เจ้าจ๊อบสู้ๆนะจ้าว อย่าเพิ่งตายมีคนอีกมากที่ลําบากกว่าเรานะจ้าว ทุกๆอย่างอยู่ใจทั้งนั้น ใจเราสู้เราก็ผ่านไปได้ทุกๆอย่างจ้าว

เรื่องคนหนีเข้าเมืองมาเป็นปัญหา ที่คงเเก้ยากเเต่ที่เเน่ๆเเค่หนีเข้าประเทศอื่นก็ ผิดกฎหมายเเล้ว พอเข้ามาเเล้วจะให้ประเทศอื่นเลื้ยงดู ทุกๆวันนี้ เงินภาษาษี ของประชาชนก็ต้องไปช่วยพวกนี้ เเต่คนในประเทศกับต้องอยู่อย่างไม่มีงานทําก็มากหรื่อ Food Stamps

เจ้าจ๊อบเจ็บหัวเข่าเพราะ(บวมนํ้า ในหัวเข่า)เมืองไทยไม่รู้ว่าหมอเขาทําอย่างไร ที่อเมริกาหมอเขาจะดึงนํ้าออกมาก่อน คือเข็มฉีดยาเปล่าๆเเล้วดึงนํ้าออกมา เเล้วตามด้วยฉีด Steriod ยานี้ใช้ได้3-4เดือนเเล้วเเต่ว่าเราเดินมากน้อยเเค่ใหน หรื่อยกอะไรหนักๆ เจ้าจ๊อบลงให้หมอฉีดดูนะจ้าว อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย ดีกว่าเจ็บหัวเข่านะจ้าว หรื่อถ้าให้ดีเลยก็ผ่าตัดไส่เข่าเทียบ ที่นี้ไม่ต้องกล้วเจ็บเลย ลุงเองก็ต้องไปฉีดยานี้วันที่26 เเละนัดหมอว่าเขาจะผ่าหัวเข่าให้วันใหน ลุงก็เจ็บมาตลอดเเต่ใจเเข็งไม่อยากผ่า ตอนนี้คงไม่ทนเเล้วเพราะเเค่เดินๆๆก็เจ็บ เจ้าจ๊อบสู้ๆๆนะจ้าว
เอารูปนี้มาฝากเจ้าจ๊อบ ทุกๆปีที่เเคลิฟอร์เนียที่จะมีงาน เหมือนคนจะเเต่งตัวบ้าๆอย่างไรก็ได้มาร่วมกัน...Mad Max Festival....ต้องเรียกว่างานสนุกๆๆของคนหนุ่มสาวมั้งจ้าว 4วัน4คืน ที่ทะเลทรายยโมฮาวี(ไม่เเน่ใจว่าเรียกชื่อถูกไหม)

ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากแม่ตุ้ยครับ แค่แวะมาโพสท์บ่อยๆก็ดีใจแย่แล้วครับ ที่โน่นมีงานเทศกาล Mad Max ด้วยหรือเนี่ย So Cool และจ๊าบมากๆครับ อยากไปร่วมงานแปลกๆแบบนี้บ้างจัง คงจะได้ถ่ายภาพถ่ายคลิปกันมันส์แน่ๆ

