" ดอกไม้ในสายน้ำ "

MaY, 02, 2007


บทกวีที่เขียนออกมาจากหัวใจ++ให้เธอ..คนที่ห่างไกล

กาลเวลา.. ได้พัดพาเธอจากไป
ฟ้าที่เคยสดใสก็มืดมัวไป..กับสายลม
เวลาผันผ่านไป. . ก็ฉุดรั้งหัวใจให้เปลี่ยนตาม ฟ้าทุกวันยังคงเปลี่ยนสี มีหรือที่เธอจะไม่เปลี่ยนใจ
หาก. . ย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะบอกรักเธอทุกวัน ให้เธอได้จดจำคำๆ นั้น จวบจนวันสุดท้าย . .
ปลายทางชีวิตคงอีกยาวนาน แต่ในสักวันก็จะถึงจุดหมาย. . ความทรงจำผ่านมา ก็ให้มันผ่านไป เหลือเพียงแต่ความรักในหัวใจ
คงมีให้เธอคนเดียว. .


* อีกนานกว่าจะลืม *
สายลมพัดเฉื่อย เรื่อยเรื่อยผ่าน ใบไม้ปลิวสะท้าน โอนเอนไหว
อ้อลู่ลม.. พรมพลิ้ว ริ้ว ริ้ว ไป.. ใจหวนให้ คำนึง ถึงแต่เธอ..


ความรัก ความฝัน วันวาน ผ่านไปแล้ว

รอใครสักคนกลับมา จากอดีต ที่เลยไป

กับวันนี้ ที่ชีวิต ไม่เหลืออะไร..

เดินทางผิด ผิดไปจากที่เคยฝันใฝ่

อยู่ใน ..กรุงแสนศิวิไลต์ในความโสมม..

-------

ชีวิตที่เหลืออยู่ ยังไร้จุดหมาย

เหมือนเป็นเพียง ซากชีวิต ที่เคยถูกทำลาย

ไม่มีสิ่งใด ให้ต้องหวังไว้อีกแล้ว..

รอบข้าง เต็มไปด้วยผู้คน

ที่เดินสับสน วนเวียนไปมา

ยากที่จะหาคนจริงใจ และเข้าใจ..

-------

เคยฝันถึงวันแสนหวานสวยงาม

เคยคิดจะเดินตามความฝันไป

แต่หนทางเดิน ช่างโหดร้าย..

ล้มลง ตรงกลางหัวใจ สลายไปตามเวลา ..ของวันคืน..

-------

สิ่งที่เธอให้ฉันมา นั่นคือการไม่รักกันเลย

ต ล อ ด ม า..

ไม่มีทางที่เธอ จะหวั่นไหว

เพิ่งรู้ตัวว่ารักเธอ ก็ต่อเมื่อมันสายไป..

ที่ผ่านมา ไม่เคยลืมอดีตทั้งดีทั้งเลวร้าย

ต ล อ ด ม า..

-------

เหนื่อย กับสิ่งที่ผ่านมา..

เหนื่อยกับ ความรักที่ค้นหาทั้งที่ไม่มีตัวตน

อยู่ไหนหรือรัก ไอ้คำที่ว่า " ดี " เคยซึ้งทุกที ที่เคยบอกกัน

มันก็แค่ความ " รัก " ตัวตนมันไม่มี ถึงทำดีไปก็เท่านั้น

มันก็แค่ " อากาศ "

------

อยากจะลืม ลืมยังไง ใจยังรัก

อยากจะหัก หักยังไง ใจยังหลง

อยากจะตัด ตัดยังไง ทำไม่ลง

ใจมั่นคง ต่อเธอ เสมอมา..

-------

เหนื่อยบ้างไหม คนดี..
กับสิ่งที่เธอ..ค้นหา
กับสิ่งที่เธอ..ไขว่คว้า
เธออ่อนล้า บ้างหรือยัง..


กำลังใจ ยังอยู่ตรงนี้
กับรอยยิ้ม ไมตรี ที่ตัวฉัน
ส่งมาให้ เธอคนดี ทุกๆ วัน
เป็นดวงใจ สื่อสัมพันธ์ ฉันรักเธอ..


ดอกไม้หวาน ความรักซาบซ่านสดใส รอยยิ้มของเธอช่างพิมพ์ใจ เก็บภาพทุกภาพ ประทับไว้ ให้เนิ่นนาน..


คืนวัน ดวงจันทร์ สดใส
แสงดาว ริบหรี่ไกล สู่ห้วงฝัน..
เก็บมาร้อย เป็นบทเพลง กล่อมชีวัน
เก็บความฝัน มาไว้ ..ในชีวี..


จันทร์เจ้าเอ๋ย..
เจ้าเคยคิดถึงใครบ้างไหม
ตลอดเวลาที่อยู่ห่างกัน แสนไกล
เราคอยคิดถึงแต่ ใครบางคน..


ความโดดเดี่ยว ที่เคยมี..
ผ่านมาหลายปี เหงา..เศร้า และ..สับสน
จันทร์เจ้างาม หนอเจ้า จงช่วยดล
ให้หัวใจ ใครบางคน โปรดกลับมา..


แสงเดือนทอรำไร..
แสงดาว ทอสดใส ประกายสวย
มองผ่าน หน้าต่างน้อย ระรินรวย
ลมเจ้าช่วย พาคำนึง ถึงยาวนาน..


