับผิดการเล่นเพี้ยนของบรรดานักเล่นไวโอลินอย่างเรานี่เอง

แต่การเล่นเพี้ยน กับการเอื้อน มันก็คือการเล่นที่ไม่ตรงเสียงเหมือนกัน จริงไหมละ ? 555

เมื่อได้ไอเดียดังนั้นแล้ว ก็ไม่รอช้าเปิดเพลงหนองบัวต้นฉบับ แล้วเอาโปรแกรมจับมาพล๊อตกราฟในบัดดล

!!! บิ ง โ ก !!!

นี่คือตัวอย่างของกราฟที่ได้จากเพลง "หนองบัว" 

ด้วยความเอื้อเฟื้อของเทคโนโลยี ช่วยให้นักเล่นหูตะกั่วอย่างผม สามารถดูแนวทางการเอื้อนได้ สะดวกกว่าสมัยที่เรียนขับร้องกับ อาจารย์เคียงจิต อบอุ่น มากทีเดียว เชื่อว่าถ้ามีโปรแกรมนี้ตั้งแต่สมัยอยู่ ป.4 ผมคงได้คะแนนวิชาขับร้องดีกว่าที่ ได้มาเมื่อ 42 ปี ที่แล้วเป็นแน่แท้

แต่เอาเหอะ คงไม่กลับไปซ่อมแล้วละ วิชาขับร้องเนี่ย มันผ่านมานานนนนน แล้ว

ทีนี้ขั้นตอนต่อไป ที่จะทำตามคำแนะนำของคุณพ่อมือใหม่ใน วลีที่ 3

"และเวลาเล่นไวโอลินก็จำลองเสียงร้องมาเป็นแบบไวโอลิน"

(แกะคำสอนกันเป็นวลีแบบอ่านพระคำภีร์เลยเนี่ยครับ)

ด้วยความที่แก่แล้ว ความจำเริ่มไม่แม่นยำ การที่จะท่องว่าเนื้อเพลงคำไหนเอื้อนแบบไหนนั้น ดูจะเกินขีดความสามารถของสมองที่อายุการใช้งานเกินครึ่งศตวรรษไปหน่อย ก็เลยเอาเสียงเอื้อนที่อยู่ในกราฟมาแปะใส่บนเนื้อร้องซะเลย เพื่อให้สะดวกกับการซ้อม คล้ายๆกับการอ่านโน๊ต ก็จะได้ออกมาหน้าตาเป็นแบบนี้ครับ

วลีสุดท้ายจาก คำภีร์ ที่คุณพ่อมืใหม่ให้ไว้ คือ "เล่นจนเหมือนไวโอลินร้องเพลงได้"

แย่ละซิ !!! วลีสุดท้ายนี้ เทคโนโลยี ช่วยไม่ได้เอาซะเลยจริงๆ มันต้องเล่นไวโอลินเองนี่นะ ใน ทศวรรษนี้ ยังไม่มี Robot ให้ใช้เสียด้วย ไม่งั้นคงจะพอมีลุ้นหาทางเอาโปรแกรมอัดเข้าไปใน Robot ให้มันเล่นไวโอลินออกมาให้เหมือนแป๊ะๆได้อยู่ (แล้วนี่จะหัดไวโอลินไปทำมันเนี่ย หือ??)

เอาละ ในเมื่อ หนึ่ง ไม่มี Robot ให้ใช้  และ สอง นี่เป็นการหัดไวโอลิน ผมก็เลยได้เอาเนื้อเพลงที่ได้ พร้อมกับสกอร์ของการเอื้อนไปเล่นดู และตัดส่วนที่เอื้อนยากๆออก และตัดส่วนที่ดูน่าจะเอื้อนไม่ยากแต่ทำไม่ได้ออก และตัดส่วนที่เอื้อนแล้วไม่ค่อยเข้าท่าออก สรุปว่าตัดออกไปเกือบครึ่ง ก็ได้งานออกมา เพื่อส่งการบ้านกับคุณพ่อมือใหม่ ตามคลิปด้านล่างนี้ครับ

โดยส่วนตัวผมเองรู้สึกว่าดีขึ้นเยอะ มีพัฒนาขึ้น ปัญหาเรื่องการเอื้อนแบบ ฟุ้งเฟ้อ และไม่เข้าท่า หายไป ซึ่งต้องขอบคุณ คุณพ่อมือใหม่เห็นอย่างสูงสำหรับเคล็ดลับที่มอบให้ครับ 

แต่ด้วยความที่ผมเองไม่ค่อยเป็นศิลปิน ไม่ค่อยอ่อนโยน เพลงออกมายังแข็งๆ ฟังดูเป็นเพลงไทยมากขึ้น แต่ก็ยังไม่เพราะ ซึ่งแน่นอนครับว่าจะพยายามต่อไป เสน่ห์ของการเล่นไวโอลินมันอยู่ตรงที่พยายามเท่าไร ก็ยังไม่ถูกใจนี่เอง

มีเพลงอีกแนวที่ผมอยากหัดมาก คือแนวหมอลำ ไม่รู้ชาตินี้จะเล่นได้หรือเปล่า เพราะเพลงจะเร็วๆๆๆๆๆๆ  นิ้วผมเล่นเพลงเร็วไม่ค่อยได้เสียด้วย แต่ถ้าเล่นได้นี่ก็ "ม่วนอีหลีกันละเด้อ" !!! 

เยี่ยมมากครับคุณ โอลด์แลด

 เสน่ห์ของการเล่นไวโอลินมันอยู่ตรงที่พยายามเท่าไร ก็ยังไม่ถูกใจนี่เอง

ชอบคำพูดนี้จัง ทำให้ผมคิดได้ว่า 

เล่นไวโอลินให้ได้ดีต้องส่องกระจกเล่น

หมายถึง เล่นให้คนอื่นติชมวิพากษ์วิจารณ์ เราก็จะเล่นได้ดีขึ้นเรื่อยๆ จริงไหมครับ?

