มาศึกษาเรื่องวิ่งทางอินเตอร์เน็ทใกล้ปลายปี ก็ที่บริษัทเขามีงานวิ่งการกุศลทุกปี ที่สวนลุมฯ
... หัดวิ่งมาตั้งแต่ต้นปีแล้ว ลองตั้งใจซ้อมวิ่งมากขึ้น และใช้ความตั้งใจที่จะไปร่วมวิ่งงานนี้เป็นตัวดึงให้วิ่งได้ 5 กิโลเมตรอย่างที่ต้องการดีกว่า
ผมซ้อมวิ่งค่อนข้างจริงจังก่อนถึงวันงานสองเดือน
จะสมัครวิ่งสองกิโลครึ่ง คงวิ่งได้สบาย ขอท้าทายความพยายามที่ห้ากิโลซะเลย
เคยซ้อมวื่งได้อยู่หรอก แต่เหนื่อย...
ซื้อรองเท้าวิ่งก่อนถึงวันงานหนึ่งสัปดาห์ แล้วก็ซ้อมวิ่งบนพื้นปูน
นักวิ่งรุ่นน้องเคยคุยให้ฟังว่า ระยะ3 ก.ม.แรกนี่คือช่วงเวลาที่หนื่อยที่สุด ทำให้หลายคนถอดใจเลิกวิ่ง
พิสูจน์แล้วว่าจริงครับ ถ้าวิ่งเลย4-5 ก.ม.ไปแล้ว จะวิ่งได้นานขึ้น ผมเรียกจุดที่ผ่านความยากลำบกนี้ไปได้ว่า”ระยะเมตาบอลิซึ่ม” จำลางๆมาจากวิชาการน่ะครับ ประมาณว่าเป็นกระบวนการสลายสารอาหารมาเป็นพลังงาน ผมเลยจับความเข้าใจแบบกำกวมเข้ากับความรู้สึกและสภาพร่างกายที่กำลังข้ามผ่านอาการเหนื่อยล้าไปสู่ระยะตอบรับ ว่าเป็นจุดที่ว่านี้...

26 พ.ย. 2559 เช้าตรู่ที่สวนลุมพินี วิ่งครบสองรอบ ระยะทาง 5 กิโลเมตร กินเวลาไปเกือบชั่วโมง
ขอแค่วิ่งครบ 5 กิโล สมที่พยายามก็พอแล้วครับ
ไม่ต้องคิดเรื่องความเร็ว ขอเน้นที่ระยะทางก่อน
จากวันนั้นถึงวันนี้ก็พยายามมีวินัย มีความมานะบากบั่น ตื่นมาวิ่งแต่เช้ามืดบ่อยขึ้น
คืนไหนนอนดึก ฝืนลุกมาวิ่งตอนเช้า ร่างกายไม่ตอบรับเท่าไหร่
อยากเป็นนักวิ่งมาราธอนต้องรักษาตัวเองด้วยครับ ตอนนี้ยังไม่ฝันถึงระยะ 42 กิโลเมตร อยากวิ่งที่ระยะ 21 ก.ม.ดูก่อน
แต่เคยลองวิ่งเกือบสิบกิโลเมตรมาสอง-สามครั้งแล้ว ผลคือต้องหยุดพักไปหลายวันด้วยอาการเจ็บเข่า
คนที่นิยมปลูกต้นไม้หลายๆคนน่าจะมีความสันโดษหรือค่อนข้างเก็บตัว
การวิ่งก็เป็นการออกกำลังกายที่ทำได้ตามลำพังครับ และเพิ่มความอยากไปให้ถึงเป้าหมายเพิ่มขึ้นๆ
เป้าหมายของผมปีนี้ ตั้งใจว่าจะวิ่ง 10 ก.ม.โดยไม่หยุดเดิน ให้ได้ ใน1วันต่อสัปดาห์ และไม่มีอาการบาดเจ็บ
ก็อาศัยครูจากอินเตอร์เนทนี่แหละครับ เพิ่งรู้ว่าการวิ่งนี่มันต้องจัดท่าทางเหมือนกัน จากครูดิน หรืออาจารย์สถาวรนี่แหละ เมื่อก่อนเคยไปหัดไดรฟ์กอล์ฟ แล้วก็เลิกสนใจไป ก็เพราะคิดว่ากีฬาอะไรวะ ต้องจัดท่าของร่างกายด้วย มันไม่เป็นอากัปกิริยาตามธรรมชาติซะเลย

ผมก็วิ่งตอนเช้า แต่วนอยู่ในบริิเวณบ้าน เพิ่่งได้ฮููเลฮุูบ กลมๆมา กำลังดูเขาเต้นกัันในเนตยููทูู๊ป ว่่าลองขยัับบ้าง ไม่รูู้จะไหวหรือเปล่า เอวแข็งเหมือนสากตำข้าว ท่าจะรุ่งยาก 5555..

งานจอมบึงมาราธอนที่เพิ่งวิ่งกันไปเมื่อเดือนที่แล้วหรือเปล่าครับ Pace ของคุณหนึ่งถือว่าดีทีเดียวครับ Pace ของผมไม่พัฒนาขึ้นเลย ยังเป็นคนที่จะเข้าเส้นชัยลำดับท้ายๆ สงสัยสภาพร่างกายจะฟื้นฟูไม่ไหวแล้ว ผมวิ่ง 10 ก.ม. ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง ถ้าวิ่ง 21 ก.ม.กับคุณหนึ่ง คุณต้องไปกินข้าวกินน้ำที่เส้นชัยรอผมอีกชั่วโมงนึง
ผมสนใจจะวิ่งเทรล (Trail) เหมือนกัน เพราะเส้นทางที่ผมวิ่งแถวบ้าน บางช่วงเป็นทางลูกรัง ผมสวมรองเท้าแบบวิ่งทางเรียบ รู้สึกไม่ค่อยเหมาะ อยากจะลองสวมรองเท้าเทรลวิ่งบ้าง แต่ดูความอ่อนแอของหัวเข่าแล้ว คิดว่าคงฝืนไม่ไหว แค่วิ่งโดดหลบหลุม หลบแอ่งน้ำ ยังเซ
ปีนี้จะพยายามรักษาวินัยตัวเอง ให้ตื่นไปวิ่งตีห้าให้ได้ต่อเนื่อง ถ้าวิ่ง 21 ก.ม.ได้เมื่ิอไหร่ จะเชียร์ให้คุณหนึ่งรีบจัดมาราธอน อยากไปวิ่งด้วย วิ่งวนไปวนมาในที่จำกัดมันน่าเบื่อจริงๆ วันหยุดพอได้วิ่งออกทางถนนไปเรื่อยๆมันรู้สึกดี คิดไปว่าถ้าไปวิ่งมาราธอนที่เขาจัดกัน บรรยากาศน่าจะดี วิ่งถนนตามหมู่บ้านทุกวันนี้ เบื่อพวกหมาที่คอยเห่า บางตัวทำท่าจะกัดอีกด้วย บางตัวมันเห่าไม่เลิก เห็นวิ่งบ่อยๆไม่จำสักที
ลองหารองเท้าดีๆมาซ้อมวิ่งบ้างครับลุงอรรถพล ระบบหายใจดีขึ้น หัวใจดีขึ้นครับ เรื่องลดน้ำหนักเป็นผลพลอยได้ ถ้าคุมความอยากกินได้ ก้ลดลงเยอะครับ ผมใช้พลังงานไปกับการวิ่งทีละ 7-800 แคลลอรี่ แต่เติมเข้าไปมากกว่าทุกที

หลังจากอ่านคำแนะนำของอาจารย์ทั้งหลายในอนเตอร์เนท ผมลองทำตามโดยให้ความสำคัญกับการยืดเหยียดกล้ามเนื้อ ก่อนเริ่มวิ่ง และจ๊อกกิ้งเช้าๆ(แทบจะเป็นเดิน ปกติก็วิ่งช้ามากอยู่แล้ว)เป็นการวอร์อัพสักสามกิโล จะรู้สึกว่าระบบหายใจเริ่มเข้าที่ เหนื่อยน้อยลง แล้วจึงวิ่งแบบสลบายๆตามปกติ มีการเร่งความเร็วบ้างเป็นช่วงๆ เพื่อฝึกให้กล้ามเนื้อรับสภาพได้ เดี๋ยวจะวิ่งเร็วไม่เป็นไปเลย ก่อนเลิกวิ่งก็ cool down จ๊อกกิ้งช้าๆ จนเดินในที่สุด แล้วก็ยืดเหยียดกล้ามเนื้ออีกที ตอนนี้วิ่ง 10 ก.ม. ดดยไม่เจ็บเข่าแล้วครับ

