มรณานุสติ

สัปดาห์นี้ มีเรื่องเศร้า ๆ ให้ปลงคือ วันที่ ๘ มีนาคม ๒๕๕๖ ได้ข่าวว่า ลูกสาวของพี่เขยที่เป็นมะเร็งตายแล้ว พี่สาวจัดสวดให้ ๕ คืน กำหนดเผาวันที่ ๑๓ เราก็ไปช่วยฟังสวดวันสุดท้ายแล้วก็อยู่วันเผาด้วย
งานนี้ช่วยให้เราได้ปลงในหลาย ๆ เรื่อง เพราะเขาแก่กว่าเรา ๒ ปี ครั้งสุดท้ายที่เจอ น่าจะประมาณ ๓ -๔ เดือนก่อนเขาตาย เขาเดินมาซื้อของที่ร้าน ก็ยังดูสดใสในระดับหนึ่ง แม้ว่าจะผอมกว่าตอนที่เจอเมื่อปี ๒๕๕๓ ที่บ้านน้ำท่วม และเป็นช่วงที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เขาก็รักษาโดยการตัดเนื้อร้ายออกแล้วให้คลีโม มาหลายช่วง จนเมื่อ ๓-๔ เดือนก่อน เขาเลิกรักษาเพราะรู้สึกดีขึ้น
สังขารไม่เที่ยง เพราะเขาไม่ได้ทำงาน ไม่มีสังคมเพื่อนนอกบ้าน ผู้มาร่วมงานจึงเป็นลูกบ้านที่เช่าที่อยู่ซึ่งก็มากันไม่มาก แขกส่วนใหญ่จึงเป็นแขกของญาติ ๆ ซึ่งก็ไม่มากเท่าไร เมื่อเทียบกับค่าใช้จ่ายที่ใช้ในการจัดงาน

คนตายก็ตายแล้ว คนที่ยังอยู่ก็จัดงานให้ดูสมเกียรติ เกียรติของใครไม่รู้ คนตายจะรู้หรือไม่ ไม่มีใครบอกได้ แต่ที่แน่ๆ คือ คนที่อยู่ได้หน้า ได้เกียรติ ได้ความรู้สึกดี ๆ ว่าได้ทำให้ จัดหลานชายตัวน้อย ๆ บวชเณรหน้าไฟ ก็ไม่ได้ทำอะไร แต่ผู้ใหญ่ก็รู้สึกดี โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ แม้ว่าช่วงที่บวชจะไม่กี่ชั่วโมง ทุกคนรู้สึกว่าได้บุญ ก็บุญจากความสุขที่ได้เห็นชายผ้าเหลือง

กลับมามองตัวเอง นึกดีใจว่า เราคงไม่ต้องมีงานแบบนี้เมื่อเราไม่อยู่ เพราะเราบริจาคร่างให้โรงพยาบาลแล้ว ไม่มีร่างมาให้เป็นภาระแก่คนรุ่นหลัง ไม่มีปัญหา ไม่ต้องให้ใครมาเสียเวลา เสียเงินไปโดยใช่เหตุ อย่างมากก็อาจไปร่วมงานวันที่เขาเผาศพอาจารย์ใหญ่(ร่างเราที่เขาเอาไปศึกษาเขาเรียกว่าอาจารย์ใหญ่) ซึ่งจะไปหรือไม่ไป เขาก็ไม่ว่า เถ้ากระดูกก็ปะปนกันไม่ต้องแยกแยะ ก็ดีนะ ตอนอยู่ ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่พอตายแล้ว มีเพื่อนเยอะแยะเลยเพราะเขาเผารวมกัน ลอยอังคารรวมกัน (กรณีญาติไม่ได้ขอแยกเอาไปจัดเอง) ก็แค่จะต้องรบกวนพี่ปอฯ พี่ร่วมฯ ให้มาช่วยจัดการก่อนทำพิธีเท่านั้น ซึ่งเขาก็ทำกันอยู่ทุกปีแล้ว สบายไป
๑๕ มีนาคม ๒๕๕๖