เรียนลุงสุบครับ ขอความกรุณาลุงสุบให้ความเห็นเลยครับ กรุณาด้วยครับ มั่นใจว่าความคิดเห็นของลุงสุบจะมีคุณค่ามากมาย ในฐานะที่ลุงสุบเป็นคอเพลงไทยขั้นเอกอุ ... ลุยเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ ... ผมเองไม่ทันได้อ่านที่มาของสถานที่ซึ่งเป็นฉากของเพลงหนองบัวเลย จนลุงสุบนำมาเล่าเป็นเกร็ดให้ฟัง เป็นเกร็ดที่น่ารักมากครับ เนื้อเพลงนี้เป็นการใช้ภาษาไทยที่ส่วนตัวผมรู้สึกว่าไพเราะมาก แต่คำจบของเพลงเป็น ศัพท์ที่ผมไม่รู้จัก ทั้งๆที่เรียนโรงเรียนไทยมาตลอดชีวิต คือคำว่า "จันทร์แมน" ไม่ทราบลุงสุบพอจะทราบไหมครับว่าคำนี้แปลว่าอะไร

ขอบคุณคุณพ่อมือใหม่เป็นอย่างสูงครับสำหรับทุกคำชี้แนะครับ 

"แต่ฟังแล้วมันยังเกร็งๆ แข็งๆแห้งๆไงไม่รู้" << เห็นด้วยเป็นอย่างมากเลยครับ รู้สึกแบบนั้นเช่นกัน

"ในบางช่วงเหมือนพะวงเรื่องการเอื้อนจนเกินไป"  << คุณพ่อมือใหม่ตาแหลมคมจริงๆ ถูกต้องเลยครับ ตอนที่ผมบันทึกคลิปนี้ พะวงเรื่องการเอื้อนมากๆๆๆ ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยการเอื้อนเพลงไทย ผมจะเล่นโดยมีกระดาษเนื้อเพลงวางอยู่ข้างหน้าเหมือนอ่านโน๊ตเพื่อดูตามไปว่าคำไหนจะเอื้อนอย่างไร แล้วใจก็จะคอยพะวงอยู่ตลอดช่วงของการบันทึก ว่าตรงนี้จะต้องเอื้อนแบบสไลด์ขึ้นครึ่งเสียง ตรงนั้นจะสไลด์ลงเต็มเสียง ฯลฯ อะไรประมาณนี้ไปตลอดเพลง

"น้ำหนังเบาก็ไกล้เคียงกัน" << ยอมรับอีกละครับว่า ไม่ได้ใส่ใจกับน้ำหนักเสียงจริงๆ (แหะๆ) มัวแต่ไปพะวงกับเสียงเอื้อนเป็นหลัก

"คิดว่าลองใช้หูฟังและใช้ใจจับอารมณ์เพลงให้ได้มากๆน่าจะดีกว่านะครับ แล้วลองเล่นดูตามความรู้สึกที่เรารับได้จากเพลง" << ครับผมจะลองปฏิบัติดูใหม่ตามที่คุณพ่อมือใหม่แนะนำครับ

ขอบคุณคุณ Satta88 สำหรับคอมเม้นท์เรื่องจังหวะครับ ผมเล่น "เหลื่อม" จังหวะหลายรอบจริงๆ สารภาพว่าผมมีปัญหาในการนับจังหวะมากๆๆๆ โดยเฉพาะเวลาที่จบประโยคแล้วทอดเสียง สมมุติว่าทอดเสียงสี่จังหวะ มนุษย์ปรกติเขาก็จะนับกันในใจ "หนึ่ง" "สอง" "สาม" "สี่" แล้วก็เล่นต่อกันโดยไม่มีปัญหา แต่ตรงเนี้ยเป็นปัญหาเลยครับสำหรับผม คือพอนับ "หนึ่ง" "สอง" จากนั้น ก็จะเริ่มตกใจ ... เห้ย !! เมื่อกี้นับ "สอง" หรือ "สาม" ไปหว่า แล้ว ต่อไปจะนับ "สาม" หรือ "สี่" ?? panic panic panic !!! ... (แค่พยายามอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดในสมองขณะที่เล่นน่ะครับ ไม่ได้แก้ตัว เรื่องจังหวะเป็นอีกหนึ่งที่จะต้องปรับปรุงครับ)

อีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ดูเหลื่อมจังหวะ คือเพลงนี้จะมีทอดเสียงด้วยโน๊ตสองตัว ถ้ายกตัวอย่างในเนื้อเพลงส่วนที่ผมเอามาแปะ ตรงวลี "ดูเหมือนว่าเป็นไพรสนฑ์" ตรงคำว่า "สนฑ์" คุณบุษยา ร้องคำนี้ด้วยโน๊ตสองตัว คือ ลา กับ โด แล้วไม่ได้เอื้อนขึ้นด้วย ผมไม่แน่ใจว่าเขาเรียกว่าอะไร เหมือนกระดกหางเสียงขึ้นอะไรประมาณนี้ ตอนเล่นผมเลยไม่ได้สไลด์นิ้ว แต่พอมาฟังคลิปที่อัดก็รู้สึกเหมือนกันครับว่า ตรงนี้ยัง งง งง เพราะ คำว่า "ไพร" ที่ก่อนคำว่า "สนฑ์" ก็เป็นโน๊ต ลา เหมือนกัน เป็น "ลา ลา-โด" แต่ตรงนี้ผมเล่นไม่ได้ มันจะฟังออกมาเป็น "ลา-ลา โด"  อันนี้อาจจะเป็นอีกจุดหนึ่งที่ทำให้มีการเหลื่อมจังหวะเพราะจังหวะของ "ลา" สำหรับคำว่า "ไพร" และ "ลา" ส่วนต้นของคำว่า "สนฑ์" มันบวกกันอยู่ครับ

ขอบคุณ Kreisler, คุณ pann คุณตามU และคุณ mann ด้วยครับ เพิ่งรับทราบจากลุงสุบว่า ท่าน Kreisler เป็นนักฟิสิกส์ เยี่ยมเลยครับ :)

ผมจะพยายาม ซ่อมการเล่นเพลง"หนองบัว"ของตัวเอง ตามที่เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ให้คำแนะนำมา และจะขออนุญาตนำมาขอรับคำวิจารณ์รอบสองนะครับ 

สวัสดีครับคุณ Satta 88  และ สวัสดีครับคุณ olDlaD

          ต้องรีบชี้แจงก่อนว่าทำไมผมจึงกล่าวคำสวัสดีมายังแค่ 2 ท่านคือ คุณ Satta 88 และ ท่านเจ้าของกระทู้   ด้วยเหตุใดจึงไม่กล่าวคำสวัสดีท่านอื่น ๆ  ด้วย  เดี๋ยวนี้มือไม้แข็งไปแล้วหรืออย่างไร   แหม..มันต้องมีเหตุผลซีขอรับ  