ขอพูดถึงเข่านิดนึงครับ ตอนนี้ยังไม่ได้เจ็บอะไรนะครับ ( เมื่อเช้ามีแปร๊ปขึ้นมานิดนึงแต่ไม่นาน ) จริงๆมันยังไม่ได้ถึงขนาดต้องฉีดยาหรือดูดน้ำอะไรหรอกครับ แต่ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ก็ไม่แน่ครับ มันเคยมีอาการอยู่ช่วงปีที่แล้วมั้ง แต่ไปหาหมอสองสามครั้ง ได้ยามาทานก็ดีขึ้น แล้วก็หายไป นี่ก็กลับมาเป็นอีกรอบ สงสัยใช้งานขาเกินไปมากหน่อย อาจจะเพราะแก่แล้วด้วยกระมังครับ ยิ่งทำงานยืนมาตลอด แถมยังทำงานเกินเวลาก็บ่อยด้วยช่วงนี้ ก็อาจจะมีที่มันล้าๆและบอบช้ำบ้าง คิดว่าถ้ายังไม่หนักจริงๆคงไม่ให้ดูดหรือให้ยาแรงๆหรอกครับ คงจะขอยาทานไปก่อน แล้วก็หาวิธีรักษากันต่อไป ไม่แน่ถ้ายังมีอาการอยู่อาจจะขอลาป่วยสักวันช่วงสัปดาห์หน้าครับ คืออาการมันยังไม่ค่อยคงที่ครับ มีอาการบ้าง ไม่มีบ้าง บางช่วงก็ไม่บวม บางช่วงก็บวมเล็กน้อย ยังไม่ถึงกับบวมมาก ส่วนเรื่องผ่าตัดนี่ฟังดูน่ากลัวมาก หวังว่าผมคงจะไม่โดนถึงขนาดนั้น คงจะเป็นอะไรที่ลำบากน่าดูชม ก็ต้องค่อยๆรักษากันต่อไป พูดก็พูดเหอะ ที้่บ้านผมเขายังไม่ถามสักคำว่า ไปทำงานมายาวๆเกินเวลา เป็นอะไรบ้างใหม เหนื่อยบ้างใหม เจ็บหรือปวดอะไรตรงใหนบ้างหรือเปล่า ไม่มีถามคำถามสุขภาพอะไรกันบ้างสักคำ พูดแล้วก็เหนื่อยใจ เราก็ทำงานงกๆ เขาก็ใช้เงินกันงกๆ หาเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอใช้ ไม่เคยพอใจ ไม่เคยรู้สึกยินดียินร้ายเหมือนเป็นหน้าที่ของเราที่ต้องหา หา หา แล้วก็พอไม่พอใจอะไรขึ้นมาก็บอกว่า เราก็มีดีแค่ทำหน้าที่หาเงิน เออ ดีจริงๆเลย ชีวิตคู่นี่ผมนึกไม่ออกจริงๆว่าจะอยู่กันถึง 50 ปีได้อย่างไร ผมคงตายก่อน แค่นี้ก็รู้สึกเริ่มเบื่อโลกแล้วบางครั้ง ทนอยู่ก็เพราะลูก ( ฮิ ฮิ แอบดราม่า )

ถึงใหนแล้วนะ ต.ม. กับเรื่องหนีเข้าเมือง ในเมืองไทยเขาไม่ได้มีความอลุ้มอล่วยอะไรเลยนะครับ ถ้าคุณไม่มีเงิน ถ้าคุณมีเงินก็อีกเรื่อง ซื้อได้ทุกอย่าง จะอยู่เมืองไทยยาวๆก็ได้ ขอให้มีเงินจ่าย อันนี้เรื่องจริง แต่ถ้าคุณหนีเข้าเมืองมาจะด้วยเหตุผลว่า รอไปต่อประเทศที่สาม หาประเทศที่รับลี้ภัย หรือหาทางไปต่อที่อื่น ไม่ว่าจะหนีภัยการเมืองมา ภัยศาสนามา อาจจะมีหน้าที่การงานที่ดี แต่ในประเทศมีสงครามกลางเมือง มีความวุ่นวาย มีความอันตรายต่อครอบครัว แล้วเขาหนีมา ถ้ายังไม่มีประเทศที่สามรองรับให้ไปอยู่อย่างถาวร จำเป็นต้องอยู่ในเมืองไทยไปก่อน และถูกจับได้ วีซ่าขาด ก็จะถูกเข้าไปอยู่ในคุกอย่างเดียวครับ เขาเรียกว่าคุก ต.ม. ( สถานกักกันคนขาดวีซ่า ) บางคนน่าเห็นใจมาก ต้องอยู่แยกกัน พ่อ แม่ ลูก ถ้าไม่มีใครมาเยี่ยม ไม่มีใครมาติดต่อ เขาจะไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันเลย บางคนติดอยู่เป็นปี สองปี สามปี หรือมากกว่านั้นก็มีครับ จะกลับไปประเทศตัวเองก็ไม่ได้ เพราะเป็นอันตราย เช่นเรื่องศาสนา พวกหัวรุนแรง พวกขู่ทำร้าย บ้างก็หนีภัยการเมือง

