คิดเหมือนกันคะว่าถ้าตายไปกะคงจะดีจะได้ไม่ต้องทุกข์ใจขนาดนี้ด้วยความที่เราเป็นคนจริงใจชอบช่วยเหลือคนอื่นจนทำให้เราต้องลำบากพอเราลำบากกลับไม่มีใครช่วยเหลือเราเลยภาระทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ที่เราคนเดียวต้องใช้หนี้ที่เราไม่ได้ก่อโดนโกงปัญหามากมายถามโถมเข้ามาทำให้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกเลย

ทำไมคนอยากตายกันเยอะจังล่ะเนี่ย

ผมไม่เห็นอยากตายเลย

ผมหิวข้าววววว

ไม่ไหวแล้ว

ผมไม่เหลืออะไรในชีวิตแล้วครับ ผมเป็นเกย์ที่ไม่มีคุณค่าอะไรเลย หากวันใดที่ผมเป็นอะไรไปผู้คนรอบข้างอาจจะตกใจเล็กน้อย แต่ก็เพียงชั่วขณะแล้วก็ดำเนินชีวิตต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกวันนี้ผมปวดหัวทุกวัน หาทางออกไม่ได้กับสภาพที่ตนเองเป็นอยู่อยากจะหาใครสักคนที่อายุใกล้เคียงกันคอยรับฟังก็ไม่มีผมอายุ50แล้ว บ้านไม่มี ครอบครัวไม่มี การงานไม่มี แล้วผมจะอยู่ต่อไปโดยมีแต่ความมืดมิดรออยู่ข้างหน้าหรือ

ตอนนี่ผมอายุ20ปีใช้ชีวิตแต่ละวันลำบากมากครับไม่รุ้จะไปปรึกษาใครแม่ก็ไม่เข้าใจผมเพราะวันๆแม่ทำแต่งานอยากตายเป็นพัก ๆ บางครั้งก็มีความสุขแต่เหมื่อนความสุขที่หลอกตัวเองไปวันๆมันก็เหมือนกับความสุขที่ได้รับจากความทรมานนั้นแหละ ก็คืออยุ่ไปวันๆไม่มีค่าอะไรทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่างคิดแล้วเศร้าอยากหลับไปไม่ตื่น  แต่ก็กลัวนะกลัวว่าชาติหน้า เราจะทุกข์ทรมานกว่าชาตินี้ เราเลยไม่อยากคิดมันและ ปวดหัว ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้น เราทำดีที่สุดแล้ว

หนูก็รูสึกว่าตัวเองไร้ค่า เหมือนกัน ครั้งนึง หนูเคยเป็นส่วนเกินของทุกๆคนไม่ว่าจะเพื่อน หรือครอบครัว เพราะไม่มีไคเข้าใจหนูเลยมันรู้สึกแย่มากนะที่คนอื่นๆ เค้าแสดงออกกันอย่างชัดเจนว่าไม่อยากคบหนูเป็นเพื่อน เกือบทุกครั้งที่หนูแอบมาร้องไห้คนเดียว เพราะน้อยใจเพื่อนๆ หนูรู้สึกว่าตัวเองมีค่าแค่เป็นต้นฉบับให้เพื่อนลอกการบ้านแค่นั้นหนูก็หมดความหมาย ทุกครั้งที่เพื่อนๆเข้ามาทำดีกับหนูหนูก็มักจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเพื่อนๆรักหนูทั้งๆที่รู้ว่ากำลังหลอกตัวเองแต่หนูก็มีความสุขกับมิตรภาพปลอมๆนั้น หนูไม่เคยมีเพื่อนที่จริงใจกับหนู พ่อหนูก็แต่งงานใหม่ หนูเข้ากับแม่เลี่ยงไม่ค่อยได้ หนูเป็นเด็กชอบคิดมาก ชอบแอบเก็บอะไรมาคิดคนเดียว ร้องไห้คนเดียว หนูเคยคิดฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง ทั้งกรีดข้อมือ กระโดดตึก แต่หนูทำไมม่สำเร็จหรอกมีคนมาขวางไว้นะ แต่หลังมานี้ทุกๆอย่างเริ่มดีขึ้น หนูเข้ากับเพื่อนได้บางส่วน แต่ก็ยังมีหลายครั้งที่รู้สึกอยากตาย แต่หนูพึงนึกไว้เสมอว่าแม่มีหนูแค่คนเดียวนั่นเป็นเหตุผลที่หนู ยังอยู่มาถึงทุกวันนี้ แม้ว่าบางครั้งจะท้อมากก็ตาม

เราก้อเคยรู้สึกอยากตาย มันเป็นอะไรที่อึดอัด สิ้นหวัง ไร้ค่า โดดเดี่ยว ทุกข์ใจ แต่ว่าเราก็มาคิดได้ว่าถ้าเราตายไป ความฝันเราละเราจะทิ้งมันไปเหรอ สิ่งที่เราอยากทำละ ที่ที่เราอยากไปละ  หนังสือที่อยากได้ รถที่ชอบ เราจะไม่เสียดายจริงๆเหรอ ตอนนั้นนั่นแหละถึงรู้ว่าตัวเองงี่เง่าสิ้นดี แต่ก้อยังท้อแท้อยู่ดี เราก้อเลยไปหาชีวประวัติของคนสำคัญมาอ่าน เพราะเราอยากรู้ว่าคนอย่างเขาเนี่ย ผ่านเรื่องอะไรมาบ้างถึงได้คิดอะไรที่มันเจ๋งขนาดนี้ได้ และเล่มแรกที่เราอ่านชื่อว่า ก่อนความฝันจะล่มสลาย แสตมป์เป็นคนเขียน มันให้อะไรหลายๆอย่างกับเรา จากนั้นเราก้อไปอ่านชีวประวัติของสตีฟ จ็อป ว่าเขาทำยังไง คิดยังไง แอปเปิ้ลที่มาจากอัตราส่วนทองถึงดังขนาดนี้ได้ แค่แอปเปิ้ลตกใส่หัวก็กลายเป็นคนดังได้ อาบน้ำอยู่..ยูเรก้าก็โผล่มาได้ พอเป็นแบบนี้แล้วเราใช้ชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่อะไรเป็นไปได้ทั้งนั้น สรุปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป สนใจแค่คนที่เขาสนใจเรา มีไรมาก้อคิดซะว่ามันเป็นอะไรที่ทำให้เราเข้าใจสิ่งต่างๆมากขึ้น ถ้าสุดๆจริงๆก้อหันไปมองกระจกแล้วถามว่า..รักตัวเองมั้ย?      

 ผมก็อยากตายเหมืนกัน แมร่งวันๆมีแต่เรื่องเหี้ยๆๆเข้ามาให้ปวดหัว เหี้ยไรไม่ได้ดั่งใจก็ด่าก็ว่าผมอย่าหมูอย่างหมา ไล่ผมออกจากบ้าน ก็หลายครั้ง แต่ผมไม่มีที่ไป ผมม่รู้จะทำไงดี ผมอยากตายมากๆๆๆๆ

รู้สึกเป็นบางครั้ง เรา 41 แล้ว ไม่ได้แต่งงาน ไม่มีลูก ไม่อยากพึ่งพาใคร เงินเก็บก็ไม่มี เราเป็นคนสวย เลยใช้ชีวืตหลงระเริงในสังคม ตอนนี้กลัวว่า แก่มาจะลำบาก ไม่มีคนดูแล เราควรทำไงดีคะ เช่าบ้านอยู่ พี่น้องเขารวยกันหมดแล้ว ใครมีคำแนะนำบ้างคะ

     เราใกล้จะฆ่า(ตัว)ตายสำเร็จแล้ว   episode 1

      เคยคิดฆ่าตัวตายเหมือนกัน  ตั้งแต่เด็กๆเลยสักประถมได้มั้ง แต่เหตุผลตอนนั้นก็ตามอายุ คือทะเลาะกับคนในครอบครัว ด้วยความมีพี่น้องหลายคน เลยมีบางครั้งเหมือนกันที่รู้สึกไม่เป็นที่รักของสมาชิกเท่าไร......คนโน้นรักคนนั้นมากกว่า  คนนี้เก่งกว่าคนนั้น  ......แต่ทำไม่สำเร็จเพราะเป็นแค่ความคิดชั่ววูบที่ยังไม่ได้ผ่านกระบวนการตั้งสติ

     เราใกล้จะฆ่า(ตัว)ตายสำเร็จแล้ว episode 2

     พอโตหน่อยอยู่มัธยม ความรู้สึกการทำร้ายตัวเองก็กลับมา ......เหตุผลนะหรอ .......เพราะเห็นเพื่อนกรีดแขนตัวเองต่อหน้าเลยนะ  เลือดไหลโจ้ก เลย....เราเหวอเลย   เห้ย!!ไม่เจ็บหรือ คิดในใจนะแต่ไม่ได้พูดกับเพื่อน   ....เราเลยลองๆเอาคัตเตอร์แต่อันเล็กจิ๊ดนึงมาข่วนๆก็เจ็บๆแสบๆจะแย่....ไม่เอาดีกว่า

       เราใกล้จะฆ่า(ตัว)ตายสำเร็จแล้ว episode 3.1

       ถัดจากมัธยมก็มาอยู่มหาลัย   ....แล้วเพื่อนเก่าก็มาเยือน (ตายดีกว่า) ความรู้สึกนั้นเกิดจากการที่เราโดนอาจารย์คอมเม้นท์หรืออาจเรียกว่า "คีติก" (ขออภัยเราไม่รู้ภาษาอังกฤษเขียนไง)....เราเรียนสาย art แต่เราหัวไม่ค่อยสร้างสรรค์  ครีเอทสิ่งอะไรไม่ค่อยได้  งานที่ส่งอาจารย์เลยออกแนวข้อมูลกับงานแนวเดิมๆที่เคยมี  ....ตอนนั้นเราโดนว่าท่ามกลางอาจารย์อื่นๆ แล้วก็เพื่อนๆทั้งคณะที่รอเสนองาน  แรกๆอาจารย์ก็ว่างาน  ....สักพักกลายเป็นเรื่องส่วนตัว  ...โอ้โหแม่เจ้า น้ำตาไหลเป็นน้ำตก (ไม่ใส่ถั่วงอกนะเราไม่ชอบกิน) ...เราได้แต่เงียบ ต้องยืนฟังให้จบ พร้อมกับน้ำท่วนตา ...ตอนนั้นแย่สุดๆ ไปแล้วความรู้สึกต่างๆ  ไปแล้วชีวิตพอกันที  เราเห็นสายตาที่รวมมาอยู่ที่เราจุดเดียวแล้วแทบอยากวิ่งออกนอกห้องทุละประตู  กำแพง ไปอยู่ชั้น 1 โดยไม่ใช้บันได (เราหมายถึงโดดตึกหน่ะ)

       และแล้วพออาจารย์พูดจบเราออกไปจริงๆ แต่เราเปิดประตูเองนะ แล้วก็ไม่ได้วิ่ง....เดินออกไปให้เงียบที่สุด อยากอยู่คนเดียว ...โน้นไปอยู่ระเบียงที่ยื่นออกนอกตึกแบบไม่มีรั้วกั้น แต่ก่อนถึงระเบียงเราข้าวรั้วไปก่อนนะ สูงประมาณเอว เพราะเขากลัวคนออกไป มันเป็นระเบียงวาง คอมเพรสเซอร์แอร์...ไปนั่งร้องไห้ แล้วก็กะว่าจะไม่เอาแล้ว ไม่ไหว คือพร้อมเมื่อไรก้าวลงได้เลย ....แต่เพื่อนตามหากัน พอเจอ (สงสัยสะอื้นดังเพราะช้ำใจมาก)  ก็ช่วยกันปลอบ     แต่ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ได้หรอกถึงเพื่อนจะปลอบแต่ก็ไม่ค่อยมีผลกับเราเท่าไร....แต่ตอนนั้นไม่ทำเพราะคนอยู่เยอะ กลัวมีพยาน  - , -

       เราใกล้จะฆ่า(ตัว)ตายสำเร็จแล้ว episode 3.2

       และแล้ววันแห่งความโดดเดี่ยวก็มาถึง....  ขอบรรยายลักษณะตัวเองนิดนะ  เราเป็นคนพูดน้อย ไม่สุงสิงใคร มีเพื่อนเหมือนแค่คนรู้จัก  แต่ไม่มีใครที่เรารู้สึกเพื่อนแท้จริงๆ ...เราเก็บตัว...ไม่ชอบเข้าสังคม

       แล้ววันแห่งการสอบกลางภาคมาเยือน  ...เราอ่านหนังสือคนเดียว  ไปห้องสมุดคนเดียว  เลยดูเป็นคนแปลกจากกลุ่มเพื่อน  ....เวลาเพื่อนชวนกินข้าวเราก็ไปนะ แต่ไม่ค่อยพูด (เราจะพูดและเล่นด้วยกับคนที่เป็น รูมเมทหรือเพื่อนร่วมหอพัก  มากกว่าปกติหน่อย...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสนิทมากๆนะ...เหมือนที่เราบอกไปว่ารู้จักแต่ไม่รู้แท้ ) ...ด้วยความอ่านหนังสือคนเดียวจึงมีสมาธิ จำได้ เข้าใจปรืดๆ สอบได้คะแนน (วิชานอกคณะ)..ไม่ระบุนะ ---....สูงแต่ไม่ได้เก่งที่สุดในคณะนะ...    จากวันนั้นทำให้การสอบปลายภาคครั้งต่อไปเพื่อนจับกลุ่มติวกัน  มีข้อสอบเก่าๆหลุดมา  อ่านกัน  รู้กันทุกคน  ....ยกเว้น!!! เรา เอ่อ สาเหตุ ไม่สามารถระบุได้.....  จนสุดท้ายก่อนสอบ เพื่อนคนนึงในกลุ่มอ่านแล้วไม่เข้าใจ เลยเอาข้อสอบอันนั้นมาถามเรา        " โห....ในใจนึกน้อยใจโคตรๆเลยนะ   "  ที่มีแค่เรา...คนเดียว...ไม่รู้ (น้อยใจที่เพื่อนไม่บอก แต่ไม่ได้โกรธเพราะว่าเพื่อนมีข้อสอบ)  .....ส่วนบทสรุปของคะแนนสอบขอไม่บอกนะ  แต่เอาเป็นว่าผ่านกันไปได้ดี

        เหตุการณ์ตอนนี้ไม่ได้อยากฆ่าตัวตายแต่เป็นการสั่งสมความรู้สึกของความแปลกแยก    โดดเดี่ยว   ความไม่มีตัวตนสำหรับคนอื่น......เราเข้าใจนะ เรารู้สึก...

        เราใกล้จะฆ่า(ตัว)ตายสำเร็จแล้ว episode 4

        ออกจากโลกการเรียนตำรามาสู่ชีวิตจริง (นี่แหละความรู้สึกที่กลั่นกลองจากประสบการณ์และความเจ็บปวด)

         เราเริ่มทำงาน......เจอคนเยอะขึ้น  ต้องเข้าสังคม   เข้าหาผู้ใหญ่  เข้าหาคนตำแหน่งสูง  เข้าหาคนที่ช่วยเหลือเราได้  เข้าหา....อะไรต่ออะไรที่ จำเป็นสำหรับการเข้าสังคม....

          ปล.ขออภัยที่บรรยายแค่นี้ก่อนเพราะรู้สึกยาวเกินไปแล้วกลัวเบื่อ  แต่ ณ ปัจจุบันเรายังมีชีวิตอยู่นะ  และจะขออนุญาตพื้นที่อันนี้ในการบรรยายประสบการณ์และความรู้สึกของเราต่อ  " เหลือ episode 4 สุดท้าย และบทสรุปปัจจุบันของเรา "  อยากให้คนที่คิดจะฆ่าตัวตายเดี๋ยวนี้ นาที  วินาทีนี้หยุดก่อน  เราขอรบกวนเวลาช่วงนั้นของคุณเพื่อช่วยให้ความเห็นก่อนว่าบทสรุปเราเป็นไง   ...ถ้ามันเห่ยมากๆ โปรดตามหาตัวคนเขียนคนนี้มาฆ่าก่อนจะทำร้ายตัวเอง...

          ตัวอย่างตอนต่อไป

          - episode 1,2 จิ๊บๆ เมื่อเจอ 4

          - จากคนในครอบครัวที่เคยรู้สึก.....(episode 1)  กลายเป็นคนนำทางชีวิตให้สว่างอีกครั้ง

          - ความรู้สึก (อยาก...ตัว.....) ไม่เคยหาย  เพื่อนเก่าไม่ไปไหน  แต่เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน

          - ทุกคนมีคุณค่า และคนที่เขียนความเห็นก่อนหน้านี้ทั้งหมดคือ แรงบันดาลใจให้ฉัน

         อ่อแล้วก็... เราฝากละครเรื่องนึงเราดูแล้วทำให้เราคิดได้หลายอย่าง ไม่ได้ค่าโฆษณานะ เราแค่อยาก ลองแบ่งปันดู "ไม้เท้าขาวกับเก้าอี้เข็น" จบไปแล้วทางทีวี อาจต้องลองหาดูทางเน็ท....อย่าเพิ่งด่วนคิดปลิดชีวิตนะ รอเราก่อน...

                                                   ไม่ขอกล่าว.....

                                                    อยากจะบอกว่าสวัสดี  สวัสดี และสวัสดี

อยากตาย อยากตาย อยากตาย รู้สึกอยากตายตั้งแต่อายุสิบสี่ และคิดถึงความตายของตัวเองวันหลายหลายครั้ง คิดถึงภาพตัวเองตอนตาย คิดว่าไม่ควรมีชีวิตอยู่อยากหายไปจากโลกนี้  หายไปในที่ที่ไม่มีใครหาเจอ เป็นคนที่เหมือนไม่มีที่ยึดเหนี่ยวทางจิตใจ จะเรียกว่านอกรีตก็ได้เพราะไม่นับถือศาสนา เบื่อตัวเอง เบื่อคนรอบข้าง เบื่อเพื่อน เบื่อโลก เกลียดตัวเอง เกลียดที่รู้สึกอย่างนั้นแต่ทำอะไรได้ เป็นมนุษย์กลวงที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยการเสแสร้งแกล้งทำว่ามีความสุข และทุกคนก็คิดว่ามีความสุข ไม่เคยมองเห็นสิ่งที่เป็น ที่ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้รู้สึกทรมานมาก ไม่อยากเจอกับการเปลี่ยนแปลง ไม่อยากโตต่อไปอีก อยากเป็นเด็กตลอดไป อยากหนีความจริง ไม่ได้กลัวตายเพราะเตรียมใจไว้นานแล้ว แต่ที่ทำไม่ได้... อาจเป็นเพระคิดว่าถ้าตายไปแล้วจะส่งผลอย่างไรกับคนรอบข้าง สงสารครอบครัวที่อุตส่าห์เลี้ยงดูมาอย่างดี เสียทั้งเงินทั้งเวลา จนโตขนาดนี้ คงต้องรอเวลา จะทนถึงตอนนั้นได้มั้ยนะ รู้สึกตัวเองแย่มากถึงขั้นวางแผนการตายในอนาคต เวลาที่มีคนรอบข้างเสียชีวิตรึได้ยินข่าวก็คิดเสมอว่า..ทำไมไม่ใช่เรา หวังว่าในอนาคตจะเลิกคิดอย่างนี้ได้ ไม่งั้นอาจได้ตายจริง ๆ แน่

ฉันก็อยากตาย  ตัวคนเดียว เหลือลูก ๑ คน ลูกก็ไม่ตั้งใจเรียน ไม่เชื่อฟัง ชอบของแพง อยากได้นั่นได้นี่ตลอด ฉันพยายามหาเงินมาปรนเปรอลูก เท่าไหร่ก็ไม่เต็มไม่อิ่ม อยากได้นั่นได้นี่ แต่ละเดือนใช้จ่ายมากมายมหาศาล คบเพื่อนไม่ดี กินเหล้า สูบบุหรี่ บ้าบิ่น ชอบขี่มอเตอร์ไซค์แบบไม่กลัวตาย เคยประสบอุบัติเหตุครั้งหนึ่งก็ไม่เข็ด

มีวิธีใดบ้างที่ตายง่ายๆไปอย่างรวดเร็วและไม่เจ็บ เพราะชีวิตฉันอยู่อย่างไมม่มีความหวัง ความหมายอะไรแล้ว และไม่ห่วงใยใคร ลูกของฉันคงดีใจมากที่แม่ตาย เพราะเขาคงใช้เงินตามสบายและไปอยู่กับหญิงที่เขารัก ไม่ต้องเรียนหนังสือ

เขาว่าวิธีตายง่าย เร็วไม่เจ็บ นั่นคือแขวนคอ จริงหรือ

ผมก็เครียด สุดท้ายก็ต้องตัวคนเดียว

ขอให้สู้ๆคับทุกคน สู้จนลมหายใจสุดท้ายของชีวิตนะคับ 

ผมก้เหมือนกัน ผมไม่รุ้ว่าตัวเองจะอยู่ไปเพื่ออะไร พ่อก็มีเมียน้อยทิ้งผมไปตั้งแต่ป.3 ส่วนแม่ ก็มีลูกใหม่มีแฟนใหม่ ไปอยู่กะแฟนใหม่ ผมไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีใครส่งเสียผม ความรักผมก็ไม่เคยสมหวัง ทุกคนในครอบครัวลืมผมกันหมด อยากจะไปหาเพื่อนแต่ก็ไปหาไม่ได้ ตอนนี้ผมอายุจะ 18แล้ว ทำไมผมถึงได้คิดอย่างงี้ได้ไวขนาดนี้ ทั้งที่ยังไม่ได้ประสบความสำเร็จในชีวิตเลย ผมไม่รู้จะอยู่ไปทำไม เพื่ออะไร เพื่อใคร ผมไม่มีที่ให้ไปหรือที่ให้กลับไปอีกแล้วหละครับ เห้อออ ถ้าพวกคุณเป็นผมพวกคุณจะทำยังไงครับ แนะนำผมทีผมจะได้เลิกคิดแบบนั้นซักที มันทรมานมากเลยครับ 

ทุกคนค่ะ มันเจ็บปวดจริงๆค่ะกับชีวิต ไม่มีใครอยากเป็นคนไม่ดี ไม่มีใครที่อยากทำผิดพลาด สิ่งไม่ดีทำไมต้องเกิดกับเรา ทำไมเราถึงทำความผิด แต่ัมันเกิดขึ้นแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้ แก้ไขไม่ได้จริงๆทุกวันนี้ ไม่อยากจะตื่นเลยค่ะอยากจะนอนหลับไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น อยู่อย่างทนทุกข์ทรมานชีวิตไม่มีความสุขเลย กลัว กังวล คิดมาก เครียดทุกเวลา จิตใจป่วยที่สุด นรกที่ใจจริงๆค่ะ ความคิดอยากฆ่าตัวตายของคนทุกข์อย่างเราจึงแวะมาเยี่ยมเราบ่อยๆ แต่เราต้องอดทนกันนะค่ะ ถึงทนไม่ได้ก็ต้องทน ย้ำว่าต้องทนๆ ท่องไว้ค่ะ พวกเราท่องไว้ การฆ่าตัวตายมันบาปหนัก ...แม้จะไม่มีความสุขอย่างไร ทุกข์ขนาดไหน ขอให้พวกเรามาตั้งใจ สัญญา ที่จะมีชีวิตอยู่ มีชีวิตอยู่เพื่อชดใช้กรรมกันค่ะ ชีวิตที่เหลือทำความดีให้มากๆ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด อยู่อย่างไม่มีความสุข มีแต่ความทุกข์ก็ต้องอยู่กันนะค่ะ เสียใจ ร้องให้ อ่อนแอกันให้ถึงที่สุดค่ะ แต่เราจะไม่ทำร้ายตัวเองกันนะค่ะ เราสู้ไปด้วยกันนะ ร้องให้ไปด้วยกันค่ะโดย: สู้ไปด้วยกันนะ

..... นี่คือความรู้สึกที่ผ่านมาเกือบห้าเดือนเต็ม  ไม่นับก่อนหน้านั้นอีกสองสามเดือน ที่ทุกขฺใจอย่างหนัก ก่อนหน้านี้ก็ทุกข์มาตลอด แต่ก็ไม่หนักหนาสาหัสเท่า หกเจ็ดเดือนที่ผ่านมา  ณ วันนี้ต้องกลับเข้ามากระทู้นี้อีก มีคนเข้ามาระบายทุกข็กันเพิ่มขึ้น  รู้สึกว่ามีหลายๆคนที่ทุกข์อยู่เยอะเหมือนกัน ทุกข์น้อยทุกข์มากต่างกันไป  ใช้ทุกวิํีการทุกวิธีคิดสลัดความทุข์ออกไปไม่ได้เลย นับวันจะเพิ่มทวีความทุกข์ขึ้นอีก   ความทุกข์ที่เราบอกใครไม่ได้ ละอายมาก  จะเขียนเล่าในนี้ยังไม่กล้าจะเขียนเลย จะมีชีวิตอยู่อย่างไร  มันคงใกล้เข้ามามากๆแล้ว ใจบอกอย่างนั้น ใจเราร้อนรุ่ม เกลียดตัวเองที่ทำผิดไป  ใจหนึ่งก็อยากให้มันจบๆซะทีอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คิดแบบนั้น อยู่กับความกลัว ความกังวล  ไม่รู้เกิดมาทำไม ร้องให้อีกแล้ว นรกชัดๆที่เป็นอยู่   .. ตายก็ไม่ได้อย่างที่บอก บอกใครก้ไม่ได้ บาปกรรมกำลังตามทัน  ...คิดไม่อยากมีชีวิตอยู่  แต่ก้ไม่อยากฆ่าตัวตาย   .... อยากระบายยยย   ....  ขอทุกคนที่เข้ามาระบาย แวะเข้ามาคุยกันบ่อยๆนะค่ะ  ...อย่างน้อย พวกเราจะได้มีเพื่อนที่พอเข้าใจกันบ้าง

....ทุกข์ที่สุด จะหยุดได้อย่างไร... อยู่กับความทุกข์ ซิเรา ..ทำไมไม่ยอมปล่อยนะ... ถึงไม่ฆ่าตัวตาย ชีวิตที่เป็นอยู่นี้ก็ยิ่งกว่าตายอีก  ..เฮ้อออออ.  ไม่ป่วยกายแต่ป่วยใจสุดๆ  ...  แต่จะสู้สู้ ฉันจะไม่ทำร้ายตัวเอง  ต้องมีชีวิตต่อไป แม้จะต้องทุนรนทุรายขนาดไหน รับผลกรรมที่ตัวทำ หมั่นทำบุญผ่อนปรน  ช่วยเหลือคนที่ทุกข์ ออกกำลังกาย  ยิ้มๆ  ...และจะกลับมาอ่านกระทู้นี้บ่อยๆ 

อยากตายเหมื่อนกัน ในความคิดผมนะ ผมต้องคิดว่าถ้าผมตายแล้วทุกคนในครอบครัวจะมีชีวิตที่ดีขึ้นหรือเปล่า ถ้าพวกเค้าดีขึ้นแน่นอนตัวเราไม่สมควรที่จะอยู่สร้างความเดือดร้อน ให้คนในครอบครัว

ตอนนี้ก็คิดไม่ตกมีความกลัวความตายเพราะไม่รู้จะต้องเจออะไรตอนตาย-..-กลัวคนที่รักเราจะเสียใจผิดหวังในตัวเรามันหลายอย่างเป็นความรู้สึกที่สับสนมากๆ แต่คงอีกไม่นาน 

ถ้าอยู่ไม่มีค่า สู้ไปสมัครลงใต้สู้จนตายดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ได้ค่าตัวตายมันบาป

เงินเดือนไม่พอใช้ รับผิดชอบทุกอย่างเป็นหนี้ เบื่อชีวิต อยากตายให้มันพ้นๆแต่ก็สงสารลูก สงสาร พ่อ แม่  นอนไม่หลับ

