| จากฟากฟ้าสุราลัย....สู่แดนดิน
|
ความคิดเห็นที่ 1
"ชนิกรรดา ชื่อที่เขามีความรู้สึกว่าเป็นชื่อที่เพราะ เก๋ แทบไม่ค่อยได้ยินว่ามีใครชื่อนี้มาก่อน
เขาและเธอ บ้านอยู่ใกล้กัน
พ่อของเขากับพ่อของเธอสมัยก่อนก็เคยเป็นหมอโรงพยาบาลเดียวกัน
เห็นกันตั้งแต่เด็กจนโต เรียนหนังสือหนังหาก็ที่เดียวกันมาตั้งแต่อนุบาล จนถึงมหาวิทยาลัย
หลายครั้งที่ถูกเพื่อนแซว ว่าเขาและเธอเป็นแฟนกัน
เคยเหมือนกันที่บางความรู้สึกฉันคนรักจะแว่บเขามา
แต่มันก็จางหายไปทุกครั้ง
เธอเป็นอะไรสำหรับเขาที่สูงค่า มากมาย เหมือนน้องสาวที่เขาต้องดูแล...
เหมือนเขามีหน้าที่เป็นเพียงผู้อภิบาล... เขารู้สึกเช่นนั้นจริง ๆ
"ละเมอเหรอ!? เมื่อไหร่อะ?"
ดวงหน้าสวยหวาน ตาใส ๆ เหมือนเด็กเล็ก ๆ จ้องมองหน้าเขา
เหมือนคาดคั้น เอาจริงเอาจังกับคำตอบ
"ก็เมื่อวันที่ฝนตกหนักสามวันสามคืนนะ
คืนที่กลับมาจากงาน เลี้ยงคุณบัญชาน่ะ
เธอละเมอคร่ำครวญหาใครสักคน ชื่ออะไรหว่า
จำไม่ค่อยได้แล้ว ชื่อแปลก ๆ ประหลาด.....งือ จำไม่ได้
เอ่อ!...แล้วก็พูดแบบนี้...ใช่ ชนิบอกอยากกลับบ้าน...
ไอ้เราไม่ได้เอะใจนึกว่าชนิเหนื่อย อยากจะรีบกลับบ้าน อยากให้ถึงไว ๆ"
"ฟังแปลก ๆ แหะ แม่ก็บอกว่าชนิละเมอบ่อย ๆ
ตั้งแต่เด็ก ๆ ระยะนี้ชักถี่แหะ......
ชนิละเมอชื่อใครเหรอ? ธิปจำได้หรือเปล่า
เสียงนั้นฟังเหมือนเจือปนไปด้วยความไม่สบายใจ
ทำให้เขาเริ่มไม่สบายใจตามไปด้วย
เขาพยายามนึกถึงชื่อแปลก ๆ นั้นอยู่นาน
แต่ก็ดูเหมือนไร้ผล...
"ไม่อะ นึกไม่ออก ชนิอาจจะไปจำมาจากไหน เอามาละเมอหรือเปล่า?"
อธิปรู้สึกเหมือนว่ากำลังโกหกตัวเองอีกแล้ว
เขาพยายามนึกถึงคืนนั้นอีก แต่ทุกอย่างก็เหมือนเดิม
เธอทำหน้ามุ่ย หยิบแก้วน้ำขึ้นมาเดิม
"เนี่ยะ! ชนิถึงอยากมาทะเล ท่าทางจะเครียด ทำงานหนักเกินเหตุ อีกแล้ว แน่ ๆ เลย"
เธอส่ายหน้า ยักไหล่ทำหน้าเนือย ๆ กับตัวเอง ก่อนวางแก้วน้ำลง แล้วลุกเดินออกไปยังริมทะเล
ท้องฟ้าสีมืดเมื่อครู่ เริ่มจางออกเป็นสีเทา อย่างน่าแปลก
เหมือนฝนไม่ได้มี ลมคงหอบไปตกที่อื่น แต่ลมแบบอ่อน ๆ อย่างนี้นะหรือ
แต่แสงอาทิตย์ที่ส่องลงมากระทบฟองคลื่นเป็นประกาย
เหมือนจะบอกว่าอย่างน้อยฝนก็คงไม่ตกตรงนี้...ในเวลานี้
อธิปส่ายหน้าบ้าง ยกแก้วเบียร์ขึ้นเดิม
ฉับพลัน เขาก็แทบสำลักเบียร์อีกครั้ง กะพริบตาถี่ ๆ
เสมือนไม่เชื่อสายตาตัวเองในภาพตรงหน้าที่เห็น
เขาพยายามกะพริบตาใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า มองร่างที่กำลังเดินห่างออกไป
ร่างเพรียว ๆ ที่ห่างไปไม่เกินเมตร พระอาทิตย์ฉายแสงเฉพาะลงมาราวกับใครเปิดสปอตไลท์
แค่นี้ก็ทำให้เขาประหลาดใจมากพอแล้ว
แต่สิ่งใหม่ที่เกิดขึ้นก็ทำให้ตัวเขาต้องผุดลุกขึ้นเจ้าเก้าอี้ผ้าใบราวกับคนเสียสติ...
ชั่ววินาทีที่แสงตกกระทบทั่วร่างเธอ ราวกับร่างนั้นเป็นแผ่นกระจกที่สะท้อนแสงกลับได้
แสงสีเขียวเข้มราวกับมรกตฟุ้งกระจายอยู่รอบ ๆ ตัวของเธอ
ไม่ใช่!!แสงอาทิตย์สะท้อนกับน้ำทะเลแน่ ๆ
ไม่ใช่!!ภาพสะท้อนลวงตา
ไม่ใช่!!เบียร์แค่ครึ่งขวด
ตลอด 25 ปีที่รู้จักเธอ ไม่เคยเห็นอะไรเช่นนี้มาก่อนเลย
สิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นตรงหน้านี้คืออะไร!!??.....
"ชนิกรรดา!!........"
เป็นครั้งแรกที่ เขาหลุดเอ่ยเรียกชื่อเต็ม ๆ ของเธอ
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเขาถึงกล้าเรียกชื่อเธอออกจากปากของเขาเอง.......
| | โดย: Tethys [9 มิ.ย. 48 20:24] ( IP A:202.133.135.137 X: ) |  |
ความคิดเห็นที่ 2
บทที่ 2
....บางทีเขาอาจจะลองตัดสินใจใหม่อีกครั้ง....
ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา วิษุวัตรู้สึกสับสน คิดแล้วคิดใหม่อยู่หลายครั้ง
วนเวียนตั้งแต่ก่อนเก็บกระเป๋า
ก่อนออกจากบ้าน ก่อนเช็คอิน
และถึงแม้แต่จะขึ้นมาอยู่บนเครื่องแล้วก็ตาม
แน่ะล่ะ เขายังคิดได้อีกครั้ง
ถ้าเครื่องบินยังไม่ออกจากสนามบิน....
เขายังมีเวลาอีก อย่างน้อยก็ตั้ง 20 นาที
จริง ๆ แล้ว วิษุวัตรู้ตัวดีว่าเขาไม่ใช่คนลังเล
เขาเป็นคนที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น กล้าตัดสินใจ
แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป....
ครั้งนี้เขารู้สึกสับสน จนต้องคิดแล้วคิดอีกหลายรอบ
และเป็นครั้งแรกในชีวิตของวิษุวัตที่ รู้สึกว่าเป็นการตัดสินใจที่ยากเหลือเกิน
ยากยิ่งกว่าตอนตัดสินใจเลือกเรียนต่อวิชาโบราณคดี
เพราะอะไร??!!....