ในเมืองไทยปัญหา คนต่างชาติมาติดสถานกักกันอยู่แบบนี้ ไม่ค่อยมีใครสนใจเท่าไหร่ จะมีแค่องค์กรเล็กๆทางศาสนา หรือองค์กรต่างชาติที่มีสมาชิกน้อยนิด ที่เขาให้การดูแล บางคนโชคดีได้ย้ายไปประเทศที่สาม แถบยุโรป แต่ก็มีอีกมากที่ยังไม่มีประเทศใหนรับไป ก็ต้องติดอยู่หลักลูกกรง น่าเห็นใจมาก มีมิตรสหายท่านหนึ่งในเฟสผม เขาก็ไปเยี่ยมคนเหล่านี้อยู่บ่อยๆ ผมว่าเราน่าจะมีมนุษยธรรมกว่านี้ในการดูแลผู้หลบหนีเข้าเมือง จะเรียกว่าผู้เข้าเมืองโดยผิดกฏหมายก็ได้ แต่เขาไม่ได้มาเพราะอยากจะมาอยู่บ้านเรา เขาแค่จะใช้ไทยเป็นทางผ่านไปยังประเทศที่เขาปลอดภัยในการดำรงชีวิต เพราะเขาอยู่ในประเทศที่จากมาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ซึ่งมีหลายประเทศที่มีลักษณะนี้ อย่างเช่นปากีสถาน เกาหลีเหนือ และอีกหลายประเทศ บางครั้งอ่านเรื่องพวกเค้าและครอบครัว รู้สึกรันทดหดหู่เหลือประมาณ ไม่ได้ว่ารันทดจากเรื่องต้นทางของพวกเค้าอย่างเดียว แต่เป็นความไร้มนุษยธรรมในการดูแล ผู้เคราะห์ร้ายเหล่านี้ ที่ต้องทนทุกข์ทรมานมามากมายมหาศาลแล้ว แต่ก็มาเจอเคราะห์กรรม จากประเทศไทย เมืองพุทธ สยามเมืองยิ้ม ที่จริงๆมันไม่ได้ยิ้มมาจากหัวใจ มันยิ้มแค่ให้กับคนที่เค้ามีวัตถุประสงคฺ์อะไรอยางอย่างเท่านั้น เช่นคนที่มีตัง ยิ้มเพราะอยากจะหาทางเอาตังจากนักท่องเที่ยว ไม่ได้ยิ้มจากข้างในอย่างที่ควรจะเป็นจริงๆ เฮ่อ พูดเรื่องแย่ๆของทางนี้ มีให้อ่าน มีให้ฟัง มีให้เห็นกันแทบไม่หมดทุกวี่ทุกวัน เขียนต่อไปอีกสามสี่หน้าก็คงไม่จบ ทั้งสภาพชีวิตความเป็นอยู่ สิ่งแวดล้อมรอบตัวเรา สภาพสังคมที่ไม่ได้มีความพร้อมและไม่มีปัจจัยเสริมในการดำรงชีวิตเอาซะเลย ฟุตบาทที่ไม่มีความปลอดภัย เดินอยู่ดีๆ อาจจะมีรถพุ่งเข้ามาชนจนตายได้ สายไฟฟ้าที่รกรุงรัง พันยั้วเยี้ย ยังไม่นับปัญหาอาชญากรรมที่มีอยู่แทบทุกพื้นที่ ข่าวฆาตกรรมโหดเหี้ยมประเภทฆ่าหั่นศพ ก็ยังมีให้ได้ยินกันบ่อยๆ

เรื่องเจ็บหัวเข่าอย่างไร เจ้าจ๊อบก็อย่าปล่อยให้เป็นมากๆๆนะจ้าว ไปหาหมอบ้าง ฉีดยาบ้าง ถ้ายังไม่อยากผ่า การผ่าตัดถ้าไม่จําเป็นจริงๆก็อย่าทําเลย นอกจากเราจะทนเจ็บไม่ไหวจริงๆ เพราะผ่าเเล้วบางคนอาจจะเดินไม่เหมือเก่า....เเต่ก็น้อยมากๆ....อยู่ที่ฝืมือหมอด้วย เจ้าตุ้ยเองฉีดยา6ปีกว่าๆถึงยอมผ่า กล้วหมอ กล้วเจ็บ เเต่พอผ่าเเล้วกับดีมากๆเพราะเราเดินได้ดี ไม่เจ็บหัวเข่าอีกเลยจ้าว เจ้าจ๊อบก็อย่าทํางานหนัก หรื่อเดินมากๆ หรื่อยกของหนักคงจะช่วยได้บ้างนะจ้าว