รู้สึกอยากตาย แบบว่ามันเบื่อทุกอย่าง เหมือนเราไม่มีความสุขที่แท้จริง เรื่องเพื่อนก็รู้สึกได้ว่าเค้าไม่ได้จริงใจกับเรา เรื่องครอบครัว ช่วงนี้พ่อก็เครียด ก็พาแม่ พาเราเครียดไปด้วย พ่อแม่เเละก็เราไม่ได้หัวเราะกันในครอบครัวมานานสักพักและ พ่อแม่ก็ไม่ลงตัว เราเป็นลูกก็เครียดอ่ะ เรื่องแฟนก็แบบเงียบหายไป ตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ไม่มีใครที่จะให้ปรึกษา คนนอกจะดูว่าเราแบบมีความสุขแต่ที่จริงเปล่าเลย มันสุขแต่ไม่ได้สุขใจ โรงเรียนปิดยิ่งคิดมาก อยู่คนเดียว แต่ก็ยังเชื่อสักวันมันต้องเป็นวันของเรา

 วันนี้ผมรู้สึกอยากตาย นั่งหน้าคอมลองพิมพ์คำว่าอยากตายเข้ากูเกิ้ล ก็มาพบเพจนี้ นึกว่าจะมีใครสอนวิธีตายได้มั่ง ก็รู้อยู่ว่าคิดแบบนี้มันไม่ถูกแต่มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแบบนี้กับชีวิตที่เป็นอยู่ เพจนี้ผมอ่านแล้วรู้สึกดี เหมือนมีเพื่อน บางคนยังแย่กว่าเราเยอะ ..ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อย ไม่เห็นทางเลย เดียวดายเหลือเกิน ไม่มีใครเข้าใจ มีแต่คนคิดไม่ดีกับเรา  อยากไปที่ไกลๆ หายไปจากตรงนี้ 

ขอบคุณเพจนี้และทุกคนครับ

ปล ผมเคยหาทางออกแบบชั่วคราว เที่ยว เมา ยา แบบมีความสุขสุดๆแบบอะไรสนุกก็ทำไป แต่สุดท้ายชีวิตผมก็ไม่เปลี่ยนไปเลย ความสุขจริงๆมันอยู่ตรงไหน ถ้าหาไม่ได้แล้วจะอยู่ไปเพื่ออะไร ผมดันเป็นคนกลัวตาย คิดหน้าคิดหลังไปหมด จัดห้องก่อนดีไหม เคลียร์งานให้เสร็จก่อนดีกว่า คนอื่นจะได้ไม่ลำบาก เวร สุดท้ายผมยังอยากจะตายอยู่ดี เพราะผมหาสิ่งที่เรียกว่าความสุขที่แท้จริงของผมไม่ได้  

อยากบอกทุกคนว่าลองหามันดู(ความสุขที่แท้จริงของคุณ)   ผมก็จะหาไปอีกถึงจะอยากตายกี่ครั้งก็ตาม

เจออีกเพจครับ เค้าว่าผมเป็นโรคซึมเคร้า หมอรักษาได้ ชีวิตคุณหลายคนอาจดีขึ้นครับ

ลองไปอ่านดูนะ  https://www.si.mahidol.ac.th/sidoctor/e-pl/articledetail.asp?id=282

มันอาจเป็นวิธีที่ดีก็ได้  

เราเองก็อยากตายเหมือนกัน ปัญหามากมาย เข้ามาทับถ่ม จนแก้ไม่ไว ผ่อนบ้าน แต่ไม่มีเงินที่จะผ่อนต่อ เช่าร้านทำธุรกิจก็ไปไม่ไหว ก็อยากจะตายเหมือนกัน ก็เลยไม่รู้จะช่วยได้อย่างไรเพราะตัวเองก็อยากเหมือนกัน

ผมก็อยากตายเหมือนกัน ผมกับพ่อนั้นเค้ากันไม่ได้ตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย ตอนนี้ผมอายุ 18 แล้วผมกับพ่อก็ยังคงรักษาความสัมพันธ์จอมปลอมที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้อยู่ด้วยกันได้ แต่บ่อยครั้งที่ความสัมพันธ์ที่เราสร้างขึ้นมาเอาไม่อยู่ทำให้ผมเห็นว่าใจจริงของพ่อเกลียดผมมากขนาดไหนผมมทำอัไรผิดนิดหน่อยและไม่ถูกใจพ่อๆก็จะต่อว่าผมเป็นชุดๆจนผมคิดอยากฆ่าตัวตายเพราะดูเหมือนผมนั้นไม่มีค่าอะไรสำหรับครอบครัวพี่ผมนั้นเก่งกว่าผมมากจนเป็นข้อเปรียบเทียบผมนั้นได้แต่อยู่ในเงาของพี่เลยคิดว่าถ้าไม่มีเราสักคนก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นพ่อผมก็จะได้ไม่ต้องปวดหัวเรื่องผมที่ดีแต่ปากว่าจะติดหมอแต่ทำตัวเป็นเด็กติดเกมส์เราทะเลาะกันบ่อยมากจนผมคิดฆ่าตัวตายทุกครั้งที่เราทะเลาะกันแล้วทุกครั้งผมก็กลัวๆเป็นบาป  กลัวเจ็บ และเสียดายเรื่องที่ยังไม่ได้ทำ การ์ตูนที่ยังไม่ได้อ่านและจะไม่ได้เห็นคนที่เราแอบชอบถ้าไม่มีเรื่องเหล่านี้ชีวิตผมคงจะจบไปนานแล้ว และพอมาได้อ่านความทุกข์ของทุกคนเรื่องของผมนั้นกลายเป็นเด็กๆไปเลย ผมไม่น่าเกิดมาเลย

สวัสดีคะ เราเองก็อยากตายวันละหลายๆรอบ เครียดเรื่องเงินมา 3 เดือนแล้ว วันนี้ เลย เปิด gg เสริชคำว่า อยากตาย แล้วก็มาเจอเพจนี้ พอได้อ่านเรื่องราวแต่ละคน เรารู้สึกว่าเรื่องเราเนี่ยเล็กน้อยมากๆ  ,, เราเป้นคนทำบุญกับคนไม่ขึ้น เวลาเพื่อนหรือใครมีปัญหา จะเรียกหาเราคนแรกเสมอ ไม่ว่าเรื่องเงิน เรื่องผัวเมีย เรื่องที่บ้าน เรื่องงาน จิตตก เราเป้นคนที่รับฟังทุกปัญญาของเพื่อนได้ดี และให้คำแนะนำดีๆ หรือช่วยเหลือเพื่อน ทุกอย่าง ที่เราทำได้ เสมอ ..

แต่พอเป็นตัวเราเองที่มีปัญหา ไม่เคยมีใครสักคนที่จะช่วยเราได้เลย แม้แต่คนเดียว เรื่องบั่นทอนจิตใจมันไม่เท่าไหร่ แต่ปัญหาเรื่องเงิน นี่บั่นทอนที่สุด ,, เราให้คำแนะนำคนอื่น และรับฟังได้ดี  แต่เรื่องของเราเองไม่เคยรอดเลย 5555555*

ถ้าใครไม่มีที่ระบาย เหงา หรืออยากมีเพื่อนคุยก็ส่งเมล์มาคุยกับเราได้นะ

(แต่อย่าคุยเรื่องเงินนะ เพราะเราก็ไม่มี และเครียดเรื่องนี้เหมือนกัน )

อยากให้ทุกคนสุ้ๆนะคะ เรารุ้ว่าบางครั้งคำนี้ ก็ไม่ได้ช่วยอะไร บางครั้งคนเราไม่ได้ต้องการคำปลอบใจ  แต่ก็อยากให้รุ้ว่า คุณไม่ได้เดียวดายนะ ก็ยังมีคนที่คุณไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า แต่เป็นห่วงพวกคุณ อยู่ตรงนี้  ,, ขอบคุณคะ :)

เราก็อยากตายเหมือนกันไม่รู้จะอยู่ไปทำไม  อยู่ไปก็ไม่มีประโยชนือะไรเลย

เป้นภาระคนอื่นตลอดเวลา น่าเบื่อจริงชีวิตนี้อยากจะผูกคอตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

แต่ทำไมมันถึงไม่กล้านะทั้งๆที่น่าจะทำไปตั้งนานแล้วมีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไปก้เท่านั้นน่าเบื่อชวิตเสียจริงเลยหายไปซะได้ก็ดีนะชีวิตเราเอาตัวไม่รอดสักที

ดิฉันเองก็คิดอยากจะฆ่าตัวตายอยู่บ่อยครั้ง เพราะรู้สึกหมดความภาคภูมิใจในตัวเอง คิดว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่า ไร้ความสามารถ ขี้เกียจ ไร้ความพยายาม เป็นสิ่งมีชีวิตที่หายใจทิ้งไปวันๆ ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อะไรกับใคร เรียนจบแล้วแต่ก็ไม่ยอมทำงานทำการ พ่อแม่ให้เรียนต่อก็ไม่เรียน เป็นขี้ปากชาวบ้าน วันๆเล่นแต่คอมฯ ซ้ำยังผลาญเงินพ่อแม่ เป็นภาระของครอบครัวดีๆนี่เอง

เพราะดิฉันคิดอยู่แต่แบบนี้ เลยทำให้ดิฉันเลยอยากจะฆ่าตัวตายจริงๆจังๆให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่พอเวลาผ่านไป ดิฉันไปหาอะไรอร่อยๆกิน ฟังเพลงมันๆ ดูหนังดูการ์ตูนสนุกๆ ดิฉันก็เริ่มรู้สึกว่า ความคิดของดิฉันในตอนนั้นมันอันตรายจริงๆ เลวร้ายยิ่งกว่าสภาพที่ดิฉันเป็นอยู่จริงๆตอนนี้ซะอีก ทั้งๆที่ดิฉันเป็นเจ้าของความคิดแท้ๆ แต่ดิฉันไม่สามารถควบคุมมันได้เลย มันคิดจ้องแต่จะให้ดิฉันเกิดความรู้สึกท้อแท้ ย่ำแย่ ซ้ำมันยังคิดจะพาดิฉันไปฆ่าตัวตายซะอีก

มันทำให้ดิฉันรู้ว่า จริงๆแล้วไม่มีอะไรสามารถทำร้ายดิฉันได้มากเท่ากับความคิดร้ายๆที่ดิฉันมีให้ตัวเองค่ะ

สร้างสรรค์หรือทำลาย พลังความคิดมันน่ากลัวจริงๆนะคะ

แน่นอนค่ะ ว่าทุกคนย่อมมีปัญหาเป็นของตัวเอง มันอยู่ที่ว่าจะหาทางแก้กันยังไง มันต้องมีทางค่ะ ตราบใดที่เรายังมีชีวิต ปัญหาที่มีอยู่ตอนนี้มันคงไม่อึดพอที่จะอยู่กับเราไปตลอดชีวิตหรอกค่ะ พอเวลาผ่านไป มันก็จะผ่านไป เป็นวัน เดือน ปี ก็แล้วแต่ แต่มันต้องมีวันจบลงแน่นอนค่ะ ตามสัจธรรม อยู่ที่ว่ามันจะจบแบบเศร้า จบแบบสวย หรือ จบแบบขี้เหร่ๆก็ว่ากันไป แล้วมันก็จะกลายเป็นอดีตให้เรามองย้อนกลับไปในที่สุดค่ะ

ไม่มีใครคิดให้กำลังใจตัวเองได้ดีเท่าตัวเองค่ะ มนุษย์มีความแข็งแกร่งค่ะ สู้ต่อไปค่ะ

ผมก็แนะนำใครได้ไม่ดีเท่าไร แต่ลองอ่านดูก็ดี คือ วิธีคิดในการมีชีวิตของผมคือ คิดว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของชีวิตเรา ก่อนเราจะตายควรทำอะไรให้ดีที่สุด สิ่งไหนที่เราคิดว่าถ้าชีวิตนี้เราได้เกิดมาแล้วเราไม่ได้ทำสิ่งนี้ ชีวิตนี้ไร้ค่า ต้องรีบทำ เอ่อ....ที่ผมจะบอกคืออยากให้ทุกคนคิดทบทวนดีๆก่อนที่คิดจะตายครับ พูดง่ายๆก็คือสังวรในความตายให้มาก แล้วเราจะมีความตั้งใจทำดี

เพิ่งเห็นข้อความของคุณ  nakamonpui

ขออภัยที่ตอบช้าไปนิดนะครับ เห็นว่าไม่ได้เล่นเฟสบุค

ใช่ใหมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ มีอะไรคุยกันหน้าวอลล์

ในกระทู้ หรือโพสท์กระทู้ใหม่หรือเม้นท์ไว้ได้เลยครับ

ถ้าผมเห็นผมจะพยายามเข้ามาตอบครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ

คนฆ่าตัวตายก็คือคนทั่วไปที่พยายามหาทางออกจากปัญหาครับ จิตแพทย์เก่งๆก็ช่วยได้ครับ แต่ไม่รับประกันว่าจะช่วยเหลือได้หมดทุกคน บ้างครั้งปัญหาชีวิตคนเรา ก็เกินกว่ากำลังใจจะบรรเทาได้ ถ้ามันจะต้องตายก็คงต้องตายอยู่ดีครับ

ฉันขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เคยมีช่วงเวลาแห่งความท้อแท้ใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป
ชีวิตเราเกิดมาแค่นี้ เราทุกคนเกิดมาเพื่ออะไรกันหากเกิดเเล้วเพื่อใช้ชีวิตเเล้วก็ตาย แท้จริงมนุษย์เกิดมาเพื่ออะไรกัน ไม่มีใครอยากรู้บ้างหรอ เราจะหยุดชีวิตเราลงทั้งที่เรายังไม่รู้เลยหรอว่าแท้จริงเราเกิดมาเพื่ออะไร อะไรคือเบื้องหลังของการเกิดแก่เจ็บตายบนโลกใบนี้
เราจะเกิดมาอย่างไม่มีความหมายอะไรเลยจริงๆหรอค่ะ หวังว่าทุกคนที่ผ่านมาอ่านข้อความนี้คงจะคิดอย่างฉันบ้างไม่มากก็น้อย ฉันเป็นคนนึงที่เชื่อว่าชีวิตของเราทุกคนล้วนมีความหมาย เราหันกลับมามองตัวเราว่าแท้จริงเเล้วเราต้องการอะไรกันแน่กับชีวิตของเรา เเล้วเราก็ค้นหาสิ่งนั้นให้เจอเถอะ คุณค่าของเราจะเกิดขึ้นได้หากเรายังมีความหวังที่จะได้เจอสิ่งดีดีกับชีวิต หากเรากระหายหามัน ซักวันเราทุกคนจะพบสิ่งที่เราขาดหายไป ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไรฉันเชื่อว่าทุกคนล้วนแต่อยากรู้ทั้งนั้น หากเราไม่รู้จะพูดกับใครลองพูดกับตัวเราเองก็ได้ให้กำลังใจตัวเองไว้ แม้ไม่เห็นใครแต่ฉันเชื่อว่าต้องบางแหละซักคนนึงที่เฝ้ามองเราแม้เราอาจยังไม่เห็น แต่ถ้ามันจะเป็นสิ่งที่จะทำให้เราพอมีความหวังอยู่บ้างมันก็ยังดีกว่านะ อย่างน้อยฉันก็ลองเคยอธิฐานนะอธิษฐานว่าแท้จริงเเล้วฉันเกิดมาทำไม ฉันเกิดมาเพราะพ่อกับแม่ของฉันแค่นั้นจริงๆหรอ เกิดมาจากธรรมชาติตามวงโคจรโลกหรอหากมีอะไรอยู่เบื้องหลังของวงโคจรนี้จะเป็นยังไงนะ ขอให้ฉันได้พบให้รู้จักผู้ที่ทำให้ฉันเกิดมาขอให้ฉันพบขอให้รู้จักตัวตนของฉันซักทีว่าแท้จริงฉันคือใครฉันมาทำอะไรบนโลกใบนี้และขอให้ฉันรู้จักกับท่านขอช่วยฉันให้ได้พบท่านแม้ท่านรึใครคนนั้นอาจไม่มีอยู่จริงแต่ขอแค่อย่าให้ชีวิตของฉันสูญเปล่าไม่ว่าท่านจะเป็นใครจะเป็นเทวดาจะเป็นพระเจ้ารึที่แท้ไม่มีตัวตนอยู่เลย แต่หากท่านมีอยู่จริงขอท่านเปิดเผยให้ฉันพบและรู้จัก ฉันเคยทำแบบนี้จริง และมันได้ผลกลับทำให้ชีวิตฉันมีความหมายอีกครั้ง เพราะฉันเชื่อเรื่องคำอธิษฐานว่าจะมีใครซักคนที่ได้ยิน เราทุกคนก็ต้องการใครซักคนที่อยู่เคียงข้างคนทุกสถานการณ์ ฉันแค่อยากจะแนะนำให้เพื่อนๆทำบ้าง หากมันจะช่วยให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง ถ้าจิตใจของเราโหยหาจริงๆ มันไม่ผิดที่เราจะทำเรื่องอะไรที่ดูสิ้นคิดหรอกนะคะ ชีวิตตอนนี้ฉันไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายเลยเเละชีวิตฉันฉันได้รู้เเล้วจริงๆ ว่าแท้จริงฉันเกิดมาเพื่ออะไรแม้มีหลายอย่างที่ฉันต้องเรียนรู้ในการดำรง ชีวิตอยู่อีกมากแต่สิ่งที่ฉันอธิษฐานวันนั้นฉันได้พบเเล้ว ฉันแค่อยากให้เพื่อนๆพบบ้างกับตัวเองจริงๆ ฉันไม่ขอพูดว่าฉันพบอะไรรึใคร แค่อยากให้ทุกคนมีประสบการณ์กับตัวเองจริงๆ และประสบการณ์จะกลายเป็นสิ่งที่มีความหมายกับตัวเพื่อนๆสามารถช่วยเราให้ผ่านพ้นวิกฤตของชีวิตได้จริงๆ

ขอให้กำลังใจทุกๆคนที่มีความคิดฆ่าตัวตายค่ะ คุณเก่งมากๆแล้วที่พยายามใช้ชีวิตที่ทุกข์ มาจนถึงตอนนี้

ฉันเป็นคนนึงที่มีความคิดแบบนั้นเวลาทะเลาะกับแฟนแล้วแฟนไม่แคร์ไม่สนใจ แถมชอบประชดกันอีก

จนถึงวันนึงเราเหนื่อยที่จะง้อแฟนเหมือนทุกๆครั้ง แฟนเกิดอาการน้อยใจมาก จนฆ่าตัวตายสำเร็จ

ทำให้เราโดนคนที่บ้านแฟนด่าหยาบ และเกลียดเรามาก ทั้งๆที่เราทำเพื่อแฟนเรามาตลอด แต่...

จะบอกกับทุกคนว่า อย่าฆ่าตัวตายเลย เพราะมันทำให้คนที่เหลืออยู่ทุกข์มากและไม่อยากใช้ชีวิตต่อไป

มีชีวิตก็เหมือนตายทั้งเป็น จะเดินไปไหนก็เห็นแต่ภาพของเรา พ่อแม่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ต้องจมอยู่กับความรู้สึกผิดว่าเราทำอะไรผิดพลาดไป ปัญหาทุกอย่างแก้ได้ อาจจะไม่ใช่ตอนนี้ แต่เราต้องรู้จักปรับตัวให้อยู่กับปัญหาให้ได้ เพราะไม่มีหรอกชีวิตอันสวยหรูเหมือนเทพนิยาย อย่าคิดว่าคนอื่นเค้ามีชีวิตที่ดีแล้วเรามีชีวิตที่ทรมานคนเดียว แค่ความสุขเล็กๆน้อยๆที่ผ่านมาให้เรายิ้มได้ อาจจะเป็นรูปตลกๆในอินเตอร์เนท รูปหมารูปแมวน่ารักๆ ก็ดีขนาดไหนที่เรายังมีรอยยิ้มหลงเหลืออยู่บ้าง ทุกวันนี้ยอมรับว่าคิดสั้นหลายรอบ แต่... ไม่เคยทำจริงจัง เพราะสงสารคนที่เหลืออยู่ เค้าคงจะเศร้ามาก เหมือนที่เราเศร้าเรื่องแฟนเรา เราไม่รักตัวเอง แต่อย่างน้อยเราก็อย่าทำให้คนอื่นเสียใจ ให้พวกเขาได้มีชีวิตต่อไปบนโลกอย่างสงบ อย่าให้มีเหตุการณ์ที่จะต้องทำให้เป็นแผลในใจใครอีกเลย บางทีเราอาจจะคิดว่าคนนู้นคนนี้ไม่รักเรา แต่อย่าพึ่งด่วนสรุป บางทีเค้าเหล่านั้นอาจจะมีอะไรในใจ มีเรื่องเศร้าอยู่ หรืออาจจะแสดงออกไม่เป็น เหมือนเราตอนนี้เราเศร้ามากและเราไม่อยากที่จะเฮฮากะพ่อ คุยกับพ่อ เราตอบห้วนๆตลอด พ่อชวนไปตจว เราปฏิเสธตลอด เพราะเราไม่พร้อมที่จะมีความสุข

พ่อเราคงน้อยใจแต่ก้อหวังว่าท่านจะเข้าใจ เรายังมีแผลอยู่เยอะ แต่ก็พยายามจะะยียวยารักษาตัวเอง

เราพยายามหาอะไรทำให้ไม่ว่าง อะไรที่หานั้นก็ต้องเป็นสิ่งที่เราชอบทำ มันจะทำให้เรามีความสุขจนลืมความทุกข์ไปได้ขณะนึงเลยหละ แค่นั้นก็ดีมากแล้ว เราต้องดิ้นรนไปเรื่อยๆ วันต่อวัน พยายามหายใจไปเรื่อยๆเพื่อคนอื่นนะ มีอะไรปรึกษาได้ แต่ขออย่างเดียวปรึกษาแล้วห้ามฆ่าตัวตาย เราทนไม่ได้อีกแล้วที่จะเจออะไรแบบนี้

Line: boflute

เราก็เปนเหมือนกัน ต้องเรัยกว่าเราอ่ะเด้กมากกกก(ม.2เอง)คือหนูน่ะเคยที่จะตายน่ะแต่ไม่อยากฆ่าตัวตาย ไม่ใช่เพราะอกหักหรืออะไรน่ะค่ะ คือเราคิดว่าทุกวันที่อยู่ไม่เคยมีใครสนใจเราเลย เราเรียนเก่งนิดนึง เราเรียนพิเศษเพิ่ม ตั่งใจเรียน แต่ช่วงขึ้นมัธยมต้นเราเริ่มไม่ค่อยพูดกะใครเราจะชอบอยู่คนเดียวมากขึ้น เรียนก็ไม่พูดกะใคร เราเป็นคนเอาแต่ใจด้วย พ่อแม่ก็เหมือนกัน ไม่เคยสนใจเรา พอน้องชายเราไม่สบาย พ่อกับแม่ก็จะถามน้องประมานว่า เป็นไรไหม ไปหาหมอไหม แล้วก็หายามาให้น้อง แต่ พอเราไม่สบายก็ไม่เคยมีใครถามเลย พอเราหน้าด้านบอกว่าเราไม่สบาย พ่อกะแม่ก็แค่มองแล้วบอกว่า ไม่เห็นเป็นไรเลย แล้วก็ไม่สนใจเรา คือเเบบ ตอนนั้นเราวิ่งออกมาเลย ทีกะเราก็ทำแบบนี้ วันหนึ่งเราบอกกะเเม่ว่าเราเจ็บหน้าอก(ไม่ใช้หน่มน้ม น่ะ)ตรงบกลางๆอ่ะ แม่ก็บอกว่า เออ แค่นั้นแหละค่ะ วันต่อมาเราก็บอกแม่ว่า มันเป็นไม่หาย แม่ก็เงียบ เราเลยพูดประมานว่า ทีกับเราน่ะไม่เคยที่จะถามว่า เป็นอะไรบ้าง เจ็บตรงไหน ก้ไม่มี แม่เลยพุุุุูดว่า ก็ไปหาหมอสิแล้วหัวเราะ เราร้องไห้เลย จนตอนนี้เราคิดว่าเราคงอยากตายเร็วๆ ขอแบบ ตายแบบ สงบๆ คือเราไม่อยากฆ่าตัวเอง มันบาป อ่ะน่ะ วันนี้เราเลยลองพิมพ์ว่า อยากตาย ในกูเกิ้ล แล้วเจออ่านมาเรื่อยๆเลยอยากมาระบายด้วย 

คือผมได้อ่านข้อความพวกนี้แล้วก็อยากจะระบายบ้าง

ตอนนี้ผมอายุ 15 ปี ไม่จบ ม.3 เหลือซ่อมแค่ 3ตัว แต่แบบผมไม่กล้าที่จะเผชิญหน้าความจริง เป็นคนที่ไม่เคยคิดถึง ครอบครัวหรือคนรอบข้าง เป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่ชอบเข้าสังคม และไม่เชื่อในศาสนาของตนเอง และที่สำคัญผมเป็นคนที่ เลวว มาก ผมน่ะเกลียดแม่ มาก ขนาดพูดคำที่หยาบมากมาก เพราะว่าผมเป็นคนทีไม่ชอบความสัมพันธ์ในครอบครัว ตะคอกใส่คนในครอบครัวแรงแรงแบบไม่มีเหตุผลคิดแค่ว่า " มันจะยุ่งอะไรกับกูนักหนาว่ะ " และที่เกลียดแม่ก็เพราะผมอยู่กับแม่มา 8 ปี  ทะเลาะกันเกือบทุกวัน เพราะผมขี้เกียจมากไมทำงานทำการ  โดนแม่ว่าโน่นนี่ กลายเป็นคนเก็บกดและกลายเป็นความเกลียดชัง  แม่ทนไม่ไหวให้ผมมาอยู่บ้านยาย  ตั้งแต่ ตอนนั้นผมคิดว่าผมจะเปลี่ยนตัวเอง แต่อยู่มาซักพักก็กลายเป็นแบบเดิมอีกเพราะมัวกังวลโน่นนี่ จนไม่อยากทำอะไร หลังจากนั้นก็ไม่ไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์จนเกือบหมดสิทธ์สอบ พอผลสอบออกผมติดตั้ง 25 ตัว ผมกับยายช่วยกันซ่อมจนเหลือแค่ 3 ตัว หลังจากนั้นผมก็ประสาทไม่อยากทำอะไรในชีวิต  มันท้อ มันเนื่อย และกลายเป็นคนไม่มีความพยายาม  วันวันนั่งอยู่หน้าคอมเก็บตัว ร่งกายทรุดโทรม เวลาพูดถึงเรื่องซ่อมเรื่องจะเรียนต่อที่ไหน ก็รำคาญอาละวาดจนเหมือนคนบ้า พูดถึงแม่ก็รู้สึกหงุดหงิดมีปากเสียง  ทุกวันนี้ผมคิดตลอดว่าตายไปซะจะได้ จบๆกันซักที  ผมทำลายชีวิตตัวเองมามากแล้ว พอ นึกถึงอนาคตที่แสนจะลำบากที่จะรออยู่ ตัวผมที่ไม่สามารถรับฟังผู้อื่นหรือปรับเปลี่ยนตัวผมได้ ผมคิดว่า  การตายอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีก็ได้  เพราะยังไงคนอย่างผมก็ไม่สนใจครอบครัวอยู่แล้ว  แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะฆ่าตัวตาย ผมอยากตายแบบสบาย แบบสงบ  และถ้าหากชีวิตนี้ผมไม่สามารถเริ่มใหม่ได้  หากโลกนี้มันหนักไปสำหรับคนเลว แบบผม ผมก็สมควรตายแล้ว .

