เก็บมาฝาก เพื่อแบ่งปัน

nitemate.pantown.com

ยิ้มก่อนนอน << กลับไปหน้าแรก


เรื่องขนมคุ๊กกี้ห่อหนึ่ง...... ที่สนามบินนานาชาติระดับโลก มีนักธุรกิจหญิงแต่งตัวดีจำเป็นต้องรอเวลาถึง 3 ชั่วโมง ในการเปลี่ยนเครื่องบินเพื่อไปจุดหมายปลายทาง เธอจึงตัดสินใจเดินไปซื้อหนังสือ 1 เล่มและคุ๊กกี้ 1 ห่อ และเตรียมหาที่นั่งเพื่ออ่านและกินฆ่าเวลาไปพลางๆ เธอสอดส่ายมองหาที่นั่งได้ 1 แห่ง เมื่อนั่งลงก็เตรียมหนังสือและคุ๊กกี้ เพื่ออ่านและกินไปพลาง ๆ เธอสังเกตเห็นว่าข้างๆ เธอมีชายหนุ่ม ซึ่งนั่งเหยียดกายอย่างไม่สนใจใคร ว่าจะมีใครนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา สักครู่หนึ่ง ขณะที่เธออ่านหนังสือ ชายหนุ่มก็หยิบขนมคุ๊กกี้ออกจากถุง ซึ่งวางอยู่ระหว่างคนทั้งสอง แล้วกินมันอย่างละชิ้น เธอมองด้วยความโกรธ แต่ไม่ต้องการทำเรื่องวุ่นวาย เธอจึงทำเป็นไม่สนใจ เธอเริ่มรู้สึกเบื่อที่จะกินคุ๊กกี้และเฝ้ามองนาฬิกา ในขณะที่ชายหนุ่มซึ่งเป็นผู้ขโมยไร้ยางอาย กำลังกินมันให้หมดสิ้นไป เธอเริ่มโมโหและคิดในใจว่า "ถ้าฉันไม่ใช่ผู้ดีมีการศึกษาแล้วละก็..ฉันจะชกหน้าเจ้าหมอนี้ให้แหลกไปเลย" ทุกครั้งที่เธอหยิบกิน 1 ชิ้น ชายหนุ่มก็หยิบมันกิน 1 ชิ้น ทั้งสองส่งสายตามองกัน เมื่อคุ๊กกี้เหลือเพียงชิ้นสุดท้าย เธอหยุดและอยากรู้ว่าชายหนุ่มจะทำอย่างไร ชายหนุ่มค่อย หยิบคุ๊กกี้ชิ้นสุดท้ายแล้วหักออกเป็น 2 ชิ้น ส่งให้เธอครึ่งชิ้นและกินเองครึ่งชิ้น เธอรับจากชายหนุ่มอย่างรวดเร็วและคิดในใจว่า "เขาช่างเป็นคนไร้มารยาทสุด ๆ ช่างไร้การศึกษาไม่มีแม้แต่พูดขอบคุณสักคำ" เธอลุกขึ้นหยิบข้าวของทั้งหมดแล้วตรงไปยังประตูขึ้นเครื่อง ไม่แม้แต่เหลียวหลังกลับมามองหัวขโมยผู้ไร้มารยาทซึ่งยังนั่งอยู่ที่เดิม ภายหลังจากขึ้นเครื่องและนั่งประจำที่อย่างสบายแล้ว เธอก็หยิบหนังสือที่อ่านค้างอยู่ขึ้นมาอีกครั้ง ในขณะที่หยิบหนังสือจากกระเป๋า ก็พบว่ามีขนมคุ๊กกี้ 1 ห่อ เธอตกใจมาก ถ้าคุ๊กกี้ของฉันยังอยู่ที่นี่ ก็แปลว่า..... คุ๊กกี้ห่อนั้นเป็นของชายหนุ่มที่แบ่งให้เธอกิน เธอลุกขึ้นทันทีแล้ววิ่งออกจากเครื่องบินไปยังที่นั่งของชายหนุ่ม แต่คงเหลือแต่ที่นั่งว่างเปล่า มันสายไปเสียแล้วที่จะได้ขอโทษชายหนุ่ม ระหว่างเดินกลับเข้าเครื่อง เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ เธอนั่นเองที่ไร้มารยาท เป็นหัวขโมยที่ไร้การศึกษาตัวจริง กี่ครั้งในชีวิตของคนเราค้นพบในภายหลังว่า สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงมันเป็นการเข้าใจผิด กี่ครั้งในชีวิตที่เราขาดความไว้วางใจผู้อื่น และทำให้เราตัดสินผู้อื่นจากความคิดเย่อหยิ่งของเราเอง ซึ่งห่างไกลจากความเป็นจริงมากมาย นี่แหละที่ทำให้เราต้องคิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนตัดสินผู้อื่นหลายๆสิ่งไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น ควรมองผู้อื่นในแง่ดี แล้วคอยสงสัยตัวเองว่า "เรามองโลกในแง่ดีพอแล้วหรือยัง? เราเคยแบ่งปันอะไรแก่คนอื่นบ้างหรือไม่"
โดย: เมศ [10 มี.ค. 47 14:13] ( IP A:203.155.225.142 X: )