จากที่อ่านเรื่อง”รองช้ำ”จากอินเตอร์เนท ผมจึงต้องเพิ่มท่ายืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนและหลังวิ่งในท่ายืดเหยียดเอ็นฝ่าเท้าอีกอย่าง แต่ผมยังไม่เคยมีอาการเจ็บส้นเท้านะครับ เดี๋ยวนี้ ไม่เจ็บเข่าหลังจากวิ่ง 10 ก.ม.แล้วครับ เพราะมีการยืดเหยียดกล้ามเนื้อและ warm up ก่อนและหลังวิ่ง ตามที่อ่านมา
วันที่ผมวิ่งได้ดี จะมีความรู้สึกใจลำพอง วันนั้นจะอยากซ้อมวิ่งมากกว่าครั้งเดียว อยากจะวิ่งรอบเย็นอีกรอบ (ปกติผมจะวิ่งตอนเช้า) หรืออยากจะวิ่งไกลขึ้น แต่ก็กลัวว่าจะบาดเจ็บนี่แหละครับ เหมือนตอนที่วิ่ง 10 ก.ม. ครั้งแรก แล้วเจ็บเข่าไปหลายวัน วันไหนที่สภาพร่างกายพร้อม เตรียมตัวดี พอวิ่งเลยระยะ 5 ก.ม.ไปแล้ว จะรู้สึกว่าวิ่งไปได้อีกเรื่อยๆ แต่ผมไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วร่างกาย มันไหวด้วยหรือเปล่า ผมคิดว่าตัวเองวิ่งเพื่อสุขภาพ จึงขอวิ่งแบบค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า

ตอนนี้ผมคิดว่าผมบรรลุเป้าหมายที่สองกับการหัดวิ่งได้แล้ว คือวิ่งได้ 10 ก.ม. แบบไม่หยุดเดินและไม่บาดเจ็บ แต่เวลายังไม่ดีขึ้น ผมยังไม่มีวินัยในการฝึกซ้อม ยังคุมตัวเองในการฝึกวิ่งอย่างสม่ำเสมอไม่ได้ ตั้งนาฬิกาปลุกตีห้า เพื่อจะลุกไปวิ่งวันละ 3-5 ก.ม.(ใช้เวลาราว 1 ช.ม.) หรือสักครึ่งชั่วโมงก็ยังดี แต่ไม่เคยลุกไปวิ่งได้สักวัน เลยวิ่งได้แต่วันหยุด แล้วก็พยายามวิ่งให้ได้ระยะทาง ซึ่งก็ยังใช้เวลาประมาณ 10 นาทีต่อ1ก.ม. ถ้ามุ่งมั่นที่จะซ้อมวิ่งได้ทุกวัน ผมคิดว่าร่างกายน่าจะปรับตัวรับกับการวิ่งที่ได้ผลดีกว่านี้ แต่ตอนนี้ความมุ่งมั่นยังมีไม่พอ เพราะยังพอใจกับความรู้สึกที่ดีใจที่ยังสามารถวิ่งได้ด้วยขาคู่นี้ และจะพยายามวิ่งให้ได้ให้นานที่สุด วันไหนถ้าร่างกายทรุดโทรมจนถึงขั้นวิ่งหรือเดินไม่ได้ คงเป็นเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆ เห็นคนป่วยที่ต้องนอนอย่างเดียว ลุกไปไหนไม่ได้ แล้วก็ต้องย้อนมาดูแลสุขภาพตัวเองครับ
ยุคนี้เทคโนโลยีพัฒนาไปไกล ผมใช้ Application การออกกำลังกายในโทรศัพท์มือถือ จึงเก็บบันทึกการซ้อมวิ่งของผมล่าสุดมาให้ดูกันได้ กำลังจะคิดซื้อนาฬิกา GPS. มาใช้สักเรือน แต่พออ่านคุณสมบัติของมันมากๆเข้า ชักไม่อยากได้ เพราะถ้าจะดูผลละเอียดจริงๆก็ต้องเชื่อมต่อกับสมาร์ทโฟนอยู่ดี ราคานาฬิกาพรรณว่าก็ไม่ใช่ถูกๆ มันดีกว่าพกสมาร์ทโฟนไปวิ่งที่หนักกว่าแค่นั้นเอง แต่พกโทรศัพท์ไป อาจจะใช้งานได้ในคราวฉุกเฉินต้องการติดต่อขอความช่วยเหลือ ท่านใดเคยใช้Smart Watch สำหรับวิ่ง ช่วยแนะนำหรือให้ความรู้เพิ่มเติมก็ดีนะครับ

ผมยังรวมการ Warm up ในระยะทางที่วิ่งทั้งหมด ซึ่งรู้สึกว่าอย่างน้อยน่าจะวิ่งเหยาะๆสัก 3 ก.ม. เป็นอย่างน้อย หรือได้สัก 5 ก.ม. ก็ดีเลย แล้วเดินสักหน่อยให้รู้สึกหายใจปกติ คลายเหนื่อย แล้วค่อยวิ่งตามเป้าหมายจริงๆ พาลคิดไปไกลถึงตอนไปวิ่งงานที่เขาจัด แม้จะไม่หวังถึงรางวัล แต่ก็ไม่อยากจะเข้าเส้นชัยในลำดับท้ายๆหรือสุดท้าย ถ้าแบบนั้นก็ต้องไป Warm up ก่อนวิ่งจริงเป็นชั่วโมง ด้วยสมรรถนะของตัวเองตอนนี้ ถ้าเป็นนักวิ่งเก่งๆ คงจะใช้เวลาไม่มาก
ตามภาพนี้ ผมวิ่งในระยะกิโลเมตรที่ 7-8ได้ดีกว่าระยะอื่น เพราะเพิ่งผ่านระยะ Warm up มา ร่างกายกำลังเข้าที่ อาจจะมีเสียเวลาบ้างกับการชะลอหรือหยุดดูท่าทีของหมาที่เข้าใกล้ผมในบางจุดที่วิ่งผ่าน
สิ่งต่างๆที่เข้ามากระทบกับสภาพการวิ่งนี้ ผมประสบครั้งแรกก็คราวไปวิ่งที่สวนลุมฯนั่นแหละครับ ปกติซ้อมวิ่งคนเดียวในโรงเรียนที่ไม่มีใครอยู่ ก็วิ่งไปได้เรื่อยๆ แต่พอไปวิ่งในที่ที่มีคนอื่นๆทำกิจกรรมในพื้นที่ร่วมกัน จึงรู้ว่าเราจะเหนื่อยขึ้น กับการที่บางครั้งต้องชะลอ หรือหยุดวิ่ง แล้วเริ่มก้าวเท้าวิ่งให้ได้ช่วงก้าวเท่าเดิม เราจะใช้แรงมากขึ้น การวิ่งเทรลในเส้นทางไม่ราบเรียบก็คงใช้กำลังมากแบบนี้นี่เอง

Goal
บางคนไม่อยากเชื่อว่าคนที่เคยบอกว่าเกลียดการวิ่งที่สุดอย่างผมจะหันมาสนใจที่จะวิ่งมาราธอน
ผมเป็นพวก”ขวางโลก” เห็นเขาออกกำลังกายด้วยการขี่จักรยานกันมากๆ ก็นึกในใจว่าทำไมต้องลงทุนขนาดนั้น แล้วก็นึกถึงการออกกำลังกายที่ไม่ต้องใช้อุปกรณ์อะไรมาก อย่างการวิ่ง และวิ่งคนเดียวก็ได้
พอลองวิ่งแล้ว มันก็เกิดทิฐิมานะที่จะทำให้ดีขึ้นๆ
ปีที่แล้วขอเพียงวิ่งให้ได้ 5 ก.ม. ก็พอ และก็ผ่านไปได้แบบขอวิ่งให้จบก็พอ
งานวิ่งของบริษัทฯที่จัดที่สวนลุมฯเมื่อปลายปี เป็นประสบการณ์แรกในสนาม ผมเพิ่งมารู้ว่างานวิ่งเขามีรถรับนักวิ่งที่วิ่งต่อไม่ไหว หรือ”รถเก็บซาก” ศัพท์ในวงการนักวิ่ง เมื่อค้นคว้าหาความรู้จากอินเตอร์เนท
นักวิ่งบางคนตั้งเป้าหมาย เก็บสถิติวิ่งให้ได้หลายสนาม วิ่งหนีรถเก็บซากให้ทัน เข้าจุด Finish ก่อนรถเก็บนักวิ่ง
สนามแรกของผมโดนรถเก็บซากน็อครอบมาแล้ว ตอนนั้นก็นึกสงสัยว่ามันมาวิ่งทำไม วิ่งไปคนขับก็บีบแตรลมเรียกไป ยังแปลกใจว่าเป็นรถที่พาคนแก่ชมสวนหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ

ต่อจากนี้ไปผมจะไม่ยอมให้รถเก็บซากวิ่งแซงผมได้อีก แต่ด้วย Pace 10 ของผมแบบนี้ คงจะหนีไม่รอด ดังนั้นผมจะต้องซ้อมให้ Pace ดีขึ้น เขาว่ากันว่างานวิ่งมาราธอนแต่ละสนามให้เวลาประมาณ 7 ชั่วโมง สำหรับการวิ่ง 51 ก.ม. เศษ ดังนั้นถ้าผมจะไปสมัครวิ่งกับเขา และวิ่งได้จบก่อนงานเลิก ผมจะต้องทำ Pace ให้ได้ไม่ต่ำกว่า 8 นาทีต่อ 1 ก.ม.
เป้าหมายที่สอง ผมวิ่ง 10 ก.ม. ได้โดยไม่เจ็บตัว ก็ผ่านมาแล้ว ตอนนี้ก็ยังวิ่งแบบ Long Slow Distance อยู่ เพราะคิดว่าอยากจะสร้างความแข็งแรงให้กล้ามเนื้อขาก่อน จึงวางเป้าหมายไว้ที่วิ่งให้ได้ 21 ก.ม. หรือ Half Marathon ก่อน ระหว่างนั้นหวังว่าร่างกายจะแข็งแรงพอที่จะเพิ่มความเร็วได้ด้วย ปีหน้าอยากจะไปวิ่งมาราธอนสักครั้ง และสุดท้ายอยากจะไปวิ่งข้างๆหมอเมย์สักครั้ง อาจจะเดี๋ยวเดียวแล้วคุณหมอเธอก็วิ่งแซงไปไกล....