จู่ ๆ เขาก็กำลังตัดสินใจจะเลือกกลับเมืองไทย...
บางทีถ้าตั้งแต่มาอังกฤษใหม่ ๆ แล้วเขาเลือกเรียนสายบริหารธุรกิจ
วรรณคดี วิทยาศาสตร์ หรือ กฎหมาย
ทั้งหมดคงจะง่ายกว่าวิชาโบราณคดีอย่างนี้หรือไม่
หรือว่าเป็นเพราะลิเดีย....
"ลิเดีย" ... ผู้หญิงที่เขาหลงรักเธอมาตลอด ตั้งแต่มาอยู่ที่อังกฤษใหม่ ๆ
เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขา
ผู้หญิงอังกฤษเอาจริงเอาจังคนนั้น
ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลทอง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย วงหน้ารูปไข่
เหมือนเธอก้าวออกมาจากศตวรรษที่ 16
เสน่ห์ของเธอเหมือนกับภาพสะท้อนจากห้วงอดีตในประวัติศาสตร์
ลิเดียหลงใหลหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์
เธอเลือกตามรอยสงครามครูเสดเป็นวิทยานิพนธ์ของเธอ
และตามแผนการของเธอ ป่านนี้เธอคงอยู่ในตุรกี
หรือไปก็อาจเรื่อยไปจนถึงอิสราเอลแล้วก็ได้... | | โดย: Tethys [9 มิ.ย. 48 20:26] ( IP A:202.133.135.137 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 3
และถ้าทั้งหมดไม่ใช่จดหมายจากเมืองไทยฉบับนั้น
เขาก็คงมีส่วนร่วมในวิทยานิพนธ์ตามรอยสงครามครูเสด ของลิเดียอย่างแน่นอน
สิ่งหนึ่งกำลังรอเขาอยู่ที่เมืองไทย ต้องเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งใหญ่ ไม่น้อยไปกว่าเรื่องของสงครามครูเสด
บางสิ่งในใจที่ลึกที่สุดของวิษุวัต กระซิบปลอบตัวเองอย่างแผ่วเบา
จนเกือบทำให้เขารู้สึกสับสนใหม่อีกครั้ง
เขาค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกยาว ๆ
ลาก่อนลิเดีย....
จดหมายจากอาจารย์ภาณุ คือสิ่งเดียวที่ทำให้เขาตัดสินใจกลับเมืองไทย
โดยยังไม่รู้อะไรแม้แต่น้อยว่าจะต้องทำอะไร
วิษุวัตไม่มีวันลืม...
วันที่พบอาจารย์เป็นครั้งแรก ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม
อาจารย์ที่ทำให้หลงใหลทุกหน้าของประวัติศาสตร์โลก เขาจำวันที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยติดในคณะอื่น
ทำให้เขาพลาดการได้เรียนในสิ่งที่เขารัก
แต่การเรียนทางสถาปัตยกรรม
ทำให้เขาได้เรียนรู้ว่า ทุก ๆ สาขาวิชาเกี่ยวข้องกัน
ต่อเนื่องและเกี่ยวพัน กันเสมือนลูกโซ่
หลายคนแปลกใจ ว่าทำไมจู่เขามาเรียนเพิ่มเติมวิชาโบราณคดี
แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังแปลกใจ...
แต่อย่างน้อยเขาก็รู้ดีว่ามันทำให้เขามีความสุข
และเมื่อเลือกมารวมกับงานสถาปัตยกรรมโบราณแล้ว
ทำให้เขาได้เห็นอีกแง่มุมมองหนึ่งของหน้าประวัติศาสตร์
ดังนั้น...จดหมายจากเมืองไทยของอาจารย์ภาณุ
ที่ยินดีให้เขาไปร่วมงานสำรวจโบราณคดีในบ้านเกิด แผ่นดินเกิดมาตุภูมิของเขา
บางทีสิ่งที่เขาคิด และกำลังทำอยู่นี้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง เหมาะสมกับเขาแล้ว...
วิษุวัตยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มให้กับภาพที่เห็นนอกกระจก
เขารู้ดีว่า...
แม้อาจจะไม่ได้กลับมาเรียนต่อ
แม้อาจจะไม่ได้ทำวิทยานิพนธ์
แต่การได้เข้าร่วมงานกับอาจารย์ภาณุ เป็นความใฝ่ฝันที่ยิ่งใหญ่...
ที่เขารอคอยมาแสนนาน...
เขาไม่มีวันปฏิเสธความฝันของตนเอง เพียงเพื่อตามผู้หญิงเพียงคนเดียวอย่างแน่นอน...
ไฟสัญญาณกะพริบเตือนตรงเบื้องหน้านี้
วิษุวัตรัดเข็มขัดอย่างเต็มไปด้วยมั่นใจ
ไร้ซึ่งความสับสนใด ๆ อีก
เขาปิดเปลือกตาลง...
....ลาก่อนอังกฤษ.... ลาก่อนลิเดีย...
| | โดย: Tethys [9 มิ.ย. 48 20:28] ( IP A:202.133.135.137 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 4
.............โธ่ กำลังสนุกเชียวพี่อ้อ นึกว่าพี่อ้อเขียนไปสักครึ่งเรื่องหรือค่อนเรื่องแล้วอ่ะ แล้วต้องรอตอนต่อไปอีกกี่วันล่ะเนี่ย (วัยรุ่นเซ็งเลย)
สำหรับท่านที่ติดตามอ่านมา ถ้าอารมณ์ค้างก็ขออภัยนะครับ (เด๋วผมไปปลุกอารมณ์ให้ต่อ )<== เอ๊ย.... ถ้ามีตอนต่อเมื่อไหร่ แล้วผมจะไปตามก๊อปจากถนนนักเขียนมาให้อ่านกันนะครับ | | โดย: joblovenuk [9 มิ.ย. 48 20:51] ( IP A:202.133.135.137 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 5
ง่า................. ยังอ่านไม่จบเลยค่ะ แต่เเค่อ่านเริ่มต้นไม่กี่บรรทัด ก็รู้แล้วล่ะว่า เรื่องนี้น่าติดตามอย่างยิ่งค่ะ
เด๋วหาเวลาว่าง ๆ ได้ จะมาอ่านต่อค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ ค่ะ | | โดย: นู๋รัตน์คนจ๋วย [10 มิ.ย. 48 8:42] ( IP A:221.128.99.112 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 6
แม๊...พี่สาวจ๋า
ชื่อ ชนิกรรดา เนี่ย น่าจะมาตอนที่หนูคิดจะเปลี่ยนชื่อน๊า
ตอนนี้กลายเป็น คุณฐิตากรณ์ ไปซะแร๊ว อิอิ | | โดย: Betty Boop [10 มิ.ย. 48 20:13] ( IP A:58.10.30.28 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 7
ตาจ๊อบข้าพเจ้าเขียนไปค่อนเรื่องแล้วจ้า
แต่เพิ่งกล้าเอามาอวดชาวโลก แหะ แหะ
บ่มมาไว้หลายปี กว่าจะเป็นไวน์รสนี้อ่ะ แหะ แหะ
