มันมีบางเรื่องราวที่อยากบ่น
"คน" บางคนแม้จะเรียกได้ว่าผ่านร้อนผ่านหนาวมานานเท่าใด
แต่สติปัญญา ทัศนคติ แนวคิด ที่ไม่น่าฟังไม่น่าสนใจ
ก็หาได้พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นตามวัย ตามประสบการณ์ไม่
เคยคิดและรู้สึกอย่างไรกับเรื่องบางเรื่องก็ยังแสดงออกอยู่ว่า
มันไม่พัฒนาขึ้นเลย และมันก็ก่อให้เกิดความรำคาญ
เพราะเขาจะฝังจิตฝังใจ อยากรู้อยากเห็น
อยากมีส่วนร่วมในเรื่องนั้นๆกับคนอื่นอยู่ร่ำไป
ใช้จิตวิทยาตื้นๆ เพื่อชอนไชหยั่งเรื่องราว
ส่วนตัวของคนอื่นที่ตัวอยากรู้นักหนา
เช่น...อยากรู้ว่าผู้ชา่ยมีคนใหม่มั้ย
ผู้ชายนทอดทิ้งเธอมั้ย
เธอเศร้าๆ เธอเฉยๆเพราะอะไร
ไม่ใช่ความห่วงใย
แต่เป็นความสู้รู้ที่น่ารำคาญที่สุด!!

มีบางคน
จับสังเกตได้ว่า คนที่สูงวัยขึ้น
มีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น
มากในระดับไม่ฟังใคร ไม่สนใจใคร
มีจิตพื้นฐานต้องการการยอมรับ
ต้องการการชื่นชมให้เป็นคนดี โดดเด่น
มันเป็นกับคนที่รู้มากแล้วไม่ได้แสดงออก
ไม่มีเวทีให้แสดงออก
พอเห้็นคนอื่นมีเวที มีบทบาทหน้าที่ที่แสดงออกได้
เรียกว่าคนอื่นเป็นที่ยอมรับในสังคม
ตนเองไม่ได้รับการยอมรับก็จะมีการแทงข้างหลัง
พูดให้ร้าย ส่อเสียด และสร้างความเชื้่่อผิดๆให้คนอื่น
มันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้แล้วในสังคมของ สว.
อย่าเชื่อคนที่ปฏิบัติธรรม ซะทั้งหมด
อย่ามั่นใจว่าคนปฏิบัติธรรมน่าคบ
พระยังเชื่อถือไม่ได้ทั้งหมดเช่นกัน
นับประสาอะไร "คน" ที่ห่างไกลคำว่า "มนุษย์"
จะไม่มีรักโลภโกรธหลง ริษยา อยู่ในตัว