ณ ตอนนี้ ผมจะพยายามปรับปรุงตัวเองทุกอย่าง แต่ผมจะไม่เปลี่ยนความคิดของผม 

ส่วนเรื่องแม่ผมไม่สามารถที่จะรักเขาได้แล้ว  จะว่า ผม ชั่วช้า ก็ได้  ความคิดผมไม่เหมือนคนปกติ

ชีวิตนี้ช่างไร้ค่า  อยู่แบบไร้สาระไม่ทำงานทำการ ไม่มีจุดหมายในชีวิต  ไร้อนาคต

เพื่อนก็ทิ้งเราไว้ข้าวหลังไม่เคยเลียวเเลเรา  ครอบครัวก็มีปัญหา   ความคิดก็เพี้ยน

โอ้!! มรสุมชีวิตตั้งแต่อายุแค่นี้    เหนื่อยเหลือเกิน  ไม่รู้เกิดมาทำไมให้ รกโลก

สันดาร ดินพอกหางหมูผมไม่เคยหมดไป  ตั้งแต่ปฐมจนมัธยม  รู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นอย่างนี้มาก  จนรู้สึกไม่ไหวกับชีวิค  คือมันก็อยากตาย แต่มันก็ไม่กล้า  มันต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ทุกวันนี้กระวนกระวายมาก โคตรเครียด  ทรมานก็กับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมมากครับ ทรมานจริงๆ   

ปล. ขอระบายเยอะหน่อย

นั่งอ่านของทุกคน ตั้งแต่คนแรกจนคนสุดท้าย อยากบอกว่า เราก็คิดจะฆ่าตัวตาย วางแผนไว้แล้ว แต่ยังไม่ลงมือทำเพราะกลัวบาป และคิดถึงพ่อแม่แล้วเราทำไม่ลงด้วย

แต่พออ่านความทุกข์ของคนอื่น เรารู้สึกว่าไม่ใช่เราคนเดียวนะ ที่กำลังพยายามมีชีวิตอยู่ มีคนอีกหลายคนที่ก็เผชิญกับความทุกข์ต่างๆอยู่เหมือนกันกับเรา ทำให้เราเกิดกำลังใจมากมายโดยที่ไม่ได้มีใครมาปลอบใจเราด้วยซ้ำ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ขอบคุณทุกคนมากๆ ที่มาแชร์ความรู้สึกให้เราได้อ่านทั้งหมดนี้ ให้เราได้รู้ว่า เราไม่ได้สู้อยู่ตัวคนเดียว ทุกๆคนก็กำลังต่อสู้ไปด้วยกันกับเรา

ในความทุกข์ที่แตกต่างกัน เราทุกคนล้วนพยายามมีชีวิตอยู่ แม้เราจะต่างคนต่างต่อสู้กับปัญหาของตัวเอง แต่เราเชื่อว่าเราทุกคนต่างเข้าใจความทุกข์ที่มันเกิดขึ้นในหัวใจของพวกเราทุกๆคน 

ทุกๆคน สู้ต่อไปนะ อย่ายอมแพ้ จงมีชีวิตอยู่ จงมีชีวิตที่ดี จงมีชีวิตที่มีความสุข คุณอาจจะคิดว่าคุณไม่มีคุณค่า ไม่มีใครมองเห็นคุณค่าอะไรจากพวกคุณ แต่ทุกๆคนรู้มั้ยว่า ที่ทุกคนเสียเวลาพิมพ์ทิ้งไว้ให้เราอ่านนี้ ไม่ว่าจะเป็นคำให้กำลังใจ หรือการระบายความรู้สึก หรืออะไรก็ตามแต่ ทุกๆตัวอักษรที่เราอ่าน มันมีคุณค่าสำหรับเรามาก มันทำให้เราไม่อยากยอมแพ้ ทำให้เราอยากจะลุกขึ้นมามีชีวิตที่มีความสุขให้ได้ คอยดูนะทุกคน เราจะมีชีวิตที่ดีให้ได้ เราอาจจะท้ออีก เราอาจจะล้มลงไปอีก เราอาจจะสิ้นหวังอีก หรืออาจจะร้องไห้อีก แต่เราจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เราจะไม่ยอมแพ้ ทุกคนก็เหมือนกัน อย่ายอมแพ้นะ อย่าฆ่าตัวตายนะ มาพยายามมีชีวิตอยู่ไปด้วยกันนะ

ผมเคยคิดฆ่าตัวตาย แต่ผมกลัว ความทรมานก่อนตาย เลยเป็นสาเหตุไห้ยังไม่คิดทำจริง

จริงๆแล้วชีวิตผมไม่ได้เลวร้ายอะไรมาก เพียงแต่ บางครั้งผมรุ้สึก น้อยใจ รุ้สึกไร้สังคม

ผมเรียนจบแค่ ม.3 แล้วเริ่มติดเกมส์ จนไม่เป้นอันเรียน ชอบขโมยเงินพ่อแม่ไปเล่นเกมส์

เมื่อตอนเด็กๆ จนพ่อแม่ระอาใจ เลยซื้อคอมติดเนตไห้เล่นยุบ้าน พอโตขึ้น ผมเริ่มคิดได้ว่า

ถ้ายังอยุ่แบบนี้ต่อไป อนาคตผมจะทำยังไง ผมเลยคิดจะลงทุนขายของ แต่พ่อแม่ไม่เห็น

ด้วยคิดว่าอย่างผมทำไปก๊เจ้ง ป่าวๆ พ่อแม่ผม สอนไห้ผมอยุ่เฉยๆ ไม่ต้องทำไร เดวพี่น้อง

ก๊เลี้ยงเอง ผมก๊เลยทำอะไรไม่เป้น ไร้ความอด ทน ทุกวันผมไช้ชีวิต อยู่กับครอบครัวอย่าง

โดดเดี่ยวไร้สังคม บางทีก็ทะเลาะกับพ่อแม่เรื่องเงิน หรือแม้แต่คำพูดกระแนะกะแหน

ของคนในครอบครัว ว่าผมทำอะไรไม่เป็น ไม่ทำการทำงาน  จริงๆไม่ไช่ว่าผมทำอะไรไม่ได้ แต่ผมไม่มีความกล้ามากพอจะทำ ผมกลัวการเข้าสังคม กลัวการทำความรุ้จักกับคนแปลกหน้า บางครั้งผมก็คิดว่าผมเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่ออะไร ถ้าตายๆไปซะมันน่าจะจบ แต่โชคร้าย ที่ผม กลัวการเจ็บปวด มากๆ เลยทำไม่ลงสักที ผมอ่อนแอ จริงๆ!!

ชีวิตผมเหมือนไร้ค่า อยู๋ไปก้ไม่มีอาไรดีขึ้น พ่อก้กดดันอยากให้เป็นแบบนูนแบบนี้ ก้คนมันไม่ได้ฉลาดไม่ได้เก่ง จะให้ทำไง ในเมื่อถามว่าอยากเป็นอาไร ก้บอกว่าอยากเปนนักกีรา อยากเรียนอันนั้น พ่อก้บอกว่าอีกอย่างไม่ดีกว่าหรอ ทุกวันนี้อยากในถึงตอนกลางคืนเร็วๆเพราะจะได้อยู่คนเดียว ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลยอยู่แบบนี้มันทรมาน กำลังใจก้ไม่มี...............

มรสุมชีวิตทำให้เราเคยฆ่าตัวตายแต่กลับไม่ตายเราฆ่าตัวตายเพราะความผิดพลาดในชีวิตไร้คนนำทางแนะแนวชีวิตชีัถูกชี้ผิดในชีวิตเราไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตไปทางไหนแล้ว เราเคยสอบเข้าสวนสุนันแต่ไม่ได้แม่บอกให้เรียนครูที่บ้านสมเด็จแต่ตอนนั้นเราไม่สนใจเรียนที่นั่น เราไม่เรียนตามที่แม่ให้เรียน(ดื้อมาก)หลังจบม 6เราก้อลงเรียนรามไว้แล้วก้อทำงานด้วยเป็นเด็กเสริ์ฟทำไม่นานก้อเกิดอุบัติเหตุที่ทำงานหลังจากนั้นก้อลาออกต่อมาก้อทำงานพาททามบริษัทวิจัยคิดว่าเรียนรามไม่จบแล้วล่ะแล้วตอนหลังกลับมาเรียนปี 1ที่ราชภัฎบ้านสมเด็จอีกตามที่แม่บอกตอนที่เพื่อนทุกคนเรียนจบปี 4กันหมดแล้วเรียนราชภัฎได้ 1ปีแล้วเราก้อลาออกมาเรียนอีกที่หนึ่งที่รามที่เดิม ก้อทำงานไปด้วย แล้วก้อเรียนจบใช้เวลา 6ปีตอนนี้คิดว่าอยากตายอีกแล้วเพราะว่าตกงานมาหลายเดือนแล้วอยากทำงานบริษัทไปสมัครงานที่ไหนก้อไม่มีใครรับเลยอาจเพราะเรียนหลายปี อายุเยอะ ประสบการไม่มี ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปยังไงแล้วต้องจ่ายค่าเช่าห้อง ค่าใช้จ่ายต่างๆงานก้อไม่ได้ทำจะค้าขายก้อไม่รู้จะไปค้าขายอะไรตอนนี้เหมือนไม่มีใคร ไม่เหลือใครแม้แต่ครอบครัว เพื่อน ก้อไม่อยากจะคุยด้วยเขาคงละอาและเบื่อหน่ายกับคนอย่างเราแล้วถึงจะคุยกันก้อมีแต่ซำ้เติม ตอกยำ้ให้เจ็บใจหันหน้าไปพึ่งพาใครไม่ได้เลย ที่ปรึกษาไม่มีเลยที่พึ่งทางใจไม่มีคนตกงานคือคนไร้ค่าไม่มีความสำคัญเลยเพื่อนไม่อยากคบ ครอบครัวซำ้เติม ตอนนี้อายุ29แล้วแก่มากกับการเริ่มต้นงานใหม่ก้อเลยไม่มีที่ไหนอยากรับเข้าทำงาน ถ้าฆ่าตัวตายแล้วอย่าให้ใครเดือดร้อน พี่เคยบอกไว้ เราไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว อยู่ก้อไม่ได้ ตายก้อไม่ได้ชีวิตมืดมนไม่มีแสงสวางนำทางชีวิตชีวิตของเราใครได้ฟังก้อเมินหน้าหนีและเบื่อหน่ายกันเราเหมือนเป็นคนเกเรแต่เราไมได้เกเร ไม่เคยเที่ยว ไม่เคยมีแฟน ไม่กินเหล้า ไม่เคยมั่วสุมเลยแต่ทำไมเราถึงไม่เชื่อฟังที่แม่คอยสอน คอยบอกล่ะหรือว่าเราเป็นโรคประสาทเราเสียสติไปแล้วใชไหมเราถึงทำให้ชีวิตของตัวเองพังพินาทแบบนี้ใครก้อได้ช่วยบอกทีว่าควรทำอย่างไรกับชีวิตเราสมควรตายไปเลยไม่มีใครสนใจกับคนอย่างเราหรอก

ความคิดที่จะฆ่าตัวตายวนเวียนอยู่ในสมองตลอดเวลา. หายใจแบบรวยริน รดต้นคอ มือสั่นใจสั่น วิตกกังวลกับปัญหาหนี้สินรุมเร้า.  กลัวบ้านพ่อแม่ ที่ดินของพ่อแม่ถูกยึดจากการบริหารงานและเงินผิดพลาดมีลูกสาวที่น่ารักทั้งสองคน อึดอัดใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร จะหาเงินจากไหน ไม่กล้าบอกใคร ไม่รู้จะคุยกับใคร เข้าวัดปฏิบัติธรรมก็แล้วยังสลัดความคิดออกจากหัวไม่ได้เหมือนแบกโลกไว้บนหัว ไม่อยากคุยกับใคร ผมหงอกเยอะมาก นำ้หนักลดเพราะไม่ค่อยอยากกินอะไรถึงอยากกินก็กินได้น้อยเพราะอยากอาเจียรตลอดเวลา. จะปรึกษาใครก็กลัวว่าเขาว่าเราบ้า จะหยิบยืมใครก็ไม่ได้เพราะญาติพี่น้องก็ลำบาก ทำไงดี ทำไงดี

เมื่อพ่อกับแม่ชั้นตายหมด สิ่งที่ตามมาในครอบครัวชั้นคือการห่างเหิน ชั้นกลับมาบ้านเก่าอีกครั้งพร้อมการหย่าร้างจากสามี แต่นั่นมันไม่ใช่เพียงปัญหาเดียวที่ชั้นพบ การทำงานพร้อมเลี้ยงลูกมันหนักมากสำหรับผู้หญิงคนนึง แต่การที่ต้องการทนกับญาติที่ร่ำรวยแล้วมองเราเป็นแค่หนอนมากัดกินใบให้ชำรุดนี่สิปัญหา วันๆ ชั้นได้แต่นั่งร้องไห้ นีั่้เหรอ พี่-น้อง นี่กรรมชั้นยังกระหน่ำซัดไม่พอใช่มั๊ย ถึงได้พบกับปัญหาได้ทุกวัน ไม่มีการทักทาย ไม่มีคำปราศรัย มีแต่ปลายตาแห่งความรังเกียจ ไม่เคยฝากลูกไว้ได้ จะไปไหนต้องเอาไปด้วยตลอด เจ็บป่วยไม่เคยมีใครใส่ใจ น่าแปลก บ้านนี่ก็มีชื่อชั้น แต่ไหงชั้นเหมือนเป็นขยะส่วนเกินอย่างไรบอกไม่ถูก อยากตายเหรอ ไม่ต้องพูดถึง อยากทุกวัน 

ผมก็เป็นอีกคนที่อยากตายครับ แม่ผมเห็นผมเป้นแค่หมาตัวนึงเท่านั้นครับ แต่ให้ข้าวก็น่าจะพอแล้ว จริงๆมันน่าจะพอ แต่ผมเป็นคนครับ ผมอยากมีอิสระ แต่แม่ไม่เคยให้ครับ "เกิดเป็นคนถ้าหาเงินเพิ่มไม่ได้ ก็อย่าทำให้ลด" นี่คือคำพูดที่แม่พูดกับผมครับ บอกตรงครับชีวิตผมไม่มีความสุขเลยครับ 

กระทู้ระบายกระทู้ที่เข้ามาอ่านบ่อยเมื่อทุกข์มาเขียนด้วยสองสามครั้ง  เข้ามาอ่านความทุกข์ของแต่ละคน อย่างนัอยก็ได้ระบายไปด่วยกัน ยังไม่ตาย😭😭 ยังอยู่แต่อยู่แบบทุกข์ทุกวัน ไม่รู้จะทนได้ถึงเมื่อไหร่. กลัวอนาคตไปทุกอย่าง เครียดมากๆแต่ไม่กล้าฆ่าตัวตาย ชีวิตมืดมนมาก กลัวเป็นโรคประสาท กลัวบ้า กลัวคนรังเกียจดูถูก กลัวๆๆๆๆ 🌟นี่คงเป็นผลกรรมชั่วที่ได้ทำไว้ด้วยความไม่รู้   ทำใจไม่ได้เลย เครียดที่สุดในชีวิตมาจะครบปีแล้ว ก่อนหน้านี้ทุกข์ก็พอจะสลัดได้แต่ปีนี้สลัดยังไงก็ไม่หลุดอยากตายแต่ไม่อยากตายอยากอยู่ต่อไปอีกแต่ทุกข์เหลือเกิน. อยากหลับให้นานที่สุดอยากให้มีกลางคืนตลอดไปไม่อยากเจอใคร แต่ทำไม่ได้เพราะยังต้องทำงาน. ไม่อยากคุยกับเพื่อน อยากเก็บตัวไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร ทำไมต้องเป็นเราด้วย เกิดมาทำไมนี่ทุกข์ใจที่สุด ไม่อยากให้พ่อแม่พี่น้องต้องรับรู้เลย. ถ้าพวกเขารู้พวกเขาจะเสียใจแค่ไหน อยากบอกว่าขอโทษนะทุกคนที่เราเป็นคนไม่ดี แต่คิดว่าคงเป็นกรรม เมื่อไหร่จะจบซะทีความทุกข์😭😭 เขียนวกวนตามความรู้สึก 😭😭ทุกข์แต่ต้องไม่ฆ่าตัวตายจำไว้นะทุกคน มีอะไรมาระบายกันตรงนี้นะ🙈🙉💪💪✌️✌️ขออย่ายอมแพ้อย่าอ่อนแอแม้ต้องร้องให้....

ผมก็เหมือนกันครับ ตอนนี้คิดอยู่หลายเรื่องเลย พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ผมเด็กๆแล้ว ชีวิตผมก็ไม่เคยมีใครสอน สิ่งที่ผมทำไม่ดีในชีวิตก็มีเยอะ แต่ผมก็พยายามทำดีมาโดยตลอด ทุกวันนี้ผมอยู่กับพ่อ คุยกันดีๆไม่ได้นานหรอกครับ เดี๋ยวก็ทะเลาะกันเวลาโมโหก็ชอบมาลงที่ผม ในชีวิตผมตอนนี้มีแฟนคนนึง เขามักจะสอนอะไรหลายๆอย่าง ผมอยู่ด้วยกันกับเขามากกว่าพ่อสะอีก แต่ช่วงนี้เวลาผมมีอะไรไม่สบายใจ โดนพ่อว่าเขาก็จะซ้ำเติม แบบผมทำตัวเอง ทั้งๆที่ผมก็ทำทุกอย่างให้มันดี ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากๆ อยากจะตายๆให้มันจบๆไป ไม่มีผมสักคน ทุกคนก็คงอยู่ได้...

อยากตาย..แต่ห่วงพ่อกับแม่..ตั้งแต่ก้าวออกมาจากบ้าน..ไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่ครั้งเดียว..อยากกลับไปก้ออายคน..เพราะยังมีคนที่จะคอยซ้ำเติมอยู่..อยากไปบวช..ก้อทำไม่ได้..ภาระมันท่วมหัว..

อยากเข้ามาให้กำลังใจทุกๆ คน อยากให้ทุกคน ปล่อยวาง และ เดินถอยออกมาซักก้าวนึงเพื่อจะได้มองเห็นว่า ปัญหาของเรานั้น มีทางออกเสมอ การน้อยเนื้อต่ำใจ การคิดว่าตัวเองไม่ดี ไม่มีค่า ไม่มีใครสนใจ ทำไมเราถึงไม่มองถึงข้อดีของเราบ้าง การที่เรามีอวัยวะ ครบ 32 ไม่พิการ ไม่หูหนวก ตาบอด ก็ดีมากมายเหลือเฟือแล้วจริงๆ คนเราไม่มีใครเกิดมาสมบูรณ์ เพอร์เฟ็คหรอก สิ่งที่ทำให้เรามีชีวิตดี หรือ ไม่ดี มันขึ้นอยู่กับความคิดเราทั้งนั้น คิดและลงมือทำ ทำสิ่งดีๆ มีค่า แล้วเราจะมีความสุขและเห็นคุณค่าในตัวเอง แม้ว่าเราอาจจะหาไม่เจอในตอนนี้ เราก็ควรจะภูมิใจที่เราได้เริ่ม ชีวิตเรามีค่าจริงๆนะ กว่าจะเกิดมาได้ กว่าจะเติบโต ถึงบางครั้งก็เจ็บปวด แต่เราก็ดีใจที่เรามีโอกาสได้ทำ หาโอกาสให้ชีวิต คิดด้านดีๆ ด้านบวกไว้เสมอ เชื่อมั่นในตนเอง ว่าเราทำได้ อย่าเอาคนอื่นทั้งที่คนที่เรารัก แต่เค้าไม่สนใจเรา หรือ คนที่ว่าเรา ด่าเรา มาเป็นอุปสรรค ได้โอกาสพิสูจน์ตัวเองให้คนเหล่านั้นได้เห็น ทำให้เต็มที่ ซักวันเราก็จะชนะใจคนอื่นได้ มีความสุขได้ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือมีสติ หัดเข้าวัดปฏิบัติธรรม ฟังธรรมะ นั่งสมาธิ ให้จิตใจสงบ แล้วปัญญาเราก็จะเกิด ไม่ลองไม่รู้นะ ถ้าคิดตัดสินใจทำร้ายตัวเองจริงๆ ลองทำสิ่งที่เราแนะนำก่อน ไม่เสียหายอะไรเลย ลองดูทุกๆคน เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ

เราก็เป็นคนนึงที่อยากฆ่าตัวตาย เราเบื่อตัวเอง เกลียดตัวเอง เราอยู่กับแม่อยู่2คน แม่มีลูก4คนแต่พี่สาวคนโตมีครอบครัวแล้ว แต่ก็ชอบมาขอเงินแม่ มีครั้งนึงจะเอาลูกมาให้แม่เลี้ยงอีก เงินแม่ก็ไม่ค่อยจะมี แม่เลยไม่เลี้ยง ไม่ให้เงินอีกแล้ว เพราะดัดสันดาน ส่วนพี่ชายคนรองมาตอนแรกได้อยู่ฝ่ายทางพ่อ(ไม่ใช่พ่อของเรา เป็นแฟนเก่าแม่คนแรก) ได้มาอยู่กับแม่ตอนเราอยู่ม.1 เพราะแม่เรียกมาดูแล ตอนแรกแม่ก็ทำงานกลางคืนเป็นนักร้อง(นักร้องอย่างเดียวนะ)แต่พอพี่ชายมาอยู่ก็ให้พี่ชายเลี้ยง พี่ชายอยู่ได้ประมาณ3ปีกว่าก็หนีออกจากบ้านเพราะทะเลาะกับแม่เวลาแม่ทะเลาะแม่จะชอบใช้กำลัง เตะบ้างกระทืบบ้าง (เราโดนหลายครั้ง ช้ำไปหมด)ชายเลยหนี แม่เราเป็นคนคิดมากเวลาพูดอะไรชอบคิดในแง่ลบ เราก็ทะเลาะกับแม่บ่อยมากแทบทุกวัน เคยคิดหนีออกจากบ้านแต่ไม่กล้า พอพี่ชายเราหนีออกจากบ้านตอนนั้นลำบากพอสมควร แล้วก็ไม่มีงานทำ แต่ยังมีคนช่วยเหลือ(เป็นพวกศาสนาน่ะ)ให้ไปอยู่แถวใกล้ๆพวกเขา แม่ก็เราก่อนนะว่าอยู่ได้หรอมันไกลจากโรงเรียนนะ เราก็บอกว่าได้ๆ จริงๆที่เราอยากไปอยู่ที่นั่นเพราะจะได้อยู่บ้านเป็นหลังแถมค่าเช่าก็ถูกมาก พวกศาสนาก็บอกว่าจะช่วยเหลือทุกอย่าง แค่ไปหอประชุม(คล้ายๆโบสถ์แต่ไม่ใช่)ทุกวันอาทิตย์ เราก็เลยไปอยู่ แล้วแม่ก็พยายามหางานทำแถวนั้นจนได้งาน แต่เงินก็ไม่พอเพราะค่ารถไปโรงเรียนมันเยอะมาก วันนึงก็ปาไป60บาท ยังไม่่รวมค่าข้าวนะ เราเลยต้องหางานทำเลี้ยงตัวเองตั้งแต่ม.4เทอม2 เราไปทำงานที่ปั๊มนำ้มัน เป็นงานจัดเรียงสินค้าในที่ขายของน่ะ เป็นงานที่เหนื่อยแต่ต้องทน ตอนนั้นเราเหนื่อยมากทั้งทำงานทั้งเรียนทั้งไปหอประชุม ตอนแรกบอกไปแค่วันอาทิตย์แต่ก็ต้องไปอีกวัน วันพฤหัสตอนกลางคืน จะไม่ไปก็ไม่ได้เพราะเขาหาที่อยู่ให้ แล้วเราก็มีปัญหากับที่ทำงาน เลยไปบอกเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็บอกต้องทนทำไงได้ล่ะ เราก็ทนแต่พอพวกศาสนาหางานใหม่ให้ แต่เงินไม่เท่าที่เก่าแต่เราชอบ ด้วยความโลภเราก็เลยทำงาน2ที่แล้วก็เรียนไปด้วยไปหอประชุมอีก ตอนนั้นเราเหนื่อยมากๆ แถมมีปัญหาที่โรงเรียนอีกปัญหาเรื่องเพื่อนไม่ชอบเพราะเราชอบหยุดเรียนเพราะเราเหนื่อยอยากมีเวลาพักผ่อนบ้างทำให้เราไม่มีทียืนที่โรงเรียน ตอนนั้นไม่มีที่ปรึกษาเลย เครียดมาก เราไม่คิดที่จะปรึกษาแม่เลย เพราะไม่เคยได้คำปรึกษาจากแม่เลยมีแต่ว่าเราว่าเราไม่ดีอย่างนู้น ด่าว่าเป็นอีเลวเราเป็นคนชอบเถียงถึงได้ทะเลาะกันแทบทุกวันเลยไม่คิดที่จะพูดคุยกับแม่เท่าไร เรารู้สึกปัญหามันหนักมาก ปวดหัวมาก นอนแล้วก็ร้องไห้แต่ยังทนอยู่ ตอนอยู่โรงเรียนเราไม่เคยแสดงความเครียดให้ใครดูเลย ร่าเริงตลอด แต่กลับบ้านก็นอนร้องไห้ เราก็ขี้เกียจทำการบ้าน เพราะไม่อยากเครียดอีกแล้ว เอาแต่ดูการ์ตูนให้ตัวเองหัวเราะ แต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาดูอีก แม่ก็มีปัญหาที่ทำงานเพราะแม่ทนเจ้านายไม่ได้เลยลาออก ช่วงนั้นต้องเลี้ยงทั้งแม่ทั้งตัวเอง ภาวนาขอให้แม่หางานได้เพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้าน และต้องหยุดเรียนบ้างเพราะจะได้ประหยัดเอาเงินที่จ่ายค่ารถมากินข้าว และแม่ก็หางานได้ ยังพอมีเงินจ่ายค่าบ้านแต่ไม่มีเงินกินข้าวในช่วงแรกๆหนูก็เลี้ยงแม่ไปก่อนต่อมาก็ดีขึ้น แต่ปัญหายังไม่จบ เพราะจากไม่หยุดเรียนก็หยุดงานที่ปั๊มน้ำมันเขาเลยด่าว่าเราแต่เราก็ผิดจริง เราอึดอัดมากจึงได้ออกจากที่ทำงานนั้น แล้วทำงานที่เดียวเป็นร้านอาหารนะ(ลืมบอก)แล้วปัญหาที่โรงเรียนก็หนักขึ้นเพราะงานการบ้านไม่ส่ง ค้างเยอะ เพื่อนๆก็พากันไม่ชอบ นินทาลับหลัง เราเหนื่อยทั้งใจทั้งกาย เราเลยไม่ไปโรงเรียนเป็นอาทิตย์แล้วก็มาเรียนวันสองวันก็หยุดเป็นอาทิตย์(หยุดโดยที่แม่ไม่รู้เพราะแม่ไปทำงาน)คุณครูเลยโทรหาแม่ แม่เลยถามว่าทำไมทำอย่างนี้(ตอนแรกนึกว่าจะโดนกระทืบแล้ว)แต่เราก็ไม่บอกหรอกว่ามีปัญหากับเพื่อนๆ เลยบอกแม่ว่าเหนื่อยเฉยๆ และก็ขี้เกียจ(ความจริงๆ)แต่เห็นแม่พูดดีกับเรา เราเลยแปลกใจ เราก็เลยทำตัวใหม่ ปรับปรุงตัวเอง ไม่ฟังเสียงนกเสียงกา อยากให้เพื่อนยอมรับเรา เราตามงานทุกอย่างจนครบ และจบม.4และม.5เทอม1ได้ แต่ที่ทำงานเรากลับจะเซ้งซะงั้น เพราะขายไม่ดี เราเลยไม่มีงานทำ และแม่ก็ลาออกจากงานอีกเพราะทนเจ้านายไม่ได้ เราคิดว่าทำไมแม่ทำแบบนี้แล้วเราจะหารายได้จากไหนแต่ก็แค่คิดไม่กล้าพูด เราจึงต้องขอยืมเงินไปโรงเรียนจากพวกศาสนาแต่พวกเขาก็ให้มาเลย1000บาท เราเลยคิดจะออกจากโรงเรียนแต่คุณครูให้นักเรียนนอนที่โรงเรียนได้ แต่เราแม่ว่าแล้วแม่จะอยู่ยังไงอ่ะงานก็ไม่มีอ่ะ แม่ก็บอกว่าไม่ต้องห่วงหรอกหาได้ก็แล้วกัน เราก็เลยมาอยู่โรงเรียน แล้วทำงานไปด้วย แต่ก็ไม่ถูกกับคุณครูที่พักด้วยกันอีก เขาชอบพูดดูถูกมากๆ เลยกลับไปอยู่กับแม่ แม่ไม่มีงานทำ ที่มีเงินเพราะไปขอเงินพี่สาวคนที่3(ลืมพูดถึง)มา25000 บอกพี่สาวคนที่3ว่าเอาเงินมาทำธุรกิจ แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะโดนหมากัดต้องเอาเงินไปหาหมอ คราวนี้เราต้องหยุดเรียนอีกแล้ว เพราะไม่มีเงิน ไปเป็นบางวัน เพื่อนๆจากที่เริ่มคุยกับเราก็ไม่คุยกับเราอีกแล้ว เราเครียดมากไม่รู้จะไปหางานที่ไหน เลยต้องลาออกจากโรงเรียนขณะที่อีก2อาทิตย์จะสอบปลายภาคเทอมที่2ของม.5เราเสียดายมากแต่ถ้าเรายังดันทุรังอยู่ต่อคงไม่ได้เพราะไม่มีเงินค่าเช่าบ้านแล้ว เลยต้องออกแล้วไปหางานทำที่กรุงเทพแล้วก็ขายของที่บ้านให้หมดเพื่อเอาเงินไปกรุงเทพ แม่ก็พาเราหางานทำที่กรุงเทพ เหนื่อยมากก แต่ต้องทน จะตายก็ไม่ได้เพราะถ้าตายแม่จะอยู่ยังไง แล้วก็มีเพื่อนแม่สมัยเก่าโทรมาหาแม่ทักทายกันแม่เลยถามว่ามีงานให้ลูกสาวทำไหม เขาก็บอกว่ามี เขาเปิดร้านเหล้าอยู่ เราก็ได้งานทำเป็นแคชเชียร์ร้านเหล้า เราทำงานไม่เป็นก็โดนด่าตลอด โดนตะคอกต่อหน้าลูกค้าตลอด กลับบ้านไปเราร้องไห้ตลอด จากคนที่ไม่กินเหล้า ก็กินเหล้า กินเบียร์ เวลาลูกค้าเลี้ยงดริ้งก็กินเหล้าตลอด อยากเมา เบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง อยากตาย รู้สึกไม่มีใครเลย เกลียดตัวเองที่เป็นคนแบบนี้ มีแต่คนหลอกลวงทั้งพนักงานทั้งลูกค้าไม่ใครจริงใจ แต่อยู่ไปนานๆหน่อยก็เริ่มเป็นงาน(เป็นนิดหน่อยนะ) ก็เลยไม่เป็นแคชเชียร์แระ เงินก็เท่ากัน แต่ทำงานหนักกว่า ไม่เอาแล้ว เอาเปรียบกันชัดๆ เลยเป็นเป็นเด็กนั่งดริ้งแทน(ไม่เสียหายอะไรนะ เพราะไม่ใช่เด็กออฟ)ได้เงินดี เพราะเราก็มีคนมาจีบบ้างพอสมควร ก็เราอายุแค่18นี่นา ยังเด็กๆอยู่ เรารู้สึกแย่ที่สังคมนี้มีแต่คนหลอกลวง เกลียดผู้ชายมาก(เรายังซิงนะบอกไว้ก่อน เราไม่เคยทำตัวเสียหายน่ะ)รู้สึกเริ่มชอบผู้หญิง เริ่มสับสน งงว่าตัวชอบเพศไหนกันแน่ เราเครียดมากทั้งเรื่องสับสน ทั้งเจอแต่คนหลอกลวง เรื่องเรียน เราสมัครเรียนกศน.แต่ก็ออกเพราะงานเยอะ(สาเหตุคือขี้เกียจ) เราไม่กะจิตกะคิดเรื่องเรียนด้วยแหละ ปวดหัวไปหมด ร้องไห้ทุกเช้า เพราะกลับบ้านเช้าน่ะ แต่ไม่มีใครเห็นเราร้องไห้นะเราคุมผ้าห่มไว้ทั้งตัวเพื่อปกปิดไม่ให้แม่เห็น เราต้องทนทำงานกับสังคมแบบนี้ ต้องวางตัวให้เป็น เราคิดว่ามันอึดอัดนะที่ต้องวางตัวให้เป็นในสถานที่เที่ยว มีคนบอกว่าทำงานอย่างนี้สบายเหมือนได้เที่ยวไปในตัวแต่เราว่ามันอึดอัดมาก เหมือนเที่ยวแต่ไม่ใช่เที่ยว เราอธิบายไม่ถูก เราต้องทำงานเพื่อเก็บเงินสร้างรากฐานให้ตัวเอง ทำธุรกิจ ซื้อบ้านอยู่ แต่เราก็คิดอยากฆ่าตัวตาย เรารู้สึกสับสน เครียดทุกอย่าง งงไปหมด บางครั้งเราก็ร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุเรางงว่าทำไมต้องร้อง เราเครียดเรื่องแค่นี้แต่ทำไมรู้สึกว่าเป็นเรื่องใหญ่มาก ใครก็ได้อธิบายทีว่าเราเป็นอะไร เราเคยกรีดแขนตัวเองหลายครั้งแต่ไม่ลึก กลัวเจ็บ แค่เป็นรอยๆ ที่เราทำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจหรือป่าว ทำไมเราต้องทำ ทำไมเราต้องเครียด สับสน วุ่นวายขนาดนี้!!???