บทที่ 3 ปะแล้วที่ถนนนักเขียน จะให้ปะไว้ตรงไหนอย่างไรจ๊ะ
หรือจ๊อบจะปะเอง
ปะต่อ ๆ กันกลัวคนอ่านจะงง ๆ หรือจะเอาอย่างไรดี บอกด้วยนา
ขอบคุณล่วงหน้ามาก ๆ ค่ะ
เดี๋ยวหานางฟ้านางสวรรค์มาเป็นของกำนัล อิอิ
| | โดย: Tethys [10 มิ.ย. 48 21:19] ( IP A:58.10.250.160 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 8
ขอบคุณนะคะ นู๋รัตน์คนจ๋วย ที่ติดตามอ่าน
อ่านกันไปนาน ๆ นะคะ เรื่องยังอีกยาวไกล
อิอิ ไม่ต้องรีบอ่านก็ได้ค่ะ
คนเขียนจะได้มีเวลาเขียนทัน อิอิ
แบบเกรงใจคนอ่านกลัวคอยนานสุดฤทธิ์อ่ะ | | โดย: Tethys [10 มิ.ย. 48 21:21] ( IP A:58.10.250.160 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 9
อิอิ คุณน้องสาวจ๋า
เปลี่ยนใหม่อีกรอบก็ได้น้า จะได้เข้ากับ \\"วิษุวัต\\" ไง
แล้วอย่าทิ้งขว้างคุณพระเอกคนนี้น้า
อิอิ กลัวใจ กลัวใจ | | โดย: Tethys [10 มิ.ย. 48 21:22] ( IP A:58.10.250.160 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 10
บทที่ 3
แม้จะกลับกรุงเทพฯ มาหลายวันแล้วก็ตาม
แต่แสงสีมรกตที่ริมหาดวันนั้น ก็ยังสว่างวาบ ๆ อยู่ในห้วงความรู้สึกของอธิป
มันเหมือนคำถามที่เขายังหาคำตอบไม่ได้
ซึ่งความจริงแล้ว เขาจะหาคำตอบไปทำไม
มันอาจเป็นแค่แสงกระจายแค่นั้นเอง
หรือบางทีเขาเองก็อาจจะเหนื่อย แล้วก็มึนไปเท่านั้นเอง
แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป คือเขารู้สึกเหมือนว่าชนิกรรดาหลับง่ายมากขึ้น
ในเวลากลางวัน เธอเหมือนคนอ่อนเพลียทุกครั้ง ที่แดดร้อนแรง
และเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน เธอก็จะกลับบ้านเร็วขึ้น เข้านอนเร็วขึ้น
และทุกครั้งที่เธอขึ้นรถ เธอก็จะหลับทุกที
เป็นอันว่าในฐานะเพื่อนบ้านใกล้เคียง ทำงานที่เดียวกัน
เขาก็กลายเป็นคนขับรถให้เธอ ไปโดยปริยาย
"เท่ดีอะ ชนิมีบอดี้การ์ดอะ อิอิมีอัศวิน มีคนขับรถ ข้อสำมะคัน ประหยัดน้ำมันดี"
"เออดีโว้ย!....ไอ้เรารึอุตส่าห์เป็นห่วง รับปากจากแม่หล่อนมาดิบดี
ใคร ๆ เขาก็เป็นห่วง กลัวเวลารถติดเผลอหลับไปจะทำไง
กลับมาทำเป็นเรื่องตลก....ไม่เห็นใจเลยโว้ย
สาว ๆ ก็ไม่ได้ไปหา ใครก็คงไม่อยากเข้าใกล้อีกแล้ว"
อธิปถอนใจยาว แต่ดวงหน้าใสนั้นยังหัวเราะ ทำหน้าตาคิกคัก ราวกับเด็กเล็ก ๆ
"น่าาาา ความดีครั้งนี้ เป็นทานบารมีนะ เดี่ยวจะไปหานางฟ้าสวย ๆ เซ็กซี่ ๆ มาให้ธิปสักองค์ ดีป่าว?"
"เอานางฟ้านางสวรรค์มาล่ออีกแล้ว มุขนี้ ถึงอย่างที่บอกอบอก หล่อนน่ะชอบแว่บไปเฝ้าพระอินทร์ หลับเป็นเด็กนอนกลางวันทุกที"
"จริงอะ?! ตอนกลางวันชนิมีหลับด้วยเหรอ...."
น้ำเสียงและวงหน้านั้น ทำราวกับตัวเองไม่รู้เรื่องด้วยจริง ๆ จนอธิปเริ่มรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นกว่าเดิม | โดย: Tethys (เจ้าบ้าน  ) [11 มิ.ย. 48 2:56] ( IP A:203.121.148.154 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 11
" ไปหาพ่อเรามั้ย....บางทีตัวเองเครียดส่งงานหรือเปล่า?"
"เฮ้ย! ชนิปกตินะ ไม่ได้ไม่สบายเป็นอะไรไปสักหน่อย
ต้นฉบับงานก็ส่งตามปกติ งานก็สบายๆ ดูเสียงธิปแปลก ๆ อะ
...ชนิไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงมากหรอก"
รอยยิ้มหวานฉาบทั่วทั้งใบหน้า มือยาวเรียวสวยวางบนบ่าของอธิป
น้ำเสียงหวานเรียบฟังแปลกออกไป รวมทั้งท่าทางที่แสดงออก
ทำให้อธิปเพิ่มความงุนงง สับสนมากยิ่งขึ้นไปอีก
"ขอบคุณนะอธิป ที่ดูแลชนิมาตลอด ถ้าชนิไม่มีอธิปคงจะแย่....
ไปเหอะ กลับขึ้นข้างบนเหอะ งานแปลยังค้างเต็มโต๊ะเลย....เดี๋ยวขอล้างมือแป๊บ"
ทุกย่างก้าวของชนิกรรดาสง่างามราวกับราชินี เรือนร่างสูงเพรียวสมส่วน
แม้จะไม่ได้บอบบางราวกับนางแบบ
แต่ดวงหน้าที่สวยหวาน เรือนผมดำขลับ เหมือนก้าวออกมาจากภาพปั้นแกะสลักแห่งตำนานโบราณ
อธิปเลี่ยงเข้าห้องน้ำบ้าง ยังคิดถึงอากัปกริยา และน้ำเสียงแปลก ๆ ของเธออยู่ดี...
บางครั้งชนิก็ดูเข้มแข็ง เหมือนผู้ใหญ่เกินตัว
บางครั้งเธอก็ร่าเริง บอบบางเหมือนเด็กเล็กๆ ...
อธิปออกจากห้องน้ำ ได้แต่เก็บความรู้สึกแปลกประหลาดเอาไว้ในใจ
เขามองเห็นชนิกรรดายืนคุยอยู่กับเอมอร เออีของออฟฟิศตรงโถงทางเดินตึก
ชนิกรรดาทำท่าทางคล้ายกับทักทายตัวเล็กในท้องของเอมอร ราวกับคุยกันรู้เรื่องจริง ๆ
อธิปเผลอจ้องมองภาพที่เห็นตรงหน้าอย่างลืมตัว...
ลำแสงที่ทอดผ่านกระจกบริเวณทางเดิน ฉาบร่างของชนิกรรดา เหมือนอาบประกายแสง
เขาเห็นแสงสีเขียวฟุ้งเป็นเกล็ดวับวาวอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ
เขาเริ่มรู้สึกเหมือนว่า ชนิกรรดาเรืองแสงได้เองอีกครั้ง เหมือนกำลังดูดซึบแสงจากดวงอาทิตย์
หากเป็นเวลากลางคืนเธอคงมีแสงสว่างในตัวเอง....
แต่ที่ต้องประหลาดใจมากขึ้น เมื่อเกล็ดแสงสีเขียวเหล่านั้น
ไหลเวียนออกจากแขนของเธอ
ไปวนอยู่รอบ ๆ ด้านหน้าท้องของเอมอร
อธิปส่ายหัว เผลอขยี้ตาตัวเองอย่างตกใจ
แสงแดดคงหลอนให้เห็นภาพฟุ้งกระจายอีกแล้ว
เขานิ่งอึ้งกับภาพเบื้องหน้าไปชั่วขณะ เหมือนร่างกายถูกตรึงสนิทอยู่กับที่...