ความคิดเห็นที่ 1

"นิทานเกี่ยวกับความผูกพันอันเหนียวแน่นของแผ่นฟ้า "
ผืนดิน และแผ่นน้ำ

แผ่นฟ้า ผืนดิน และ ผืนน้ำ
เป็นเพื่อนสนิทอยู่ร่วมตัวกันเป็นก้อนเดียว
แต่แล้วฟ้าก็เริ่มแยกตัวออกไป เพื่อค้นหาความกว้างใหญ่ของจักรวาล
วันเวลาผ่านไปแผ่นฟ้าก็ยิ่งแยกตัวออกไปไกลยิ่งขึ้น
ผืนดิน กับ ผืนน้ำ รู้สึกคิดถึงท้องฟ้ามาก
แต่ว่าท้องฟ้าอยู่สูงเกินกว่าที่จะไปหาได้

เมื่อพระอาทิตย์รู้ความเข้าเลยช่วยเหลือ
โดยทำให้น้ำระเหยกลายไอลอยขึ้นไปสู่ท้องฟ้า
เพื่อบอกท้องฟ้าว่า เราสองคน

------คิดถึงเธอมาก --------

ท้องฟ้ารู้สึกตื้นตันมาก เมื่อได้ยินเช่นนั้น
แต่ในขณะเดียวกันก็เสียใจที่มาไกลเกินเท่าที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
ทำได้อย่างมากก็แค่เพียงใช้กำลังทั้งหมดของตนส่งน้ำลงไปสู่พื้นดิน เพื่อบอกว่า

---ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน ------

น้ำจึงกลั่นลงมาเป็นสายฝน
และนี่แหละ คือ สาเหตุที่คนเรามักคิดถึง
คนที่เรารักและผูกพันเสมอเวลาฝนตก
======================

โดย: ป้าดึก [10 มี.ค. 47 22:54] ( IP A:203.151.227.72 X: )

ความคิดเห็นที่ 2
เราคิดว่าคนรุ่นใหม่ไม่เคยสังเกตอะไร แต่ในความเป็นจริงแล้ว พวกเขาสังเกตอะไร มากกว่าพวกเราผู้ใหญ่มากนัก และพวกเขาสังเกตและเข้าใจมากกว่าที่พวกเราจะยอมรับ เด็กนักเรียนโคลัมเบียนเขียนข้อความที่น่าสนใจนี้....

คำพูดที่ขัดแย้งกันแต่เป็นความเป็นจริงในช่วงเวลาของเราในประวัติศาสตร์คือ

เราสร้างตึกที่สูงขึ้น แต่วัดที่เตี้ยลง
เรามีทางด่วนที่กว้างมากขึ้น แต่มีทัศนคติที่แคบลง
เราใช้จ่ายมากขึ้น แต่เรามีน้อยลง
เราซื้อมากขึ้น แต่เรามีความสุขกับของนั้นน้อยลง
เรามีบ้านที่ใหญ่มากขึ้น แต่มีครอบครัวที่เล็กลง
เราสะดวกสะบายมากขึ้น แต่มีเวลาน้อยลง
เรามีการศึกษามากขึ้น แต่มีสามัญสำนึกน้อยลง
เรามีความรู้มากขึ้น แต่มีการตัดสินน้อยลง
เรามีผู้ชำนาญการมากขึ้น แต่ก็มีปัญหามากขึ้น
เรามียามากขึ้น แต่ความ”อยู่ดี”น้อยลง

โดย: เมศ [10 มี.ค. 47 23:45] ( IP A:203.155.226.237 X: )

ความคิดเห็นที่ 3

โอ้โฮ....หายไปนานหลายวัน...
พอกลับมาก้อเอาไรดีๆมาให้อ่านกันตรึมเลยนะครับ......

ขอบคุณ....ในน้ำใจอันแสนชุ่มฉ่ำของ....คุณเมศ....ด้วยนะคร๊าบบบ

โดย: เด็กฯ [11 มี.ค. 47 3:47] ( IP A:203.107.193.215 X: )

คลิกที่นี่เพื่อกลับหน้าบ้าน s