อาลัยคุณย่า

ไม้ใหญ่ยืนต้นอยู่
นกคุดคู้ได้อาศัย
เกาะนิ่งตามกิ่งใบ
แสนปลอดภัยไร้โรคา

ไม้ใหญ่ถึงคราล้ม
ร้องระงมคือนกกา
ถึงคราวนี้แล้วหนา
ร่อนถลาไร้พึ่งพิง

จากนี้ทำไฉน
ลูกหลานยายใจประวิง
เคยเห็นเป็นความจริง
ศูนย์รวมใจให้ปรองดอง

ปีใหม่หรือสงกรานต์
รวมลูกหลานกันทั้งผอง
มาพบครบเต็มห้อง
ทุกทุก “ท้อง” ของคุณยาย

“แม่น้อม”ของลูกไปลับ
“ย่าน้อม” ก็กลับเลือนหาย
“ยายน้อม” เลือนไปลับกาย
“ชวดน้อม” ไปไหนไร้เงา

ยี่สิบสามตุลา คราจาก
เหมือนสายฟ้าฟาดขาดเขลา
ใจสั่นจิตป่วนรวนเร้า
สุดเหงาสุดหงอยลอยไกล

แต่นี้แลไหนไม่เห็น
หลีกเร้นแฝงหลบภพไหน
เป็นคนหรือพรหมภพใด
ลูก หลาน เหลน ใจระทม
ขออ้างคุณพระรัตนตรัย
โอนบุญที่ได้สะสม
ให้ “แม่” ให้ “ยาย” หายตรม
“ย่า” “ชวด” สุขสม สุขใจ

แม้ทุกข์หายทุกข์รุมเร้า
หากสุขทบเข้าสดใส
แม้อยู่ภพภูมิที่ใด
ให้ได้รับสุขร่มเย็น
ลูกหลานเหลนอยู่ภพนี้
จะทำความดีให้เห็น
ปรองดองอย่างที่เคยเป็น
เฉกเช่น “ย่า” อยู่นิรันดร์


จาก ลูก หลาน เหลน
23 ต.ค.47