ก่อนที่เสียงของชนิกรรดาจะเรียกเขาให้สติสัมปชัญญะคืนกลับมาอีกครั้ง....
** โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป**
((( ถ้ามีตอนต่อไปแล้ว รบกวนพี่อ้อเอามาแปะให้เลยก็ได้นะครับ จะต่อในกระทู้นี้หรือว่า เปิดกระทู้ใหม่ ก็ได้นะครับพี่ เผื่อผมไม่ทันไปอ่าน เพราะไม่ค่อยได้เข้าถนนนักเขียนอ่ะครับ ))) | | โดย: จ๊อบก๊อปให้พี่จันทร์จ๋าTethys (เจ้าบ้าน ) [11 มิ.ย. 48 2:58] ( IP A:203.121.148.154 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 12
วิษุวัต --> คนนี้อะ หนูไม่เอาได้เป่า
เปลี่ยนใจเอาเพื่อนนางเอกได้เป่าอ่ะ
ดู ฮา ฮา ดี
หนูว่า ตาวิษุวัต เนี่ย สูงจนเกินสอย
หนูไม่อยากกราบก่อนนอนอะ อิอิ | | โดย: Betty Boop แวะมาแซวพี่สาวจ้า [12 มิ.ย. 48] ( IP A:58.10.26.87 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 13
โหหหหหหหหห อยากกะรู้เลยนะคะ
ว่า อธิป ยังโสดน่ะ
อีกอย่าง อธิป เป็นอะไรที่น่ารักมากกกกกกกกกก
เยอะกว่าวิษุวัตอีก
ตามอ่านต่อน๊า
เดี๋ยวจัดการอธิปให้
เอ้ยยย
มะช่าย จัดที่จัดทางให้เข้าหาคุณอธิปให้จ้า
อิอิ | | โดย: Tethys [12 มิ.ย. 48 6:19] ( IP A:58.10.250.162 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 14
บทที่ 4
ประหนึ่งราวกับว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นที่ที่เงียบที่สุดในจักรวาล
เงียบในความเงียบทั้งมวล มันเป็นความเงียบแทบจะเรียกได้ว่า
ไม่มีแม้แต่สรรพเสียงใด ๆ รอดเข้ามาให้ได้ยินในโสตประสาท เสมือนความว่างเปล่าแห่งสูญญากาศ...
แม้จะมีสรรพสิ่งให้เห็นได้ด้วยจักษุอยู่โดยรอบก็ตาม...
ท้องฟ้า และทุกสิ่งโดยรอบ ทั่วทั้งบริเวณปรากฎเป็นสีส้มแดงฉานประหนึ่งว่าจะร้อนแรง
แม้แต่หินผาภูเขาที่รายล้อมก็เป็นสีส้มแดง ไม่ต่างไปจากถ่านหินที่กำลังติดไฟ
แต่ไม่มีเปลวไฟลุกโพลงให้เห็น มีเพียงควันไอสีขาวที่พวยพุ่งอวลไปทั่ว...
ร่างหนึ่งเดียวดายเพียงลำพังท่ามกลางผาหินสีส้มแดง
ร่างนั้นยืนพนมมือสงบนิ่งอยู่ในสมาธิ ราวกับรูปปั้นหินสลักที่ปราศจากด้วยจิตวิญญาณใด ๆ ...
เบื้องหน้าที่ทอดตัวยาวห่างออกไปไกล ๆ เป็นสายธารแห่งแม่น้ำสีแดงที่ไหลเรื่อยคดเคี้ยวผ่านลงมาจากทิวเขาที่สูงเสียดฟ้า
ที่ไม่สามารถมองเห็นได้ว่าจุดสิ้นสุดของสารธารอยู่ ณ ที่แห่งใด
แม้จะเป็นธาราสีแดงเหนียวหนืดประหนึ่งหินหลอมเหลวจากภูเขาไฟ
แต่กลับไม่รู้สึกถึงความร้อนแต่อย่างใด มันกลับเป็นความหนาวเย็นเยียบ ที่แสนจะแปลกประหลาด
และก่อนที่จะสัมผัสถึงความเย็นนั้นมากขึ้น
เสียงเรียกของหญิงสาวแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของสายลม ที่ขาดหายสะท้อนสลับไปมาเป็นช่วง ๆ ก็แว่วผ่านเข้ามา...
วิษุวัต...ท่านวิษุวัต...
วิษุวัตสะดุ้งสุดตัว ผวาลืมตาตื่นขึ้นจากการหลับใหล
รู้สึกเหมือนว่าเป็นการหลับไปอย่างยาวนานจาการเดินทางอันแสนไกล...
วิษุวัตพยายามทบทวนความฝันอันแปลกประหลาดนั้น
แม้จะลางเลือนไม่มีที่มาที่ไป
แต่ภาพที่เห็นนั้นก็เสมือนเป็นความรู้สึกจริง ราวกับว่าไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด...
เหมือนเขาเห็นร่างของตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางสถานที่แปลกประหลาดนั้นจริง ๆ
ความเย็นยังคงสะท้านอยู่ในความรู้สึก เป็นความเย็นอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
มันเย็นเฉียบลึกเข้าไปในความรู้สึก และแผ่กระจายไปทั่วร่าง
ความรู้สึกของแสงสีส้มแดงยังคงติดแน่นในจักษุสัมผัส...
เฉกเช่นเดียวกับเสียงเรียกกระซิบแผ่วเบาของหญิงสาว ยังคงติดค้างมาจากห้วงแห่งความฝัน
เสียงเรียกนั้นไม่ใช่เสียงของลิเดีย หรือเสียงของใครที่เขาเคยรู้จักมาก่อน
หากเป็นเสียงของคนที่คุ้นเคย ควรจะเรียกเขาว่า วิษ เสียมากกว่า
แต่เสียงจากภาพแห่งความฝันนั้น กลับเรียกชื่อเต็มของเขา
ซึ่งหากเป็นคนรู้จักแทบจะไม่มีใครเรียกเขาเช่นนี้มาก่อนด้วยซ้ำ
แม้แต่ครูบาอาจารย์ที่เคยสอน เพื่อนในกลุ่มตอนเรียนหนังสือ
หรือแม้แต่ลุง และป้าที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กก็ตาม
ทุก ๆ คนต่างก็เรียกเขาว่า นายวิษ มากกว่าวิษุวัต
ทุก คนพร้อมใจกันไม่เรียก ด้วยเหตุผลง่าย ๆ และติดตลก
เพียงเพราะชื่อของเขาช่างเป็นชื่อไทยที่ออกเสียงให้ถูกต้องได้อย่างยากเย็นเสียเหลือเกิน...
แต่เสียงอันไพเราะนั้น กลับออกเสียงตามอักขระไทยได้อย่างชัดเจน ถูกต้อง
อีกทั้งฟังแล้วงดงาม หวานพลิ้วแผ่วกระซิบบางเบาไม่ต่างกับเสียงเรียกแห่งสายลม
เป็นเสียงราวกับคนที่คุ้นเคยกันมาเนิ่นนาน...
และหมือนว่าเสียงนั้นจะไม่เพียงแต่ตกค้างอยู่ในห้วงแห่งความรู้สึก และความคิดคำนึง...
แต่เสียงหวานไพเราะจับใจนั้น ยังคงก้องตามเขาอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าจะตื่นแล้วก็ตาม...