วัสดุอุปกรณ์
แม้ว่าผมจะอคติกับนักปั่นจักรยานบางคนที่เอาจริงเอาจังกับการออกกำลังกายน้อยกว่าการสะสมอุปกรณ์ แต่เมื่อมาศึกษาเรื่องการวิ่งมาราธอนจริงจัง และปฏิบัติด้วยตัวเอง ก็ต้องยอมรับว่าวัสดุอุปกรณ์ในการเล่นกีฬามีผลอย่างมาก โดยเฉพาะในด้านการป้องกันอันตรายและการบาดเจ็บ และคุณภาพของสินค้ากับราคาและชื่อเสียงของยี่ห้อมันก็มักจะไปทางเดียวกัน “ของถูกไม่ค่อยดี ของฟรีไม่มีในโลก” ยังเป็นสัจจะวาจา
บางทีเราอาจจะสะสมวัตถุโดยไม่ตั้งใจ ผมกำลังเก็บเงินเพื่อซื้อรองเท้าวิ่งคู่ใหม่ เพราะคู่ที่ใช้อยู่ตอนนี้ มันเริ่มยืดตัว ทำให้หลวมไปนิดนึง วิ่งนานๆเท้าจะเสียดสีกับรองเท้า โดยเฉพาะบริเวณส้นเท้า ถุงเท้าผมขาดทะลุไปสองคู่แล้ว และเท้าพองตามมา ที่ต้องเก็บเงินเพราะรองเท้าแบบที่เล็งไว้ คู่นึงกว่าครึ่งหมื่น สำหรับผม ผมว่ามันแพง แต่คำบรรยายสรรพคุณของมันก็ชวนให้ผมอยากลอง ทีนี้ถ้าซื้อมาแล้วมันยังไม่เหมาะอีก ผมจะต้องเปลี่ยนก่อนเวลาอันสมควรอีกเท่าไหร่ ไหนจะลองหาลองเท้ามาหัดวิ่งเทรลอีกหละ ถ้าทนกิเลสในใจเรียกร้องไม่ไหว ตามวิสัยที่จะเกิดความคาใจ เมื่อยังไม่บรรลุ เมื่อนั้นการสะสมวัตถุคงจะตามมาอีก
ถุงเท้าคู่นี้ผมสั่งซื้อออนไลน์ ราคาสินค้า Net ที่ 610 บาท แม่เจ้า...ผมเคยซื้อถุงเท้าใส่ทำงานคู่ละร้อยกว่าบาท ก็ว่าแพงแล้ว

ลองจับๆดู จึงรู้ว่ามันต่างจากถุงเท้าที่ผมเคยใส่มาตลอดชีวิต ตรงที่มันเสริมวัสดุให้หนาเป็นพิเศษที่ส้นเท้าและปลายเท้า ส่วนจะสวมไปวิ่งแล้วดียังไง ค่อยมาโม้อีกที

เสื้อ กางเกงสำหรับวิ่ง ซื้อออนไลน์เช่นกัน ราคาไม่แพง สองชิ้นรวมกันยังไม่เท่าถุงเท้าคู่นั้น แต่ผมชอบระบบการจ่ายเงินค่าสินค้าของร้านนี้ สะดวกดี โอนทางตู้ ATM. เข้าระบบ 1-2-3 Service ไม่ต้องมาส่งหลักฐานการโอนเงินอีก และได้ของเร็วมากด้วยบริการจัดส่งด่วนของเอกชน

ขอแก้ไขระยะทางของการวิ่งมาราธอนหน่อยครับ ผมจำผิด ที่ถูกคือ 42.195 ก.ม. ครับ ถ้าผมยังใช้เวลาวิ่ง 10 ก.ม. ด้วยเวลา 2 ช.ม. เท่ากับว่าผมจะต้องวิ่ง 8 ชั่วโมงเศษ สำหรับการลงสมัครวิ่งมาราธอน โห... สงสัยเป้าหมายจะยืดออกไป ตามอายุที่เพิ่มขึ้น และการวิ่งด้วยสถิติที่ดีขึ้น มันไม่ได้รับรองว่าเราจะวิ่งได้อย่างนั้นตลอดไปนะครับ สภาพร่างกาย สภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนกัน ก็ส่งผลต่างกันได้ โดยเฉพาะการฝึกซ้อมที่ไม่เพียงพอ เป็นอุปสรรคใหญ่หลวง วันก่อนลองวิ่งตอนเย็นดูบ้าง แค่้สองกิโลเมตร ยังแทบจะเดิน รุ่งขึ้นลองใหม่ ช่วงวอร์มอัพแทบถอดใจ

วิ่งต่อเนื่องอีกวันเริ่มดีขึ้น

การวอร์มอัพและยืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนและหลังวิ่งมีผลจริงๆครับ ข้อนี้ผมพิสูจน์แล้วว่าจริง

นี่เป็นเส้นทางวิ่งวอร์มอัพของผมก่อนวิ่งออกถนน เป็นทางเดินในโรงเรียน รูปตัว U ผมก้าวเดินวัดระยะทางคร่าวๆน่าจะประมาณ 250 เมตรต่อหนึ่งรอบ มองเห็นตัวหนังสือที่เขียนไว้บนผนังอาคารเรียนทุกรอบ ก็พยายามเตือนตัวเองให้มีวินัยในการซ้อมวิ่ง แต่ใจผมมักจะมีข้ออ้างตลอดที่จะลุกจากที่นอนไปวิ่งตอนตีห้า ผมเคยวิ่งตอนเย็นครั้งเดียว ผมว่าตอนเช้าสบายกว่าเยอะ

กลับมาโม้เรื่องอุปกรณ์อีกที ผมลองสวมถุงเท้าคู่ละหกร้อยไปวิ่งแล้ว มันดีจริงๆครับเดี๋ยวดูความทนทาน อายุใช้งานอีกที ภาพนี้ผมปลิ้นด้านในออกมาให้เห็น ว่ามันเสริมบริเวณปลายนิ้วกับส้นเท้ามให้หนา ส่วนบริเวณอื่นบางกว่ามากเพื่อระบายอากาศ

ลองซื้อออนไลน์อีกแหล่วง ราคาถูกว่ามาก คู่ละร้อยกว่าบาท ดูจากภาพจะคล้ายๆกัน แต่พอปลิ้นด้านในออกมาดู จะบางกว่าแบบสีดำข้างบนมาก ข้างที่อยู่ด้านบนคือปลิ้นเอาด้านในออกมาให้ดู คู่นี้จะแยกซ้าย-ขวาด้วยครับ ตามอักษร L หรือ R ที่ถุงเท้า ขนาดที่ซื้อมาจะเล็กว่าเท้าเบอร์นึง แต่ผมอยากเปรียบเทียบเร็ว มีเบอร์ที่เล็กว่านิดนึงก้เอามาเลบ

ไปๆมาๆ ชักจะมีอุปกรณ์ประกอบการออกกำลังกายมากขึ้น ถ้าวิ่ง Pace 5 เมื่อไร่ จะซื้อเสื้อกับกางเกงตัวละสอง-สามพันมาใส่ ตอนนี้ที่เล็งไว้ ก็ว่าจะซื้อผ้ารัดหัวกันเหงื่อไหลเข้าตา กับปลอกผ้ารัดข้อมือที่เอาไว้ซับเหงื่อที่หน้า ชิ้นละไม่ถึงร้อยดี ไอ้ชนิดแบบผ้าโพกหัวดูจะไม่ค่อยเหมาะ ที่ใช้อยู่รู้สึกว่าบางทีมันเกะกะ ผมใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ได้รับแจกมาจากโรงงานแห่งหนึง คราวไปดูงานเมื่อหลายปีก่อน เอามาใช้ก็โอเคนะ ยาวพอที่จะคาดหน้าผากผูกรอบหัวได้พอดีและไม่หนามาก นึกภาพตัวเองคงจะเหมือนอาแป๊ะผูกผ้าขายเต้าฮวย (ผมสวมเสื้อคอกลมตราห่านสีขาว กับกางเกงขาสั้นทรงกางเกงนักเรียนวิ่งบ่อยๆ) ภาพนี้ขอยืมจากอินเตอร์เนทมาประกอบ ว่าลักษณะการผูกผ้าเป็นอย่างไรนะครับ

ว่างๆ วิิ่่งมาให้ถึงแปดริ้วนะคุุณหน่่อง เดี๋ยวพาไปกิินเตีี๋่ยว..