หลายคนอยากตาย แต่ก้อไม่ได้ตัดสินใจฆ่าตัวตาย เพราะด้วยเหตุผลนานับประการ เราเป็นคนหนึ่งที่คิดอยากตายปีละหลายๆ ครั้ง ตั้งแต่อายุ 14 จนตอนนี้เราอายุจะ 33 แล้ว และวันนี้ก้อเป็นอีกวันที่เราคิดอยากไปจากโลกนี้ ทุกครั้งที่เราเจอเรื่องผิดหวังกับสิ่งที่ทุมเท โดยเฉพาะเรื่องความรัก ที่มีต่อครอบครัว สามี และเพื่อนๆ เรารู้สึกว่าเราไม่เคยได้รับการตอบแทนความรักที่เราทุ่มเทให้พวกเค้าสุดกำลังสุดหัวใจของเรา สุดท้ายสิ่งที่เราได้คือความผิดหวัง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เราอ่อนแอมากเวลาที่ได้พบกับสิ่งที่ทำให้เราผิดหวัง มือไม้อ่อน ตัวเราแทบล้มทั้งยืน หัวใจเราเต้นช้าลง ช้าลง แต่สุดท้ายเราก้อไม่สามารถจะตัดสินใจจากโลกนี้ไปได้ เพราะชีวิตของเรามีค่าสำหรับบางคนที่เราอาจจะเคยหรือไม่เคยรู้จักกับคนเหล่านั้น อย่างน้อยๆ สิ่งที่เรามีก้อสามารถช่วยเหลือผู้อื่นได้  ที่หลายคนบอกคุณค่าของชีวิต นี้แหละคือคุณค่าของชีวิตที่บางครั้งเรามอบให้กับคนที่ต้องการมัน และพร้อมที่จะรับมัน แต่เราก้อไม่ควรที่จะคาดหวังว่าเค้าจะตอบแทนเราด้วยความรักกลับมา เพียงแค่รอยยิ้มและมิตรภาพดีดี แค่นี้ก้อน่าจะเพียงพอที่จะทำให้เราลืมเรื่อง ความตาย ไปได้บ้าง หนุนใจทุกท่านนะคะ  สู้ๆ คะ ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจคะ ให้คนที่ท้อแท้กับเรื่องราวปัญหาต่างๆ ท้อได้แต่อย่าถอยนะค่ะ

อยากตายค่ะ ท้อแท้เรื่องชีวิต

วัยเด็กจิตใจโดนทำร้ายในเรื่องของครอบครัว

อยากตายตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ที่พ่อเแม่เลิกกัน ตั้งแต่นั้นเราก็รู้สึกว่าเราไร้ค่า พ่อแม่ไม่สนใจ

ตั้งแต่แม่ย้ายออกไป เราก้ไม่สนิทกับพ่อเหมือนเมื่อก่อน

ไม่ได้หัวเราะทุกเรื่องเหมือนก่อน มีแต่ความทุกใจ

เกบตัวเองมาตั้งแต่ ป ห้า ตั้งแต่พ่อแม่เลิกกัน

มีความสุขมากที่ได้ไปโรงเรียน เจอเพื่อนๆ แต่พอกลับบ้านกลับรุ้สึกว่าไม่ใช่ที่ๆเราควรอยู่

เวลาผ่านไปพ่อพาแฟนใหม่มาอยู่ด้วย ยิ่งตอกย้ำในจิตใจว่า ใม่ใช่ที่เรา เราคือใคร ทำไมเราต้องอยู่ที่นี่ เราอยู๋เพื่ออะไร อยากตายหลายครั้ง เกบกดมากๆ และจะรู้สึกแย่มากๆที่คนในครอบครัวดุ ด่า มันรู้สึกแบบว่า โลกนี้มันไม่มีใครอยู่ข้างเรา ยังดีที่มีเพื่อนกลุ่มๆ

แต่พอจบม ต้น ก้ต้องย้ายโรงเรียนมาอยู่ต่างจังหวัด อยู่กับอาม่า ไม่ได้อยู่กับพ่อ ซึ่วงเวลาญาติมาที่บ้านอาม่าก้มากันเปนครอบครัวคือเราอิจฉา เหงา รู้สึกแย่ รู้สึกว่าไม่อยากให้ใครพูดถึง อยุ่บ้านอาม่าก็ไม่ถึงกับเป้นโรคซึมเศร้าอะไร แต่พอมีแฟนคนแรก เค้าชอบทำร้ายตัวเอง เราลองทำบ้างเวลาเสียใจก็รู้สึกเจ็บดี แต่ก็สะใจ ไม่ได้คิดว่าตัวเองโรคจิตอะไร

พอ ม ปลายอีกปี ก้ย้าย รร อีก ต้องพบสังคมใหม่ซึ่งเดิมทีเปนคนปรับตัวยากอยูแล้ว

ต้องเปลี่ยนอีกก้ยากขึ้นไปอีกรู้สึกว่าทำไมเราต้องย้ายที่บ่อยๆ หลายครั้งที่อยากตาย รู้สึกว่าไม่มีแม่ ไม่มีพ่อที่เข้าใจ ไม่เมหือนเมือ่ก่อน และบ่อยครั้งที่ชอบทำร้ายตัวเอง บ่อยมากๆแต่ก้ไม่ได้คิดว่าตัวเองเปนคนโรคจิต

ความสัมพันในครอบครัวแย่ลงทุกวันๆ พ่อคอยดุด่าเรื่องไม่คุยด้วย ก้ไม่รุ้จะทำไง อยู่ไปวันๆ จนวันนึงโดนตีเรื่องโทรสับแพง เลยหนีออกจากบ้าน แต่ก้มีแฟนคอยช่วยเหลือจนได้กลับมาเรียน แต่ก้อรุ้สึกว่าไม่อยากเรียนรุ้สึกอยากตายทุกวัน แบบว่าไม่รุ้จะอยู๋ไปทำไม แต่แฟนก้อดีมากคอยช่วยเหลือทุกอย่างทำให้ช่วงนั้นมีความสุข ปนความทุกยาก

จนวันนี้ก้อมีเรื่องกับแฟน แฟนเปนคนชอบเที่ยวแต่เราไม่ชอบ เรารู้สึกเหงาทุกครั้งที่ยุบ้านคนเดียว เราเคยสนิทกับแฟนมากๆ จนทำให้ไม่อยากห่างและกลัวเค้าจะได้รับอุบัติเหตุมันเปนความกังวลส่วนตัว ทำให้ทะเลาะกันทุกครั้ง ทุกครั้งเค้าเมากลับมาเลกน้อยแต่กลับบอกว่าไม่เมา เค้าพูดจาเสียดแทงไปถึงหัวใจให้เราเจบช้ำ ทั้งๆที่เค้าไม่เคยคิดจะเข้าใจความรุ้สึกเราเลยจริงๆ  เรารักเค้ามาก แต่เราขี้บ่น ซึ่งเรื่องที่บ่นก้เรื่องเดิมๆ หลายปีที่ผ่านมามันสั่งสมจนกลายเปนโทสะทำให้อารมเราค่อนข้างรุนแรง เพราะแฟนเราเค้าค่อนข้างเปนคนอารมดี ว่านิดหน่อย จะไม่สะเทือน และก้ไม่คิดมาก ว่าอะไรพูดอะไรก้ไม่เคยเจบ ไม่เคยจำ ไม่เคยแก้ไข ทำให้เราเบื่อหน่าย แต่ก้อยังรักอยู่ไม่เคยเปลี่ยน แต่เพราะเรารู้สึกว่าเค้าชอบดูถูกที่เราไม่ทำงาน งานบ้านก้ไม่ค่อยอยากทำ เพราะปกติเราอยู่บนห้องก้อเกบห้องดี แต่ข้างล่างห้องทำงานเค้าๆกลับไม่เคยเกบ เราหน่ายมากๆ จนเครียดเกบไปคิดเองจนจะเปนบ้า เพราะเราไๆม่ชอบให้บ้านมันรกเราเกบให้ก้อกลับมารกอีก จนหน่าย ปันหามันวนเวียนอยู่แบบนี้ เที่ยว งาน เงิน ไม่เข้าใจความรุ้สึกเรา นี่แหละ ทำให้เรากลับมาทำร้ายตัวเองอีก จนทุกวันนี้กลายเปนคนอารมร้อน เกบกด ซึมเศร้า อยากตาย จิตไม่ปกติ  อาการนี้มันต้องรักษาด้วยคนใกล้ชิดอย่างต่อเนื่อง แต่กลับไม่ได้รับการเยียวยา เลยรุ้สึกอยากตาย ไม่อยากอยู่ ถ้าตายก้อคงดีไม่ต้องเปนพาระแฟน ไม่ต้องคอยกิน คอยบ่น คอยใช้เงินเขา ให้เขาดูถูก เหยียดหยาม  ถ้าตายไปแล้วเค้าเสียใจ เราว่ามันก้อคุ้มนะที่ทำให้เค้าเสียใจได้ สำหรับเราๆไม่เคยรักตัวเองเลย จิตใจเราไม่ปกติจริงๆ เราอยากตายมากทุกครั้งที่มีปัญหาและไม่รุ้จะคุยกับใครก้ออยากตายรึทำร้ายตัวเองเสมอ  ไม่รุ้จะมีใครมารักษาให้หายได้มั้ยชาตินี้  อยากตายจริงๆค่ะ แต่อยู่เพราะ กลัว ใจไม่แข็งพอ อยากตายแบบไม่ทรมาน ถ้ามีวิธีตายแบบนั้นก้อคงดีนะคะ เราคิดดีแล้วหลายครั้ง นี่ไม่ใช่การหนีปัญหาแต่มันคือการแลกกับสิ่งที่เราคิดว่าเราต้องการ เราต้องการไม่เปนภาระใคร เราต้องการให้แฟนเราเสียใจ ไปตลอด เราต้องการให้แม่กับพ่อไม่ต้องอายใครที่มีลูกแบบเรา ตอนนี้เสียใจมาก อยากตาย

วันนี้เป็นวันที่รู้สึกแย่ แย่ที่สุด ไม่คิดเลยว่าอยากจะเป็นแบบนี้ วันนี้มีสิ่งมากมายเกิดขึ้น อยากจะระบายความในใจออกมา แต่จะโพสเฟสบุ๊คก็ไม่ได้ไลน์ก้ไม่ได้ เพื่อนก้ไม่เข้าใจ เรารู้สึกเหงา แย่ และรู้สึก....อยากตาย ความตายเป็นสิ่งที่เราคิดว่าน่ากลัวที่สุด แต่เราก้รู้สึกว่าเราอยากไปอยู่ตรงนั้นมากที่สุด คงจะไม่มีใครเข้าใจนอกจากตัวเราเอง ทุกอย่างเริ่มจากการ โดนเพื่อนทิ้ง มีเพื่อนคนนึงเรารักเขามากมากกว่าที่เขาจะรักเราแต่ก็มีเพื่อนอีกคนเขามาในชีวิต เพื่อนคนที่เข้ามาเขาเคยเป็นเพื่อนที่โคตรสนิทมาก่อน แต่เขาก้ทิ้งเราไปเพราะ....การเรียน เราเรียนได้ห่วยมากแล้วแม่ของเขาคิดว่าถ้ามีเพื่อนที่เรียนเก่งกว่านี้มันจะช่วยให้ลูกเขาเรียนดีขึ้น ตอนนั้นก้รู้สึกแย่นะแต่ก้ยังมีเพื่อนอีคนที่เขายังคอยอยู่กับเราไม่ว่าเราจะเป็นยังไง ก็อย่างที่บอกเรารักเพื่อนคนนี้มาก แต่พอเพื่อนคนที่เขาทิ้งเราไปไปอยู่กับคนที่เรียนเก่งกว่าเขากลับมาหาเราเพราะเขาไม่มีเพื่อน เราก้ว่านะกรรมไดใครก่อกรรมนั้นย่อมสะท่อนมาหาตัวเอง แต่ด้วยความที่เพื่อนคนที่เรารักมากเรียนเก่งแล้วอีคนที่มันทิ้งเราก้เรียนเก่งมันเลยได้อยุ่ห้องเดียวกัน วันเวลาผ่านไปความสนิทของเขากะเพื่อนคนนี้ยิ่งหายไป จน........หมดลง ความแค้นในใจเริ่มเกิด เราไม่เหลือใคร พ่อและแม่ก้ไม่ได้อยู่กะเราตลอดเวลา ไม่เข้าใจเรา และชอบด่าเรา(ด้วยคำหยาบ) เราก้ไม่อยากคิดมากนะแต่เราชอบตื่นหรือรู้สึกตัวว่า ตัวเองไร้ค่า อยู่บ่อยๆจนให้เราคิดเรื่องความตาย ความตายเป็นสิ่งที่หน้ากลัวและเมื่อเรารู้สึกแย่ความกลัวที่จะตายก้หายไปจนอยากให้เราตาย เราควรพบจิตแพทย์ไหมเนี้ย 

มันก็เป็นแบบเดิมซ้ำๆ ผิดหวังซ้ำๆ เจ็บซ้ำๆ ถ้าตายไปเลยมันจะดีกว่ามั้ย ความผิดหวัง ความเจ็บช้ำ ความเศร้าต่างๆจะได้ไม่เกิดขึ้นอีก

รู้สึกว่าเป็นส่วนเกินของครอบครัว น้องขออะไรได้หมดแม่ไม่เคยบ่น แต่เรานานๆครั้งขอกลับโดนด่าเป็นชุด เราเป็นผู้หญิงน่ะปีหนึ่งซื้อเสื้อผ้าสองชุดอันนี้จริงๆ น่าภูมิใจน่ะ เเต่น้องเราปีหนึ่งซื้อเป็นสิบตัวล่ะเกือบพันทั้งนั้น แต่เราร้อยเก้าเก้า เราสายตาสั้นพ่อพาเราไปตัดเเว่น พอตัดเสร็จแม่ด่าเราเป็นชุดว่าจะตัดทำไมเสียดายตังค์วันๆเอาแต่พลาญตังค์พ่อแม่ คือเราไม่เคยไปเที่ยวไหน วันๆเอาเเต่เรียนพิเศษ อ่านหนังสือ เราเป็นคนเงียบๆชอบอยู่คนเดียวนานๆครั้งจะขออะไรสักอย่างอาจจะได้บ้างไม่ได้บ้าง เราเคยฆ่าตัวตายมาหลายครั้งมากๆ ทั้งกินยาเกินขนาดแต่ไม่ตาย จนตอนนี้เราก็รู้แล้วว่าจะมีชีวิตไปทำไม คำตอบคือเพื่อตัวเราเอง เราจะเห็นแก่ตัว และจะไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น !

ทุกข์ใจเหลือเกินอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอด ค่าเทอมลูกก้อหาไม่ได้โรงเรียนก็ทวงมาแล้วทำไทนะโลกนี้ไม่ยุติธรรมเลยคนเลวๆๆรวยเอาๆคนทำมาหากินกลับจนเอาๆไม่มีความยุติธรรมแถมมาตกงานอยากตายมากๆๆแต่ลูกจะอยู่กับใคร พออายุเกิน35งานก้อหาทำยากเอากฏเกณฑ์ไรมากำหนดคนอายุเกิน35ความสามารถมีตั้งแยะ อดทนคำนี้ใช้มาหลายปีไม่เห็นจะมีไรดี บุญทำกรรมแต่งเหรอชาติที่แล้วคงเลวร้ายมากหรือไรชาตินี้จึงใช้กรรมไม่หมดเสียที ตายซะตรงนี้จะได้หมดปัญหา ลูกจ๋าแม่ขอโทษทุกวันนี้แม่ทนเพื่อให้ลูกเรียนอีกหน่อยเรียนจบแม่คงไม่อญุ่แล้วโลกนี้มีแต่ความขมขื่นใจทุกข์ทรมานใจที่สุดอีก6ปีทั้งสองก้อเรียนจบคงหมดหน้าที่ของแม่ อดทนใช่ไหมยังตายไม่ได้ใช่ไหม....อยากตาย

เมื่อเวลาผ่านไป   ความคิดก็เปลี่ยนไป  ชีวิตเติบโตเรื่อยๆ แต่ปัญหายังเท่าเดิม   มองอีกด้านหนึ่งทำให้เห็นว่าปัญหาเล็กกว่าเดิมเพราะตัวเราใหญ่ขึ้น.......

ฉันเคยร้องไห้ทุกวัน  มีแต่คนรังเกียจไม่อยากคบ  จิตตกเป็นโรคซึมเศร้า(อย่างหนัก)  กลัวและหวาดระแวง  ออกไปไหนไม่ได้........ไม่เคยคิดว่าจิตแพทย์จะช่วยฉันได้..(เฉพาะฉัน)........สุดท้ายมีเพียงกำลังใจที่จะฟื้นใจฉันได้..........แหล่งน้ำกำลังใจของฉันมี 2 บ่อ...........คนรอบข้าง..........และบ่อในตัวฉัน.....................เมื่อบ่อไหนเหือดแห้งฉันจะไปหาอีกบ่อมาเติม................แต่หากไม่มีน้ำเหลือสักบ่อ..........ฉันก็ต้องเริ่มปลูกต้นไม้รอบบ่อของฉันให้มากๆ...........เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องไปหาแหล่งน้ำหล่อเลี้ยงใจจากที่ไหนอีก...........และถ้ามันเต็มจนล้น...........นั่นก็จะทำให้ต้นไม้ยิ่งโต...........รอบๆข้างบ่อจะอุดมสมบูรณ์  กว้างขึ้น ๆ  ขยายไปเท่าที่น้ำในบ่อของฉันพอมีได้

ทุกวันนี้ไม่ร้องไห้อีกต่อไป     แม้คนที่เกลียดเรายังมีเหมือนเดิม (หรือจะเพิ่มมากแค่ไหนก็ตาม) แม้ตอนนี้จะยังไม่หายดี  แต่ก็พร้อมจะสู้อีกครั้งเพื่อให้ชีวิตเป็นปกติเหมือนก่อนให้ได้

onecoin2sides@hotmail.com

Welcome and let's buit it together.!!