เหมือนเสียงกระซิบแผ่วหวาน ที่พร่ำเรียกอยู่ใกล้ ๆ
ช่างเหมือนเสียงเรียกจริงของใครบางคน ที่ทำให้เขาต้องหันหาเสียงเรียกนั้นอยู่ตลอดเวลา...
หลายต่อหลายครั้งหลังจากตื่นนอน เสียงนั้นยังคงก้องสะท้อนอยู่
และเกือบทำให้เขาเผลอขานรับกับเสียงเรียกนั้นออกไปอย่างลืมตัว...
ห้องพักของวิษุวัตยังคงเป็นห้องพักเดิมตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ในกรุงเทพฯ
บนคอนโดมิเนียมใจกลางเมือง ที่สะดวกกับการเรียน
แม้จะไปเรียนต่อที่อังกฤษอยู่หลายปี แม่บ้านของคอนโดมิเนียมก็ยังทำความสะอาด
และดูแลสภาพไว้เป็นอย่างดีไม่มีอะไรชำรุดเสียหาย
อย่างน้อยที่พักแห่งนี้ก็เป็นสมบัติชิ้นสุดท้าย ที่คุณลุงคุณป้าของเขาซื้อทิ้งไว้ให้
ก่อนจะย้ายรกรากไปเปิดร้านอาหารไทยอยู่ที่ออสเตรเลีย
ซึ่งตามจริงแล้ว คุณลุงคุณป้านั้นถือเป็นเพียงญาติห่าง ๆ ที่ได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ปกครอง
หลังจากที่พ่อของแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุตั้งแต่เขายังเล็ก ๆ อยู่
ท่านทั้งสองต่างก็ดูแลเลี้ยงดูเกื้อกูลมาเป็นอย่างดี จนเมื่อเห็นว่าตัวเขาสามารถดูแลตัวเองได้
ท่านทั้งสองจึงอพยพไปมีชีวิตตามเส้นทางที่ท่านต้องการ...
เส้นทางที่ต้องการรึ...
วิษุวัตยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่าเส้นทางต่อไปข้างหน้า ในระหว่างนี้ จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา
แต่ความรู้สึกบางอย่างก็กระซิบบอกว่า คงเป็นเส้นทางที่ยิ่งใหญ่มาก ๆ
มิฉะนั้นแล้วคงไม่ทำให้ชีวิตเขาหักเหอย่างรวดเร็วมากมายเช่นนี้
และเขายังคงเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่า การทำงานให้กับอาจารย์ภาณุ
ไม่แต่จะเป็นเพียงวิทยานิพนธ์ชิ้นเยี่ยมแล้ว
แต่จะยังเป็นประสบการณ์งานที่ยิ่งใหญ่มาก ๆ สำหรับตัวเขาอีกด้วย
สิ่งแรกที่เขาเลือกทำสำหรับวันแรกที่มาถึง
วิษุวัตรีบโทรไปแจ้งยืนยันการกลับมาถึงเมืองไทยของเขา กับเลขานุการของอาจารย์ภาณุ
และเธอนัดให้เข้าพบกับอาจารย์ภาณุที่สำนักงานในช่วงบ่ายสามโมงเย็นของวันนี้
เขาจึงใช้เวลาช่วงเช้าของวันก่อนถึงเวลานัด อยู่กับหนังสือบางเล่มที่หอบมาจากอังกฤษ สระว่ายน้ำ...
มื้อสาย และมื้อกลางวันอย่างง่าย ๆ ภายในห้องอาหารชั้นล่างของตึกคอนโดมิเนียม
การกลับมาอย่างกระทันหัน ด้วยเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวน้อยชิ้น อย่างโน้ตบุ้ค และหนังสือสองสามเล่ม
ทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลาจัดข้าวของมากมาย
เขาไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลายาวนานเพียงใด ซึ่งนั่นก็ขึ้นอยู่กับงานของอาจารย์ภาณุนั่นเอง
การออกสำรวจงานโบราณคดีในมาตุภูมิแผ่นดินเกิด
อาจเป็นชิ้นงานวิทยานิพนธ์ของเขาได้ดีกว่า การตามรอยครูเสดของลิเดีย
และเขาใช้มันอ้างเหตุผลกับอาจารย์ที่ปรึกษา ซึ่งยินยอมให้เขาเปลี่ยนหัวข้อ และใช้เวลาเพิ่มมากขึ้นในการทำวิทยานิพนธ์
งานสำรวจโบราณคดีในแหลมสุวรรณภูมิ ยังมีข้อมูลอยู่น้อยมาก
และการลงพื้นที่จริงของเขา คงจะเปิดกว้างเพิ่มความรู้ให้กับข้อมูลทางประวัติศาสตร์ ทางโบราณคดีของโลก
เพราะพื้นที่ราบลุ่มแห่งนี้เคยมีประวัติศาสตร์ที่รุ่งเรืองมาอย่างยาวนาน...
วิษุวัตหลับตาลง... เมื่อความรู้สึกของลิเดีย ย้อนกลับเข้ามาในความรู้สึก
เขากำลังคิดถึงเธอ แม้จะเป็นความทรงจำอันพร่าเลือนแล้วก็ตาม
ป่านนี้เธอคงตื่นเต้นดีใจกับเส้นทางการเดินทาง แม้จะรู้สึกเสียใจบ้างที่เขาไม่ได้ทำงานร่วมกับเธอ
แต่ขณะนี้เส้นทางของเขา และเธอก็แยกออกจากกันโดยเด็ดขาด
สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงแค่ความทรงจำในมิตรภาพของครั้งก่อน
มิตรภาพอย่างนั้นหรือ...
มันทำให้วิษุวัตต้องทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง
บางทีเขาและเธอ ก็อาจเป็นแค่เพื่อนสนิทจริง ๆ ....
บางทีมันอาจเป็นแค่เพียงมิตรภาพที่แนบแน่นของเพื่อนมากกว่าเป็นความรักอันหวานชื่น
หรือมันอาจเป็นเพียงความรู้สึกบางส่วนของคนที่ว้าเหว่ ห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน
แต่อย่างน้อย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา
มันก็เป็นความรู้สึกดี ๆ ช่วงเวลาดี ๆ ของผู้ชายคนหนึ่งมีให้กับหญิงสาวคนหนึ่ง
แม้ว่ามันอาจจะไม่ได้งอกเงย เติบโตเป็นความรักที่สวยงามมากนักก็ตาม
ผู้หญิงมุ่งมั่น เอาจริงเอาจังกับประวัติศาสตร์คนนั้น
เลือกที่จะไปตามเส้นทางความฝันของเธอมากกว่า
โดยไม่ต้องมีคำสัญญาของการรอคอย...
ก็แค่ความใกล้ชิด ที่ไม่ใช่เป็นความผูกพัน ที่ไม่อาจจะยื้อ หรือรั้งเธอให้รอคอยเขาได้...
เธอไม่ต้องการรอคอย... และเธออยากให้เขาไปตามเส้นทางของเขา...
ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะตัดสินเลือกกลับมาเมืองไทยเสียด้วยซ้ำ
เธอยืนยันที่จะไปต่อเพียงลำพัง โดยไม่มีเขาในเส้นทางของอนาคตของเธอ...
และก่อนที่เขาจะรู้สึกเจ็บกับความรู้สึกที่คิดคำนึงถึงลิเดียมากไปกว่านี้
เสียงของหญิงสาวหวานไพเราะก็แทรกคลื่นผ่านเข้ามาให้เขาได้ยินอีกครั้ง
และลบเลือนภาพของลิเดียในห้วงความคิดให้จางหายไปอย่างรวดเร็ว...