          เหตุผลนั้นก็คือไม่ได้พบคุณ Satta 88 มาแสนนาน  ในใจนั้นก็ได้แต่คิดถึงอยู่เสมอ คือ ผมคิดถึงอ่า..คิดถึงหนังสือเพลงประกอบโน้ตของสุนทราภรณ์น่ะครับ  หนังสือเล่มนี้คุณ Satta 88 เป็นผู้รวบรวมและเรียบเรียงขึ้นมา แล้วมาหลอกว่า เอ๊ย มาบอกว่าได้เก็บไว้ผมเล่มหนึ่ง  นี่ก็เกือบสามปีเข้าแล้ว  ยังไม่ได้รับเลย  ฮือ ฮือ ผมคิดถึงนะครับ  ผมเคยเห็นหนังสือแล้วล่ะ ที่เขาตั้งโชว์ไว้ที่บ้านสุนทราภรณ์ที่อัมพวา  หนังสือสวยเหลือเกิน  ตอนนั้นเกือบจะควักเงินในกระเป๋าซื้ออยู่แล้ว  แต่ก็มัวประวิงอยู่เพราะอยากได้ลายเซ็นของผู้เรียบเรียงคือ คุณ Satta 88  ประกอบด้วย  โธ่.  ป่านนี้หนังสือจะหมดไปแล้วหรือยังก็ไม่รู้      

           ส่วนการสวัสดีคุณ olDlaD  ก็เนื่องจากไม่รู้จะพูดยังไงน่ะซีครับก็เลยต้องสวัสดีไปตามเรื่อง เพราะผมรู้สึกขวยอายปกกระดากยังไงก็ไม่รู้ซี ที่อ่านความเห็นข้างบนแล้วพบข้อความที่คุณ olDlaD เขียนไว้ว่า      " ..... มั่นใจว่าความคิดเห็นของลุงสุบจะมีคุณค่ามากมาย ในฐานะที่ลุงสุบเป็นคอเพลงไทยขั้นเอกอุ "          

          ครับ ครับ ครับ ขอบพระคุณนะครับ  สำหรับข้อความนั้น  แต่เดี๋ยวผมขอลุกไปส่องกระจกนิดหนึ่งก่อนนะครับ  เพราะชักสงสัยว่าตนเองจะมีน้ำยาสามารถแสดงความคิดเห็นอย่างมีคุณค่าได้จริง ขอไปส่องกระจก แป๊บเดียวแหละ  

เมื่อวานซืนผมขับรถจากภูเก็ต จะกลับกรุงเทพ  แต่เนื่องจากออกจากภูเก็ตก็เป็นเวลาบ่ายมากแล้ว  จึงแวะนอนค้างกลางทางที่หมู่บ้านชายทะเลแห่งหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเรียกว่า "ปากน้ำหลังสวน"   เช้าขึ้นมา (คือเช้าเมื่อวานนี้เอง) ก่อนออกเดินทาง  ผมก็เข้าไปในพระอุโบสถวัดปากน้ำหลังสวนเพื่อไหว้พระตามธรรมเนียมของพุทธศาสนิกคนหนึ่ง

ปกติโบสถ์ต่างจังหวัด มักไม่ค่อยเปิดในตอนเช้าหรอกนะครับ  คงเป็นเพราะกลัวโจรจะเข้าไปลักนั่นขโมยนี่อย่างที่ทราบกัน  แต่เมื่อวานนี้  โบสถ์ของวัดดังกล่าวได้เปิดประตูไว้  ผมก็เดินเข้าไปสวดมนต์และกราบพระพุทธรูปแล้วก็เห็นว่าทางวัดกำลังให้ช่างมาวาดภาพพุทธประวัติไว้บนผนังพระอุโบสถเหนือกรอบหน้าต่าง กรอบประตู   แบบที่เรา ๆ ท่าน ๆ คงจะเคยเห็นจนคุ้นตานั่นเอง  มีช่างเขียนท่านหนึ่งมาทำงานตั้งแต่เช้า  กำลังเขียนภาพอยู่บนนั่งร้าน  โดยเขียนภาพไปด้วย ฟังวิทยุไปด้วย

ผมยืนดูภาพอยู่แป๊บหนึ่ง  ก็รู้สึกคุ้น ๆ ขึ้นมาทันทีว่าภาพเหล่านี้ดูเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแน่ ๆ ที่เคยเห็นภาพเหล่านี้    ในใจก็คิดว่า เอ...เราเคยเห็นภาพอย่างนี้ที่วัดอะไรนะ นึกอยู่ตั้งนานก็นึกไม่ออก  เมื่อกวาดตาดูไปรอบ ๆ ก็ถึงบางอ้อ (อยู่ข้าง ๆ บางพลัด) ขึ้นมาทันทีว่า อ้อ...ที่เคยเห็นนั้น  ไม่ได้เห็นจากภาพจิตรกรรมของวัดไหนหรอก  เป็นภาพในหนังสือต่างหากเล่า

เหตุที่ถึงบางอ้อ  ก็เพราะว่า มีภาพกรอบหนึ่งที่ช่าง (ซึ่งผมเข้าใจว่าน่าจะเป็นอีกคนหนึ่ง และในขณะนั้นยังมาไม่ถึงวัด) ยังวาดไม่เสร็จ    มีภาพต้นแบบแผ่นหนึ่งที่น่าจะตัดหรือฉีกมาจากหนังสือ แปะไว้บนผนัง    ดูโดยไม่ต้องใช้การพินิจพิจารณาใด ๆ   ใครได้เห็นก็ต้องร้องคำเดียวเหมือนผมว่า "เหมือนเป๊ะ"

อ้าว...นี่เล่าทำไมเนี่ยะ  มันเกี่ยวอะไรหรือกับการเล่นไวโอลินของคุณ olDlaD

เกี่ยวซีครับ  เกี่ยวมาก ๆ ด้วย

เมื่อสองสามวันที่ผ่านมา  ผมคิดว่าใครที่ได้อ่านกระทู้ "น้ำตาแสงไต้" แล้ว  คงจำเคล็ดกึ่งลับกึ่งไม่ลับในการเล่นไวโอลินของคุณพ่อมือใหม่ได้

คุณพ่อ ฯ บอกว่า "....ต้องฟังมาก ๆ ฟังแล้วลองทำ ทำแล้ว ฟังไม่ดีก็ลองใหม่ เพลงไทยสำคัญที่การถ่ายทอดอารมณ์ หนัก เบา บางครั้งก็หน่วง ๆ จังหวะได้ ทั้งหมดต้องให้ความสำคัญแก่อารมณ์เป็นหลักต้องฟังมาก ๆ ฟังแล้วลองทำ ทำแล้ว ฟังไม่ดีก็ลองใหม่ ...." 