สวัสดีคุณหน่อง จำผมได้ไหม? เคยไปเที่ยวบ้านคุณเมื่อกลายปีมาแล้วกับคณอรรถพล ดีใจที่มีเพื่อนวิ่งครับ ผมหัดวิ่งมาหลายปีแล้วหวังว่าคงได้เจอกันในงานวิ่งบ้างนะครับ

ผมวิ่งกับแฟนครับ

สุดยอดครับพี่ชัย ดูตัวเลขจาก BIB. แล้ว ข้าน้อยขอคารวะผู้อาวุโสทั้งสองด้วยครับ
ปีหน้าเรานัดเจอกันที่งานวิ่งคงจะดีครับ ผมได้ยินมาว่างานวิ่งมาราธอนที่จ.บุรีรัมย์ ที่เพิ่งจัดเป็นปีแรก สร้างความประทับใจให้นักวิ่งมากมาย ผมกำลังฝึกซ้อมเพื่อว่าปีหน้าจะไปวิ้่งงานใหญ่สักครั้ง ถ้าระยะมาราธอนยังวิ่งไม่ไหว ก็ขอเป็นฮาล์ฟมาราธอนก่อนก็ยังดี เล็งๆไว้ที่งานจอมบึงครับ

ผมมาชอบจักรยาน

แต่ตอนนี้ แขวนไว้ให้ฝุ่นจับ

การวิ่ง ใช้อุปกรณ์ และทรัพย์ น้อยที่สุด
แต่ใช้ความมานะมาก

พี่หน่อง พี่ชัย เห็นพี่วิ่งแล้ว อยากวิ่งขึ้นมาบ้างเลย

สวัสดีครับคุณนัท
การวิ่งใช้อุปกรณ์น้อย แต่ผมเริ่มจะมีอาการสะสมอุปกรณ์แล้วครับ ตอนนี้มีรองเท้าวิ่งสามคู่แล้ว และกำลังจะซื้อเพิ่มอีก คู่นี้ราคาไม่แพงครับ เก้าร้อยกว่าบาท ผมเห็นพื้นรองเท้าที่เป็นดอกโตๆ คล้ายแบบรองเท้าวิ่งวิบาก เส้นทางที่ผมวิ่งมันมีช่วงนึงที่เป็นทางลูกรัง เลยอยากจะเอามาลองวิ่งบ้าง

สวมรองเท้าคู่นี้วิ่งวันแรก 10 ก.ม. วิ่งบนพื้นปูน วนไปวนมา

วิ่งติดต่อกันเป็นวันที่สอง แต่ถ้าแค่ 5 ก.ม. ต้องหยุด เพราะเท้าเริ่มส่งสัญญานเตือน ผมมีอาการเจ็บด้านข้างเท้า ตรงโคนนิ้วโป้ง เนื่องจากรองเท้าแคบ พอวิ่งนานๆจะบีบเท้า ตอนนี้รองเท้าคู่นี้เลยใช้ใส่เวลาทำงานครับ

ลืมแปะภาพ

คู่ล่าสุดครับ เผอิญผ่านไปเจอเขาลดราคา เลยสอยมาลอง ที่จริงอยากได้อีกรุ่น แต่ราคายังห้าพันกว่าบาท(ลดแล้ว)

เพิ่งใช้วิ่งครั้งเดียว ชักติดใจ คู่นี้เป็นแบบ 2E คือหน้ากว้างกว่าปกตินิดหน่อย คนเท้าแบนเดหมาะมากกับรองเท้าไซส์กว้าง 2E กำลังคิดว่าจะกลับไปสอยรุ่น Prophecy อีกรอบ

ไม่รู้ว่าเพราะรองเท้าหรือฝีเท้าตัวเอง แต่ยังรู้สึกว่าวิ่งได้เท่าเดิม

วันก่อนไปร่วมงานวิ่งที่อ.เมือง ประจวบฯมาครับ ระยะทาง 7 ก.ม. ผมเข้าป้ายคนสุดท้ายเลยมั๊ง เพราะไม่มเห็นมีใครตามแล้ว

เป็นครั้งที่สองของผมที่ไปวิ่งนอกถิ่นที่อยู่ ไปวิ่งกับคนจำนวนมาก ถูกคนอื่นๆทิ้งไปไม่เห็นหลัง ผมมองไปข้างหน้าเห็นเมรุในวัด จุดหมายปลายทางลิบๆ ในใจคิด ข้ายังไม่ได้ไปวัดเพื่อเข้าเมรุนะโว้ย...

โบสถ์

ผมสงสัยไม่หาย เห็นภาพนักวิ่งส่วนใหญ่ ไม่พกผ้าเช็ดหน้า ทำไมผมวิ่งเหงื่อออกมาก ไหลเข้าตา แสบตา ต้องมีผ้าผูกหัวเอาไว้ซับเหงื่อ
เดือนหน้าว่าจะไปวิ่งในงานที่เขาจัดครับ ที่สวนหลวงร.9 ตอนเขามีงานต้นไม้ สนใจสับปะรดสี ยังไม่เคยมุ่งมั่นจะไปเท่าที่จะไปวิ่งเลยครับ ผมสมัครวิ่งระยะ 10.5 ก.ม. ยังไม่รู้จะขับรถกลับไหมมั๊ย ทุกวันนี้ละเลยการฝึกซ้อมไปมาก แต่ก็คิดว่า เมื่อลงทุนขับรถจากบ้านไปวิ่งตั้งสี่ร้อยกิโลแล้ว ขอวิ่งระยะนี้แหละ แต่แรกที่สนใจจะสมัครไปวิ่ง เพราะเห็นรายการนี้บอกว่าสมัครออนไลน์แล้ว สามารถส่งเสื้อและเบอร์วิ่งทางไปรษณีย์ได้ แต่พอผมโอนเงินให้เขา ดันลืมเพิ่มค่าจัดส่งไปด้วย สุดท้ายคงจะต้องไปรับเสื้อกับเบอร์ก่อนวันวิ่ง เวร....

ระยะทางไกลสุดเท่าที่ผมเคยทำได้ ยังห่างจากเป้าหมายเยอะ.. ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องเวลานะครับ

วันอาทิตย์ที่ผ่านมา กับการไปร่วมงานวิ่งครั้งที่สาม แต่เป็นการเสียค่าสมัครวิ่งครั้งแรกในชีวิต ลงทุนลงแรงขับรถไปกลับกรุงเทพฯ-บางสะพานเก้าร้อยกิโลเมตร เพื่อไปวิ่ง 10.5 ก.ม. ก็รู้สึกพอใจกับฝีเท้าของตัวเองครับ อย่างน้อยระยะเวลา 5 ก.ม. ก็ได้ตามที่พยายาม อาจจะเพราะคืนก่อนวิ่งฝนตกทั้งคืน เช้าวันวิ่งจึงไม่ร้อน

ผมยังไม่รู้สึกประทับใจกับบรรยากาศงานวิ่ง ก็พยายามฝึกซ้อมให้วิ่งได้คงเส้นคงวา เพื่อหวังจะไปร่วมงานจอมบึงฯปีหน้าสักครั้ง ว่าบรรยากาศจะเป็นอย่างที่เขาโจษจันกันจริงไหม แต่ปลายเดือนนี้มีแผนจะไปร่วมงานวิ่งในเมืองประจวบฯที่ระยะ 10.5 ก.ม. อีกครับ งานนี้เสียค่าสมัครแบบ VIP. ไป เพราะสมัครช้า แต่ก็ดีครับ ได้ร่วมทำบุญ ส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยชอบงานวิ่งที่ต้องปิดถนนเท่าไหร่ เพราะกระทบกับการจราจรของคนทั่วไป แต่งานนี้ขอวิ่งในเมืองบ้าง อย่างน้อยก็ขอเป็นคนในพื้นที่ที่จะวิ่งในบ้านตัวเองมั่ง