เรื่องผัวเมียบางครั้งก็พูดยากนะจ้าว เเต่มีอยู่อย่างที่เจ้าตุ้ยคิดว่าช่วยให้ชีวิตคู่อยู่กันได้นานๆๆคือ..รัก..เข้าใจ..ให้อภัยกัน..เเละคนเป็นเเม่บ้านก็ควรมีคือ..นํ้าคํา..นํ้าใจ..พ่อบ้านหาเงินเข้าบ้าน เเม่บ้านควรถามเป็นห่วง ถึงจะมีความรักให้กัน เเต่เป็นเรื่องรอง กับความห่วงไยความมีนํ้าใจให้กัน ขอให้เจ้าจ๊อบผ่านไปด้วยดีนะจ้าว ถึงอย่างไรครอบครัว ต้องมาก่อนเเน่นอนอยู่เเล้วจ้าว
เจ้าตุ้ยต้องไปกับลุงก่อน เดี๋ยวจะเข้ามาคุยด้วยใหม่จ้าว
ดูความร้อนของ อเมริกาขนาดถังขะยะเป็นเเบบนี้ได้

ขอบพระคุณเจ้าจ๊อบ ที่บอกเรื่องยายของน้องเจนนี่ ขอเอาใจช่วยให้หายเจ็บป่วยเร็วๆๆนะจ้าว เจ้าตุ้ยต้องรีบไปขึ้นเครื่องเหมือนกันจ้าว เครื่องออก9.15 นั้ก็จะ7กว่าเเล้ว ขอไปเที่ยว10กว่าวันกับเรือสําราญ ทางเเคริบเบียน กลับมาเเล้วเจ้าตุ้ยจะเจ้ามาคุยกับเจ้าจ๊อบใหม่จ้าว

เจ้าตุ้ยไม่ได้เอา Laptop ไปด้วยเลยเข้ามาตอบก่อนเเล้วไปจ้าว คือเมื่อปีที่เเล้ว เอาไปด้วยเเต่พอเราจะไช้เขาบอกว่าต้องจ่าย$12.99ต่อวัน ไม่มีก็ได้ จ่ายค่าห้องก็เเพงเเล้ว มาคิดค่า WIFI อีกคนเเก่ไม่สนใจ ขอถ่ายรูปสวยๆๆดีกว่าจ้าว

ป่านนี้แม่ตุ้ยคงลงเรือสนุกสนานไปล่ะ น่าอิจฉาจริงๆเลย ดีแล้วครับ ตัดขาดโลกอินเตอร์เน็ทบ้าง ท่องโลกอย่างมีความสุข เที่ยวทั้งทีมามัวแต่เล่นเน็ทมันก็กระไรอยู่ครับ ( แต่มีไว้เช็คอินโชว์ชาวบ้านบ้างก็ไม่เลวครับ แฮ่ ) วันนี้ลาป่วยไปหาหมอมาอีกรอบ เข่ามันบวมๆ หมอจะฉีดสเตอรอยด์ให้ บอกว่าฉีดแล้วจบ กับเจาะดูดน้ำ ผมเองรู้สึกเสียวเว่อร์ๆ บอกหมอยังไม่ฉีด ไม่เจาะได้ใหม กลัวเด๋วเป็นอีกทีต้องมาฉีดมาเจาะอะไรอีก ขอเป็นยาไปกินก่อนได้หรือเปล่า หมอบอกว่ายาที่ให้มันก็แรง แล้วก็อีกอย่างมีผลต่อกระเพาะต่อตับ อาจจะทำให้ไตวายได้ เขาไม่อยากให้กินมาก ฉีดหรือดูดจะดีกว่า แต่ฟังแล้วมันดูเสียวสยองยังไงชอบกล สงสัยหลังจากนี้คงต้องงดทำโอบ้างแล้ว ต้องพักแข้งพักขาหน่อยดีกว่า เด๋วเป็นอะไรมากจะไม่คุ้มเสียกัน ร้อนๆต้องเล่นน้ำกันครับ