คุณ olDlaD ได้เคล็บลับจากคุณพ่อมือใหม่แล้ว  นอกจากจะไม่ปฏิบัติตาม กล่าวคือ  ไม่ได้ทดลองปฏิบัติตามเคล็ดที่ว่านั้นเสียก่อน  ยังสร้างเคล็ด หรือ คิดสูตร ของตนเองขึ้นมาสด ๆ ร้อน ๆ โดยสูตรที่ว่านี้ก็มาจาก "ไอเดียอันบรรเจิด" หลังจากนั่งงง ๆ คิดหาคำตอบได้เพียงครู่เดียว  อันนี้ก็ว่าตามคำสารภาพในความเห็นที่ 3 นะครับ   ผมไม่ได้สรุปเอาเอง

สูตรที่ว่าก็คือเอานำโปรแกรมคอมพิวเตอร์ Intonia มาจับเสียงการขับร้องของคุณบุษยา ฯ  เสร็จแล้วพอพล็อตกราฟคลื่นเสียงได้  ก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจว่า ยูเรก้า !!! เอ๊ะ..ไม่ใช่ซี  คุณ olDlaD ร้องว่าไงนะ  เดี๋ยวก่อนครับ  ขอย้อนขึ้นไปดู

อ้อ..เห็นแล้วครับ  ร้องออกมาว่า บิงโก  (ดีหน่อยที่ไม่ร้องว่า ไฮโลว์  เพราะุถ้าตำรวจได้ยินเข้าละก็ตัวใครตัวมัน  ส่วนผมเองนั้น  ผมจะบอกตำรวจว่าผมไม่รู้จักคุณ olDlaD 

ย้อนกลับไปความเห็นที่ 17 เมื่อเพียงหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เองนะครับ ที่คุณพ่อมือใหม่ได้เล่นเพลงเดียวกันนี้  เล่นโดยไม่ดูโน้ตอีกต่างหาก  คุณพ่อ ฯ บอกว่า "ฟังแล้วเล่นเลย" ตรงนี้มีประเด็นที่ผมอยากเชิญชวนให้ช่วยกันขบคิด   โดยประเด็นไม่ได้อยู่ที่ว่าใครจะขบเสียงดังกรอด ๆ  หรือ ดังกร้วม ๆ ไม่ได้อยู่ที่ว่าคุณพ่อมือใหม่เล่นได้ไพเราะหรือไม่   รวมทั้งไม่ได้อยู่ที่ว่าทรงผมแบบใหม่ที่คุณพ่อ ฯ เริ่มจะเอาไว้ทรงรากไทรตามที่เราเห็นในวิดีโอนั้นหล่อมากกว่าหรือน้อยกว่าเดิม

ประเด็นนั้นอยู่ที่ว่า

1. อะไรคือความแตกต่างระหว่าง "สูตร" ทั้งสอง  คือสูตรดั้งเดิมของคุณพ่อ ฯ และ สูตรใหม่เอี่ยมอ่องของคุณ olDlaD

2. ผลลัพธ์ของความแตกต่างนั้น คืออะไร  หรือจะตั้งคำถามให้เข้าใจง่ายขึ้นก็คือ แกงกะทิชนิดหนึ่งที่ขออนุญาตสมมุติชื่อเรียกว่า "แกงหนองบัว"  ที่ปรุงโดยน้ำพริกสูตรคุณน้า olDlaD (เจ้าใหม่) กับ น้ำพริกสูตรคุณพ่อมือใหม่ (เจ้าเก่า) นั้น  มีรสชาติแตกต่างกันหรือไม่  เพราะอะไร  

นอกเรื่องอีกนิดหน่อยก่อนจะเลี้่ยวกลับมาตอบคำถามที่ตั้งไว้เมื่อตะกี้นี้  ผมเองนั้นได้มีบุญมีวาสนารู้จักกับคุณพี่ Kreisler มาก็หลายปี  คุณพี่ของผมเป็นนักฟิสิกส์ใหญ่โตคนหนึ่ง  ระดับที่ได้มีชื่อปรากฏอยู่ในหอเกียรติยศดุษฎีบัณฑิต คปก. นั่นแหละขอรับคุณ olDlaD   แต่ที่สำคัญไม่น้อยไปกว่ากันก็คือคุณพี่เป็นนักไวโอลินสมัครเล่นที่ผมเขียนไว้ในที่นี้หลายครั้งว่า ฝีมือของคุณพี่ไม่ได้อยู่ในระดับสมัครเล่นหรอกครับ   

ผมสังเกตว่าคุณพี่ของผม ไม่ได้ใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์ หรือ กล่าวจนถึงที่สุดก็คือ  ไม่ได้ใช้ความรู้ทางวิชาฟิสิกส์ เข้ามาช่วย หรือเข้ามาใช้  ในการฝึกเล่นไวโอลินเลย   คิดว่าอย่างนั้นนะครับ  ถ้าพูดผิดหรือเขียนผิดไป  หากคุณพี่ได้เข้ามาอ่าน  ก็ขอความกรุณาได้ทักท้วงด้วยเถิด

ผมกำลังพูดว่า  ตามความเห็นของผม  สูตรน้ำพริกของคุณ olDlaD ที่ใช้ปรุงเป็นน้ำแกงหนองบัว นั้นเป็นน้ำพริกวิทยาศาสตร์  มันปร่า ๆ ลิ้นยังไงก็ไม่รู้

หรือจะว่าไป  ก็รู้เหมือนกันแหละ  รู้ว่ามันมีรสปร่าเพราะอะไร  แต่ขอเวลาอีกแป๊บหนึ่ง  เดี๋ยวมาเขียนต่อครับ

กำลังสนุกเลยครับ ลุงสุบ ปูเสื่อรอ

       เข้ามาตามอ่าน และฟังผลงานคุณ olDlad ด้วยคนนะครับ  

    การใช้โบว์ดีกว่าผมมากมายขอชื่นชมครับ  ผมใช้สิ่วจนมือขวาแข็งไปหมดลากโบว์ไม่คล่องดั่งใจซะที  ต้องบอกว่าไม่เคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนเลย  จะให้ผมเล่นคงไม่ได้เท่าคุณ olDlad แน่นอนครับ

    ส่วนคุณพ่อมือใหม่นี่ไม่ต้องชมและ  เล่นได้เหมือนท่านมาร้องเพลงให้ฟังเลยเชียว

    ตามอ่านต่อครับลุงสุบ  ลุงสุบถึงบ้านปลอดภัยผมก็หายห่วง  กลัวไม่มีใครมารับไวโอลินกลับไปนะครับ  แฮ่ม  (ขออนุญาติคุณ olDlad ทักทายลุงในกระทู้นิดนึงครับ)