วิ่งสร้างภาพ
ผมเป็นคนเหงื่ออกมาก เวลาวิ่งเหงื่อจะไหลเข้าตา จึงต้องติดผ้าขนหนูผืนน้อยไว้เช็ดหน้า ซับเหงื่อ ครั้งจะพาดคอพาดบ่าเอาไว้ ก็เคยหล่นลงพื้นเวลาที่ลมพัดแรง (ที่จะวิ่งเร็วจนผ้าหล่น ไม่มีแน่) จึงชอบที่จะผูกรอบหัวเอาไว้ ให้ซับเหงื่อไม่ให้ไหลเข้าตา เห็นภาพที่ตากล้องในงานวิ่งภาพนี้แล้ว จึงรู้ว่าสารรูปตัวเองต้องปรับปรุง look ใหม่ เอาผ้าสีขาวผูกไว้แบบนี้ ยังกะมีผ้าพันแผลโพกหัวยังไงไม่รู้
ขอขอบคุณช่างภาพของทีมงาน "วิ่งขาขวิด" เจ้าของภาพด้วยนะครับ

ไอ้ที่จะ"โยนผ้าขาว" ยอมแพ้ ไม่มีทาง..
(ขอบคุณภาพจาก Chill Chill Runing และเว็บ Thai Run ครับ)

แมลงศัตรูของนักวิ่ง
ผมจะวิ่งตอนเใกล้รุ่ง ช่วงนี้ฝนกตกบ่อย บรรยากาศเย็นชื้น ถึงอบอ้าว ต่างจังหวัดบ้านนอกถิ่นที่ผมอยู่ จะมีตัวเหลือบแบบภาพนี้ (ตัวอย่างจากอินเตอร์เน็ต) คอยกัดกินเลือด ผมโดนกัดจะแพ้บวมแดงหลายวัน ตัวมันจะคล้ายแมลงวันตัวใหญ่ๆ สีน้ำตาล บินเสียงดัง คอยตอบหู ตอมหน้า พอใช้มือปัด มันก็จะไปเกาะขา เกาะแขน ดูดเลือด
ผมป้องกันโ้วยการใช้ยาถูนวดกล้ามเนื้อเช่นเคาน์เตอร์เพน ทาแขน ขา ให้ทั่ว และทาบางๆที่ลำคอ ใบหู หลังหู เพื่อไม่ให้มันเตอม แบบที่ใช้ป้องกันยุง ก้ได้ผลดีครับ

พูดถึงฝนตก ทำให้เป็นอุปสรรคของการออกกำลังกายกลางแจ้ง ถ้าวันไหนเตรียมตัวออกไปวิ่งแล้ว ก็อาจจะจะต้องปรับเปลี่ยนสถานที่บ้างเล็กน้อย อย่างน้อยก็ให้พอวิ่งได้บ้าง ดีกว่าไปแล้วเสียเที่ยว
ผมใช้พื้นทืี่ว่างหน้าอาคารเรียน ที่มีความยาวพอสมควร วิ่งเหยาะๆ ซิกแซกสลับฟันปลาตามแนวเสาของอาคาร เป็นการบริหารกล้ามเนื้อขา เอว และการทรงตัว

สำเร็จไปอีกหนึ่งครั้งกับการวิ่ง 10 K ในงาน Prachuapkhiri Run ที่จัดโดยบริษัททิปโกฯ ยักษ์ใหญ่แห่งวงการสับปะรด จึงตั้งสโลแกนของงานว่า "งานวิ่งที่เป็นสับปะรดที่สุด" ถ้วยรางวัลทรงสับปะรดน่ารักดี สำหับผู้เข้าเส้นชัยลำดับ 1-3 แต่ละรุ่น

ผมต้องตื่นตั้งแต่ตีสอง อาบน้ำ แต่งตัว ขับรถไปอีกกว่า 70 ก.ม. เพื่อไปหาที่จอดรถใกล้กับบริเวณจัดงาน และรอปล่อยตัวตอนตีห้า
เดินดูบริเวณที่จัดงานเห็นซุ้มอาหารรายล้อม หลังวิ่งเสร็จต้องเติมพลังครับ งานนี้เจ้าภาพจัดงานได้ดี อาหารเยอะ น้ำเย็น เครื่องดื่มเกลือแร่มีพร้อม แจกทุกระยะวิ่ง 2 ก.ม. จัดกองเชี้ยร์ไปส่งเสียงเซ็งแซ่ดี ตากล้องก็เยอะ ผมว่าพยายามวิ่งให้เข้ากล้องหลายใบแล้วนะ แต่หาทางอินเตอร์เน็ตได้ไม่กี่ใบ แถมดูไม่ได้เล๊ยยยย

จากจุดปล่อยตัวครับ คราวนี้ผมยืนรอstrart แถวกลางๆกลุ่ม ระยะ 10K มีคนสมัครวิ่งเยอะมากครับ เมื่อสัญญานแตรลมดังขึ้น ก็ค่อยเดินตามกันไปก่อน เพราะนักวิ่งแถวหน้ายังออกไปไม่ถึงไหน

ข้อมูลจาก App. ในโทรศัพท์มืิถือครับ ผมทำเวลาช่วงออกตัวค่อนข้างดี เพราะพยายามวิ่งตามสาวที่อยู่ข้างหน้าให้ทัน อย่าเพิ่งกล่าวหาว่าผมเป็นคนลามก ก็แค่พยายามหาเป้าที่จะเป็นที่หมายให้เร่งความเร็วได้แบบไม่เหนื่อยมากครับ ถ้าเลือกวิ่งตามชายฉกรรจ์ คงต้องฟิตมาให้มากกว่านี้

ท่าทางตั้งอกตั้งใจซะขนาด...

เส้นทางวิ่ง มีช่วงที่เลียบชายทะเลด้วย แต่ด้วยความที่มัวแต่คิดแต่วิ่ง เลยไม่ได้ชื่นชมบรรยากาศเท่าไหร่
นักวิ่งบางคนก็วิ่งแบบสบายๆ คุยกันไป ถ่ายภาพกันไป แต่ผมไม่รู้เป็นยังไง ชอบวิ่งเงียบๆ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

จริงๆนะ

โอเคกับฝีเท้าตัวเองแล้วครับ ยิ่งนานไป ใช่ว่าจะเก่งมากขึ้นนะครับ ยิ่งนานยิ่งแก่ ก็ยิ่งทรุดโทรมครับ
ดูเวลาของคนที่ชนะสามอันดับแรก วิ่งกันไม่ถึงชั่วโมง เก่งจริงๆ ตัวผมเองคิดว่า ปีนี้ขอวิ่ง 21 K ให้ได้ภายใน สามชั่วโมงครึ่ง ก็พอใจแล้วครับ ตอนนี้วิ่งได้แค่ 16 K สามชั่วโมง

ผมสนใจจะไปร่วมงานวิ่งเสมอ แม้บรรยากาศในงานวิ่งจะไม่มีผลกับความรู้สึกเท่าไหร่ เพราะผมไม่ใช่นักวิ่งแนวหน้าที่หวังจะคว้าถ้วยและเงินรางวัล และผมคิดว่านักวิ่งส่วนใหญ่จะเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ดังนั้นการคาดหวังจะมีเพื่อนใหม่ จากการไปร่วมงานวิ่ง ผมแทบจะไม่เคยคิด เพราะเท่าที่ผ่านๆมา ผมเห็นว่าส่วนใหญ่นักวิ่งที่มากันเป็นหมู่คณะ น่าจะซ้อมวิ่งด้วยกันมาก่อน รู้จักกันมาก่อนแล้ว ประเภทที่มาทักทายและพูดคุยกันครั้งแรกในงานแต่ละงาน ผมยังไม่เคยเจอ ผมเคยทักมายคนอื่นๆอยู่บ้าง แต่ก็คุยกันไม่กี่คำ อย่าว่าแต่คนที่ผมทักทายจะเป็นหญิงสาว ที่อาจจะระมัดระวังการรู้จักคนแปลกหน้าเลยครับ กระทั่งคนวัยใกล้เคียงกันทั้งหญิงและชาย ก็คุยกันไม่กี่คำหรอกครับ
งานวิ่งที่ผมมักจะตัดสินใจไปวิ่ง ผมเลือกด้วยเงื่อนไขเหล่านี้
1. สมัครออนไลน์ ผู้จัดส่งเสื้อและเบอร์วิ่งให้ทางไปรษณีย์ได้
2. เดินทางไม่ไกลเกินไป มีที่พักใกล้สนามวิ่ง หรือมีที่จอดรถในงาน หรือวิ่งในสวนสาธารณะในกทม. แล้วนั่งแท็กซี่ไป-กลับ
3. เสื้อวิ่งสวย เหรียญรางวัลสวยหรือแปลกกว่าทั่วๆไป
4. ชื่อเสียงของผู้จัดงาน และวัตถุประสงค์
เรื่องอาหารการกินหลังจากวิ่งเสร็จ ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ บางงานผมไม่กินอาหารที่เขาเตรียมไว้เลย โดยเฉพาะงานที่อาหารน้อย คนต่อแถวกันยาว ส่วนมากผมจะไม่ค่อยหิวข้าว อยากกินน้ำเย็นมากกว่า เกลือแร่ก็ดีครับ
ส่วนสถานที่และเส้นทางวิ่ง ผมมักจะเลือกเส้นทางวิ่งในสวนสาธารณะมากกว่า เพราะคิดว่าไม่รบกวนกับผู้ใช้รถใช้ถนน ในยามที่เขาต้องปิดถนนหรือลดช่องจราจร ให้นักวิ่งใช้พื้นที่