ข้อปฏิบัติเมื่อรู้สึกอยากจบชีวิต

1. ไปโดดบันจี้จั๊ม  โดดร่ม  หรือหอคอยสูง (ที่พัทยาก็มี) ........แต่ไม่แนะนำให้โดดเรียน  โดดงานนะ

2. กลั้นลมหายใจจนกว่าหมดลม  ถ้าเลิกกลั้นเมื่อไรแล้วหายใจเฮือกโตเข้าปอดนั่นแปลว่าชีวิตยังมีค่าอยู่

3. หยดน้ำตาเทียนลงบนฝ่ามือ......แล้วนับให้ครบหยดตามจำนวน พ.ศ.เกิด .............ถ้าทนไม่ได้นั่นแปลว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะไป  (ขณะที่รู้สึกปวดแสบปวดร้อนกับน้ำตาเทียนฉันก็มักจะคิดเปรียบเทียบกับความทุกข์ที่มีมาก่อนหน้าแล้วฉันก็ได้รู้ว่า   ณ    ตอนที่หยดนี้ฉันทุกข์เพราะน้ำตาเทียนมากกว่าทุกข์ไหนๆซะอีก......T^T....โคตรร้อนเลย).........แล้วสติก็กลับมาพร้อมลุยปัญหาต่อ

** วิธีเหล่านี้ฉันใช้เพื่อเตือนสติตัวเอง     ไม่ใช่การทำร้ายตัวเองให้เลือดตกยางออก    ถ้าอยากเลือดออกก็ไปบริจาคเลือดแทนเพราะฉันไม่ต้องเสียเวลาเจาะแขนตัวเองหรือกรีดตัวเอง...........แต่มีคนมาช่วยทำให้...........สบายดีแท้

เราก็เป็นนะ บางเรารู้สึกท้อ เบื่อกับทุกอย่างรอบตัว ทุกครั้งที่ทะเลาะกับคนในครอบครัวหรือเพื่อน เราคิดเกือบว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว อยู่ไปก็ไร้ค่า ไม่มีใครสนใจเราหรอก ทุกครั้งที่เราเสียใจ เราต้องการกำลังใจ เราอยากให้คนรอบข้างให้กำลังใจ แต่กลับมีแต่คนซ้ำเติม เราอายุแค่ 15 เรามีปัญหาทั้งเรื่องเรียน ปัญหาในครอบครัวที่มีมา ตั้งแต่เกิดเราไม่เคยเจอพ่อเราเลย แม่เราบอกว่าพ่อเราเสีย ป้าเราบอกว่าพ่อเราทำงานอยุ่ต่างประเทศ ยายเราบอกว่าพ่อเราหายสาปสูญ เราไม่รุ้หรอกอันไหนเรื่องจริง แต่เราอยากรุ้แค่ ถ้าพ่อยังมีชีวิตอยุ่ ทำไมต้องทิ้งแม่กับเราไว้ด้วย เราอยากได้ความอบอุ่น ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ แล้วยังมีปัญหาเรื่องเพื่อน เรื่องงาน เรื่องเงิน รู้สึกตัวเองตลอดว่า "ไม่มีใครเข้าใจเราเลย" เราเคยสอบได้ที่หนึ่งของระดับชั้น แต่ยายเรากลับบอกว่าเราเรียนไม่ได้เรื่อง แย่มาก ตอนนั้นเราเสียใจมาก เพราะเราตั้งใจเพื่อเขามาก เรารักครอบครัวเรามาก แต่เรารุ้สึกเหมือนเขาไม่รักเราเลย จนตอนนี้ เราไม่อยากจะต่อสู้กับอะไรแล้ว เราท้อ เราเหนื่อยกับทุกอย่าง เราเคยบอกแฟนว่าอยากตาย แฟนเราเลยไปเล่าให้แม่เขาฟัง แม่เขาเลยมาเป็นที่ปรึกษาให้เรา ตอนนั้นเราดีใจมากที่มีคนรับฟังเรา เข้าใจเรา เขาปรับแง่มุมให้เรา จนตอนนี้ เราคิดว่า อย่างน้อยเราก็เกิดมาแล้ว เราต้องทำให้ชีวิตเราดีขึ้น เราจะไม่จมปลักกับความทุกข์เดิมๆ ถึงแม้บางทีเรากลับมาท้อ แต่เราก็ต้องสู้กับความรุ้สึกตัวเอง เราต้องให้กำลังตัวเองให้เป็น มองให้เห็นคุณค่าในชีวิต อย่าน้อยเราได้เกิดมา โตมาได้ขนาดนี้ ทำไมเราจะทำให้ชีวิตเราดีไม่ได้ล่ะลองดูคลิปนี้ดูนะคะ เราได้กำลังจากคลิปนี้เลย เราต้องชนะคำดูถูกให้ได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ สู้นะคะ (ยิ้มให้ได้ทุกวันแล้วจะมีความสุข)

 https://www.youtube.com/embed/mRYW8PQ-cgE

เปนเพื่อนกับผมไหมครับ

ก็แปลกดีนะ ผมเองก็คนๆนึงแหละที่ยังหาคำตอบนั้นไม่เจอ ว่า''มีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร'' หลังจากนั้นได้คิดถึงคนที่ไม่เอาใจใส่เรา เกลียดเรา ทิ้งเราแม้แต่คนที่เรารัก แม้แต่พ่อ แม่เราเอง เฮ้ออออ. จะบอกว่าคนที่มีความทุกข์กว่าเรานั้นมีอีกเยอะ. แต่คนพวกนั้นไม่ได้เจอไอ้ความทุกข์แบบเรานี่หว่า แล้วเราเองก็ไม่ได้เจอแบบเค้า คนเราต่อจะให้ดี รวยแค่ไหนก็ยังมีความทุกข์อยู่ดี แต่มีคนบางประเภท ที่ไม่คิดแบบเรา

คนเรานั้นมักจะยึดติดอยู่กับความอยากได้ เช่น มาแรงเลยนะ คือความรัก อย่างเดียวเท่านั้นแหละ แต่ ผู้ให้ความรักกับเรามันมีซักกี่คน ขนาดเดียวนี้ พ่อ แม่บางครอบครัวยังไม่ได้รักลูกของตัวเองเลย ถ้ามีลูกสาว หวังขายลูกตอนแต่งงาน ถ้ามีลูกชายก็หวังให้ดูแลยามแก่เฒ่า  ที่บอกว่ามีคนที่ไม่คิดเหมือนเราคือ '''ต้องได้ความรัก'''

ลอง หันหลังกลับมาดูสิ ว่าเรา ได้ให้ความรักกับคนอื่นแล้วหรือยัง ถึงไปอยากได้ความรักจากเขาหน่ะ คนที่.  เป็นผู้ให้ ไม่เคยคิดเรื่องงี่เง่าแบบนี้หรอก ลองให้ก่อนที่จะได้รับแล้วคุณ จะได้คำตอบนั้นเองว่า'''มีชีวิตอยู่ไปทำไม''' ผมได้ลองแล้ว และ มันนน 

รู้สึกดีสุดๆไปเลย :-)

ใจเย็นๆครับ ชีวิตวัยรุ่นจะมีความรู้สึกแบบนี้ครึ่งโลกครับ  พี่เน็คคนหนึ่งที่วิ่งหนีความตาย  ตอนอายุ  18  โดนมนต์ดำแทบขาดใจตาย  โชคดีแม่าไปหาหมอเวทมนต์  เลยถอนของออกทัน  ไม่งั้นจะตายอยู่แล้ว  ตอนอายุ  25  รถชนหมากลิ้งไปตามถนนหัวฟาดื้น  แต่ี่อึดรักษาตัวจนหาย  น้อง  แอดมาคุยกับพี่เน็คนะครับ  เฟซ  สมาคมติดต่อต่างดาวกาญจนบุรี หรือ  ยิงมา 0810174675 ชีวิตพี่ใกล้ความตายมาสองครั้ง  แต่พี่มีวิธีหลายวิธี  เื่อให้ความรู้สึกอยากตาย  กลายเป็นอยากมีชีวิต  ติดต่อมานะครับ

อ่านมาจนจบ วันนี้เป็นวันเกิดเรา  เราก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกเลย อายุ 41 แล้ว  เคยยากตายมาหลายครั้ง และเคย ทำร้ายตัวเองมาแล้วถึง 3 ครั้ง  แต่ก็ไม่ตาย ทั้งกิน ยา กีดแขน  และสุดท้าย ก็ไม่กินอะไร อดอาหาร น้ำ ทุกอย่าง เพื่อนให้ร่างกายมันป่วยและตาย แต่ก็ไม่เป็นผล  จนถึงตอนนี้ ก็มีชีวติอยู่ เหมือนอยู่ไปวันๆ เมื่อคิดย้อนไปสมัยนั้น เมื่อเห็นแผลเป็นที่แขน ตัวเอง ทำให้เรามองย้อนกลับไป ถึงวันที่เราทำร้ายตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าบาป ก็ยังพยายามหลายๆครั้งนัก แต่ไม่รู้ว่าบุญรึกรรม ทำให้ทำไม่สำเร็จและรอดมาจนถึงทุกวันนี้ ครั้งสุดท้ายที่ทำ การอดอาหาร เจียนตาย ตอนนั้นมีแม่ แม่เห็นเราเริ่มแย่ ทานขอร้อง ให้เราดื่มนม เพื่อให้เรามีชีวิตอยู่ต่อ เห็นแม่ร้องไห้ สติก็กลับมา  และยอมแพ้ต่อความรักของแม่ และ วันนั้นบอกตัวเองว่าจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก   แต่มาวันนี้ ไม่มีแม่ที่รักเราแล้ว มีพี่น้อง มี สามี มีลูก แต่ คนรอบๆตัวเรา ณ ตอนนี้ ไม่มีสักคนเลย ที่ รักเราจริง  ทุกคนลืมเรา ทุกคน ทำเหมือนไม่มีเราอยุ่บนโลก  และทำเหมือนไม่ต้องการเรา  หลายๆปัญหา มันทำให้เราคิดว่าตัวเองไม่มีค่า ไม่มีใครต้องการ เราอยากตาย กินข้าว กับน้ำตา ยิ้ม นอก แต่ภายใน น้ำตาตก ทุกวัน  

แต่ ถึงอยากไร เราก็ ทำร้ายตัวเองอีกไม่ได้ เพราะ มันไม่ใช่ทางออกแต่มันจะยิ่งทำให้เรา ตกที่นั่งแบบนี้อีก หลายๆ ชาติ  มันเป้ฯบาป และเรา ก็บอกตัวเองว่าไม่มีประโยชน์ ถ้าเราทำร้ายตัวเองตนตาย ในชาตินี้ จริงอยู่เราไม่ต้องมาเตอ คนที่ไม่เห้ฯค่าเรา เมื่อเราตาย แต่ เมื่อเกิดมีชาติหน้า  เราก้อต้อง กลับมาจุดนี้อีก คือมา ทุกข์ ระทมใจ และอาจจะทุกข์หนักกว่าตอนนี้เป้น ร้อยเท่า พัน เท่า เพระาเราได้ทำการทำร้ายตัวเองไปแล้ว บาปกรรมก็ยิ่งหนักไป อีก   

ดังนั้น เมื่อเราคิดได้ เราจึงไม่ทำร้ายตัวเอง และยอมรัก กับสิ่งที่เกิดขึ้น ให้อภัยคนเหล่านั้น ก้มหน้าก้มตา ชดใช้ กรรมที่เราอาจเคยก่อ มา ให้มันจบๆหมดๆไปสะชาตินี้ อย่าได้ติดหนี้กันอีกเลย ใช้ให้หมด แม้จะทุกข์จน เลือกตากระเด็ด แม้จะเจ็บ เจียนตาย แม้จะต้องร้องได้ จนเป้นสายเลือด ก็ตาม จงให้อภัย และ ให้แล้วต่อกัน อย่าได้ พบเจอกันอีก เลย 

และแล้วเราก็มาอยู่ ที่เพจนี้ล่ะ  เพื่อนๆ ตั้งสติ คิดให้ไกลๆ ค่ะ การตายไม่ช่วยอะไรจริงๆ เพราะเราจะกลับมาเจอความรุ้สึกแบบนี้อยุ่เรื่อยๆ ทุกๆชาติ หากเราทำมัน มันบาป มาก ดังนั้นทางออกที่ดี คือ ไม่ทำร้ายตัวเอง ตั้งใจ ทำใจให้เข้าถึงธรรมมะ ค่ะ   ทนวันนี้ แต่สุขในวันหน้า ถือว่าเรามีกรรม ที่ต้องใช้ มีหนี้ที่ต้องใข้ ใช้ให้หมด ในชาตินี้ จะได้ไม่ตามติดในชาติต่อไป มั่นทำบุญ ทำใจ ในดี รู้จักใก้อภัย  ค่ะ สู้นะค่ะ คนเราอยู่ไม่ถึง ร้อยปีหรอกค่ะ  อดทนไป ก่อน ค่ะ อย่าพึ่งไปทำร้ายสังขาร ตัวเองค่ะ  ปล่อยให้ ไปตามธรรมชาติ ของเขา เราก็ทำดี ต่อไป ค่ะ คิดให้ไกลๆ อย่าคิดแค่ วันนี้ พรุ่งนี้ คิดให้ไกลกว่านั้น ไปถึง ชาติ ต่อๆ ไปค่ะ

บทกลอนนี้ จำมาตั้งแต่สมัยวัยรุ่น ไม่ทราบว่าใครแต่ง  แต่มันแสดงความรู้สึก

ได้ดีกว่าคำพูดมากมายเป็นไหนๆ  

คว้าง...คว้าง...ใบไม้ปลิว....ละลิ่วหล่น...ลงกลางดิน

เอื่อย...เอื่อย...ธารไหลริน...มิสิ้นสุด...ลงแห่งใด

เปรียบดัง...ชีวิตนี้...มิมีที่...จะพักใจ

อ้างว้าง...ร้างฤทัย...จนชีพดับ...ลงลับสูญ

เราก็เป็น เราว่านะ อย่าไปหาเลยเสียประวัติหมด ถ้าคิดว่าโลกนี้อยู่ไปก็ไม่มีค่าอะไร พูดตรงๆมันก็จริงนะ คือแบบคนที่จะไม่เป็นแบบเดียวกันก็คงไม่เข้าใจหรอก เพื่อนๆก็จะคอยบอกว่าไม่เป็นไรมีเราอยู่ทั้งคน(แปปๆเดี่ยวก็ทิ้ง)ก็ที่เป็นแบบนี้เนี่ยพวกคุณก็มีส่วนไม่ใช่หรอ

คือสำหรับเรา โลกนี่มันไม่มีอะไร ไม่มีคนที่รักเรา ทำไมเราเป็นคนที่แย่จัง อย่างงู้นอย่างงี้ นอนไม่หลับ ไม่มีสมาถิ กินผิดปกติ(ไม่น้อยก็มาก) บางคนเป็นหนักๆก็จะเกิดภาพหลอน ถ้ากินยามันช่วยจริงนะ แต่พอเลิกกินมันก็เป็นหนักกว่าเดิม

เหตุผลที่ทำให้อยากอยู่บนโลกหน่ะ ไม่มีหรอก แต่ที่ต้องอยู่เพราะว่าในตอนนี้ ไม่มีคนรักเรา (ถ้าหน้าตาไม่ดี ก็จะคิดว่า ทุกคนอ่ะมองที่หน้าตาหมดแหละ)(แต่มันก็จริง) เพื่อนก็จะบอกว่าเห้ย ในโลกนี้ มีคนที่รักตัวตนของเราจริงๆนะ  คือแบบ เออรู้นะ แต่คือส่วนใหญ่มันไม่ใช่ มันเจ็บมาเยอะ คนที่อยากตายที่ไหนเขาจะมานั่งรอกัน ถ้ารอแล้วไม่เจอละ

เอาเป็นว่า ไม่มีเหตุผลที่ต้องมีชีวิต แต่เพื่อที่จะแก้แค้นที่ทำร้ายเรา เราจะตายไม่ได้ เราสำคัญมากกว่านะ และ ใครก็ไม่สามารถทำอะไรเราได้ทั้งนั้น

กลับมาต่อนะครับ

ชื่อ นิคเนมของผมคือ '' มนุษย์เดนตาย ''

คนเราต่างผ่านช่วงเวลาที่อึดอัดครับ ลำบาก ชีวิตไม่เป็นดั่งใจ แบบผม ยกตัวอย่างแค่ เล็ก ๆ ในสังคม และเป็นคนธรรมดา ที่ ไม่ค่อยจะเอาโลก มาแต่ใหนแต่ไรแล้วครับ..

ด้วยเนื่องจากสภาพจิตใจ ที่ปิด และ ปัญหาส่วนตัว บวกกับ ความมุ่งมั่น ที่จะไม่เอาโลกซะอย่าง ก็เลย แทบจะได้สมใจอยากเลยครับ..

ก็เป็นมานานแล้ว หลังจากที่ สัมผัสกับ คน '' มากไป

ก็เป็นมานานแล้ว หลังจากที่ อยู่ในวงการมืด '' มาพอสมควร

ก็ปัจจุบันก็ทำงาน งก ๆ เงิ่น ๆ ครับ เก็บเงิน อีกหลายปีเลย กับการไม่เอาโลกเหมือนเดิม..

ผม ไม่ใช่คนดี บอกไว้ก่อน ดูดบุหรี่ กินเหล้า .. ถ้ามีโอกาส สะสมเหล้าได้สะสมเลย สะสมบุหรี่ด้วย .. เมื่อก่อนผมเป็นคนเอาเพื่อนฝูงนะ แต่พอซักพัก มันรู้สึกว่า มันเยอะไป และไม่ใช่เรา ก็เลยปัจจุบันแทบไม่มีเพื่อนเลย รู้สึก ดี และ มีความสุขมาก กับการได้ใช้ชีวิต อยู่คนเดียว ในระยะเวลา 10 กว่าปีที่ผ่านมา .. ไม่มีแฟน ไม่มีรถ ไม่มีงานที่มั่นคง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ หรือบ้านหรู ๆ ไว้อวด ก็มีความสุขดีอะครับ คือเรา เลือกที่จะไม่มานั่ง โชว นู่น นี่ว่า ใครเยอะกว่า ใครเจ๋ง กว่า ผมว่า อยู่กับ ตัวเราเอง อยากทำอะไรก็ทำ นั้น คือ ความสุขที่สุดแล้ว ..

ปัจจุบัน อายุ 26 ปีครับ เรียนจบแล้ว ผ่านการเป็นทหารสมบูรณ์แบบ แล้วก็ใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย .. เออ ผมมักจะ ชอบใส่แว่นดำ ไม่เล่นเฟส ไม่ทวิต ไม่สไกป์ ไม่เอาอะไรเลย โทรศัพท์เบอร์เพื่อนก็ไม่มี ชอบแบบ นี้มากเลย อีกหน่อย ก็อยู่ในห้องคนเดียว เก็บเงินในบัญชี ตุนมาม่า ตุนเหล้า ตุนบุหรี่ ตอนนี้กำลัง อยู่ในช่วง ทำงานแบบไม่สนโลกครับ เพื่อที่จะชดใช้ให้กับตัวเองที่อด อยากอิสระภาพมานาน กว่า เกือบ 10 ปี รอ สานต่อเรื่องเรียน เรื่องส่วนตัวกว่าจะเสร็จ ก็อดทนสุดๆ  ชนิดที่ว่า กินอาหารข้างทาง อดบ้างไม่อดบ้าง ทนแต่งตัวปอน ๆ ไปทำงาน เพื่อจะได้ทำตัวไม่เด่น เพื่อนที่ทำงานดูถูก เอาลูกมาอวด เอาแฟนมาควง อวดประจำ เมื่อก่อนผม หนัก 87 กิโลกรัม ตัวดำ เงินไม่มี และ ก็เป็นผู้ป่วย ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม แบบ อ้วน ล่ำ สลัม โจรเลยครับ แต่ผมก็เก็บตัวนะ บางทีทำร้ายตัวเอง เอามีดคว้าน แขนบ้าง ขาบ้าง ร้องให้จมกองแผล เป็นเกือบ สิบ ๆ ปี.. ทุกอย่างต้องมีการชดเชยครับ ผมอดทนรออีกหน่อย เวลาผมเหลือจากนี้อีก 75 ปี 1 เดือน เพราะกว่าจะทำอะไรต่ออะไรเสร็จ ก็ 1/4 ของชีวิต ได้เวลาเอาคืนบ้างแล้ว !!! ก็ไม่รู้จะได้เอาคืนขนาดใหน ยังไง ได้หรือ ไม่ได้ก็คอยดูกันแล้วกัน ...

ช่วงเวลาที่เราลำบาก ในตัวเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งทางกาย และทางใจ ไร้คนโอบกอด ไร้ซึ่ง คนเห็นใจ มีเพียงความตาย และบาดแผล ที่หยิบยื่นให้ วันต่อวัน..

ช่วงเวลาที่เราจมกองเลือด และปลักโคลนแห่งชีวิตที่แสนจะ อุบาทว์ และระยำให้เราพึงระลึกเสมอไว้ว่า จงอดทน จงอดทน จงอดทน และ สวดมนต์ให้กับพระเจ้าเพื่อเข้าข้างเรา ให้ท่านนำทาง ออก..

ช่วงเวลาที่แสนจะทรมาณแค่ใหนที่ต้องทนทุกข์ ตื่นแต่เช้าไปทำงานตอนตี 5 หยุดแทบไม่ได้ ลาเงินก็ไม่ได้ ค่าเช่า ค่าอะไรต่อมิอะไร คำพูดที่คอยส่อเสียด ดูหมิ่น ดูถูก เหยียดหยาม เราเก็บมันไว้ และจดเอาไว้ และบอกตัวเองว่า '' ซักวันหนึ่ง แม้จะต้องแลกด้วยชีวิต กูก็ต้องทำให้สำเร็จ และจะเป็นวันที่กูหัวเราะอย่างไม่แยแส..

ยังมีอีกเยอะ มันยังไม่เริ่มเอาคืนเลยครับชีวิตผม นี่ยังแค่ น้ำจิ้ม ๆ หลังจากปลดประจำการมาจาก กองพันทหาร หมาด ๆ ... ยังไม่ทันได้เอาคืน สร้างภาพ ติดปีกให้ตัวเองเลยครับ

ใช้ชีวิตเรียบ ๆ ง่าย ๆ กินข้าว มื้อ อดมื้อ ทำงาน ออฟฟิต งก ๆ เงิ่น ๆ โดนด่าบ้าง อะไรบ้าง ก็ทนไปก่อน เพื่อให้ได้เงินมา สร้างชีวิตตัวเอง ให้เฟื่องฟู งอกงาม และ เหยียบย้ำ บนที่ ๆ เป็นคราบน้ำตาของเราทั้ง หมด กว่า เกือบค่อนชีวิต ..

ผมนั่งหัวเราะคนเดียว เงียบ ๆ ในเงามืด และกำลังดูคนที่เคยดูถูกเรา คนที่เคยด่าเรา ว่าเป็นยังไง ยังไม่เปิดตัว ยังคงซุ่มอยู่ และค่อย ๆ เฉือด เฉือน ทีละนิด ๆ อย่างเจ็บปวด

เราทำชีวิตเราให้ดี ที่สุด '' ของย้ำนะครับว่า ดีที่สุด '' ให้ได้ ทั้งชีวิต ที่ผ่านมา และกำลังจะเกิด หรือ ไม่เกิดในอนาคต..

ได้เห็นผมแน่ เพราะมันเก็บกดมานานเหลือเกิน ...

แล้วเจอกันใหม่ครับ กับคำกล่าวที่ว่า

ฉันค่อย ๆ คืบคลานในเงา มืด เบื้องหลังเป็นปมชีวิต และ มัจจุราชเป็นเพื่อนของฉัน

ฉันค่อย ๆ เก็บเศษเงิน วันแล้ว วันเล่า ๆ ค่อย ๆ ปลดปล่อยพันธนาการให้กับตัวเองทีละขั้น ๆ อย่างเงียบ ๆ .. จงอดทน จงอดทน จงอดทน เพื่อวันของเรา แลกกับวันที่เสียน้ำตาและบาดแผลเป็นที่แขนและขา รวมทั้งจิตใจ ทั้งชีวิตของฉันและลมหายใจ รวมทั้งจิตวิญญาณกำลังกล่าวขานรับ และทำอย่างเดียวกัน นั่นคือ ความพอ และ สิ่งที่เป็นกำไรในวันข้างหน้า ..ฉันค่อย ๆ เดิน อย่างไม่รีบร้อน กินกาแฟไป โดนตำหนิไป กินอาหารริมทางไป มองดูผู้คนไป .. ฉันไม่รีบร้อน และ ไม่สนใจโลกใบนี้เลยซักนิด ถ้าพรุ่งนี้ฉันต้องตาย ฉันก็ตายอย่าง ดีใจ ที่ฉันได้พอใจในตัวเอง และ ก้าวผ่านจุดที่เจ็บมามากพอ..

.. มนุษย์เดนตาย

เราก็เป็นคนหนึ่งที่รู้สึกอยากตายมากๆเลย บ้านเรามีกัน 3 คน แม่ พี่ชาย เรา เวลาเราทำอะไรผิด แม่ชอบด่าเราด้วยถ้อยคำำที่รุงเเรงมาก ด่าเหมือนเราไม่ใช่คนเลย เวลาเราทะเลาะกับเเม่ทุกครั้ง เราจะคิดว่าคัวเองไม่มีค่าอะไรเลย คิดอยากฆ่าตัวตายเป็นร้อยๆครั้ง เวลาเราทะเลาะกับพี่ชาย เวลาเราผิดก็ด่าด้วยถ้อยคำที่รุงแรง แต่พอพี่เราผิดกลับแทบจะไม่ว่าอะไรเลย เเถมมาปกป้องเสียด้วยซ้ำ เมื่อตอนเราอยู่ประะมาณป.6 เราโครตขี้เกี้ยจทำงานบ้านเลย มีอยู่วันหนึ่งเราไม่ได้ทำงานอะไรซักอย่างนี้เเหละ พอตกดึกแม่เราขึ้นมานอนกับเรา เเม่เราก็ถีบเราเลยอะ ถีบเเต่ละทีก็เเรงมากๆ ตอนนี้เราไม่อยากจะมีชีวิตอยู่เลย ไม่รู้เราจะเกิดมาทำไม เขาเห็นเราเป็นอะไร 

บางทีเหนื่อยนะกับคามหวังลมๆแล้งๆ ไม่รู้จะมีชีวิตไปทำไม

คือตอนนี้เราอยู่ ม. 6 กำลังหาที่เรียนเลยเเละกำลังเป็นช่วงที่เครียดมาก เราเติบโตมาอยู่กับยายตั้งเเต่เกิดจนถึงอนุบาล ย้ายมาอยู่กับแม่เเละพ่อใหม่ พ่อจริงๆของเราเราไม่เคยเห็นเลย เเต่ถามแม่แม่บอกว่าพ่อไม่ดีเเต่ไม่รู้ทำไมเราอยากเจออยากกอดพ่อเราจริงๆสักครั้งถึงพ่อจะไม่เคยส่งเสียเราก็ตาม พ่อใหม่ก็ดีนะดีเรื่องเงินซึ่งเราว่าเงินนชีวิตเราไม่สำคัญเท่าไรหรอกสิ่งที่เราต้องการคือความสุขเราไม่เคยได้ความรักจากพ่อหม่เลยชอบยุให้แม่ด่าเรา บางครั้งก็ทำตัวเหมือนห้คำปรึกษาเรา บ้านเรามีครบทุกอย่างสบายมาก เเต่เราไม่เคยมีความสุขเลย เราไม่สนิทกับพ่อใหม่เราเค้าจะช่วยแค่เรื่องเงินกับแม่ที่เกี่ยวกับเราความรักเราไม่เคยได้เลย แม่มีลูกกับพ่อใหม่ 2 คน แม่ชอบบนชอบด่าเรามากๆไม่ว่าจะทำอะไรแม่ของเราเป็นโรคประสาท เราไม่เคยที่จะระบายอะไรได้ถ้าเราเผลอพูดออกไปนะเเม่เราก็จะว่าที่เราคิดมันผิดคือแม่แกถูกอย่างเดียวเเล้วแม่แกก็จะปวดหัวเข้าโรงบาลพ่อใหม่เราก็จะบอกว่าเป็นเพราะเรา ต่อจากนนี้มาเรามีอะไรเราไม่เคยที่จะระบายให้ใครฟังเลย เราชอบร้องไห้คนเดียวบ่อยมากๆเกือบทุกวันไหนจะเรื่องเรียนไหนจะเเรื่องชีวิต เวลาเราทำอะไรดีๆแม่แกไม่เคยสนใจ เวลาาเรามีสอบที่ไหนเราว่าจะหยุดขาดเรียนมาอ่านหนังสือเเต่ทุกครั้งที่เราหยุดแม่เราจะใช้เราทำนู่นทำนี่จนเราไม่ได้อ่านหนังสือเลย พอ่ผานไปสัก ชม สอง ชม แกก็จะด่าจะตะคอกใส่เรา เเล้วที่เราทำไปหล่ะแม่แกเคยเห็นบางไหม เราเหนื่อยมากเลย เราไม่มีใครอีกแล้ว เราอยากจะไปเรียนที่อื่นเพื่อที่จะไม่ต้องมาคอยทะเลาะกับแม่อีก นานๆทีเจอกันเพื่อมันจะดีขึ้น ขนาดวันพรุ่งนี้เราต้องไปสัมภาษณ์ที่มหาลัย... เราเลยขาดเรียนมาทำแฟ้ม (จริงๆเราทำเสร็จเเล้ว) เเต่อยากมาดูให้สมบูรณ์มาหาข้อมูลไปสัมภาษณ์เเม่ยังไม่สนเราเลย เเละใช้ทำนู่นทำนี่ ใช้เสร็จก็ด่า  ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราบ้าง เราหวังเสมอนะว่าถ้าเราเรียนจบมีงานทำเราอยากจะเห็นหน้าพ่อเราบ้างว่าหน้าตาเป็นไงถึงเค้าไม่เห็นเราเป็นลูกก็ตาม มีคนบอกเราว่าหน้าตาเรากับพ่อเหมือนกันมาก เเละทุกวันนี้เราต้องอยู่กับปัญหาแบบนี้ทุกวันพูดอะไรไปก็ไม่ได้ไม่เคยมีใครรู้ว่าเราต้องเจอกับอะไรบ้าง  สิ่งที่เรากลัวที่สุดคือ ความรู้สึกแบบนี้ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องมาเจอเเต่เรื่องแบบนี้ เราเลยไม่อยากอยู่ที่นี่กับแม่เรา อยู่ที่นี่เราก็เหมือนตัวอะไรไม่รู้เจอด่าทุกวัน ทำไมแม่เราไม่เข้าใจ ทำไมไม่เห็นใจเราบ้างเกิดมาพ่อก็ไม่มีเเล้ว อ้ะทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง ตอนเด็กนะตั้งที่เรามาอยู่กับแม่เราตั้งเเต่เข้าอนุบาล2เราทำงานบ้านทุกอย่างตั้งเเต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ซึ่งเเตกต่างกับกับลูกของพ่อหม่มาก เเต่น้องทั้งสองก็ไม่รู้หรอกว่าเราไม่ใช่ลูกพ่อใหม่ น้องเราบางครั้งก้ยังถามพ่อกับแม่เราเลยว่าทำไมไม่เห็นมีครกอดเรามั่ง เราน้ำตาเเทบไหล _ _ ญาติพ่อใหม่เราเวลามีอะไรเค้าก็จะให้เเต่ลูกของพ่อใหม่เราซึ่งเราก็รู้ตัวเองดี เราว่าเกิดมาเป็นแบบนี้ทุกไปตลอดแน่

ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองทำงานไม่ได้เลย เคยหยุดและพักไปประมาณ 3 เดือน แต่ช่วงพักก็หาทำในสิ่งที่เรา และรู้ว่าเราชอบด้านการเกษตร แต่ว่าเงินมันไม่เยอะเหมือนเดิม รายได้วันๆ ก็แค่พอกิน แต่ว่าเรามีหนี้สินต้องผ่อนบ้าน ซึ่งก็หลายบาทอยู่ ญาติชอบมาว่า ทำไมมาทำแบบนี้ทำงานเงินเดือนเยอะๆไม่ชอบ ทำไมไม่ทนละ อย่ามาทำแบบนี้เลย มันก็จิงที่ว่าเงินมันได้ไม่เยอะ แต่เรารู้สึกสุขใจ และชอบแบบนั้น อีกอย่าเราก็เพ่งเริ่มต้นทำ เราตั้งใจทำเยอะกว่านั้นแต่ก็ติดที่ไม่มีทุน เราเลยคิดว่าจะกลับมาทำงานเพื่อเก็บเงินอีกครั้ง หาทุนซักก้อนเพื่อจะไปทำสิ่งที่เราฝัน  แต่พอเราได้กลับมาทำจิงๆ ความรู้สึกเดิมๆ ความที่ไม่ชอบ และเจอคนเยอะอีก ทำให้เราเครียดหนักกว่าเดิม เราทำงานไม่ได้ เราก็ไม่รู็เหมือนกันว่าความอดทนเรามันหายไปไหน  จะว่าเราขี้เกียจก็ไม่ใช่ จะว่าติดสบายตอนที่พัก ก็ไม่ใช่ เพราะตลอดที่พักเราทำงานทุกวัน ตื่นเช้าทุกวัน เราทำงานจับจอบ ขุดดินจนมือพัง ตากแดดจนตัวดำ แต่เรากลับไม่รู้สึกเบื่องานแบบนี้เลย แต่พอเราบอกพี่ บอกแม่ว่าเราทำไม่ได้ พี่ก็ว่าเราไม่อดทน งานแค่นี้ทำไม่ได้ แม่บอกให้เราทน แต่เราทนไม่ได้จิงๆ เราก็เลยออก เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงว่าเราแบบนี้ เราต้องการกำลังใจ เราต้องการให้รู้ว่าเราทำเกษตรได้จิงๆ แต่ขอเวลาหน่อย เพราะว่าเพ่งเริ่มต้น จะได้เงินเหมือนเดิมคงจะไม่ใช่ เรารู้ว่าพ่อแม่ห่วงเรา เคยเห็นเราทำงานในห้องแอร์ แต่ท่านไม่เคยรู้เลยว่า เราต้องอดทนกับการทำงานออฟฟิส มา 7 ปี เราร้องไห้ เราทำร้ายตัวเองตลอด ตอนนี้เราเครียดมากๆ เรารู้สึกไร้ค่า เราอยากตาย กลับบ้านก็ไม่ได้ เด่วพ่อแม่ พี่จะว่า .............ตอนนี้หาทางออกไม่ได้เลย.....