สวัสดีครับ  ขออนุญาตเขียนต่อนะครับ  ต้องขอประทานโทษที่ปล่อยให้ท่านเจ้าของกระทู้คือคุณ olDlaD นั่งปูเสื่อรอตั้งแต่ค่ำ ๆ   ของเมื่อวานนี้  โธ่..บาปกรรมแท้ ๆ ทีเดียว  เมื่อคืนนี้ยุงเยอะหรือเปล่า  ผมเองก็ช่างกระไร  ว่าจะหายไปแป๊บเดียว  ก็เผลอติดลมบนแวะไปคุยที่นั่นที่นี่

เมื่อกี้นี้เอง  ผมก็แวะไปคุยกับคุณ พ.ป.มา  สำหรับสมาชิกรุ่นเก่าแก่ ผมคิดว่าคงจะยังไม่ลืมคุณพ่อน้องเปรียวนะขอรับ  สถานที่ที่นั่งคุยกับคุณ พ.ป.นั้น  ออกจะแปลกอยู่สักหน่อยถ้าผมจะบอกว่าเราไปนั่งคุยกันอยู่หน้าเมรุเผาศพ วัดยางสุทธาวาส   โดยคุณ พ.ป. แต่งตัวอย่างเรียบร้อยผิดปกติทีเดียวเชียวแหละ  โดยแต่งตัวด้วยชุดปกติขาวของข้าราชการ และ ติดแขนทุกข์  เนื่องจากเป็นงานพระราชทานเพลิงศพของพ่อตาของคุณ พ.ป.    ส่วนผมเองแม้ว่าอยากจะสวมใส่ชุดที่เป็นทางการอย่างนั้นบ้างเพื่อให้เหมาะแก่กาละและเทศะ อีกทั้งเครื่องแต่งกายดังว่าก็มีอยู่   แต่ผมก็ทำไม่ได้  ด้วยสาเหตุสำคัญก็คือ  ผมปั่นจักรยานจากบ้านไปถึงวัดดังกล่าว

ไม่ใช่ไม่มีรถยนต์ขับหรอกนะขอรับ  รถยนต์ผมก็มีเหมือนเพื่อนพ้องน้องพี่นี่แหละ  แต่หลังจากที่ได้นั่งจินตนาการดูแล้ว  เห็นว่ากว่าจะขับไปถึงวัด  กว่าจะหาที่จอดรถได้  และ กว่าจะโน่น ๆ นี่ ๆ  ไปถึงวัดแล้วก็คงทำได้แค่ไปช่วยเขาเก็บข้าวของหลังจากงานเลิก  คิดสะระตะแล้ว  ผมจึงขี่รถถีบไป  

พอได้พบหน้ากัน คุณ พ.ป.ก็ถามเชิงทักทายตามปกติว่า "ลุงมายังไง"  ผมก็บอกว่า "ขี่รถมา"  คุณพ.ป. ฟังแล้วก็ไม่ว่าอะไร  ชวนผมนั่งคุยจ้อด้วยอาการอันรื่นเริง  มีการหัวเราะเอิ้กอ้ากสลับฉากบ้างเป็นครั้งเป็นคราว  จนผมต้องสะกิดและกระซิบที่ข้างหูว่า "เบา ๆ หน่อยเฟ้ย  นี่งานศพ  และอีกซักประเดี๋ยว พิธีพระราชทานเพลิงศพก็จะเริ่มต้น   โน่น..เห็นมั้ย  เขาเรียกแล้ว  ไปยืนเข้าแถวรับไฟหลวง เร็วเข้า"  

คุณ พ.ป. ลืมสนิทว่าตนเองเป็นลูกเขยของท่านผู้วายชนม์  อยู่ในชุดปกติขาวไว้ทุกข์ อีกทั้งกำลังเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้เพลินอยู่   กลับถามว่า  "ทำไมผมต้องไปเข้าแถว  แล้วทำไมคนอื่น ๆ ยังคงนั่งอยู่ เออ...ลุงรู้ไหม  งานศิลปะอย่างที่ผมกำลังทำอยู่เนี่ยะนะ  พ่อน้องพิมก็ทำเหมือนกัน  แต่เขาเก่งกว่าผม  งานที่ออกมาจึงมีลักษณะดีกว่า"

ฟังแล้วผมก็จึงต้องรีบตัดบทว่า  "เออ...เออ...เอาเหอะ  เดี๋ยววันหลังค่อยเล่าต่อก็แล้วกัน  แถวนี้ก็ใกล้บ้านคุณพ่อน้องพิมอยู่เหมือนกัน  เราค่อยชวนกันมาคุยใหม่ที่ร้านอะไรแถวนี้ก็ได้  แต่เราจะไม่นัดมาคุยกันที่หน้าเชิงตะกอนเหมือนวันนี้อีกแล้วนะ"  พูดดังนั้นแล้วก็เห็นว่าคุณ พ.ป. เพิ่งรู้สึกตัวและรีบผลุนผลันเดินออกไป  บทสนทนาระหว่างผมและคุณ พ.ป. เมื่อซักหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาจึงจบลงเพียงนั้น

ผมเองก็ไม่ทราบว่าคุณ olDlaD รู้จักคุณ พ.ป. หรือเปล่า   แต่คุณพ่อมือใหม่นั้นรู้จักแน่ ๆ ครับ  เขียนตรงนี้ก็เพียงเพื่อเป็นการรายงานให้คุณพ่อ ฯ ทราบ

ฮ่า ฮ่า ฮ่า เมื่อวานเขียนถึงไหนแล้วนะครับ  อ้อ...เห็นแล้ว  ว่าเขียนมาถึงตรงที่ผมได้ออกความเห็นว่าคุณ olDlaD ตำน้ำพริกวิทยาศาสตร์เป็นน้ำแกงในเพลงหนองบัว  วันนี้ผมรับรองครับว่าจะต้องเขียนจนจบให้จงได้  เพราะผมเองมีชื่อ  เอ่อ..ชื่อเสีย ...ในเรื่องเขียนอะไรไม่ค่อยจบมาอย่างต่อเนื่อง  ต้องการที่จะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีกับเขาเสียที

ขอบคุณลุงสุบมากๆครับ ตรงใจเลยทีเดียว

เย้ๆ ลุงสุบมาเขียนต่อแล้ว ดีใจจังครับ รออ่านมาตั้งแต่เมื่อวานค่ำๆ 

ตอนอ่านเมื่อวานผมชอบใจประเด็นตรงที่ลุงสุบบอกว่า โชคดีที่ผมอุทานว่า "บิงโก!!" ไม่อุทานว่า "ไฮโลว์!!" ... ทำให้ผมนึกได้ว่าเพื่อให้มีกลิ่นอายของความเป็นไทย ผมควรจะอุทานให้เป็นไทยๆหน่อย เพราะ "บิงโก!!" มันออกกลิ่นอายเป็นตะวันตกไปจริงๆ ...​ เอาเป็นว่าครั้งหน้าผมจะขออุทานเป็น "น้ำเต้า ปู ปลา!!" แทนละครับ