ผมอยากวิ่งในสวนที่มีเงาจากร่มใบของไม้ยืนต้นเรียงรายข้างทางวิ่ง ผมคิดว่านักวิ่งที่ตั้งอกตั้งใจวิ่ง คอยสังเกตอาการของร่างกาย หรือกำลังทำเวลาอยู่ มักจะไม่ค่อยสนใจทิวทัศน์ข้างทางเท่าไหร่หรอกครับ เมื่อก่อนผมเคยคิดอยากจะสมัครงานวิ่งในกทม. ที่ใช้เส้นทางบนสะพานพระราม 8 เพราะเคยอ่านเจอว่ากันว่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นยามเช้าสวยงามตอนวิ่งถึงสะพาน ตามฉากหนึ่งในภาพยนตร์ไทยเรื่องหนึ่ง แต่พอมาคิดให้ดีๆ ผมก็หายอยากแล้วครับ เส้นทางวิ่งบนถนนโล่งๆ ที่ไร้เงาไม้ ยามสายแสงแดดที่สาดส่องลงมาคงไม่น่าภิรมย์สักเท่าไหร่
ถนนตามบ้านนอกที่ผมฝึกวิ่งเป็นประจำ ยังพอมีเส้นทางที่ลัดเลาะไปตามหมู่บ้านต่างๆอยู่บ้าง แต่ก็ต้องระวังหมาของชาวบ้านจะไล่กัดเอาเหมือนกัน และปัจจุบันนี้การใช้คอนกรีตเททำถนนกันมากกว่าถนนราดยางมะตอย ทำให้น้ำหนักตัวที่ผ่านข้อเท้าลงไปสู่พื้น จะสะท้อนแรงกลับมามากกว่าการวิ่งบนถนนราดยาง
ผมวาดฝันว่าจะมีสักงานที่เขาจัดให้วิ่งในเส้นทางที่มีไม้ยืนต้นเรียงรายสองข้างทาง พุ่มใบด้านบนแผ่ถึงกันบังแสงแดดเบื้องบนราวกับเป็นอุโมงค์ต้นไม้ เส้นทางแบบนี้วิ่งยาวๆคงหายาก ถ้าให้วิ่งวนไปวนมาหลายรอบ ผมว่าก็ยังน่าสนนะ

งานนี้ผมสมัครไปวิ่งสวนหลวงร.9 เพราะการแยกกลุ่มนักวิ่งตามน้ำหนักตัว แปลกกว่างานอื่นๆ ที่แบ่งตามอายุ แต่ผลลัพธ์ของผมก็ไม่ต่างกับวิ่งตามอายุ ยังรั้งท้ายเป็นนักวิ่งแนวหลังอยู่ดี
ขอบคุณภาพจากเว็บ Thai Run ครับ ผมอยากจะซื้อภาพที่ตากล้องในงานแต่ละงานถ่ายผมมานะครับ แต่ผมไม่สะดวกที่จะสั่งซื้อไฟล์ภาพตามระบบ Line เพราะไม่เคยใช้และไม่คิดจะใช้ ถ้ามีช่องทางติดต่อทางอีเมล์ผมจะรีบติดต่อทันทีเลยครับ

งานนี้วิ่งที่สวนรถไฟ เขตจตุจักร ระยะทางแค่ 5 กิโลเมตร ต่างจากงานวิ่งอื่นๆที่ผมจะสมัครวิ่งระยะทาง 10 ก.ม. แต่แค่ 5 ก.ม. ของงานนี้ก็ทำให้ผมรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายกว่าวิ่ง 10 K. เลย ผมคิดว่าผมยังขาดวินัยในการฝึกซ้อมอย่างสม่ำเสมอ ทำให้กล้ามเนื้อไม่แข็งแรงพอ งานนี้เขาบอกว่าเหรียญที่ระลึกผ่านการอธิษฐานจิตจากเจ้าคุณธงชัย วัดไตรมิตรนะครับ

ขอบคุณภาพจาก ThaiRun ครับ

ปีนี้บริษัทฯจัดงานวิ่งที่สวนลุมพินีเร็วกว่าปกติ ผมสวมรองเท้าคู่เดิมที่เคยใช้วิ่งเมื่อปีที่แล้วในงานนี้ และเป็นรองเท้าสำหรับวิ่งคู่แรกในชีวิตของผม ลงวิ่งครั้งนี้ แต่ปีนี้เขาจัดระยะ 10 ก.ม. ด้วย สรุปวิ่งได้ดีกว่าปีก่อน แต่ก็ยังไม่ดีขึ้นกว่าที่ฝึกซ้อมเป็นประจำ ผมคงต้องเลือกเอาว่าจะมีความสุขกับการวิ่งได้นานๆโดยไม่บาดเจ็บ หรือเพิ่มความเข้มข้นในการวิ่งให้ดีขึ้นด้วยการเสี่ยงต่อการบาดเจ็บด้วยสังขารที่ทรุดโทรมของวัยขนาดนี้

ขอบคุณภาพจากพี่ตุ้ม Shutter Running ครับ

ผมตั้งใจว่าจะวิ่งระยะ 21.1 ก.ม. ให้ได้ดีกว่ามที่เคยพยายาม เดือนมกราคมปีหน้าผมจะไปวิ่งงานจอมบึงมาราธอนในระยะฮาลฟ์มาราธอน เพราะสมัครไปและได้ Lotto เป็นผู้มีสิทธิ์ไปวิ่ง สนามนี้บรรดานักวิ่งเขากล่าวกันว่า ควรจะได้มาวิ่งสักครั้ง โดยเฉพาะคนที่อยากจะวิ่งฟูลมาราธอน 42.195 ก.ม. ครั้งแรก หลายๆคนสมัครแล้วหลายครั้ง แต่ยังไม่เคยมีโอกาสได้ไปวิ่ง ผมได้สิทธิ์ไปวิ่งในงานครั้งที่ 33 ปีหน้านี้ แต่ยังหาที่พักที่ราชบุรีไม่ได้เลยครับ บางคนว่าจองที่พักยังยากกว่าจองไปวิ่ง

ผลการวิ่ง 21 K. ล่าสุดของผม พยายามจะทำเวลาสัก 3ช.ม.ครึ่งครับ

วิ่ง 21 K. ครั้งแรก ตอนนั้นคิดว่า ทำไมนักวิ่งจึงทนทรมานกับการเริ่มที่ 0 ก.ม. ไปจนครับระยะมาราธอนอยู่เรื่อยๆ

ล่าสุดผมไปวิ่งงานมหิดลรำลึกที่จ.ราชบุรีมาครับ ระยะ 10 ก.ม.แม้จะต้องเดินทางไปรับเสื้อและเบอร์วิ่งด้วยตัวเองที่โรงพยาบาลราชบุรี แต่ผมก็ตัดสินใจไปร่วมวิ่ง เพราะรู้จักสถานที่ดีพอจากการที่ต้องพาแม่มาพบหมอตามนัดทุกเดือน งานนี้ผมรู้สึกเจ็บน่อง เจ็บข้อเท้าตั้งแต่กิโลเมตรที่ 3-4 รู้สึกว่าตัวเองวิ่งได้แย่กว่าทุกๆครั้ง เพราะเดินซะมาก แต่เมื่อดูเวลาที่ใช้ไป 1 ช.ม. 40 นาที ก็พอๆกันนั่นแหละ ผมจึงคิดว่าครั้งนี้ ผมไม่มีสมาธิกับการวิ่งเพื่อชนะตัวเอง แต่ไปรู้สึกรู้สากับนักวิ่งรอบๆตัวมากเกินไป และเป็นครั้งแรกที่ผมวิ่งบนถนนที่ต้องปิดการจราจรบางส่วน ก็รู้สึกเกรงใจผู้ขับยวดยานในเวลนั้นอยู่ครับ แต่ก็มีผู้คนอีกกลุ่มหนึงที่ร่วมมือร่วมใจกับการสร้างบรรยากาศที่ดีของงานวิ่ง และอำนวยความสะดวกตามสมควร ผมคิดว่าเสียงเชียร์ให้กำลังใจของกลุ่มนักเรียน หรือชาวบ้านบางกลุ่มของงานนี้ เป็นภาพส่วนหนึ่งแบบที่จะเกิดที่งานวิ่งจอมบึงมาราธอนที่ผู้คนกล่าวขาน