วันนี้รู้สึกเหนื่อยมากๆ หลายๆ อย่างถาโถมมาพร้อมกันทีเดียว เลยเสริช gg แล้วมาเจอกระทู้นี้ เห็นความทุกข์ของหลายๆคนแล้ว เหมือนปัญหาเราเล็กน้อยลงไปเลย

ชีวิตเราส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของความรัก แต่ทุกอย่างเป็นเพราะเราทำตัวเองนั่นหละ เพราะเราเวลารักใครก็มักจะทุ่มเททุกอย่างเกินตัว จนทำให้ชีวิตด้านอื่นๆ พลอยแย่ไปด้วยอีก เป็นหนี้เพราะช่วยเหลือเค้า สุดท้ายก็ต้องมาเป็นภาระตัวเอง ตอนนี้เราอายุจะ 33 แล้วแต่เรายังเลี้ยงดูพ่อแม่ไม่ได้ดี ยังไม่มีเงินไปเที่ยวที่อยากจะไป เงินเก็บก็ไม่มี งานก็เจอเพื่อนร่วมงานแย่ๆ เพื่อนๆเราก็แต่งงานกันไปหมด เลยรู้สึกตัวเองเหงาๆ เบื่อๆ ไม่มีค่า จะคุยกะใครก็ไม่ได้  บางทีเราก็รู้สึกเบื่อจนไม่อยากอยู่เหมือนกัน แต่เราติดที่ต้องดูแลตอบแทนบุญคุณท่าน หากวันนึงไม่มีท่านแล้วนี่สิ ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปเลย ใครอยากคุยแลกเปลี่ยนความคิดหรือระบายอะไรให้เราฟังก็ได้นะ เรายินดี เพราะเราก็อยากมีเพื่อนอ่ะ krkr892@gmail.com 

เราก็รู้สึกไม่อยากอยู่เหมือนกัน เชื่อมั้ย เราสามารถโทรจิตกับคน(เฉพาะคนที่เค้าให้สื่อ)และเหนือกว่าคน แต่ไม่ใช่ผีนะ เพราะเค้าชอบให้ทำบุญ สิ่งที่ตามมา ได้รู้ว่าตัวเองดีร้ายชาตินั้นชาตินี้มาก่อนยังไง รู้ว่าชีวิตช่วงนี้จะมีโอกาสดีหรือร้าย จากสิ่งที่เหนือมนุษย์นั้นบอกมา มันทำให้รู้สึกแย่ เหมือนว่าเราเกิดมาแค่ใช้กรรม ชีวิตที่เป็นแบบนี้เพราะทำผิดมา ประมาณว่าถ้าเวรกรรมไม่หมดก็หลุดจากความทุกข์ที่เป็นอยู่ไม่ได้ มันแย่นะ มันหมดความหวังเลย ท้อมาก

ส่วนคนที่เราโทรจิตได้ เค้าก็สามารถแสดงอาการให้เรารู้ว่าเค้าคุยกับเราได้  แต่ปัญหามันมี คนเราพูดคุยกันปกติยังผูกพันกันได้ แต่คนที่คุยกันได้ตลอด 24 ชม. ต้องมีความรู้สึกอะไรมากแน่นอน แต่สิ่งที่ตามมาคือความเป็นจริงมันเป็นไปไม่ได้แม้แต่จะเปิดเผยตัว เรื่องนี้ยอมรับว่ามันโคตรบ้าเลย

ขอระบายหน่อย มันทรมานนะ เราคิดนะ คนที่สามารถสื่อได้ เห็นผีได้ เค้าทรมานนะ กลัวก็หนีไม่ได้ ต้องหันหน้าชน เคยคิดนะ และปัจจุบันก็ยังคิดอยู่ ว่าถ้าตายจะหนีพ้น ทุกวันนี้ห่วงแม่แค่คนเดียว เราไม่อยากให้เค้าทำศพเรา  เราร้องไห้แทบทุกวัน ท่านเค้าก็ช่วยเรา เท่าที่ช่วยได้ เค้าว่าเป็นเวรกรรม มันไม่หมดก็ยังไม่สบาย เราท้อมาก

อ้อ เราไม่ได้บ้า หรือหูแว่วนะ เรามีวิธีพิสูจน์ของเราและที่บ้านเราก็รู้เรื่องนี้ เราเรียนจบ ป.ตรี ทำงานแล้ว แต่เรื่องแบบนี้ก็พูดให้คนอื่นฟังยาก อ๋อ สวดมนต์นั่งสมาธิ ทำบุญทำแล้ว แทบทุกวัน ยิ่งทำยิ่งสื่อชัด

จริงๆแค่อยากระบาย อยากบอกคนที่ไม่รู้จัก มันก็ดีบางเรื่อง แต่เรื่องที่มันแย่มันกลับทำให้เราไม่อยากอยู่  เบื่อชีวิต เหนื่อยทุกอย่าง ...

เคยรู้สึกมั้ย ว่าตอนเด็กๆเราดีกว่านี้ เราเก่งกว่านี้ บางทีก็อยากโทษโชคชะตานะ ทำไมต้องใจร้าย อยากสมหวังเหมือนคนอื่น อยากมีค่า อยากทำอะไรที่เป็นประโยชน์บ้าง เราอยากเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนมีค่าแต่เหมือนมันไม่มีทางเลย ไม่มีจริงๆ

ตอนนี้ผมอยู่ไปก็เหมือนตายไปแล้วครับ  ... ไม่ออกบ้านไปไหน 3 เดือนละ อยู่แบบซ่อนๆ แอบๆ  (ออกไปแค่ซื้ออาหารตามสั่งตอนค่ำๆ กลางคืนๆ ) อยู่บ้านคนเดียว เดินไปเดินมาในบ้าน ไม่มีเพื่อน ไม่มีใครโทรศัพท์มา ไม่มีครอบครัว งานก็ไม่มีทำ ความรู้ต่ำอายุมากไร้ความสามารถ หลอกลวงตัวเองและคนอื่นไปวันๆ ทำตัวเป็นสิ่งที่่เน่าเฟะ สวะ กากเดนที่สุด ออนเฟสแต่ไม่ได้อัพสเตตัสอะไร อยู่แบบเหงาๆ ง่อย และรอความตาย สุขภาพก็ไม่ดี  ทุกวันนี้ อยู่คนเดียวจริงๆ น่าอนาจ ที่ผ่านมาทำบาปกรรมไว้เยอะมาก ... ตลอดมาตั้งแต่เด็กไม่เคยมีช่วงไหนที่เรียกว่าเป็นคนปกติได้เลย  จิตใจฟุ้งซ่านมีปัญหา ขาดทักษะในการสื่อสาร การวางตัว ยิ่งไปอ่านเรื่องเกี่ยวกับอาการโรคทางจิตเภท หรือ ออทิสติก ก็เหมือนตัวเองไปเสียทุกอย่าง ไปอ่านเรื่องธรรมมะ ตัวเองก็เข้าข่ายในคนพาล และเกียจคร้าน ... ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะมีอะไรดีเหมือนกัน ...

เราก็อยากตาย TT มันอธิบายไม่ได้ แต่เรารู้สึกแบบนี้มาสักพักแล้ว ไม่เอาไหน แย่ เป็นภาระของครอบครัว .. 

เป็นกันเยอะเนอะ ตั้งแต่ปี 55 มีคอมเม้นจนถึงปี 58 เลย หุหุ

เรื่องของเราก็ประมาณ ลูกคุณหนูขี้เหงา มีทุกอย่างยกเว้นเวลาจากพ่อแม่ แบกความคาดหวัง และใช้ชีวิตอยู่กับการตีกรอบ ทำตามใจคนอื่น เพื่อแลกกับความรัก เป็นแบบนั้นตั้งแต่อนุบาล จนโต ไม่มีเพื่อน ไม่มีพี่น้อง ไม่มีใครเลยสักคน เวลาเราทุกข์ใจ ไม่มีใครรับฟัง ไม่มีใครให้พูดด้วย บางทีฟลุคมีคนยอมฟัง แต่ปัญหาเรามันก็ซ้ำๆ จนเค้าเบื่อหน่าย หาทางออกไม่ได้อยู่อย่างนั้น ต้องไประบายในเนตงี้บ่อยๆ เหมือนกัน แถมเรายังต้องเจอเรื่องหนักๆ ในชีวิตเป็นระยะ และไม่มีใครปกป้องเราเลยนะ ไม่มีจนน่าตกใจ

โชคดีอย่างเดียวของเราคือ เรามีน้องหมา

เค้าฟัง เค้าปลอบ เค้าอยู่เคียงข้าง และรู้ทุกครั้งถ้าเรากำลังคิดจะทำร้ายตัวเอง...มาช่วยเราทุกครั้ง นึกขอบคุณเค้าเสมอ ในโลกที่คนที่่พูดภาษาเดียวกัน สื่อสารกันได้ ไม่เคยเข้าใจเราเลย ก็ยังมีเค้านี่ล่ะ ที่ไม่ต้องพูดกับเราสักคำ แต่เข้าใจเราดีที่สุดในโลกเลย

ทุกวันนี้เราอายุ 30 กว่าแล้ว เราทำมาทุกอย่าง ไม้แข็งไม้อ่อน ตัดพ้อ ทำดีเอาชนะ เปิดอกคุยกัน ฯลฯ มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ตอนนี้อ่ะเราก็หมดหวังไปเรียบร้อย ชีวิตอยู่ในภาวะซึมเศร้ามานานจนจะบรรลุขั้นปลงแล้ว ตื่นตี 2 นอนตี 4 เหมือนกัน บางช่วงกินอะไรไม่ได้เลยนอกจากของเหลว เป็นโรคกระเพาะ กรดไหลย้อน ปวดไปทั้งตัว ไปหาทั้งจิตแพทย์ หมอกายภาพ สารพัดหมอมาหมดแล้ว ไม่หายหรอก เพราะใจมันยังป่วย ตอนนี้พยายามทำใจไม่ยึดติดกับใคร  เรายังต้องดูแลน้องหมาน้องแมว เค้าดีกับเรา เราจะไม่ทิ้งเค้า

ทุกวันนี้ยังดีนะ ในเนตมีคนที่เข้าอกเข้าใจมากขึ้น อาจจะเป็นเพราะโลกอินเตอร์เนตกว้างกว่าแต่ก่อน และมีคนหัวอกเดียวกันเยอะ แต่ก่อนเราโพสแนวนี้ทีไร โดนดุทุกทีอ่ะ ประเด็นพ่อแม่นี่ไม่ได้เลย

ยังไงก็สู้ๆ กันนะ หาสัตว์เลี้ยงมาสักตัวก็ดีนะ รักเค้าให้มากๆ ไม่ต้องกลัวเค้าจะไม่รักตอบ รักของเค้าไม่เหมือนของคนหรอก^^
 

ปัญหาผมดูน้อยนิดกว่าคนอื่น  ความรักจากพ่อแม่ผมก็ได้มาเยอะตลอด  แต่ตัวผมเองที่ทำตัวแย่ลง..........หรือเปล่า  หลายๆครั้งพยายามทำอะไรดีๆ  แต่ผลออกมาไม่ค่อยสำเร็จตามที่ตั้งใจไว้  เพราะผมทำตัวแย่  แต่ผมือว่าขยันอยู่ะพอสมควร  ไม่เคยคิดยอมแพ้เลย  แต่โชคชะตาหรือผลลัพธ์การ กระทำผมจึงยังตามหลอกหลอนอยู่  การตายน่ะ  ง่ายมากเลยครับ   คนเราเวลาตายน่ะ  แค่แว็บๆ เดียวนั้นแหละครับ

การสูญเสียทุกอย่างในชีวิต ผมไม่มีผู้หญิงที่เป็นแฟน  แต่ไม่เคยคิดอยากหา  เพราะเข้าใจว่า  แค่เราเหงา  แต่แค่นั้น ปลายทางก็น่าเบื่อ  เลยปล่อยๆไป

เพื่อนฝูงน่ะ  ก้มีปัญหาของเค้า  ช่วยไรเราไม่ได้มาก

เคยคิดอยากหลับไม่ตื่น  แต่พอตื่นมาแล้ว ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป เป็นคนขยัน  แต่ไม่เก่งเท่าไหร่  เคยเก่ง เคยมีสิ่งที่รักและหวงแหนพอหายไป ก็ไม่รู้ว่าจะยู่ทำไมไปวันๆ  พยายามหาสิ่งเหล่านั้นกลับมาแต่ไม่ได้ผล

พยายามหาความสุขใส่ตัวไปวันๆ  ไม่มีค่าเลย  เรียนก็ไม่รู้ว่าเรียนไปทำไม อนาคตเป็นยังไง  ถามกับตัวเองตลอดว่า  

คนดีๆที่ตายไปก็ไม่สมควรตาย  การตายมันง่ายออกครับ  ดูอุบัติเหตุคนตายแล้วก็ธรรมดาๆ  เขาไม่สมคตวรตายกลับตาย  และเขาคงไม่พร้อมจะตายนั้นแหละคัรบ

บาปไม่บาป.......คืออะไร  จิตใจเราน่าเบื่อออก

ผมอยากทำอะไร ผมไม่ได้คิดเลย  อยากมีความสุขแต่สิ่งที่ต้องทำก็มี  เหมือนผมพยายามหนีจากปัญหา เศร้านะครับ  ผมพูดอะไรไม่ได้เหมือนเป็นคนที่ยังมีความหวังอยู่  หรือความฝัน ความต้องการผมแค่ ..................  ถูกคนอื่นรังเกียจทั้งที่เมื่อก่อนไม่ค่อยให้ความสนนใจ  ไม่กลบ้ากลัว  

z,ojt-uhgdup0gvkc9jsousk8;k,l6-.lj9y;wx;yoq  ผมน่ะขี้เกียจ  เอาแต่หนีหาความสุขไปวันๆ  ยังไงปลายทางของเราคือตายอยู่แล้ว  .........เคยคิดจะบอกว่าอยากตายต่อหน้าพ่อแม่  เคยทำงั้นจริงๆ  คิดถึงตอนนี้เพราะตอนนั้นเศร้ามาก  ที่จะเสียสิ่งสำคัญไป

ความตายกับความสุข ไม่ต่างกันหรอกครับ  ความหวัง กับ ความสิ้นหวัง

ช่วยให้เราไปต่อได้ทั้งสองอย่าง  

เราเหนื่อยมากๆปัญหาเราเยอะมากบางครั้งก็ตั้งคำถามว่าทำไมชีวิตเราไม่เหมือนคนอื่นเพื่อนเราก็มีความสุขดีแต่ทำไมเรามีแต่ปัญหามีแต่ความทุกข์ทั้งๆที่เราพยายามทำดีคิดดีตลอด เรื่องมีอยู่ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาระรานชีวิตเรามาเป้นปีๆ โดยที่เราไม่ตอบโต้เลย เราก็พยายามห่างแต่เค้าก็ระรานเราอยู่ เราไม่รู้เรากลัวอะไรแต่แค่ได้ยินชื่อเค้าก็ทำให้เรารู้สึกแย่แล้ว อยากตายมากๆ

ปัญหาเรื่องเอกสารปรึกษาเรา บัตรประชาชน วุฒิการศึกษา ใบขับขี่ 

รับทำบัตรประชาชน ทุกรูปแบบ ทั้งคนไทยแท้และไม่แท้ นะครับ

- บัตรแท้ตรวจสอบได้ 20,000-40,000 บาท(เช็คได้ในระบบทำเกียวกับราชการได้ทุกอย่าง)
- บัตรปลอมเหมือนจริงแต่เช็คในระบบไม่ได้ 3,000-5,000 บาท (เหมือนจริงทุกอย่างแต่จะไม่มีในระบบ)

สิ่งที่จะได้รับ
- บัตรประชาชน (แบบมีลายน้ำ)
- สำเนาบัตรทะเบียนบ้าน (หน้าที่มีเจ้าตัว) เฉพาะบัตรแท้
- สูติบัตร เฉพาะบัตรแท้

ติดต่อกลับ หรือ สอบถามข้อมูลได้ที่ rtananukul@hotmail.com นะครับ ไม่ลงเบอร์โทรนะครับ เพราะต้องคอยฟัง 108 ปัญหา วันๆ แทบไม่ต้องทำอะไรเลย เมื่อได้ข้อมูลแล้วทางเราจะติดต่อกลับทุกท่านนะครับ ขอท่านที่สนใจจริงๆนะครับ เล่นๆไม่ต้องติดต่อมา เสียเวลาทำแล้วไม่เอาก็เยอะ คนที่เค้าต้องการจริงๆ จะเสียเวลาและโอกาสไปเปล่าๆนะครับ

วุฒิการศึกษา

หากกคุณมัปัญหาด้านวุฒิการศึกษา เช่น เรียนไม่จบ ,เรียนไม่ตรงสายงาน ,ปัญหาการสมัครเรียนต่อ ,ต้องการนำวุฒิฯ ไปสมัครงานเพื่อให้ตรงกับสายงาน หรือเพื่อปรับขึ้นเงินเดือน

ทางเราดำเนินกิจการมาปีนี้เป็นปีที่ 12 ถือว่าเป็นเจ้าแรก และเป็นเจ้าที่มีผู้ใช้บริการมากที่สุด และไม่เคยมีปัญหาใดๆ ตามมาภายหลัง หากมีปัญหาติดต่อกลับ (รับประกันยินดีคืนเงินให้เต็มจำนวน) ภายในระยะเวลา 1 ปี

สามารถตรวจสอบได้จากกระทรวง และมีชื่อในโรงเรียนอยู่จริง รับแก้ไขปัญหาเรียนไม่จบทุกกรณี ผ่านกระทรวง โดยสามารถใช้ไปสมัครงาน/ศึกษาต่อทั้งในและต่างประเทศ สามารถตรวจสอบได้ มีชื่อในฐานข้อมูลของโรงเรียนจริงรับประกันผลงานตรวจสอบได้จริง โดยไม่มีข้อกังขา จะใช้สมัครงานหรือเรียนต่อ ได้ทางภาครัฐและเอกชน ของจริงแน่นอน เรามีรหัสนักศึกษาให้ตรวจสอบกับฐานข้อมูลของมหาวิทยาลัยได้เลยครับ

ค่าใช้จ่ายโดยประมาณ

ระดับมัธยมศึกษา 3,000-5,000 บาท

ระดับ ปวช. 3,000-5,000 บาท

ระดับ ปวส. 5,000-10,000 บาท

ระดับปริญญาตรี 15,000 - 50,000 บาท (เข้ารับปริญญาได้)

ระดับปริญญาโท 50,000 - 80,000 บาท (เข้ารับปริญญาได้)

พิเศษ!!สำหรับวุฒิปริญญาตรี-โท หากต้องการถ่ายรูปรับปริญญาบัตร เพิ่มอีกเพียง ตรี  5,000 บาท โท 8,000 บาท
***การดำเนินการทุกขั้นตอน ข้อมูลของลูกค้าจะถูกปกปิดเป็นความลับ***
***เกรดเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 3.5***

ท่านไม่ต้องกังวลว่าผมจะมาหลอกลวงหรืออะไร เพราะวุฒิของท่าน ข้อมูลของท่านผมไม่สามารถใช้อะไรได้อยู่แล้ว ผมแค่อยากจะให้น้องๆได้รับโอกาส ในการดำเนินชีวิต ได้สิ่งที่น้องๆหวังไว้ อนาคตที่ดียังรอน้องๆอยู่ข้างหน้า หากเราตั้งใจทำ ล้มแล้วต้องรู้จักลุก โอกาสสำคัญสำหรับทุกคน ผมเข้าใจครับ ส่วนตัวผม มีหน้าที่การงาน มีกิจการส่วนตัว ทุกวันนี้ก็มีกินมีใช้ไปจนตายก็ไม่หมดแล้วครับ ไม่เอาชื่อเสียง อนาคตมาเสียกับเงินเล็กๆน้อยๆหรอกครับ

ขอย้ำ !! เป็นวุฒิแท้ ออกโดยสถาบัน 100%
(ไม่รับทำวุฒิการศึกษาปลอม เพราะผิดกฏหมาย และนำไปใช้ประโยชน์ไม่ได้)
ระวัง !! บางแห่งจะคิดค่าใช้จ่ายถูกมากๆ ซึ่งรับประกันว่าเป็นของปลอมแน่นอนครับ เอาไปใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้หรอกครับ การ ปรับวุฒิการศึกษานั้นตามหลักความเป็นจริงแล้วสามารถที่จะปรับได้จริงๆโดย วิธีการลงทะเบียนเรียน ณ มหาวิทยาลัยที่เปิดให้บริการแต่อัตราค่าบริการจะสูงมาก ตั้งแต่หลักแสนไปจนถึงหลักล้านเลยทีเดียว

สิ่งที่คุณจะได้รับ
- ใบปริญญาบัตร
- ใบทรานสคริป
- ใบรางวัลการศึกษาดีเด่น
- ใบรับรองการเป็นนักศึกษา
- บัตรประจำตัวนักศึกษา
- ใบ certificate ด้านที่เราจบการศึกษา

เอกสารที่ใช้ประกอบ
- สำเนาทะเบียนบ้าน (ของตนเอง)
- สำเนาบัตรประชาชน (ของตนเอง)
- สำเนาวุฒิการศึกษาของโรงเรียนเดิมที่จบมา
- รูปถ่าย จำนวน 1 รูป (2นิ้ว)

ติดต่อกลับ หรือ สอบถามข้อมูลได้ที่ rtananukul@hotmail.com นะครับ ไม่ลงเบอร์โทรนะครับ เพราะต้องคอยฟัง 108 ปัญหา วันๆ แทบไม่ต้องทำอะไรเลย เมื่อได้ข้อมูลแล้วทางเราจะติดต่อกลับทุกท่านนะครับ ขอท่านที่สนใจจริงๆนะครับ เล่นๆไม่ต้องติดต่อมา เสียเวลาทำแล้วไม่เอาก็เยอะ คนที่เค้าต้องการจริงๆ จะเสียเวลาและโอกาสไปเปล่าๆนะครับ

สิ่งที่ทำอาจไม่ไช่สิ่งที่ถูก แต่ช่วยเหลือคนได้หลายกลุ่ม
เช่น หนีทหาร ติดคดีไม่สามารถทำบัตรได้ แต่อยากหางานทำ เป็นคนเก่งมีความสามารถแต่เรียนไม่จบ ทุกปัญหามีทางออก แค่เราต้องหาโอกาสไม่ใช่นอนรอโอกาส 

*** ปล. มีปัญหาอะไรปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่องนะครับน้อง มีอะไรก็ช่วยๆกันไป แต่ต้องบอกความจริงของปัญหาที่เกิดนะครับ เพราะบางปัญหา ไม่เปิดเผยความจริงพี่ก็แก้ให้ได้ไม่ตรงจุดนะครับ ****

ตกลงคุณเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิงกันแน่  อายุประมาณไหน

ถ้าเป็นผู้ชาย ก็น่าจะบวชซัก ๑ พรรษานะ โครงการบวชฟรีมีทุกจังหวัด

ถ้าเป็นผู้หญิงก็ เข้าวัดปฏิบัติธรรม ถือศีล 8  คุณต้องการกัลยาณมิตร (มิตรที่ชวนทำความดี)

คนที่มองคุณว่ามีค่า มีเยอะแยะไป อย่ามัวไปสนใจกับคนกลุ่มเดิมอยู่เลย  ต่อให้เป็นญาติด้วย

ลองไม่เห็นค่าในความเป็นมนุษย์ของเราละก็  ขอแยกตัวออกมาซักพัก  มีบางวัดที่ที่เขา

พร้อมจะรับคุณเป็นญาติธรรม ถ้าคุณพร้อมที่จะเป็น  ลองโทรมาที่นี่สิ  089 793 2084

ความจิง ความเห็นของหลายๆคนตรงไปตรงมาดีนะคับ คงนึกไม่ถึงว่าอาจให้ผลดีทางอ้อมแก่ผู้อ่าน เนื่องจาก บ้านเราพูดความจิงตรงๆไม่ค่อยได้ รุ้สึกเสียหน้า แต่พอได้อ่านรุ้สึกมีคนคล้ายกันจากที่อ่านในนี้ ทำให้โลกน่าอยู่ขึ้นบ้างไม่เดียวดายเท่าไร ขอสู้ด้วยกันต่ออีกนิดคับ

เป็นเหมือนคุณเจ้าของกระทู้เลย

เรารู้สึกเหนื่อยมาก ทุกอย่างมันเข้ามาพร้อมกันจนเราท้อ

อยากตายวันละหลายสิบหน แต่ก็ กลัว เราไม่กล้าพอที่จะตาย

ดังนั้นเราจึงพยายามปล่อยวาง เราชอบพูดกับตัวเองนะว่า

"ชั่งแม่ง" แล้วจากนั้นเราจะรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