อย่างนี้ครับ ประเด็นที่ลุงสุบ และ คุณพ่อมือใหม่ กรุณาให้ความเป็นห่วงนั้นผมอธิบายได้ดังนี้

โดยส่วนตัว ผมมองตัวเองว่ามีความเข้าใจต่อ เทคนิค แนวทาง และสำเนียงเพลงไทยน้อยมาก น่าจัอยู่ในระดับ อนุบาล เพิ่งเริ่มต้นที่จะหัดเล่นเพลงให้เป็นสำเนียงไทยในเพลงนี้เป็นเพลงแรกจริงๆ ดังนั้นผมไม่รู้เลยครับ ว่าการเล่นแบบไหน การเอื้อนที่ไหน อย่างไร จึงจะให้สำเนียงออกมาเป็นไทยได้

ดังนั้นแนวทางที่ผมพยายามกำหนดให้ตัวเองอยู่ ณ เวลานี้คือ พยายามฝึกโดยการเลียนแบบครับ โดยมีสมมุติฐานว่า หลังจากเลียนแบบจนเข้าใจและรับรู้ได้ถึงสำเนียงของความเป็นไทยแล้ว ถัดจากนั้นก็น่าจะเล่นได้อิสระขึ้น และน่าจะค่อยๆใส่ความเป็นตัวตนลงไปได้ โดยไม่ทำให้สำเนียงของความเป็นไทยผิดเพี้ยนไป

เพื่อให้มองเห็นเป็นรูปธรรมผมขอยกตัวอย่างเปรียบเทียบ โดยจะพยายามเปรียบเทียบกับการหัดเขียน ก.ไก่ของเด็กอนุบาลนะครับ

อักษร ก.ไก่ ที่ทุกคนรู้จักและ รูปแบบที่สวยงามตามอุดมคติที่เป็นที่ยอมรับกัน จะมีลักษณะ และมีวิธีการเขียนที่ถูกต้องดังนี้

               รูปที่ 1

เมื่อเราพยายามหัดให้เด็กอนุบาลเขียนก่อไก่ให้สวยงาม เราก็จะให้เขาเขียนตามแบบฝึกหัด เพื่อให้ค่อยๆซึมซับรูปแบบที่สวยงามตามอุดมคติของ ก.ไก่ เข้าไปในสมอง แต่แน่นอนครับ เด็กส่วนใหญ่ทำไม่ได้ในครั้งแรกอยู่แล้ว คงลากดินสอเบี้ยวไปเบี้ยวมา ตัวใครตัวมันไปตามเรื่อง แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้แล้วละว่า ก.ไก่ที่ถูกต้อง มันมีหน้าตาเป็นอย่างรูปด้านบน ถึงแม้เวลาเอาการบ้านไปส่งครู มันจะออกมาแบบรูปด้านล่างก็ตาม 555+

                                               รูปที่ 2

วันเดือนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก ยี่สิบปีถัดจากวันที่เด็กคนนี้หัดเขียน ก.ไก่ และรับรู้ลักษณะตามอุดมคติของความเป็น ก.ไก่ ที่ดีจากโรงเรียนอนุบาล ไม่แน่เขาอาจจะเติบโตกลายเป็นศิลปิน เป็นนักออกแบบลวดลายตัวหนังสือ และในวันนั้นเขาอาจจะประดิษฐ์ประดอยงานศิลป์ ให้กับตัวอักษร ก.ไก่ ที่เขาลากมันด้วยเส้นขยึกขยือ เมื่อวัยเด็ก ออกมาเป็นดังรูปที่สาม

                                               รูปที่ 3

ไม่ว่างานศิลป์ที่ประดิษฐ์ออกมานี้ จะวิจิตรบรรจง ออกแนวไทย แนวโมเดิร์น หรือแนวไหนก็ตาม มันก็ยังคงเป็น ก.ไก่ อยู่เหมือนเดิม ที่มันเป็นแบบนี้ได้ ก็เพราะการที่เด็กคนนี้ ได้รับรู้ภาพลักษณ์ที่ถูกต้องตามอุดมคติของความเป็น ก.ไก่ ในวัยเด็ก แล้วใช้ความสามารถทางศิลปะของตนใส่ผสมเข้าไป เพื่อสร้างความงามแบบใหม่ที่เป็นเอกลักษณ์ให้กับ ก.ไก่ ที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาในภายหลัง

สมมุติฐานของผมเป็นแบบนี้ครับ ลุงสุบ คุณพ่อมือใหม่ โดยถ้าเปรียบเทียบการเล่นเพลงให้มีสำเนียงไทยกับการเขียน ก.ไก่ แล้ว ในเวลานี้ผมเป็นเพียงเด็กอนุบาลที่กำลังหัดลาก ก.ไก่ โย้ๆเย้ๆเหมือนในรูปที่ 2 อยู่ โดยหวังว่าสักวันจะสามารถเขียนให้สวยเหมือนรูปที่ 1 ได้ และถ้าพอมีหัวทางศิลป์อยู่บ้าง อาจจะสร้างสรรความสวยงานที่เป็นเอกลักษณ์แบบรูปที่ 3 ขึ้นมากะเขาได้บ้าง ถึงแม้ความหวังจะค่อนข้างริบหรี่ไปหน่อยก็ตาม ส่วนเทคโนโลยีต่างๆที่ผมเอามาช่วยในการฝึกนั้น ก็เปรียบเสมือนตัว ก.ไก่ ที่เป็น จุด จุด จุด จุด ในหนังสือฝึกเขียนเพื่อให้ผมได้ลากเส้นตามนั่นเอง

คงจะหมายถึงทุกสิ่งทุกอย่างต้องมีการฝึกหัดเรียนรู้ทั้งนั้น เพราะคนเราไม่ได้เป็นและเก่งมาตั้งแต่เกิด

ปล.เห็นก.ไก่ ตอนนี้เราก็เปลี่ยนมาใช้มือซ้ายบ้างแล้วล่ะ เลยใช้เขียนได้ทั้งซ้ายและขวา^_^