ราวกับว่าเสียงนั้นจะช่วยเกลื่อนความเจ็บปวด ความโหยหาในความสุข ความทรงจำกับลิเดีย
และช่วงเวลาบนพื้นแผ่นดินอังกฤษ
เสียงนั้นช่วยสมานความรู้สึกได้อย่างประหลาด
อีกทั้งยังช่วยฟื้นความอบอุ่นแห่งบ้านเกิดของเขา
ราวกับคืนความทรงจำในวัยเยาว์ที่คุ้นเคยบนพื้นแผ่นดินแม่แห่งนี้เข้ามาแทน...
กรุงเทพฯ ก็ยังคงเป็นกรุงเทพฯ
กับชื่อเสียงที่เป็นหนึ่งเมืองหลวงของโลกที่ติดอันดับการจราจรอันติดขัด
คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่ ๆ ที่วิษุวัตจะคุ้นเคยกับการจราจรในกรุงเทพฯ ที่แสนจะสับสนอลหม่าน โดยเฉพาะในยามบ่ายเช่นนี้
สำนักงานของอาจารย์ภาณุ เป็นมูลนิธิร่วมกับองค์กรระหว่างประเทศหลายประเทศ
ตั้งอยู่บนตึกสำนักงานย่านถนนสาธร
ซึ่งนับว่าไม่ห่างจากคอนโดมิเนียมที่เขาพักในย่านฝั่งธนเท่าไรนัก
แค่ข้ามสะพานมายังฝั่งกรุงเทพ ฯ แม้จะเพียงไม่กี่กิโลเมตร แต่รถก็กลับติดอยู่บนสะพานข้ามฝั่งอย่างยาวนาน
ความที่คุ้นเคยกับอากาศสบาย ๆ ในเมืองชนบทของอังกฤษอยู่หลายปี
ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่า กรุงเทพฯ แทบจะไม่เหมาะสำหรับเขา อีกแล้ว
ตึกสูง ๆ หลายตึกเบื้องหน้า สถาปัตยกรรมทันสมัย เรียงรายอยู่มากมาย ถนนหลายสายที่ตัดพาดผ่าน เพื่อเพิ่มความสะดวกสบาย
ดูแล้วก็น่าตื่นตาตื่นใจกับคนที่เคยคิดจะเป็นสถาปนิกอย่างเขา
แต่เมื่อเขาหันมาเรียนผสมผสานกับทางโบราณคดีแล้ว
สำหรับเขากรุงเทพฯ ช่างเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย
เป็นความเจริญ ความศิวิไลซ์ ที่เขาอยากจะหนีให้ห่าง
หากจะดีไม่น้อย ถ้าเส้นทางการสำรวจ งานของอาจารย์ภาณุ
จะเป็นการเดินทางออกนอกเมืองหลวง ที่ไม่ให้เขาต้องมาใช้ชีวิตแบบกดดันอยู่ในเมืองหลวงเช่นนี้
น่าเบื่อนะพี่ นี่ ๆ เห็นตึกอยู่แค่เอื้อม ไม่รู้จะติดอะไรหนักหนา
เขาน่าจะเอาไฟเขียวไฟแดงออกไปให้หมดได้แล้ว...ติดขึ้นมาถึงบนสะพาน
เสียงคนขับแท็กซี่ข้าง ๆ บ่นอย่างเบื่อหน่าย
วิษุวัติมองท้องฟ้าใส ๆ ข้างหน้า หากตึกไม่ไกลอย่างที่คนขับว่า
บางทีเขาควรจะลงไปเดินบนถนนอาจเร็วยิ่งกว่า...
ข้างหน้านั่นแหละครับ ตึกสีขาว ๆ สูง ๆ นั่นละ เห็นมั้ยครับ ตึกที่พี่จะไป
วิษุวัตมองตามนิ้วที่คนขับรถชี้ไปข้างหน้า ตึกสีขาวนวลราวกับหินอ่อนอยู่ไม่ไกลนัก
แต่ที่น่าประหลาดใจ กลับเป็นดวงอาทิตย์ที่ฉายแสงอยู่ข้าง ๆ ขนาบกับตัวตึก
วิษุวัตเผลอกลืนน้ำลายลงคอกับภาพที่ตัวเองมองเห็น...
เป็นธรรมชาติที่เขาบังเอิญมาได้เห็น...
หรือว่าเป็นความมหัศจรรย์ที่ไม่อาจหาคำตอบได้...
ดวงอาทิตย์สีส้มแดงยามบ่าย ทอแสงทรงกลดเจิดจรัส ซ้อนรัศมีให้เห็นอยู่เบื้องหน้า เคียงข้างปรากฎขึ้นเป็นดวงอาทิตย์ดวงใหญ่สองดวง...
ชั่วพริบตาราวกับมีพลังแห่งมวลอันมหาศาล สะกดบังคับให้เขานิ่งไปอย่างฉับพลัน
จับจ้องอยู่เพียงแต่ภาพดวงอาทิตย์เบื้องหน้านั้น โดยขัดกับหลัก และกฎแห่งวิทยาศาสตร์ทั้งมวล...
เพียงแค่เศษเสี้ยวแห่งวินาที...ราวกับภาพแห่งความฝันจะหวนกลับมาสู่สมองอีกครา...
พร้อมกับเสียงหวานแว่ว พร่ำเรียกหาของเจ้าของเสียงเดิม...
** โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป**
| | โดย: Tethys [13 มิ.ย. 48 23:25] ( IP A:58.10.254.39 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 15
สงสัยยาวไป บทที่ 4 มาแล้วนคะ
ขอบคุณเจ้าของพื้นที่มาก ๆ เลยค่ะ | | โดย: Tethys [13 มิ.ย. 48 23:27] ( IP A:58.10.254.39 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 16
..............ตามมาอ่านแล้วนะครับ จะยาวเหมือนคำสาปฟาโรห์หรือเปล่านะ อ่านตั้งแต่เด็กจนแก่ ก็ยังไม่จบสักที อิอิ ............... | | โดย: joblovenuk (เจ้าบ้าน ) [16 มิ.ย. 48 1:35] ( IP A:202.133.139.19 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 17
จากฟากฟ้าสุราลัย....สู่แดนดิน บทที่ 5
กว่าวิษุวัตจะมาถึงตึกสำนักงาน เพื่อมาพบกับอาจารย์ภาณุ ก็เป็นช่วงเวลาบ่ายเกือบจะเย็น
ด้านล่างของตึกสำนักงานผู้คนจึงดูบางตา
ความไม่คุ้นเคยในสถานที่ ทำให้ต้องเดินหาตำแหน่งที่ตั้งของลิฟท์อยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนจะเดินมากดปุ่มเรียก และก้าวเข้าไปเมื่อบานประตูเปิดออกในทันที
ถือเป็นจังหวะดีไม่น้อย ที่ไม่ต้องเสียเวลาคอยนานเกินไป
เสียงฝีเท้ากำลังวิ่งของใครคนหนึ่งไล่ตามหลังเข้ามาอย่างเร่งรีบ
ก่อนที่บานประตูจลิฟท์จะปิดลง เขากดตัวเลขบอกชั้นบนแผงสัญญาณ
เช่นเดียวกับหญิงสาว ถึงแม้ว่าจะคนละชั้นกัน
แต่จังหวะที่กดเสร็จ แล้วถอนมือกลับออกมานั้น
มือของเขาและเธอสัมผัสกันโดยบังเอิญ จนวิษุวัตต้องหันไปขอโทษเธอเบา ๆ
ฉับพลันเหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน ทั่วท้องจักรวาลสงบนิ่ง
ทุก ๆ สิ่งแห่งบรรณพิภพหยุดการเคลื่อนไหว
ราวกับภาพในฝันบางส่วนแห่งความทรงจำถูกกระตุ้นด้วยประสาทสัมผัสทั้งปวง
มิติที่ต่างด้วยห้วงเวลา เหลื่อมพาดซ้อนทับกันอีกครา...