ทุกคนมีปัญหาหมดแหละครับ จะฆ่าตัวตายไปทำไม? ผมเองก็คิดว่าตัวเองเป็นคนไม่เอาไหนสมัยเรียนก็เรียนหนังสือไม่เก่ง เรียน ปตรี ก็ไม่จบ (ย้ายไปย้ายมาสุดท้ายลาออก) ทุกวันนี้อายุ 30 แล้ว งานการยังไม่เป็นโล้เป็นพายยังต้องเกาะพ่อกินอยู่เลย (ขายของเรื่อยเปื่อยมีเงินเก็บหลักแสน) ตะก่อนก็คิดน้อยใจแหละว่ากรูจะเกิดมาทำไมบนโลกโหดร้ายแบบนี้ ชีวิตที่ต้องดิ้นรนไปวันๆ และไม่รู้มันจะจบเมื่อไหร่ สู้รีบตายๆไปซะตอนนี้เลยดีกว่ามั้ย (คิดแบบนี้ตอนอายุ 20 ตอนนั้นน้อยใจชีวิตหลายอย่าง) แต่มานั่งนึกดูดีๆ สองแขนสองขายังมี สมองยังพอมี ก็ทำมาหากินเข้าไป จะไปเครียดคิดมากอะไรนักหนา บางคนเกิดมาพิการไม่มีแขนไม่มีขา สมองมีปัญหา เขายังพยายามเอาชีวิตรอดให้ได้เลย ดูหมาสิ มันต้องคุ้ยขยะกินไปวันๆ เวลาเจ็บป่วยเป็นโรคก็ต้องทนเจ็บปวดจนกว่ามันจะตาย (หมาข้างถนน) ชีวิตเราดีกว่ามันอีก มีบ้าน มีข้าวกินอิ่มทุกวัน ทำตัวประหยัดๆหน่อย มีเงินเก็บ มีงานทำ จะเครี่ยดไปทำไม? ไม่ต้องเอาตัวเองไปเปรียบกับคนที่เขาอยู่สูงหรือมีความสามารถกว่าเราหรอก ครับ ลองดูคนที่แย่กว่าเรา คนที่เขาไม่มีทุนชีวิต ไม่มีโอกาสหลายๆอย่าง บางคนเขายังหัวเราะสนุกสนานกะชีวิตลำเค็ญของเขาได้เลย  ท้อแล้วพักให้หายเหนื่อย หายเหนื่อยแล้วก็มาลุยกันใหม่ครับ อย่าไปฆ่าตัวตายเลยครับ กว่าจะได้เกิดมาเป็นคนซึ่งได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ที่ฉลาดและเก่งที่สุดในบรรดา สัตว์โลกทุกชนิด มันยากแค่ไหน? ลองเปลี่ยนมุมมองชีวิตดีกว่า ว่าทำยังไงชีวิตถึงจะมีความสุขใจได้? ลองหาคำตอบของชีวิตดูนะครับ ศึกษาศาสนาพุทธเยอะๆก็ดีครับ ผมเข้าใจชีวิต เข้าใจตัวเองมากขึ้นจากพุทธนี่ล่ะครับ ต้องพุทธแท้ด้วยนะครับ ไม่ใช่พุทโธเลี่ยน  เป็นกำลังใจให้คนสู้ชีวิตทุกท่านครับ

   เบื่อทุกอย่าง ถ้ามีสงครามเกิดขึ้นยังดีซะกว่า ยุคที่สงบสุขแต่ภายนอก ภายในมีแต่แข่งขันกันทางเศรษฐกิจ

สักวันผมจะไปจากโลกนี้

อยากตาย

ขอเป็นกำลังใจให้กับ ผู้ที่ท้อแท้ทุกท่านนะครับ อ่านแล้วเข้าใจชีวิตมากขึ้น

ไม่ได้รุ้สึกว่า ปัญหาใครหนักกว่ากัน แต่มองเห็นตัวเองน่าสมเพช ที่ไม่มีความพยายาม แค่เข้ากับพ่อของตัวเองไม่ได้ โดนด่าแรงๆ รับไม่ได้ ประชดทุกอย่าง แบบไม่เหลือชิ้นดี ไม่สนใจอนาคต เล่นแต่เกม ไม่สู้ปัญหา ดีที่ไม่ติดยา ไม่เคยรุ้เรื่องราวของคนอื่นเลย ว่าเค้าต้องเผชิญกับอะไรบ้าง ขอบคุณกระทู้นี้ที่ทำให้ ผมตาสว่าง ช่วงนี้มีโรคประจำตัวที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับตัว ทรมานมาก เพิ่งมาสำนึกผิด ว่าชีวิตต้องสู้ตลอด โชคชะตามีผลน้อยนิด จะขอพยายามให้มากขึ้น แพ้ชนะ ช่างมัน สู้ไปด้วยกันครับผม เขียนมาคุยได้ครับ

เห็นในข่าวว่ามีคนฆ่าตัวตาย เราก้เคยว่าจะต้องคิดสั้นทำไม แต่ตอนนี้เข้าใจความรู้สึกคนๆนั้นแร้ว เพราะบางช่วงเราก้อยากฆ่าตัวตายบ้าง แต่ก้ทำไม่ได้ เพราะรู้ว่ามันบาปมาก ตอนนี้โครตท้อเลย รู้สึกเหมือนพ่อแม่ไม่เคยรักมาเลย พ่อก้หนีไปอื่น ส่วนแม่ก้ไม่เคยใส่ใจเลย เหมือนรักลูกไม่เท่ากัน แคร์แต่น้อง เราทำอะไรไปก้ไม่เคยดีเลย ส่วนน้องทำอะไรไปก็ดีไปหมด บอกเลยยิ่งอยู่ไปเหมือนส่วนเกินในชีวิตเค้าเลย พยายามทำตัวดีเสมอมาตลอด แต่แม่ก้ไม่เคยฟังอะไรเลย เคยลองย้อนคิดไปว่าที่ผ่านมาแม่คิดยังไงกับเรา และก็เริ่มเข้าใจว่าแม่ใช้เราเหมือนเครื่องมือเลย อยากได้ความรักจากพ่อแม่สักครั้งบ้าง ตั้งแต่ย้ายมาบ้านใหม่ทำให้เราต้องจากพ่อไป ตอนนี้ก้เริ่มจะรูแล้วว่าถึงมาอยู่บ้านใหญ่แค่ไหนก้ไม่มีความสุขหรอกถ้าพ่อกับแม่ไม่ให้ความรักต่อเราบ้าง

เราก็เคนคิดนะ ตอนนั้น เครียด เครียดทุกอย่างรอบๆตัว มันเซ็ง เซ็งมาก เห็นอะไรก็ดหนื่อยหน่าย อยู่ดีๆก็อยากร้องไห้ มันรู้สึกเคว้งคว้าง คิดไปในทางลบ ฟุ้งซ่านๆมากๆเลยตอนนั้น เกือบจะฆ่าตัวตายไปแล้วเหมือนกัน แต่ตอนนั้น เราอยู่ ม.6 ไง แล้วเราก็ขึ้นมาปี 1 ตอนนี้แหละ เราก็เรียนหนังสือ ปี1 ไปตามปกติ เรื่องคิดสั้น ก็หายไป เราเลยคิดว่า "ถ้าชีวิตที่เป็นอยู่ เราอยู่แล้วรู้สึกไม่ดี ก็ลองออกมาจากตรงนั้น ออกมาหาชีวิตใหม่ แล้วเรา...ยังรู้สึกยังไงอยู่"ลองดู ^^

ความรู้สึก เบื่อโลก เซ็งชีวิต ไม่คิดมีชีวิตอยู่ต่อ...นับวันความรู้สึดนี้จะเข้มข้นขึ้นทุกวัน ไอเดียในการจบชีวิตตัวเองมีมาใหม่ตลอดๆ  ความคิดรู้สึกผิดชอบ ศีลธรรม บาปบุญเหลือน้อยนิดเต็มที   อายุจะ 40 อยู่แล้วยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เงินเก็บไม่มีซักบาท รถก็ไม่มี ช่างไร้ค่าเสียจริง  ต้องเก็บของเหลือใช้ตามกองขยะมาดัดแปลงเป็นงานศิลปะ พอบรรเทาอารมณ์ขุ่นมัวได้บ้าง  ไม่นานนักก็อยากตายวันตายพรุ่งก็ยังมีมาอยู่ดี

เราก็อยากตายเหมือนกัน ความรู้สึกตอนนี้เหมือนตัวเองเป็นคนขี้แพ้ อ้วน น้ำหนักเกิน สอบนู้นนี้นั้นก็ไม่ได้ดัั่งใจซักอย่าง ตอนนี้เรียนโท ทำวิทยานิพนธ์อยู่ แต่ไม่อยากจะทำมันเลย เบื่อ ขีเกียจ แล้วก็อยากจะซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มไปวันๆ แล้วก็กินไม่อยุดปาก คิดถึงแต่ของกิน วันๆ ที่อยากทำก็คือ นอน กิน ดูหนังฟังเพลงเรื่อยเปื่อย งานการไม่อยากจับ พอถึงกำหนดส่งก็ลุกขึ้นมาทำ ไหว้พระ สวดมนต์ ตักบาตร ก็ช่วยได้บ้างแต่ก็ทำให้รู้สึกแค่ว่าเราจะไม่ตายวันนี้ แต่ความรู้สึกแบบนี้มันก็แว้บขึ้นมาอีก เบื่อตัวเอง เรามันไร้ค่า เรามันไม่มีน้ำยา ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ทำให้ครอบครัวผิดหวัง รู้ว่าถ้าเราตายไปครอบครัวจะเสียใจ แล้วมันก็เป็นอะไรที่บาปมาก ทั้งชีวิตไม่เคยรู้สึกอ่อนแอมากขนาดนี้มาก่อนเลย แต่ยังไงก็ ขอเป็นกำลังใจให้กับทุกคนนะคะ

เราก็มีความรู้สึกนี้เกือบทุกวันเหมือนกัน ตั้งแต่แม่เสียไปเมื่อเดือนมีนา  เพราะปกติเราจะสนิทกับแม่มากที่สุดในชีวิตละ มีไรพูดคุยทุกเรื่อง ตั้งแต่แม่จากไป รู้สึกมันโหวง โดดเดี่ยว เหมือนทั้งโลกเราอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีใครให้ปรึกษา อยู่โรงเรียนเราก็เป็นคนพูดน้อย หรือแทบไม่พูดเลย โลกส่วนตัวสูง อีกอยากเราก็มีความรู้สึกว่าไม่อยากพูดกับใคร แต่จริงๆก็อยากพูดล่ะ แต่คงไม่มีใครรับฟังหรอก เกือบทุกวันที่กลับจากโรงเรียนแล้วรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่า ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครคุยด้วย พอนึกถึงเรื่องแม่ขึ้นมา น้ำตาก็ไหล ใจก็คิดว่า ถ้าเราตายไปก็น่าจะดี เผื่อจะเจอแม่บ้าง บางทีโลกนี้มันก็อยู่ยากเกินไป แต่เอาจริงก็ทำไม่กล้าทำหรอก กลัว ..

แต่ก็ไม่แน่ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ...

พี่น้องสามคนพ่อแม่ไมา่เคยด่าคัยเรยไม่เคยตบคัยมีแต่กูที่โดนตบที่โดนด่า ด่าสารพัดอย่างลูกเลว ลูกเหี้ย ลูกสัส ไม่น่าเกิดเป็นลูกกู จะไม่หัยเรียนแต่ทำงัยด้ายกูอยากเรียนให้จบ ผู้หญิงนิสัยแบบกูจบเยอะแยะไปถ้าเราอยากเรียนจริงๆกูแค่อยากรับปริญญาเหมอยคนอ่นเขา ทำมัยอ่ะคนนิสัยแบบกูมันเหี้ยจนเรียนไม่ด้ายใช่มั้ยพี่กูอ่ะโกหกไม่รู้เท่าไรรู้บางรึป่าวว่าโกกไรบ้างมันให้กูปิดปากห้ามบอกพ่อบอกแม่กูขืนพูดออกไปกูก้อโดนตบโดนด่ากูเป็นน้องเรยพูดอะไรไม่ด้ายกูเก็บตั้งแต่กูอายุ7ตอนนี้กู17แร้วกูทำรัยฟ้องพ่อฟ้องแม่ตลอดที่เรื่องพวกมันกูไม่เคยพูดตอนนี้กูโดนตบโดนด่าตลอดจนเหมือนหมาตัวหนึ่งในบ้านไว้ระบายอารมจะเตะจะด่าอะไรก้อด้ายเหมือนกูไม่มีความรู้สึก ไม่เสียจัยตอนนี้กูเก็บกดมากวันกูฆ่าตัวตายขึ้นมาแร้วพวกมันจะรู้สึกกกูตายเมื่อไหร่กูจะตามไปหลอกหลอนมึงงง!!!!

ผมเองก็มีความทุกมาก เกิดมาไม่มีพ่อเเม่ ดิ้นรนเอง ชีวิตตั้งเเต่เด็กก็จะย้ายไปอยู่กับคนนั้นคนนี้ไปเลือยจนในใจคิดว่าพวกเขาก็ไม่อยากได้เรามาเป็นภาระหรอกลูกเขาก็ต้องดูเเลเเล้วจะต้องมาดูเเลเราอีกน้ำตาตกในตลอดมาที่ไม่เห็นคุณค่าของตัวเองเลยคิดเเต่ว่าท่าเรามีเเม่อะไรมันน่าจะดีกว่านี้เพาระยายเคยเล่าให้ฟังว่าเเม่ทำงานเก่งส่งเงินให้ทุกเดือน เเต่มันก็เป็นเเค่อดีตไปเเล้ว ทุกข์ใจมากตอนนี้ออกมาอยู่คนเดียวอ้างวางครอบครัวก็อยากมีเเต่ด้วยที่ตัวเองลำบากก็เลยต้องทนอยู่คนเดียวทุกข์ใจจริงๆเงินเดือนก็ไม่พอกิน เจ็บๆจริงๆไม่มีใครสนใจผมเลยจะสนใจได้ไงละเนอะลูกเขาก็มี กรรมเวรเเท้ๆ

เป็นกำลังใจให้ทุกข้อความข้างบนนะครับ ยอมรับว่าโลกใบนี้หนักและโหดร้ายมากขึ้นทุกวัน ไม่แน่ว่าตัวเองจะสามารถฝ่าพันไปได้ถึงเมื่อไรเหมือนกัน แต่ จะพยามเข้ามาให้กำลังใจทุกคนในนี้นะครับ สู้ๆไปด้วยกันครับ

หลายๆอย่างในครอบครัวผมก็ถือว่ามีชีวิตที่ดีกว่าหลายคนในโลก แต่ทำไมรู้สึกเหมื่อนอยู่คนเดียว สายตาคนในครอบครัวเวลามองเหมื่อนรังเกียจเวลาเค้าช่วยเหลือเราเพราะมันคือความสงสาร แต่ผมไม่ต้องการความสงสารต้องการความรักและเข้าใจผมใช้ชืวิตมาจนถึงอายุ30แต่ไม่เคยเจอความรู้สึกที่หลายๆครอบครัวเค้ามีกันเหมื่อนเป็นแค่เงาจางๆไม่มีค่าอะไร แต่กับมาเจอผู้หญิ่งคนหนึ่ง ทำให้เรารู้สึกดีและมีความสุขมากทั้งๆที่ในชิวิตไม่เคยรู้สึกมาก่อนแต่ก็ต้องยอมรับความจริงว่าเรากับเค้าไม่มีทางที่จะอยู่ด้วยกันเพราะเค้ากับเราฐานะมันต่างกันก็นางฟ้ากับหมาวัดแบบนั้นอะ แต่ก็ถือว่าดีมากที่ก่อนจะตายได้รู้สึกแบบนี้มันมีค่ามากกับคนอย่างผม ผมไม่ใช่คนที่เสียใจผิดหวังแล้วจะฆ่าตัวตายวันนี้พรุ้งนี้ ผมคิดมา4ปีแล้วมันก็ถึงเวลาแล้วจริงๆอย่างน้อยก็ลองหลายๆอย่างจนมั่นใจว่าเรามันส่วนเกินจริงๆอย่างน้อยก่อนตายก็นะดูอนิเมะดูหนังแบบจัดเต็ม55พอดูจบหมดก็ตามนั้น ยังไงก็ต้องตายๆเร็วหน่อยก็ไม่เห็นเป็นอะไรอย่างน้อยก็เลือกวันตายได้

ผมอยากให้หลายๆคนคิดดีๆก่อนคิดนานๆลองแก้ปัญหาก่อน

ก่อนตายจริงๆ สำหรับเราขอให้สามารถ หาเงินใช้หนี้สิ้นที่มีอยู่จนหมดด้วยเถอะ และมีเงินมาจ่ายหนี้บ้านจนหมด เพื่อให้แม่ได้มีที่อยู่อาศัย ไม่ต้องลำบากในเวลาที่ไม่มีเราแล้ว อยากน้อยก็ได้มีที่อยู่อาศัย เป็นของตัวเอง เรามีเรื่องห่วงก็แค่นี้ที่ล่ะ หวังคงมีสักวันที่จะใช้หนี้สินให้หมดและมีบ้านให้แม่ได้อาศัยต่อไป ก่อนหน้านี้ตกงานมานานไม่มีรายได้ ต้องคอยไม่ขอยืนเงินญาติพี่น้อง คนรู้จักมาใช้ก่อน ถึงแม้จะโดนด่าว่าดูถูกก็ต้องอดเก็บไว้ในใจ ทำให้รู้เลยว่าเวลาที่เราตกต่ำไม่มีใครอยากรู้จักเราเลยสักคน มีแต่คนมองไม่เห็นเรา เวลาลำบากจริงได้รู้จักความเป็นจริงของชีวิตขึ้น คนรู้จักก็ทำเป็นไม่รู้จัก ไม่อยากคุย ไม่อยากให้เข้าไปทักทาย เพราะรังเกียจที่เห็นเราจน ไม่มีอะไร เพื่อนๆๆก็ไม่มีคนคบเพราะไม่ค่ายมีตังค์ แฟนยิ่งไม่มีไปใหญ่เลย ไม่คิดว่าจะมีใครจะมาคบคนจนหลอก ซึ่งมันก็จริงทุกคนก็อย่างได้สิ่งที่ดี ชีวิตที่ไม่ต้องการคนที่กำลังลำบากไปคบหรอ เพราะรู้ว่าจะมีมาขอความช่วยเหลือ เลยไม่มีใครมามอง มีแต่ความรังเกียจที่เราได้รับจากคน รอบข้าง ชีวิตที่ตกตำไม่มีใครมอง เสียใจพยายามทำชีวิตให้ดีขึ้น ก็ไม่สำเร็จ หางานก็ไม่ได้ หนี้สินที่ก็มีแต่วิ่งมาตามถาม เครียด อยากตายอยุ่ตลอด แต่จะตายจริงก็สงสารแม่ เดียวจะไม่มีใครดูแล ไม่มีใครเสี้ยงดู บ้านก็ต้องผ่อน ก๋อนตายถ้ามีเงินมาใช้หนี้ และผ่อนบ้านหมดได้ คงได้นอนตายตาหลับ ไม่อยากไปแบบทิ้งภาระไว้ให้คนข้างหลังต้องมาลำบาก

เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่รู้สึกท้อครับ บางครั้งยิ่งเราคิดว่าตัวเองไร้ค่า แล้วยิ่งปรึกษากับคนอื่นที่คิดว่าตัวเองก็ไม่มีค่าเช่นกัน ยิ่งไม่เกิดประโยชน์อันใดครับ เพราะทุกคนต่างก็มีปัญหา และอุปสรรคในชีวิตมากน้อยทั้งนั้น แต่บางครั้งเราเคยคิดไหมว่า สิ่งที่เรามีอยู่ตอนนี้มันมากกว่าคนอื่น และก็ดีกว่าหลายๆคนครับ เกิดมาก็ไม่ได้พิการอะไร มีครบ32 ถ้าเราเกิดมาแล้วตาบอดสนิด เราคงไม่เห็นปัญและอุปสรรคต่างๆ  ที่ทำให้เราได้ใช้สติปัญของเราเองแก้ไขมัน ถ้าเราเกิดมาไม่มีแขนขาล่ะ เรายังมีมือไว้ถือปืนยิงหัวตัวเองไหม หรือจะคิดกัดลิ้นตัวเองตาย  งั้นคนที่เขาพิการ เขาก็ทุกข์ คงมองตัวเองไร้ค่า แล้วฆ่าตัวตายกันหมด เราเองเลือกจะมองตัวเองไร้ค่า มองแต่เรื่องทุกข์รอบตัว  ความสุขมันเกิดจากภายในใจครับ ทำใจยอมรับในสิ่งที่เรามี และเลือกเดินในทางที่เราเลือกให้ดีที่สุด  

สมัยผมอายุ15 ผมติดยา ค้ายา จนอายุย่างเข้า20  ผมติดคุกอยู่4 ปี  จนทำให้ผมต้องเรียนไม่จบ สิ่งที่ผมอยากทำหลายๆเรื่องนะตอนนั้น (เหมือนคนอยากข้าวไม่ได้ทาน อยากเที่ยวไม่ได้เทียว อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ ) ต้องจบลงแค่นั้นเมื่อท้าวผมย่างก้าวเข้าเรือนจำ แต่ผมไม่เคยท้อ หรือมองว่าตัวเองเป็นคนไร้ค่าจนคิดจะฆ่าตัวเอง ผมใช้เวลาในการพริกชีวิตตัวเองแค่4ปี จากคำดูถูกของคนรอบตัว หลังจากออกมา พยายามหางาน จนทุกวันนี้ อายุ31 มีงานดีๆทำ มีเงิน มีรถคันละล้านขับ สิ่งที่ติดตัวผมออกจากคุกมาคือรอยสักเต็มตัว แต่สิ่งที่ผมเอาทิ้งไว้คือความคิดแย่ๆ  สิ่งที่ผมอยากจะบอกกับหลายท่านว่า คนเราเกิดมา ทุกคนล้วนมีคุณค่า ไม่ใช่ไร้ค่า เพียงแค่เราต้องเริ่มจากความคิดดีในตัวเองก่อนครับ พูดกับตัวเองทุกวันในแง่ดีๆ หาสิ่งใหม่ๆทำให้ได้อย่าอยู่เฉยๆ ออกจากจุดที่เรายื่น ที่คิดว่าจุดนั้นแย่ คนนั้นแย่ ให้เลือกคบคน ปรึกษาคนดีๆที่คิดว่าเขารักความก้าวหน้า มองหาแต่สิ่งดีๆ คบคนดีๆครับ ไม่ใช่ปรึกษาแต่คนแย่ๆ คนที่จะพาแต่ลงเหว 

แล้วเราจะรุ้ว่า ชีวิตเรามีค่า ไม่ใช่ไร้ค่า เราสร้างสรรชีวิตเราให้เป็นคนมีความสุขที่สุดได้ เป็นคนที่มีคุณค่าที่สุดได้ จากการเริ่มคิดใหม่ครับ

คุณ  IP A:115.87.43.158 X อย่าเพิ่งตาย ไปหาหมอด่วนค่ะ คุณวนเวียนอยู่ในห้วงความทุกข์ คิดหาทางออกที่ผิดๆ คนอยากฆ่าตัวตายไม่ใช่คนอ่อนแอ แต่เป็นคนป่วยค่ะ คุณป่วยค่ะ

ถือว่าช่วยชั้นเถอะไม่หาหมอนะคะ ลุกออกจากบ้านซะ ทำให้ได้

คิดอยากตายเหมือนกันครับ

ในเมื่อเกิดมาก็ไม่เคยมีความสุขอยู่แล้วความตายหรืออะไรมันคงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านนี้แล้วล่ะ แม้แต่พ่อแม่พี่น้องคนใกล้ตัวก็ไม่เคยหวังดีด้วยซักคนชีวิตพังหมดก็เพราะพวกเขาเค้าสร้างความวุ่นวายให้จนต้องไร้อนาคตและหมดหนทางที่จะไปต่อ ไม่มีทางไปและไม่มีใครแล้วจริงๆ

ถึงทุกคนที่อยากตายในนี้ และต่อจากนี้ เข้าใจและเห็นใจทุกคนนะ

1)เหมือนคนอยู่บนตึกริมหน้าต่างแล้วไฟไหม้ล้อมรอบตัว ทางที่สบายสุดคือกระโดดลงไปให้จบๆไปซะ กับความน่ากลัว ความเจ็บปวด

2)เหมือนคนเป็นโรคร้ายทุกข์ทรมาณจะตายก็ไม่ตาย ต้องร้องขอความตายตลอดเวลา (เพราะอาการอยากตายคือโรคแบบนึงจริงๆที่ต้องรับการรักษา เป็นโรคที่จับต้องไม่ได้)

จะเปรียบเทียบยังไงดี อยากบอกพวกคุณว่าความหดหู่ที่คุณเผชิญ เหมือนคนร่างกายอ่อนแอเป็นโรคแล้วเจ็บปวดทรมาณ กับอีกคนเจอสถานการ์ณแบบเดียวกับคุณ แต่ร่างกายแข็งแรงกว่าจะเจ็บน้อยกว่าหรือ รู้ว่าเจ็บแล้วร่างกายก็จะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม

คนสองคนเจอเรื่องแบบเดียวกัน โดนด่า/ตกงาน/อกหัก/ล้มละลาย/ลูกตาย คนร่างกายแข็งแรงผ่านไปได้  อีกคนร่างกายอ่อนแอจากสื่อประสาทในสมอง กลับเจ็บปวดทุกข์ทรมาณเจียนตาย ซ้ำยังเพิ่มความน้อยใจรู้สึกไร้ค่าไม่มีใครต้องการ ชีวิตไร้ความหมาย เป็นภาวะแทรกซ้อน

ถามตัวเองว่าอยากหายจากโรคนี้มั้ย เพราะคุณหายจากโลกนี้สลายเป็นอากาศไปได้เองโดยไม่ฆ่าตัวตายไม่ได้ ฆ่าได้แต่เชื่อในกรรมมั้ยว่าฆ่าแล้วชาติหน้าจะทุกข์ทรมาณแบบนี้จนฆ่าตัวตายอีกเอามั้ย รึอยากหายจากโรคนี้ชาตินี้แหล่ะ

มีสถานพยาบาลมากมาย ถ้าไม่มีเงินไปโรงพยาบาลรัฐ แนะนำศิริราชราคาถูกสัก100-200

โรงพยาบาลศิริราช  ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตรศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล  กรุงเทพมหานคร

เบอร์โทรศัพท์ : 02-411-0241-9,02-419-8666

  โรงพยาบาลรามาธิบดี  ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตรโรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล  กรุงเทพมหานคร

เบอร์โทรศัพท์ : 02-2011016

  โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตรจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย  กรุงเทพมหานคร

เบอร์โทรศัพท์ : 02-2564000

   โรงพยาบาลวชิรพยาบาล   ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ วิทยาลัยแพทยศาสตร์กรุงเทพมหานครและวชิรพยาบาล   กรุงเทพมหานคร

เบอร์โทรศัพท์ : 02-2443000

 โรงพยาบาลศรีนครินทร์ ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตร  มหาวิทยาลัยขอนแก่น อำเภอเมือง  จังหวัดขอนแก่น

เบอร์โทรศัพท์ : 043-237902, 043-242344-6

 โรงพยาบาลสงขลานครินทร์   ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตรมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์  อำเภอหาดใหญ่  จังหวัดสงขลา

เบอร์โทรศัพท์ :  074-455000, 074-313823, 074-324868-9

 โรงพยาบาลมหาราชเชียงใหม่ ภาควิชาจิตเวชศาสตร์ คณะแพทยศาสตรมหาวิทยาลัยเชียงใหม่  อำเภอเมือง  จังหวัดเชียงใหม่