ขอเป็นกำลังใจให้คุณ olDlaD เขียนตอไปค่ะ

สวัสดีตอนบ่ายค่ะคุณลุงสุบ แหม..หนูเห็นว่าคุณolDlaD เขียนดีออกอยากให้เขียนต่อ ส่วนการเล่นเพลงเป็นไงหนูไม่รู้ หนูมาอ่านตอนตลาดวาย เขาลบวิดิโอไปแล้ว555(เลยเชียร์การเขียนแทน)

ชื่อ La Bomba มันแปลว่า วางระเบิด -*-

อ่า...เรียกๆไปก็เริ่มชินแล้วล่ะคะ555

ปล.ระหว่างที่มาเม้นต์ก็กำลังแชทอยู่สมองเออเร่อๆค่ะ -*-

เฮ้อ...อิจฉาเพื่อนเขาไปงานดนตรีที่แฟร้งค์เฟิร์ตกันหมดT^T

คุณลุงสุบ หนูพึ่งได้ฟัง สงสัยคอมเออเร่อน่ะคะ555(เออเร่อเหมือนเจ้าของมัน)

เพลงเพราะดีนะคะิ แต่หนูไม่รู้จัก-*-

เพลงไหวเอนของหงา คาราวาน ก็เพราะนะคะ อยากให้เล่นให้ฟังหน่อยค่ะ

ได้โปรด.........

รับทราบและกราบขอบพระคุณในข้อห่วงใยของลุงสุบอีกครั้ง ดีใจและเป็นเกียรติ์ที่ได้แลกเปลี่ยนมุมมองกับลุงสุบในครั้งนี้ครับ ผมเข้าใจมุมมองของลุงสุบครับ และได้แสดงมุมมองของผมเองไปแล้ว เรื่องแนวนี้คงเป็นทรรศนะสองมุมมองทั่วไป ดังตัวอย่างการถกกันเรื่องการทำจุดวางนิ้วบนฟิงเกอร์บอร์ดดังที่ลุงสุบยกตัวอย่างจริงๆ สรุปแบบนี้ดีไหมครับ คือประมาณว่า ลุงสุบเชื่อมั่นในแนวทางแบบ  Impressionist ส่วนผมก็เป็นแนว Perfectionist อะไรแบบนี้ (จริงๆผมไม่ค่อยรู้ความหมายของทั้งสองคำอย่างลึกซึ้งหรอกครับ แค่รู้สึกว่ามันเท่ห์ดีทั้งคู่เท่านั้นเอง หากเพื่อนๆท่านใดรู้จักศัพท์ที่ถูกต้องแนะนำด้วยครับ)

วันนี้เข้ามาคุยดึกมาก เพราะมัวแต่ไปนู่นนี่ในเว็บมา และค่อนข้างตกใจเลยครับ เมื่อพบว่าเทคนิคการ "เอื้อน" เสียงสำหรับเพลงไทยนั้นมีถึง 25 ลักษณะ (โอ้ว!!) แต่ชื่อก็อ่านแล้วขลังดีดังนี้ครับ 

1 เสียงครั่นคำ

2 เสียงครั่นทำนอง

3 เสียงกระทบคำ

4 เสียงกระทบทำนอง

5 เน้นเสียง-เน้นคำ

6 ประคบเสียง

7 กล่อมเสียง

8 สะบัดเสียง

9 ลักจังหวะ

10 ย้อยจังหวะ

11 ล่วงหน้า

12 หางเสียง

13 โหนเสียง

14 โยกเสียง

15 โยนเสียง

16 ผ่อนเสียง

17 ผันเสียง

18 เสียงปริบ

19 เสียงโปรย

20 ซ้อนเสียง

21 กลืนเสียง

22 เสียงครวญ

23 เสียงอาศัย(เสียงผึ)

24 ร่อนใบไม้ร่วง

25 ควงเสียง (ควงสูง-ควงต่ำ)

ถ้าอยากจะดูเข้าประเด็นที่การเอื้อนให้ลองเปิดดูจากนาทีที่ 27:23 ครับ หรือถ้ามีเวลาจะดูไปเรื่อยๆก็มีประโยชน์ดี หลังจากดูคลิปนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้วครับ ว่าทำไมครูสอนขับร้องสมัย ป.4 คุณครูเคียงจิต ถึงดุเวลาที่พวกเราร้องกันไม่ได้สักที เพราะส่วนที่ท่านสอนนั้น ยังไม่ได้เริ่มข้อ 1 ในรายการด้านบนเลยครับ เป็นแค่สิ่งที่ในคลิปนี้เรียกว่า "เอื้อนตามทำนองของเพลงตามเกณฑ์" แค่นั้นเอง

ถ้าใกล้ตัวเข้ามาหน่อยเป็นเทคนิคซออู้ก็จะย่อมลงมานิดหนึ่งดังนี้ครับ

เทคนิคซออู้

พรมนิ้วเปิด

โดยการใช้นิ้วใดนิ้วหนึ่งยืนเสียงแล้วตามด้วยการแตะนิ้วถัดไปด้วยวิธีพรมนิ้วจบลงด้วยการเปิดนิ้วที่พรมลง ซึ่งจะทำให้เสียงจากนิ้วที่พรมเด่นขึ้น ทั้งหมดนี้โดยกาสีคันชักออก หรือคันชักเข้าครั้งหนึ่ง

พรมนิ้วปิด

โดยการใช้นิ้วใดนิ้วหนึ่งยืนเสียงแล้วตามด้วยการแตะนิ้วถัดไปด้วยวิธีพรมนิ้วจบลงด้วยการกดนิ้วที่พรมลงซึ่ง ทำให้เสียงจากนิ้วที่พรมเด่นขึ้น ทั้งหมดนี้โดยกาสีคันชักออก หรือคันชักเข้าครั้งหนึ่ง

ประ

โดยการใช้ข้อนิ้วกลางข้อที่สองแตะลงไปบนสายเร็วๆ ให้เกิดเป็นเสียงที่สูงขึ้นไปสลับกับเสียงเดิม แล้วจบด้วยการเปิดนิ้วออก

นิ้วแอ้

โดยการใช้นิ้วชี้แตะตรงตำแหน่งรัดอก เริ้มต้นด้วยคันชักออก พร้อมกันกับเลื่อนนิ้วลงมายังตำแหน่งปกติ นิยมบรรเลงคลอร้องและว่าดอก

ครั่นนิ้ว

ครั่นนิ้วบางครั้งเรียกพรมคลึงนิ้วโดยส่วนใหญ่ใช้นิ้วกดยืนเสียงตามด้วยแตะนิ้วกลาง แล้วเลื่อนนิ้วขึ้นลงจากนิ้วกลางตำแหน่งปกติมาเป็นต่ำครึ่งเสียง แล้วไปพรมนิ้วเปิดด้วยนิ้วกลางในตำแหน่งปกติ