ท่านวิษุวัต...
เสียงอ่อนหวานแผ่วพลิ้วมาตามสายลมอีกครั้ง
สถานที่สีแดงส้มแห่งความร้อนปรากฎอยู่เบื้องหน้า
ร่างที่ยืนสมาธิยังคงหลับตานิ่ง จิตในสมาธิแห่งร่างนั้นเอ่ยขึ้น...
เจ้าทำเช่นนี้อีกแล้ว...ชนิกรรดา เจ้ารู้ดีว่ายังไม่ถึงกำหนดแห่งเวลา
ข้าเพียงส่งความคิดถึงมาทักทายสมาธิของท่าน
เจ้ารู้ดีว่าข้ากำลังพูดถึงสิ่งใด
น้ำเสียงในจิตแห่งสมาธิของร่างนั้นเหมือนแฝงไปด้วยขบขัน มากกว่าเป็นน้ำเสียงแห่งการตำหนิติติง
ก็ข้าคิดถึงท่านนี่นา...
เสียงหวานแผ่วพลิ้ว อ่อนหวานขึ้นมากกว่าเดิม
เจ้าขี้โกงองค์เทวะทุกครั้งที่มีภารกิจ และทุกครั้งข้าก็ต้องถูกส่งมารับโทษ ณ สถานที่เดียวดายแห่งนี้
ข้าทูลองค์เทวะนับอสงไขยครั้ง แต่สภาเทวาก็ไม่เคยอนุมัติ
ให้ข้ารับโทษทัณฑ์เสียเอง อีกทั้งก็เป็นความประสงค์ของท่าน ...
ข้ารู้ดีว่าท่านตั้งสัตย์จะหลบรี้หนีหน้าข้า!
น้ำเสียงที่ลงท้าย บ่งบอกถึงความกระเง้ากระงอดเต็มที่
เจ้าช่างเอาแต่ใจตัวเอง ไม่เคยเปลี่ยนแปลง... เมื่อไหร่เจ้าถึงจะยอมเข้าใจ...
การที่เจ้าเอาแต่ใจเช่นนี้ เจ้าก็รู้ดีว่าจะส่งผลตามมาเช่นใด
เสียงหวานพลิ้วเงียบหายไป ราวกับคลื่นการติดต่อผ่านสมาธิถูกรบกวน
ทำให้ร่างในสมาธิ เผลอพร่ำเรียกชื่อจนเกือบหลุดออกจากฌาน...
ชนิกรรดา...!
คลื่นสัญญาณเสียงจากหญิงสาวสะท้อนกลับมาอย่างแผ่วเบา ขาดหายเป็นช่วง ๆ
ร่างในสมาธิ เริ่มรู้สึกถึงความร้อนของสถานที่แห่งนั้นแผดเผา รอบด้านกลายเป็นเปลวเพลิงขึ้นมาในฉับพลัน
เมื่อวันนั้น.......ข้ายังคงรอท่านเสมอ...ที่บ่อน้ำแห่ง......ในสวน...........
ไรข้าจะพยายามตาม....องค์เทวะไม่อาจซ่อน...พราง...ท่านได้นาน...
ข้ายอม...ปวด...ท่านวิษุว...ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน...
ชนิกรรดา
เมื่อถึงเวลา เมื่อถึงเวลา
ชายหนุ่มถอนหายใจ กำหนดจิตก่อนเดินลมปราณเจริญองค์สมาธิใหม่อีกครั้ง เพื่อดับกองไฟรอบ ๆ ตัว
รวมถึงความรุ่มร้อนจากสถานที่ลงทัณฑ์ตามบัญชาแห่งองค์เทวะเจ้า... | | โดย: Tethys [19 มิ.ย. 48 14:05] ( IP A:58.10.251.100 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 18
ประตูลิฟท์เปิดเมื่อถึงชั้น 11 ชนิกรรดาก้าวออกมา ก่อนจะเดินตรงไปรูดบัตรเพื่อเปิดประตูกระจกของสำนักพิมพ์
ซึ่งมีอยู่เพียงสำนักงานเดียวบนชั้นนี้
เธอยิ้มอย่างสดใสให้กับพนักงานต้อนรับด้านหน้า พร้อมกับรีบสาวเท้าเดินกลับไปที่ห้องของกองบรรณาธิการ
เธอมองเห็นอธิปแต่ไกล ซึ่งกำลังทำหน้าเมื่อย ๆ ยืนเท้าแขน พิงฉากกั้นแบ่งส่วนโต๊ะทำงานของเธอ
ไหนว่าจะลงไปซื้อแซนด์วิช?...กินหมดแล้วสิท่า หรือว่าลืมซื้อเผื่ออีกต่างหาก
ใครเหรอ? ชนิเหรอ...ใครจะกินแซนด์วิช?
หญิงสาวหน้าตื่น ๆ กับคำถามของเพื่อน เธอเริ่มรู้สึกตัว ได้สติว่าตัวเองยืนอยู่ตรงทางเดินระหว่างโต๊ะทำงาน
ชนิไม่ได้นั่งทำงานอยู่เหรอ เอ๋! แปลก ๆ แล้วชนิไปไหนมาละนี่...อึมม์ สงสัยจะไปห้องน้ำ...
ชนิกรรดา ทำหน้างง ๆ ก่อนเดินอ้อมอธิปเข้าไปในบริเวณส่วนที่นั่งทำงานของตนเอง
คุณหญิงชนิ...ก็เมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ตัวเองเป็นคนโทรมาบอกว่าจะลงไปชั้นล่างซื้อแซนด์วิช
ไอ้เราก็ยังสงสัย ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นหิวตอนนี้...และนี่ดูกลับมามือเปล่า
หญิงสาวหันมายิ้มหวานล้อเล่นด้วยหน้าเป็น พร้อมเปลี่ยนเรื่องอีกเช่นเคย
รีบกลับไปที่ห้องเหอะ... เดี๋ยวเลิกงานแล้วค่อยไปกินกันนะ นี่ก็อีกไม่กี่ชั่วโมงเอง
อธิปส่ายหน้ากับความแปลกประหลาดของเธอ อีกครั้งแล้วสินะ...กับอาการแปลก ๆ ของเธอ
เขามั่นใจว่าเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา เธอกดโทรศัพท์สายภายใน พร้อมกับบอกเขาว่า จะลงไปชั้นล่างซื้อแซนด์วิช
และยังถามเขาว่าจะเอาอะไรด้วยมั้ย ทีแรกเขาก็รู้สึกประหลาดใจที่จู่ ๆ เธอรู้สึกหิวในช่วงเวลาบ่าย ๆ แบบนี้ซึ่งก็ไม่เคยเป็นมาก่อน
อีกทั้งยังมีความคิดที่จะลงไปซื้อด้วยตัวเอง
ซึ่งว่ากันตามจริงแล้ว เธอสามารถบอกแม่บ้านให้ลงไปซื้อให้เธอได้เสียด้วยซ้ำ
เขาเองยังคิดว่าเธอคงจะเปลี่ยนบรรยากาศจากการนั่งทำงานอยู่นาน ๆ
โดยไม่คิดว่าจะเรื่องมีแปลก ๆ เกิดขึ้นได้
แต่การกลับมามือเปล่า และเหมือนไม่มีเหตุการณ์ใด ๆ เกิดขึ้น
มันแทบทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงเธอมากมาย
นี่คือการละเมอที่เธอเคยพูดถึงหรือเปล่านะ ปกติคนละเมอจะเกิดอาการในช่วงหลับ
การละเมอแบบที่ไม่ได้นอนหลับจะเป็นไปได้หรือ
หรือว่าเธอเจ็บไข้ได้ป่วย อาการหลงลืม อาจเป็นอาการเบื้องต้นของโรคบางอย่างในสมอง
อธิปรู้สึกตกใจกับความคิดของตัวเอง เขาบอกกับตัวเองว่า จะต้องพาเธอไปให้พ่อเขาตรวจเช็คร่างกายในเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน ...