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมจึงคิดว่าตัวเองน่าจะทำเวลาวิ่งครั้งนี้ได้ดีกว่านี้ ผมนึกหงุดหงิดกับการปวดน่องจนต้องเดิน อาการเจ็บเข่าทั้งสองข้างจากการซ้อมวิ่ง 21 ก.ม.ครั้งหลังสุด คงจะยังไม่หายดี สุดท้ายผมก็ตระหนักว่าเวลาเพียง 1 นาทีของนักวิ่ง มันอยู่บนความพยายาม ความเหนื่อยยากจริงๆ

กลับจากวิ่งที่จ.ราชบุรีมา ผมหยุดวิ่งออกกำลังกายไปราวๆสองสัปดาห์ ด้วยอาการเจ็บเข่าทั้งสองข้าง หมอบอกว่าเป็นอาการข้อเข่าอักเสบ หลังจากลองจับขาของผมขยับหลายท่าแล้ว หมอแนะนำว่าควรมีการยืดเหยียดกล้ามเนื้อก่อนและหลังวิ่ง ให้ Warm up และ Cool down ผมนึกในใจว่า”ก็ทำอยู่ทุกครั้งนะ” แต่อาจจะทำน้อยไปหน่อย และเพิ่งจะตะบี้ตะบันวิ่งยาวๆต่อเนื่องมากไปหน่อย นอกจากหมอรักษาโรคข้อ กระดูกแล้ว ผมก็ไปให้คุณลุง หมอบ้านๆนวดจับเส้นอีกที แล้วก็ให้ความหย่อนยานในวินัยของผมสนับสนุนให้ผมเป็นโรค”เตียงดูด” ไม่ลุกไปวิ่งตอนเช้าอย่างที่บอก
ช่วงที่หยุดวิ่งก็เป็นจังหวะที่ซื้อหนังสือเกี่ยวกับเรื่องวิ่งจากระบบออนไลน์มาอ่าน 5 เล่ม หลายปีที่ผ่านมาผมซื้อหนังสือมาหลายเล่ม แต่ไม่เคยอ่านจบสักเล่ม บางเล่มอ่านได้เพียง2-3หน้าเท่านั้นเอง ตอนที่ซื้อ ชื่อหนังสือ ชื่อผู้แต่งก็เลือกแล้ว เนื้อหาคร่าวๆที่โปรยบนหลังปกก็น่าสนใจ เพียงแต่ผมไม่แบ่งเวลาอ่านให้จบจริงๆจังๆเท่านั้นแหละ แต่หนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์วิ่งทั้งสี่เล่มที่ผมสั่งซื้อมาคราวนี้ ผมอ่านจบทั้งหมดภายในเวลาที่ผมหยุดพักขานี่เอง ผมไม่ได้ซื้อหาหนังสือที่เป็นลักษณะคู่มือการวิ่ง วิ่งให้ถูกสุขลักษณะ หรือจำพวกแนะนำการวิ่งให้ถูกวิธีอะไรเทือกนั้น ต้องบอกว่าสิ่งที่ช่วยให้สนใจจะอ่านหนังสือเหล่านี้มาจากคำบอกเล่าของนักวิ่งที่ผมอ่านเจอตามเว็บไซต์ และเป็นหนังสือที่เขียนเกี่ยวกับประสบการณ์วิ่งของนักเขียนหรือผู้มีชื่อเสียงในแวดวงหนังสือ ทำไมจึงมีแต่นักเขียนที่ถ่ายทอดเรื่องวิ่งของตัวเอง อาจจะเพราะท่านเป็นผู้ใฝ่ในการเขียนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ต่างกับนักวิ่งที่มีอาชีพอื่นๆ อันไม่ถนัดกับการถ่ายทอดเรื่องราว หนังสือเรื่องวิ่งที่ผมอ่านมีดังนี้

เล่มที่ซื้อเป็นเล่มแรกชื่อ”เกร็ดความคิดบนก้าววิ่ง” แปลจากเรื่อง “What I Talk About When I Talk About Running” ของนักเขียนชาวญี่ปุ่นชื่อ Haruki Marakumi โดยคุณนพดล เวชสวัสดิ์ ชื่อภาษาไทยของหนังสือเล่มนี้ ทำเอาผมเลิกคิดที่จะเขียนถึงเรื่องราวต่างๆที่ผมเคยคิดขณะกำลังวิ่งไปเลย ผมเคยคิดจะโพสต์ในกระทู้ที่ว่า “เก็บความคิดร่วงหล่นระหว่างทางวิ่ง” ผมชอบวิธีและการบอกเล่าของผู้เขียนเล่มนี้มาก ซึ่งต้องให้เครดิตกับผู้แปลด้วย อย่างน้อยผมก็ได้คิดว่าเราเขียนหนังสือไม่ควรมีข้อความในวงเล็บมากเกินไป หลังจากอ่านเล่มนี้และอ่านหนังสืออีกเล่มของนักเขียนชาวไทยตามๆกันไป ผมรู้สึกว่าข้อความที่อยู่ในวงเล็บ แม้มันจะช่วยขยายความของข้อความก่อนหน้า แต่ถ้ามีบ่อยไป มันเหมือนคนเขียนมีลับลมคมใน เมื่ออยากบอกอะไรแล้ว ทำไมไม่เขียนบอกกล่าวทีเดียวไปเลย

ผมสนใจแนวเขียนของคุณมาราคูมิจนสั่งซิ้อหนังสือแปลจากงานเขียนของแกมาอ่านอีกเล่ม แต่อ่านๆวางๆยังได้ไม่ถึงครึ่งเล่ม ผมน่าจะสนใจจะอ่านเรื่องที่ผมกำลังสนใจคือการวิ่งจึงทำให้อ่านเรื่องนี้ได้ต่อเนื่องกว่าการอ่านหนังสืออื่นๆ
เล่มที่สองและสามผมสั่งซื้อจากสำนักพิมพ์โดยตรง ที่จริงหนังสือเล่มที่สองที่ซื้อ ชื่อ”เย็นวันเสาร์ เช้าวันอาทิตย์” เคยตีพิมพ์ครั้งแรกมาสิบปีแล้ว ผมบังเอิญเจอรายการ ***

*** แถมด้วยเล่มที่สาม ชื่อ”หัว-ใจ-เท้า” เขียนโดยคามิน คมณีย์คนเดียวกัน

เล่มที่สี่ผมสั่งซื้ออีกสัปดาห์หลังจากซื้อสามเล่มที่แล้ว เพราะอยากหาเรื่องราวของนักวิ่งอ่านอีก เล่มนี้ชื่อ A Year Of Marathon เขียนโดยจิรณรงค์ วงษ์สุนทร ผู้ก่อตั้งนิตยสาร A Day เล่มนี้อ่านง่าย รวดเดียวจบ

เล่มที่ห้าสั่งซื้อตามมาติดๆ ชื่อ “Run Me To The Moon” เขียนโดยโตมร สุขปรีชา ผู้มีชื่อเสียงในแวดวงหนังสืออีกคน

เล่มนี้เดินเข้าไปซื้อซื้อมาจากร้านขายหนังสือเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ปกและชื่อนี้เหลือเพียงเล่มเดียวางอยู่บนชั้น ปกอ่อนแอ่นโค้ง บ่งบอกว่าผ่านมือคนที่เคยสนใจเปิดอ่านมาแล้วหลายมือ แต่ยังไม่ติดมือใครออกไป ก็น่าจะเป็นที่สนใจของผู้คนชาวบางสะพานที่นี่อยู่หรอกครับ เพราะเป็นเรื่องราวของคนที่เคยวิ่งหาเงินให้โรงพยาบาลประจำอำเภอนี้เมื่อต้นปีนี้เอง ผมทราบข่าวของเขาว่า จะวิ่งจากใต้สุดไปเหนือสุดของประเทศในปลายปีนี้ ในเวลา 55 วัน ระยะทางสองพันกว่ากิโลเมตร เพื่อหวังได้ยอดเงินบริจาคมอบให้โรงพยาบาล 11 แห่งในประเทศ เล่มนี้ผมอ่านไม่กี่ชั่วโมงจบ..