สะอึก

โดยการสีคันชักออกหรือเข้าให้เสียงขาดเป็นตอน เริ่มจากช้าๆ แล้วค่อยๆเร็วขึ้นตามลำดับจนหมดคันชัก นิยมบรรเลงตามหลังรัว หลังจากทอดจังหวะลง

สีให้เบาลงหรือดังขึ้น

โดยการสีในวรรคตอนหรือประโยคที่กำลังบรรเลงตามปกติให้ค่อยๆเบาลงแล้วสีค่อยๆดังขึ้นกลับคืนเป็นปกติโดยไม่มีเสียงสะดุด หรือโดยการสีในวรรคตอนหรือประโยคที่กำลังบรรเลงตามปกติค่อยๆ ดังขึ้นแล้วสีให้ค่อยๆ เบาลงสู่ระดับเสียงที่ดังตามปกติ

สะบัดคันชัก

โดยการใช้คันชัก เข้า-ออก-เข้าที่เสียงใดเสียงหนึ่งให้ติดต่อกันอย่างรวดเร็ว

สะบัดนิ้ว

โดยการใช้คันชักออกหรือเข้า ๑ คันชักพร้อมกับกดนิ้วแล้วปล่อยออกอย่างรวดเร็ว เป็นเสียงสามเสียง

ขยี้คันชัก

โดยการใช้นิ้วและคันชักให้ถี่ขึ้นเป็นสองเท่าเพื่อให้ทำนองเพลงที่ต้องการละเอียดเป็นสองเท่าของการสีเก็บโดยยังคงลูกตกของทำนองเดิมไว้

ขยี้นิ้ว

โดยการใช้คันชักออกหรือเข้า ๑ คันชักลงนิ้วถี่ๆ เพื่อให้ทำนองเพลงที่ต้องการละเอียดเป็นสองเท่าของการสีเก็บโดยยังคงลูกตกของทำนองเดิมไว้

ขอบคุณ คุณลาบอมสำหรับกำลังใจ ไม่เลิกเขียนหรอกครับ ยังไปไม่ถึงไหนเลย การบ้านที่อาจารย์ไวโอลินให้มาก็ยังทำไม่ได้ดีเลย หันมาสนใจเพลงไทยอีก คงเล่นไปเขียนไปอีกนานเลยครับ ตอนนี้อยู่ในสถานะการณ์ค่อนข้างยำ่แย่ คือเพลงคลาสสิคก็เล่นไม่ดี เพลงไทยยิ่งเล่นไม่ได้ แต่ก็สนุกดีครับ มีอะไรให้ได้คิด ได้ฝึก ได้ทำไปเรื่อยๆ

ขอบคุณคุณหมีด้วยครับ ผมเคยเห็นกบสำหรับทำไวโอลิน ตัวมันเล็กกระจิ๋วเลยน่ารักดี แต่ถ้าต้องจับมันไถไม้นานๆนี้คงทำให้นิ้วเกร็งเอาเรื่องอย่างคุณหมีว่าจริงๆ (กลับย้อนไปอ่านข้างบนมา อ้าวคุณหมีพูดถึงสิ่วนี่นา ไม่ได้พูดถึงกบซะหน่อย แหะๆ ขออภัยครับ คืนนี้ ดึกเกินเวลา ชักเบลอ  )

คุณ olDalaD กบไสไม้มันน่ารักจริงๆยิ่งพวกของวินเทจที่ทำเป็นหัวสิงห์ยิ่งสวย แต่มันไม่สามารถใช้ไสไม้เราได้-*- 10 นาทีก็แหกไปแล้ว งานเราส่วนมากจะใช้สิ่วแล้วแต่งด้วยกระดาษทราย (ถึงการทำงานของเราจะไม่เหมือนกัน แต่จุดหมายปลายทางของเราคือ อันเดียวกันคือ Master violin ที่ดี)

คุณ olDlaD เล่นเพลงจันทร์สิคะเราว่ามันง่ายดี สู้ๆๆ

(Mi>>ชูป้ายไฟเชียร์อย่างแรง)

   คุณ olDlaD เขียนมาถูกต้องแล้วครับใช้ทั้งสิ่วและกบครับ  โดยเจ้ากบที่ว่านี่ใช้ไปสักพักต้องพักมือครับ เพราะความร้อนจะสะสมที่ตัวกบ ซึ่งทำจากทองเหลือง นิ้วพองจนชินแล้วครับ

ไปหัดเล่นเพลงจันทร์ตามที่คุณลาบอมแนะนำมา โน๊ตง่ายดีจริงๆอย่างที่ว่า แต่เล่นให้เพราะยากเหมือนกัน คงเป็นเพราะมือผมไม่ค่อยนิ่งครับแต่ก็พยายามอยู่ เอาเท่าที่เล่นได้ถึงเวลานี้มาให้ชมก่อนครับ

มีสองเวอร์ชั่น อันนี้เป็นแบบพยายามมั่วใส่ลูกเล่นเข้าไป ขำๆดีครับ 

ว้าว0.0 เพราะมากค่ะ^^ อันแรก

ว่าแต่เล่นคีย์อะไรคะ??

แบบมั่วๆเพราะเป็นบางช่วง บางช่วงก็เพิ่มเยอะไปค่ะ

แต่รวมๆก็เพราะดีมีเอกลักษณ์แสดงถึงความเป็นอัตลักษณ์ดีค่ะ

<<<อย่าเชื่อเราเป็นพวกชอบของแปลก5555

สู้ๆค่ะ แนะนำอีกเพลง ทานตะวัน โน๊ตง่ายเหมือนกันค่ะ

ต้องฝึกเยอะๆค่ะจะได้เก่ง เราก็ฝึกแกะสลักไม้เหมือนกัน

เรามาพยายามด้วยกันเถอะ สู้!

เล่นด้วยคีย์ C ครับ ง่ายดี ขอบคุณมากเลยครับที่อุตส่าห์ฟังให้ทั้งสองเวอร์ชั่น รวมทั้งเวอร์ชั่นมั่วๆนั้นด้วย (ตอนอัดคลิป เล่นไปก็ขำตัวเองไป หย่อนใจดีเหมือนกัน 555+)

ส่วนเพลงทานตะวันผมขอติดไว้ก่อนละครับ ไปเจอโจทย์ใหม่ถูกใจ กำลังซุ่มหัดอยู่ ไว้หัดได้แล้วจะมาโพสต์อวด รับรองถูกใจคนชอบขอบแปลกเช่นคุณ ลาบอม แน่นอน