นับวันชนิกรรดาก็ยิ่งมีอะไรแปลกมากขึ้นทุกที ... แต่ไม่ทันที่จะคิดอะไรได้มากไปกว่านั้น
เสียงเจื้อย ๆ นุ่มหูก็ดังขึ้น โดยที่ชนิกรรดาไม่ได้หันหน้ามามองอธิปเสียด้วยซ้ำ
เธอยังคงจ้องอยู่หน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ เปิดหาข้อมูลทำงานตามปกติ
อธิป...ชนิไม่ได้เป็นอะไรนะ เชื่อสิ รีบกลับห้องเถอะ พี่ฉายฉานกำลังหาตัวอธิปอยู่นะ
อธิปขมวดคิ้ว จะเอ่ยปากถามคำถามต่อ
เสียงแม่บ้านของสำนักงานก็เรียกเขาดังอยู่ที่ประตูหน้าแผนกของชนิกรรดา
ว่าแล้วว่าคุณอธิปอยู่ที่นี่เอง คุณฉายฉานตามหาคุณอธิปอยู่แน่ะค่ะ เธอรออยู่ที่ห้องคุณอธิปนะคะ
อธิปรู้สึกประหลาดใจ และงุนงง เขาหันกลับไปที่ร่างที่นั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
ชนิกรรดาอมยิ้มหวานคอยอยู่แล้ว
เดี๋ยวเลิกงานแล้วไปกินแซนด์วิชกันนะ อิอิ | | โดย: Tethys [19 มิ.ย. 48 14:06] ( IP A:58.10.251.100 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 19
วิษุวัตยังคงนั่งรออยู่ในสำนักงานของอาจารย์ภาณุ
เขาอ่านนิตยสารฆ่าเวลาจบไปหลายฉบับ
แต่ไม่มีท่าทีของอาจารย์ภาณุจะกลับเข้ามาตามเวลาที่ได้นัดหมายเอาไว้
เขามาตรงเวลา ออกจะเร็วกว่าเวลานัดจริงเสียด้วยซ้ำ
วิษุวัตเดินไปเดินมาในบริเวณที่จัดไว้สำหรับรับรองแขก
ภาพถ่ายหลาย ๆ ภาพบนผนังห้องด้านหนึ่ง เป็นภาพเบื้องหลังการทำงานของอาจารย์ภาณุ
วิษุวัตมองอย่างชื่นชม สภาพซากเมืองโบราณ นครแห่งกิลังปุระ เมืองในตำนาน
เมืองใหญ่แห่งหนึ่งในสมัยทวารวดี ศิลปะ รูปปั้น เครื่องประดับ และของใช้ต่าง ๆ ที่ทีมงานของอาจารย์ภาณุ ค้นพบ
ซึ่งถือว่าเป็นการพลิกอีกหน้าของประวัติศาสตร์ความรุ่งเรืองบนแหลมสุวรรณภูมิ
แต่วิษุวัตก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่า ความรู้ ความสามารถของเขาในแง่สถาปัตยกรรมส่วนใด
ที่จะทำให้เขาได้ร่วมงานกับอาจารย์ภาณุ นอกเหนือไปจากความชื่มชม หลงใหลในประวัติศาสตร์ และความศรัทธาในตัวอาจารย์ภาณุ
ไม่ว่าจะเป็นงานยากลำบากเพียงใด เขาก็ภูมิใจแล้วที่ได้เป็นส่วนร่วมในทีมงานของท่าน
คุณวิทวัสคะ คงต้องให้คุณกลับไปก่อนเสียแล้ว พอดีท่านอาจารย์ภาณุต้องเดินทางไปที่บุรีรัมย์ด่วน
แล้วดิฉันจะนัดไปใหม่นะคะ...ต้องขอโทษที่ให้มาคอยเสียเวลา
เลขานุการของอาจารย์ภาณุ เปิดประตูห้องออกมาแจ้งข่าวให้เขาทราบ
ความตื่นเต้นลดหายไปเล็กน้อย เขาได้แต่เพียงตอบรับสั้น ๆ
อยากจะบอกเธอว่า เธอเรียกชื่อเขาผิดเสียด้วยซ้ำ...
แต่วิษุวัตก็ออกจากสำนักงานของอาจารย์ภาณุอย่างเงียบ ๆ
เสียดายเวลาเล็กน้อย เขาพยายามคิดในแง่ดีไว้ก่อน อาจารย์ภาณุคงติดงานด่วนจริง ๆ คงไม่ได้เลี่ยงการพบปะกับเขา
เขาอาจจะแวะหาอะไรทานตอนเย็นก่อนกลับที่พัก บางความรู้สึก เหมือนกำลังเลื่อนลอย อ่อนล้า...
บางทีคงเป็นเพราะการเดินทางในเมืองหลวง ที่แทรกเข้ามาให้เขารู้สึกเหนื่อยล้า จนเลื่อนลอยหรือเปล่านะ
เหมือนช่วงเวลาถูกดึงให้ยืด นาน ห่างออกไป...
เสียงแผ่วพลิ้วอ่อนหวานนุ่มนวลแว่วผ่านมากับสายลมอีกครั้ง
คราวนี้เสียงนั้นปนด้วยความรู้สึกแสนเศร้าสร้อย และสำนึกผิดมากมาย...
วิษุวัต...ท่านวิษุวัต.............ข้าขออภัย...
** โปรดติดตามอ่านตอนต่อไป**
| | โดย: Tethys [19 มิ.ย. 48 14:07] ( IP A:58.10.251.100 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 20
มิบังอาจไปเทียบเท่าเรื่องดังขนาดนั้น
เรายังเป็นมดปลวกตัวเล็ก ๆ
ระดับนั้นคนอ่านทั่วโลก หงึ หงึ
ท่าทางจ๊อบจะไม่ชอบเรื่องยาว ๆ
เริ่มเกรงใจกวนพื้นที่
แหะ แหะ
รอเสียตังค์ซื้ออ่านดีกว่ามั้ยอิอิ
ยังไงก็ขอบคุณมาก ๆ นะคะที่ให้พื้นที่เช่นเคย | | โดย: Tethys [19 มิ.ย. 48 14:09] ( IP A:58.10.251.100 X: ) | |
ความคิดเห็นที่ 21
.............พื้นที่เหลืออีกเยอะครับ แต่คืนนี้ผมเมาเบียร์ สงสัยอ่านไม่รู้เรื่องแน่ๆ เด๋วพรุ่งนี้ค่อยมาอ่านนะครับ เรื่องนี้ของพี่อ้อ ตกลงรวมเล่มเหรอครับ เด๋วจะรอเสียตังซื้อเก็บไว้ครับ จะออกเมื่อไหร่เอ่ย?? | | โดย: joblovenuk (เจ้าบ้าน ) [21 มิ.ย. 48 1:26] ( IP A:210.246.64.230 X: ) | |
|