ได้แนๆคือ สุขภาพทีี่ดีคุณหน่อง..ดููหนุ่มแน่นแข็งแรงขึ้นหลายขวบครับ

ต้นเดือนธันวาคมมีงานวิ่งที่ศูนย์ศึกษาฯ เขาหินซ้อน ผมคิดจะไปวิ่งเพื่อที่จะถือโอกาสแวะไปหาพี่อรรถพลบ้าง แต่หมอนัดตรวจแม่ของผมช่วงนั้นเหมือนกัน จึงไม่ได้สมัครไปวิ่ง

ไม่เป็นไรหรอกคุณหน่่อง มีโอกาสผ่านจะแวะไปเยีี่ยม ดูแลคุุณแม่เถอะ เป็็นบุญของคุุณแล้ว ทีี่ได้ดูแลท่าน ทำให้ดีที่สุดเลยครับ

เพิ่งรู้ว่างานพฤกษาตะวันออกที่จ.ชลบุรี นอกจากมีพรรณไม้สวยงามให้ชมแล้ว เขายังมีงานวิ่งอีกด้วย ปีนี้จึงสมัครออนไลน์ไปวิ่ง วันเสาร์ที่ 27 มกราคมไปรับเสื้อที่ระลึกกับเบอร์วิ่งที่บริเวณงานพฤกษาตะวันออก มีคนสมัครมาวิ่งเยอะทีเดียว สังเกตุจากจำนวนคนที่มารับเบอร์วิ่ง ตั้งแต่บ่ายสี่ที่ผมไปรับจนถึงเกือบหนึ่งทุ่ม ก็ยังมาเข้าแถวรอรับกันไม่เสร็จ

วันที่ไปรับเบอร์วิ่ง เขามีงานประกวดแคคตัสด้วย เลยใช้โทรศัพท์ถ่ายภาพบางต้นที่เจ้าของยังไม่รับกลับไปมาให้ชมกันบ้าง

อากาเว่พันธุ์นี้ผมชอบแบบใบสั้น บึกบึนกว่านี้ครับ

ฮาเวอร์เทียต้นนี้ ผมนึกถึงที่ผมเคยได้จากสวนวิชิตแคคตัส บางแสน ชลบุรีเมืองนี้

อ่านป้ายชื่อแล้ว น่าจะเป็นลูกผสมของเซียนแคคตัส

รับเบอร์วิ่งเสร็จแล้ว ก็ไปเดินดูร้านขายต้นไม้ซะหน่อย เจอบรอมิเลียดสกุลโปรดของผมครับ Tillandsia ไม้ที่อยู่ทน ไม่อ้อนคนเลี้ยงดู สำคัญอย่าให้มีเชื้อราระบาดเท่านั้นแหละ ต้นนี้น่าจะเป็นไม้ฟอร์มสวยที่หลายคนชอบ T.xerographica

อ้าวทำไม ภาพที่โพสต์คห.เมื่อกี๊ มันถึงตะแคงแบบนั้นหละ ความยุ่งยากในการโพสต์ Pantown ทำนองนี้แหละ ที่ผมไม่ค่อยอยากจะมาโม้เท่าไหร่ หรือจะเป็นเพราะ version คอมพิวเตอร์ที่ผมใช้มันไม่ match กันหรือไงนะ
ผมนึกชื่อต้นนี้ไม่ออก จำได้แต่ว่า เคยเป็นไม้ที่ผมตามหาได้ยากเย็นพอสมควร เคยเห็นออกดอกสวยมากครั้งเดียว

T.stricta กำลังออกดอกสวยๆล่อตาล่อใจให้ซื้อกัน แต่ถ้าเป็นนักเล่นบรอมิเลียดที่มีประสบการณืแล้ว คงจะไม่อยากได้ไปสักเท่าไหร่

กลับมาดูกลุ่มไม้ทนแล้ง ในงานประกวดแคคตัสอีกทีครับ

มีการประกวดสวนถาดด้วย (เปลี่ยนมาถ่ายด้วย OMD.) บ้างครับ

ต้นนี้ไม่รู้ว่าใช่ไม้พันธุ์ที่คุณมาร์กาเร็ต มี เคยตามหาในป่าแอมะซอน ตามที่เคยอ่านในหนังสือของป้าแกหรือเปล่านะครับ ดูคล้ายกับภาพวาดฝีมือคุณป้าในหนังสือมากเลย

เช้าตรู่วันอาทิตย์ที่ 28 ม.ค. ผมเดินจากโรงแรมที่พักไปจุดปล่อยตัวนักวิ่งพฤกษาตะวันออก ราวๆตี่สี่ครึ่ง เขาจะปล่อยตัวนักวิ่งระยะมินิมาราธอนตอนตีห้าครึ่ง เลยแอบดูร้านขายทิลแอนเซีย และเก็บภาพมาโม้ต่อ

ร้านนี้มีลวดแขวนทิลแอนเซียแบบขดเสร็จแล้วขายด้วยครับ

ดูจากต้นที่จับใส่ลวดแขวนแล้ว เข้าใจว่ามันน่าจะยืดตัวไม่ยาก คงจะไม่แข็งสักเท่าไหร่

เจ้าของร้านยงไม่มา เลยไม่ได้ถามต่อ

ไม่มีภาพตอนวิ่งครับ ต้องอาศัยภาพจากตากล้องในงาน ขอขอบคุณช่างภาพเจ้าของภาพด้วยนะครับ
งานนี้ผมวิ่งด้วยความรู้สึกเบิกบานที่สุดเท่าที่เคยไปร่วมงานวิ่งมา อาจจะเป็นเพราะไม่ได้คาดหวังเรื่องเวลาที่ใช้วิ่งเท่าไหร่ แม้จะรู้สึกมั่นใจในพละกำลังของตัวเองว่าวิ่งระยะนี้ได้แน่ๆก็ตาม เพราะสัปดาห์ที่แล้ว เพิ่งผ่านการวิ่งระยะฮาล์ฟมาราธอนมาแล้ว ผมออกวิ่งไปพร้อมกับคุณพี่ท่านนี้ เพิ่งทักทายกันระหว่างยืนรอปล่อยตัว พี่เขาอยู่ที่เมืองชลบุรี อายุจะเกษียณปีนี้แล้ว เราวิ่งเหยาะๆคุยกัยไปตลอดทาง พี่แกไม่ดื่มน้ำตามจุดเลย แกว่ากลัวปวดปัสสาวะ รถสุขาเคลื่อนที่ก็ไม่มีซะด้วยสิ แต่ผมต้องเติมน้ำทุกสองกิโลเมตร ตามสูตรที่เคยอ่านมา
งานวิ่งพฤกษาตะวันออกครั้งนี้จัดเป็นครั้งที่ 6 แล้ว แต่ผมสงสัยว่าทำไมการบริหารจัดการจึงไม่ค่อยเรียบร้อยเลย เช่น นักวิ่งที่มารอปล่อยตัวก่อนเวลามากๆ จะไม่มีน้ำดื่มบริการ ผมต้องเดินไปซื้อที่ร้านสะดวกซื้ออีกฟากถนนนึง ห้องสุขาก็มีน้อย ผมคะเนจำนวนนักวิ่งรวมๆกันแล้ว น่าจะเกินห้าพันคน เฉพาะตัวเลขแน่ๆของระยะ 10 K ที่มีระบบข้อมูลบันทึกผลการแข่งขันก็สองพันกว่าคนแล้ว จุดให้น้ำที่สองกิโลเมตรแรก น้ำหมดตั้งแต่กลางขบวนไปถึง จุดอื่นๆที่เอาน้องนักเรียนมาช่วยแจกน้ำ ทำไมไม่มีคนแนะนำหรืออย่างไร ว่าจะต้องทำอย่างไรจึงจะแจกน้ำได้ทัน และจะทำถุงขยะรับแก้วเปล่าที่นักวิ่งทิ้งอย่างไรดี การยืนรับแก้วทีละใบ เก็บซ้อนกันไปทิ้งลงถุงขยะ กับการเอาถุงขยะใบใหญ่ๆมาเปิดปากรอรับแก้วที่ทิ้งลงไป อันไหนจะดีกว่ากัน? ด้วยความรู้สึกเบิกบานตามที่ว่า ผมจึงช่วยน้องๆเทน้ำบ้างเป็นการพักเหนื่อย

ผมวิ่งเข้าเส้นชัยพร้อมๆกับพี่เขา ปกติผมจะชอบเร่งความเร็วเข้าเส้นชัย เพื่อขอเก็บเวลาสักนิด แต่มานึกๆดู ช่วงเข้าเส้นชัย ถ้าเราทำแบบนั้น อาจจะเป็นการแย่งซีน เข้ากล้องของใครก้ได้ คราวนี้เลยผ่านจุด Finish พร้อมกันดีกว่า แล้วก็จับมือแสดงความยินดีกับพี่เขา แกไปต่อแถวรอรับใบพิมพ์บันทึกเวลา ส่วนผมขอตัวกลับก่อนครับ ต้องขับรถกลับบ้านอีกหลายกิโล
ผลการวิ่งของผมจาก App. ในฒือถือครับ ระยะกิโลเมตรที่ 4 ผมลองวิ่งเร็วดูบ้าง

อ้อ.. งานนี้ผมเชียร์เด็กตัวเล็กๆที่พ่อแม่พามาวิ่งเป็นพิเศษ พยายามจะพูดให้พวกเขารู้สึกดีกับการวิ่ง หวังว่าพวกเขาจะชอบการวิ่งไปอีกนานๆ

เยี่ยมเลยครับคุณหนึ่ง ผมจบฮาล์ฟมาราธอนที่จอมบึงด้วยเวลาสามชั่วโมงนิดๆ ดีกว่าตอนซ้อมครึ่งชั่วโมง (ขอบคุณภาพจาก Shutter Running ครับ)

ปีนี้กะว่าจะพยายามซ้อมให้ถึงมาราธอน