เบอร์โทรศัพท์ : 053-947700

  โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า  กองจิตเวชศาสตร์และประสาทวิทยา วิทยาลัยแพทยศาสตร์พระมงกุฎเกล้า  กรุงเทพมหานคร

: 0-2354-7600-28

   ง.โรงพยาบาลและศูนย์อนามัยในสังกัดกรุงเทพมหานคร 

    โรงพยาบาลตากสิน     :     เบอร์โทรศัพท์ 02-8631054

      ศูนย์บริการสาธารณสุข (บางศูนย์) จ. โรงพยาบาลในสังกัดกรมสุขภาพจิต     

  โรงพยาบาลสมเด็จเจ้าพระยา  คลองสาน   กรุงเทพมหานคร

เบอร์โทรศัพท์ : 02-4370204

   โรงพยาบาลนิติจิตเวช   พุทธมณฑล

เบอร์โทรศัพท์ :   02-889-9191,0-2441-9029

  โรงพยาบาลราชานุกูล  กรุงเทพมหานคร

 เบอร์โทรศัพท์ : 0-2245-4601-5

  โรงพยาบาลยุวประสาทไวทโยปถัมภ์  สำโรง สมุทรปราการ

เบอร์โทรศัพท์ : 02-3843381-3 

  โรงพยาบาลศรีธัญญา  นนทบุรี

เบอร์โทรศัพท์ : 02-5250985

  โรงพยาบาลสวนปรุง  อ.เมือง  เชียงใหม่

เบอร์โทรศัพท์ : 053-280246

 โรงพยาบาลสวนสราญรมย์  อ. เมือง  สุราษฎร์ธานี

เบอร์โทรศัพท์ : 077-311308

 โรงพยาบาลสมเด็จพระศรีมหาโพธิ  อ. เมือง  อุบลราชธานี

เบอร์โทรศัพท์ : 0-4531-2550

 โรงพยาบาลจิตเวชนครราชสีมา  อ.เมือง  นครราชสีมา

เบอร์โทรศัพท์ : 044-342667

 โรงพยาบาลจิตเวชนครพนม  อ. เมือง  นครพนม

เบอร์โทรศัพท์ : 042-512512

 โรงพยาบาลจิตเวชขอนแก่น  อ. เมือง  ขอนแก่น

เบอร์โทรศัพท์ : 0-4322-7422

  โรงพยาบาลจิตเวชสงขลา  อ. เมือง  สงขลา

เบอร์โทรศัพท์ : 074-311319

  ฉ. โรงพยาบาลทั่วไป และโรงพยาบาลศูนย์  ในสังกัดสำนักงานปลัด กระทรวงสาธารณสุข     

โรงพยาบาลพหลพลพยุหเสนา  อ.เมือง  กาญจนบุรี

เบอร์โทรศัพท์ : 034-511233, 034-622999

 โรงพยาบาลศูนย์ราชบุรี  อ.เมือง  ราชบุรี

เบอร์โทรศัพท์ : 0-3232-7901-9

 โรงพยาบาลศูนย์นครปฐม  อ.เมือง  นครปฐม

เบอร์โทรศัพท์ : 034-254150

 โรงพยาบาลเจ้าพระยายมราชสุพรรณบุรี  อ.เมือง  สุพรรณบุรี

เบอร์โทรศัพท์ : 035-523395

  โรงพยาบาลเชียงรายประชานุเคราะห์  อ.เมือง  เชียงราย

เบอร์โทรศัพท์ : 053-711300

โรงพยาบาลระยอง  อ.เมือง  ระยอง

เบอร์โทรศัพท์ : 038-611104

 โรงพยาบาลศูนย์ลำปาง  อ.เมือง  ลำปาง 

เบอร์โทรศัพท์ :    0-5422-3623-31

 โรงพยาบาลน่าน  อ.เมือง  น่าน

เบอร์โทรศัพท์ : 054-751815

  โรงพยาบาลศูนย์อุดรธานี  อ.เมือง  อุดรธานี

เบอร์โทรศัพท์ : 0-4234-8888

   โรงพยาบาลกรุงเทพจันทบุรี  อ.เมือง  จันทบุรี

เบอร์โทรศัพท์ : 039-319888

โรงพยาบาลศูนย์ชลบุรี  อ.เมือง  ชลบุรี

เบอร์โทรศัพท์ : 0-3893-1000     

โรงพยาบาลศูนย์ยะลา  อ.เมือง  ยะลา

เบอร์โทรศัพท์ : 0-7324-4710-9     

โรงพยาบาลกรุงเทพภูเก็ต  อ.เมือง  ภูเก็ต

เบอร์โทรศัพท์ : 076-254425     

โรงพยาบาลพังงา   อ.เมือง  พังงา

เบอร์โทรศัพท์ : 076-412032

ตอนนี้ก็อยากตาย เป็นโรคซึมเศร้า เบื่อไปหมดทุกอย่าง ไม่มีเป้าหมายเลย ตื่นมาก็ทำงาน กลับบ้าน เอาแต่นอนๆๆๆ แล้วตื่นมาทำงาน กลับบ้าน นอนๆๆหาวิธีฆ่าตัวตาย กินยาต้านเศร้ากับย้ำคิดย้ำทำ ยานอนหลับ ไม่ได้ผลเลย เบื่อๆๆๆๆ

คนเราเดี่ยวนี้อยากตายกันเยอะมาก ร่วมทั้งฉันด้วย 

อยากตายโดนโกงเป็นหนี้พ่อแม่ไม่เข้าใจ ทะเลาะกับญาติ ทะเลาะกุแฟนแฟนก็ทิ้ง โดนกลั่นแกล้งย้ายงานไม่มีเส้น สุขภาพรอผ่าตัด

ฆ่าตัวตายแลัวคิดหรือมันจบทุกอย่าง มันกนักกว่าเก่าเป็นพันเท่าไปนานเท่านานเลยนะ

ความรู้สึกอยากตาย มันเกิดขึ้นกับเรา บ่อยครั้ง แต่เราก็กลัว กลัวตาย,กลัวต้องชดใช้กรรมจากการฆ่าตัวตาย เราเกิดมาเป็นคนที่ทุกคนจะมองข้ามเราไปตลอดตั้งแต่เล็ก จนโต จนทำงาน เราเกิดมาในครอบครั้วที่พ่อแม่มีลูก 9 คน เราเป็นคนสุดท้อง แม่กับพ่อไม่ได้ต้องการให้เราเกิดมาหรอก เราเป็นลูกหลง เรามีพี่ชายที่อายุห่างกัน 1 ปี และพี่ๆคนอื่นอายุห่างกับเราเยอะ ตั้งแต่เด็ก เราจำได้ว่าเวลาเราเสียใจเรานั่งร้องไห้โดยที่ไม่มีใครปลอบหรือสนใจเลย เป็น ชม.ๆ เหมือนเราไม่มีคนที่รักและต้องการมาตั้งแต่เด็ก เรารู้นะว่าพ่อกับแม่เขาก็คงรักเราแหละ แต่คงน้อยกว่าพี่ชายเรา พี่ชายเราเหมือนลูกคนสุดท้องมากกว่า เราไม่ค่อยได้อะไรใหม่ๆเลย ตั้งแต่เด็ก เราต้องรอของที่ใช้ต่อจากพี่ๆ มือ 3 มือ 4 เราไม่เคยได้ของขวัญอะไรเลย เราจำความได้ พี่เราซื้อตุกตาหมีให้ กับชุดวอร์ม เราเก็บมันไว้ในตู้ โดยที่ไม่ใส่เลย กลัวมันเก่า เราเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น ทั้งๆที่มีพี่ๆ มากมาย ตอนโตขึ้นไปเรียนหนังสือ เรากลายเป็นคนเก็บกด ไม่ค่อยพูด เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ชอบโดนล้อ และรุมหัวเราะ พอเริ่มโต เรียนระดับมหาลับ เราก็เข้ากับใครไม่ค่อยได้ เป็นพวกแปลกแยก ชอบอยู่เงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกะใคร ตอนเราหาที่เรียน พ่อแม่ กับพี่ๆไม่มีคนช่วยเราคิดดูหรือตัดสินใจเลย เราคิดเอง ตัดสินใจเอง ทุกอย่าง จวบจนวันที่เราหางานทำ เราต้องพยายามหางานทำทันที เพราะเราไม่มีคนช่วยซัพพอร์ตเรื่องเงิน และพ่อกับแม่ก็คอยบอกเราว่าไม่มีเงินให้แล้ว เราก็เข้าใจนะ พอเราโตขึ้น พ่อกับแม่มีหนี้สินจากการซื้อรถ และ หาทุนให้พี่ชายทำทุนทำไร่ เราไม่เคยได้ขอเงินจากที่บ้านและให้ที่บ้านกู้เงินให้เลย แต่หนี้สินทั้งหมด มันเยอะมากๆ พ่อแม่เราเริ่มแก่เฒ่า ทำงานไม่ได้ มีโรครุ้มเร้ามากมาย พร้อมกันทั้ง 2 คน เราให้พี่สาว รับท่านทั้ง 2 มารักษาตัวที่ กทม. หนี้สินที่ท่านทั้งสองกู้มาให้พี่ๆ แม่บอกเราว่าให้เราช่วยพี่ชำระหนี้ที่เราไม่ได้ก่อ และไม่ได้ใช้เลยแม้แต่บาทเดียว เราจุกน้ำตาเอ่อล้น แม่กับพ่อเราเป็นคนสมัยเก่า ท่านคิดว่าทุกคนต้องช่วยกัน แต่พี่ๆเราทุกๆคนเขามีครอบครัวและมีรายได้หมดแล้ว มีบ้าน มีรถ มีทุกอย่าง แต่เรา ไม่มีอะไรเลย...เราเหมือนคนที่ทุกคนมองข้าม...เช่นเดิม เราต้องช่วยค่ารักษาพยาบาลและค่าใช้จ่ายให้กับพ่อแม่ที่มารักษาตัว แม่ก็บอกให้ช่วยให้หนี้ พี่ที่พ่อแม่อยู่ด้วยก็พูดเรื่องค่าใช้จ่ายเยอะแยะกับเรา เราไม่มีทางออก เหม่อลอย เรารักพ่อ แม่ เราไม่รู้จะทำยังไง  ตอนนี้ที่ทำงานเราก็โดนมองข้าม โดนหลอกว่าขึ้นเงินเดือนเพิ่มงานเยอะแยะมากมาย แต่ขึ้นให้น้อยนิด เราเป็นเซลออฟฟิศ แต่ๆ เราต้องขายของต้องทำเอกสารเอง จัดคิวเอง ทำตั้งแต่ต้นจนจบ ให้ค่าตำแหน่ง 1000 (เงินเดือนเราน้อยอยู่แล้ว) เราอยากลาออกมากๆๆ อยากไปทำอย่างอื่น ไม่อยากรับผิดชอบโดยที่เราโดนเอาเปรียบ **เราทำยอดให้ บจก.เยอะมากๆ แต่เงินเดือนน้อยนิด ค่าคอมไม่มี __แต่เราก็ต้องทนทำ ทนให้เขาเอาเปรียบ เพราะเรามีภาระพ่อแม่ หนี้สินที่เราไม่ได้เป็นคนก่อ เรารู้สึกว่าเราขี้ขลาด ไม่สามารถก้าวออกไปได้ ทั้งๆที่งานที่ทำเอาเปรียบเรา ***เราไม่รู้ว่าเราคิดมากไป หรือมองโลกลบ หรือเป็นโรคซึมเศร้า แต่ตอนนี้เราอึดอัดมากๆ เราอยากหันหลังเดินไปไม่อยากคุยกับใคร 

เราก้อเปนคนหนึ่งที่เคยมีอาการจิตตกแบบนี้แล้วก้อไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ ซึ่งแอบงงตัวเอยุ่เหมือนกันว่าทำไมชีวิตคนอื่นเจอเรื่องเลวร้ายแปปเดียว ก้อเจอแต่สิ่งดีๆที่เข้าหาตัว แต่สำหรับเราเจอแต่สิ่งเลวร้าย ปัญหามากมายมาเกือบ 3ปีแล้ว พยามทำทุกๆทางที่คิดว่าจะดีแต่ก้อไม่เคยมีสิ่งดีๆเข้าตัวเลยจนบางครั้งคิดว่า จะยุ่ไปทำไมกันถ้าชีวิตไม่เคยเจอเรื่อดีๆแบบคนอื่นเลย เรามีอาการที่ซึม อึดอัดยุ่ในใจ แต่หาคำตอบไม่ได้เลว่าันเปนเรื่องอะไร บางครั้งไม่มีแรงจนไม่อยากจะทำไร อยากยุ่นิ่งๆแบบนั้นไปตลอด พยามที่จะสันหาความสุขเข้าตัว แต่ก้อเหมือนกับว่าตัวเองมีความสุขครึ่งๆกลางๆเหมือนไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เปนอีกคนที่กำลังมีอาการแบบนี้ค่ะ ไม่รุ้จะทำ หรือจัดการกับชีวิตของตังเองยังไงแล้วเหมือนกัน

เหนื่อยและท้อเหมือนกันเลยค่ะ จขกท. พูดจี้ใจดำเราเลยแหละ เราก็ส฿กว่า มีบางเรื่องที่บอกกับพ่อแม่หรือ เพื่อนไม่ได้ นั่นก็คือ เรารู้สึกตัวเอง "ไร้ค่า"  รู้สึกสายตาทุกคู่ที่มองมา แหมแต่การกระทำหรือการส่งสายตามาหาเรา ก็เป็นการบอกกรายๆว่า มึงไม่มีประโยชน์อะไรเลย มันทำให้เรารู้สึกว่า แล้วต่อไปเราจะทำยังไงดี แล้วเราไร้ค่าแบบนี้เราจะเลี้ยงพ่อแม่ได้ไหม เราได้แต่ร้องไห้แต่บอกใครไม่ได้เลย เพราะถ้าพูดออกไปคงไม่พ้นเจอสายตา เสแสร้งที่มันซ่อนคำว่า ก็จริงมึงมันไร้ค่า อยู่ในนั้นเลย รู้สึกตัวเองเด็กเกินกว่าจะต้องเป็นผู้ใหญ่ ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป้นผู้ใหญ่ได้  ไม่อยากแบกรับอะไรที่เครียดเกินไป เหนื่อยมากๆเลยค่ะ ร้องไห้ก็ต้องร้องอยู่ตัวคนเดียว ใครมาเห็นเราก็บอกไม่ได้ว่าร้องเพราะอะไร   เรายากหนีไปให้พ้นๆ ซะ แต่พอนึกว่าต้องเรียนให้จบต้องมีเงินให้พ่อแม่ได้ใช้อย่างสุขสบาย เราก็หนีไปไหนไม่ได้ แต่เราก็ทรมานเหลือเกิน ทุกวันนี้ร้องไห้แทบจะทุกวัน รู้สึกตัวเองอ่อนแอเกินไป อ่อนแอเกินไปจริงๆ

ไม่อยากมีชีวิตอยู่เลย อยากลืมๆทุกอย่าง อยากตาย

สู้ๆครับ ถ้าไม่รู้จะอยู่ไปเพื่อใคร ก็ให้อยู่เพื่อตัวเอง ยังมีคนอีกมากที่ลำบากกว่าเรา จนกว่าเรา มีไม่ครบ 32 เหมือนเรา อย่างน้อยๆชีวิตเราก็ดีกว่าคนเป็นแสนๆล้านๆ ในอีกหลายๆประเทศ ที่ไม่มีแม้แต่ข้าวจะกิน ไม่มีแม้ที่จะอยู่  เมื่อชีวิตเราดีขึ้นแล้ว อย่าลืมเอื้อเฟื้อเพื่อแผ่ให้คนตกทุกได้ยากกว่าเราด้วยนะครับ สวัสดี..

เป็นกำลังใจให้เสมอนะครับ ชีวิตคนเราขึ้นๆลงๆไม่เคยหยุดนิ่ง เข้าใจเลยครับ

เราอายุ 20 เครียดมาก  กับทุกสิ่งคิดนะว่าเกิดมาทำไม ไร้ประโยนช์เปลืองข้าวเปลืองน้ำทำอะไรก็ไม่เป็นทำงานไม่เป็นเรียนมาทำไมโง่ งานก็ทำไม่เป็นสงสารพ่อสงสารแม่ที่มีลูกอย่างหนูเพราะเราจนเงินก็ไม่มี พยยามไม่ขอเงินพ่อเงินแม่โตแล้วอยากหาเงิน มีความรัก แฟนก็ด่าก็ว่า มึงจะคิดมากทำไม มันยิ่งทำให้เราเครียด ว่าเราไร้ค่า เราไม่อยากอยู่บ้านเลย กลัวร้องไห้ให้พ่อแม่เห็นตอนนี้ที่พิมพ์เราก็ร้อง เราไม่รู้จะคุยกับใครเราไม่มีเพื่อน พอเราคุยเพื่อนมันไม่อยากคุยกกับเรา เราอยู่คนเดียว อยู่ห้องเช่าเล็กๆ เราเครียดเราอยากตาย เราท้อ แต่เราไม่กล้าทำเรากลัวเจ็บ แต่เราชอบทำร้ายตัวเอง ทุบกำแพงต่อยกำแพงให้มันเจ็บให้มันหยุดความคิดแบบนี้ เราไม่รู้จะทำยังไงดี เราเสียใจ เรานอนไม่หลับทุกวัน จนมันเพรียมันหลับไปเอง เราเครียดเราท้อ 

เราก็อยากตาย เป็นพักๆอยูู่ในหัวตลอดเวลา หลายคนอยากตายเพราะความรักที่ขาดคนรักไม่ได้ แต่เรานี่อยากหนีจากผู้ชายที่คิดว่าเค้าเป็นเจ้าชีวิตเรา เราเหมือนคนอยู่ในกรง เหมือนสัตว์

- มนุษย์เดนตายกลับมาแล้ว -

หลังจากที่เจอปัญหาเข้ามามากมาย ตอนนี้ มนุษย์เดนตายมีชีวิตที่ดีมากที่สุดในโลกแล้วคับ

หลังจากที่พบเจอกองพันทหารเข้ารับราชการ และเรียนจบปริญญาตรีแล้วก็ทำงานอยู่ที่บริษัทแห่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็เข้ารับตำแหน่งผู้ช่วย ผู้ค้าปลีกและส่งในย่าน ธุรกิจแห่งหนึ่งแถวรัชดา หลังจากนั้นก็ย้ายเข้ามาที่ศูนย์การค้าส่งแห่งแรก และเป็นแห่งเดียวในประเทศไทยที่มีคน (น้อยที่สุด) ก็ว่าได้

เพราะอะไรนะหรือครับ เพราะผมไม่ได้เช่าที่ไง ที่ของผมเอง หลังจากนั้นเราก็ลงทุนขายของและเป็น พนง. ขายอย่างสุจริตและตรงไปตรงมาหลังจากที่ทำงานเสร็จแล้ว ก็กลับไปดูงานของบริษัทปรากฎว่า พนักงานดีเด่นไม่ใช่เรา แต่เป็น ลูกค้าที่มาซื้อ ยำแซ่บนั่นเอง..

จะบอกว่าเข้ามาที่แรกก็จิตตกนิดหน่อยเพราะไม่คิดว่าจะได้เข้ามาอีก แต่ก็เข้ามาแล้วก็เลยเข้ามาพิมพ์ให้จบ ให้รู้เรื่องกันไปเลยชีวิตคือ ชีวิตครับ มันต้องแก้ปัญหาก่อน กว่าจะเจอกับความลำบาก ความลำบากที่มันไม่รู้จบก็เข้ามาประทังกันเข้าวันแล้ววันเล่า แต่นั้นแหละคือ ชีวิตจริง

อันที่จริงจะเข้ามาดูรถซะหน่อยว่าโพสรุ่นใหน ปีใหนเอาไว้ จะเข้ามาซื้อ แล้วก็ถ่ายรูปไว้ ( ซะที่ใหนละ )

เราอยากหยุดลมหายใจตัวเอง แต่เราก็มีคนที่รักเรามากคือแม่จองเราท่านเป็นคนเดียวไม่ว่าจะยามทุกข์ยามสุขจะมีแม่บัวเสมอ แต่ในวันที่แม่ของเราทุกข์ใจ ทุกข์กายตัวเรากับช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลยเราเป็นแบบนี้ตั้งแต่จำความได้ จนตอนนี้เรา30 เราลองมาหลายวิธีกับการกระทำนั้นๆเรารอดมาได้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่เราลืมตาตื่นมาเราจะเห็นแม่เรานัางร้องไห้อยู่ข้างกายเรา  ณ ตอนนี้ เราก็ยังเห็นท่านยิ่งรู้สึกผิดไปอีกพันล้านเท่า เราจึงเก็บความรู้สึกทั้งหมดไว้จ้างในทุกอย่าง ทุกการกระทำ เราแอบทำร้ายตัวเองเพื่อปลดปล่อยตัวเอง เราเข้มแข็งทากภายนอก ทั้งร่าเริงให้กำลังใจใครหลายๆคน ณ เวลานี้ เราต้องเก็บอารมณ์ทั่งหมดไว้ในหัวใจ ห้ามร้อง ห้ามเศร้า ห้ามรู้สึก เราจึงสร้างชีวิตอีกคนขึ้นมา และต้วตนอักคนก็เพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ ต่างสะถานะการต่างเวลา เรามีหลายตัวตนให้นำมาใช้จนเราไม่รุ้ว่าาตัวจริงเราเป็นใคร เรามีลักษณะ ท่าทาง ความคิด ตามที่คนอื่นอยากให้เป็น ตอนนี้ที่พิม เราร฿้สึกว่านี่คือคนที่อยากระบายแต่ระบายไม่หมดมีความแข็งแกร่งและอ่อนแอในเวลาเดัยวกัน ถ้าวันไหนที่เรารู้สึกว่าต้องทำให้คนรอบข้างลำบาก ทุกข์กายทุกข์ใจเราจะค่อยๆกรีดตามตัวในส่วนที่คนอื่นมองไม่เห็น เราไม่อยากทำใครเดือดร้อนอีกแล้วโดยเฉพาะ แม่ผู้เป็นที่รักของเรา เราไม่ต้องการคำตอบของใครอีกแล้ว เราอยากให้มีใครสักคนช่วยฟังเราในบางครั้งที่เราเป็นบางคนมาระบายให้ฟัง

สนับสนุนครับ ทำให้เค้าเห็นไปเลยในเมื่อเราไม่คุณค่าแล้วจะอยู่ทำไมครับ คนที่เค้าไม่เข้าใจ เค้าก็คงไม่เข้าใจจริง ๆ ปล่อยให้เค้าอยู่ไปโดยที่ไม่มีเราเลยจะดีกว่า ให้เค้าสำนึกว่าตอนมีเรากับไม่มีเรามันต่างกันไหม เพราะสำหรับมุมมองของเรายังไงเราก็ไม่มีค่าอยู่แล้วเลยไม่ต้องใส่ใจ อยู่หรือตายมีค่าเท่ากัน

อยากตาย

ติดตามกระทู้ของผมได้นะครับ จาก ตั้งแต่เรียนมหาลัย ปี 3 จนถึงหน้าปัจจุบัน

ปัจจุบันย้ายไปพันธุทิพย์ เพราะไม่มีสแปม เว็บเนื้อหาลึก และ เจาะจง แล้วอีกอย่างยังไม่มีไวรัส ส่วนเว็บอื่นที่โพสไว้ โดนไวรัสกินหมดแล้ว บางเว็บก็ยังกระจายไม่ดีเท่าที่ควร ย้ายไม่ทันกู้ได้บางส่วนเท่านั้นเอง

https://pantip.com/profile/1190717#topics

ย้ายกลับมาที่เก่านะครับ

ดูเหมือนว่า Pantip จะไม่ต้อนรับเรา ดูเหมือนว่ามันจะมีแต่คนรวย ๆ ที่ไม่ป่วยเลย

( ปรกติดีทุกอย่างเกิดมาดีหมด ไม่เคยเจอปัญหา ) ก็ขอให้ทีมงานเค้าโชกดีไปกับลูกทีมแล้วกัน

กลับมาบ้านเก่าต่อ ไม่มีเกาหลี ไม่มีเชื้อชาติ ไม่มีศาสนา มีแต่ปัจจุบัน และคนทำมาหากินแท้จริง ไม่ใส่หน้ากากเข้าหากันหมดเดิม

ลองไปดูได้ผมโดนบล๊อคและโดนประจานเนื่องจากไป มีปัญหากับ พวกติ่งเกาหลีเค้า เค้าไม่ยอมก็เลยโดนไล่ออก ปัญหาหน่อมแน้มมาก เป็นที่รู้กันว่าระบบเกาหลี มันค่อนข้างจะบอบบาง โดนอะไรแรง ๆ ไม่ได้เหมือนประเทศมันที่มีแต่พวก ฮิคิโคโมริ นั้นเอง

หลบอยู่แต่หลังคีย์บอร์ดไม่กล้ามาเผชิญความจริง

ผมเคยมาโพสที่กระทู้นี้เมื่อปี 57 ตอนนี้ก็ผ่านมานานแล้ว โดยในปัจจุบันเป็นช่วงที่ ไวรัสโควิด19ระบาด ในตอนนี้ผมได้เข้าเรียนที่มหาลัยแห่งใหม่มา4ปีแล้ว แต่ก็แน่นอนว่าผมยังเรียนไม่จบ จนตอนนนี้อายุก็จะปาไป 30 แล้ว ยังเรียนปริญญาตรีไม่จบเลย ก็เข้าใจว่าคนเราไม่แก่เกินเรียนหรอก ถ้า ไม่มีภาระและสายตาที่คอยดูถูกเหยียดหยามจากคนอื่นๆ ซึ่งเป็นที่แน่นอนว่าสำหรับคนที่ไม่เคยประสบความสำเร็จ หรือ เคยได้สัมผัสกับมันสักครั้ง มันคงจะยากมากที่จะนึกถึงว่าความสำเร็จมันเป็นยังไง ตอนนี้ผมรู้สึกว่าแย่มาก ไปพบจิตแพทย์แต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นลย ผมคิดว่าไปก็เสียเงินทิ้งป่าวๆ สู้เอาเงินไปทำอย่างอื่นยังดีซะกว่า ผมเคยคิดเหมือนกันว่าพวกฆ่าตัวตายน่ะอ่อนแอชีวิตดีกว่าคนอื่นตั้งยอะจะทำไปทำไม แต่ถ้าคุณไม่ได้อยู่ตรงจุดที่เค้ายืนคุณจะไม่มีทางเข้าใจเลย ว่ามันจะต้องที่สุดขนาดไหนที่ทำให้คนๆนึงที่ใช้ชีวิตอยู่มาหลายปี ต้องมาฆ่าตัวตาย จนกระทั้งเราได้มายืนอยู่จุดเดียวกับเค้าจึงได้รู้ว่าปัญหามันเกินจะรับไหวจริงๆ สำหรับคนที่อายุจะ30อย่างผมแล้ว ยังต้องมาแบมือของินพ่อแม่นี่ ทำให้ผมรู้สึกแย่มาก ผมคิดว่าถ้าเค้าเอางินที่เลี้ยงดูผมและค่าเทอมไปใช้ในบั้นปลายชีวิตก็คงจะมีความสุขแล้ว คงไม่ต้องมาเป็นหนี้แบบนี้ ผมอยากจะบอกว่า ถึงตอนนี้จะเป็นปี 63 แล้วซึ่ง ผ่านมา 6ปีแล้ว ชีวิตมันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย มีแต่จะแย่ลงเรื่อยๆ ผมรู้สึกท้อจริงๆครับ ท้อถอยมาก อยากที่จะหายไปจากโลกนี้ ขอให้ทุกท่านที่ยังพยายามสู้อยู๋ สู้ต่อไปนะครับ ถึงมันจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ผมคิดว่าจะต้องมีหลายท่านที่ยังกัดฟันสู้ต่อไปอยู่