ดอกแก้ว หอมเย็น ส่งกลิ่นแรง
ดอกปีบแซง หอมไหว ใจอ่อนหวาน
ลำดวน ชวนฝัน ถึงวันวาน
ราตรีบาน สะพรั่ง ดั่งมีมนต์..


ชีวิตคืออะไร แล้วสิ่งใดที่เธอฝัน
เธอค้นหา สิ่งใดกัน ทุกคืนวัน ผันผ่านไป
ตลอดเวลา เธอเห็นคุณค่าฉันบ้างไหม
หรือเป็นเพียงแค่เศษทราย ที่เธอย่ำไป หาใครกัน..


ทะเล เวิ้งว้าง --กว้างไกล
ฉันยืนเดียวดาย --กลางลมหนาว
ฟ้าจรดขอบฟ้า --ท้าดวงดาว
ไม่มี "เรา" กันอีกแล้ว ..หรือแก้วตา


เธอก็รู้ความจริงหมดแล้ว คนอื่นคอยแซวเรื่อยมา
เธอก็ยังคงเฉยชา เหมือนดั่งว่า ไม่มีอะไร
เธอก็ยังคงเงียบเชียบ ใช้ชีวิตเรียบเรียบเช่นเคย
เหมือนความจริงได้ผ่านเลย เหลือแต่ความเยาะเย้ย เหมือนเคยเป็น..


คงไม่มีใครอยากเสียน้ำตา ไม่มีใครอยากบ้าเมื่อเสียใจ
กับคำพูดจากปากผู้ชาย ที่ขึ้นชื่อว่าอยู่ในใจเรื่อยมา
คำพูดที่ทิ่มแทงให้เจ็บ ทำให้เก็บกดหนักหนา
อะไร อะไร ไม่เคยมีค่า ไร้ราคาได้ขึ้นชื่อว่า หญิงเลวๆ..


เปิดใจให้กว้าง ..กว้างสุดไกล
ปิดความร้าวข้างใน ไม่ให้ใครเห็น
ใช้น้ำตากลบ จบที่รอยยิ้ม เย็นๆ
แล้วทำเป็น --ไม่มี อะไร อะไร --
แล้วค้นหา .. คนดี ..คนใหม่
รับเขา เข้ามาเถิด ในหัวใจใสๆ
ลืม ..จงลืมเรื่องร้ายๆ ที่ผ่านมาใกล้
แล้ว ..ปล่อยให้มันจากไป ไม่กลับมา..


ในความฝันที่มีอยู่ มีเธอคู่เคียงข้างๆ..
จิตใจไร้ความอ้างว้าง กับการเดินทางอัน --แสนไกล
ฝันจบ กลบเกลื่อนรอยฝัน..
ก็.. ความจริงที่เป็น --มันไม่ใช่
นาน นานมาแล้วที่เธอ --ลาจากไป
เหลือฉันไว้ กับความฝัน --อันลวงๆ


ล า ก่ อ น ค ว า ม ฝั น
ล า ก่ อ น ต ะ วั น -- อั น ร ก ร้ า ง
โ ป ร ด ให้ ค ว า ม มื ด นำ ท า ง
สู่ ค ว า ม เ ลื อ น ล า ง -- อั น แ ส น ไ ก ล ..


กับหยดน้ำตาอันเปียกชื้น
ไม่อยากรื้อฟื้นกับความหลัง
แม้เจ็บใจ จนเจียนพัง..
ไม่อาจรั้ง เขาไว้ ให้เหมือนเดิม
เขาไม่หันมาจะสนใจ
ปล่อยให้น้ำตาฉันไหลแต่แรกเริ่ม
จนมันเพิ่มความเสียใจให้เต็มเติม
เธอก็ยังมีหัวใจ คนเดิมที่เลวร้าย ไม่เปลี่ยนแปลง..


ส า ร ภ า พ จ า ก ใ จ อ ย่ า ง ไ ม่ อ า ย
ส า ร ภ า พ จ า ก ใ จ อ ย่ า ง ไ ม่ ห วั ง
แ ม้ ค ว า ม ต้ อ ง ก า ร จ ะ เ ห นื อ กำ ลั ง
ก็ ค ง ยั ง สู้ ต่ อ ไ ป ..
ข อ บ อ ก ว่ า รั ก เ ธ อ ม า ก ๆ
ข อ บ อ ก ว่ า ไ ม่ อ ย า ก จ า ก เ ธ อ ไ ป ไ ห น
ข อ บ อ ก ว่ า อ ย า ก อ ยู่ กั บ เ ธ อ ไ ป จ น ต า ย
ฉั น ต้ อ ง ก า ร ม า ก ไ ป ใ ช่ ไ ห ม เ ธ อ
แ ล้ ว ฉั น ค ว ร ทำ อ ย่ า ง ไ ร
กั บ บ า ง ค ร า ว ใ น หั ว ใ จ ที่ อ า จ พ ลั้ ง เ ผ ล อ
ส า ร ภ า พ อ ย่ า ง นี้ กั บ เ ธ อ
เ ห มื อ น ค น ล ะ เ ม อ เ พ้ อ ห ล ง ท า ง ..


ความรักก็เหมือนดอกไม้แรกผลิ..
สดชื่น~สวยงาม~~เบ่งบาน~~สะพรั่ง
แล้วก็โรยรา~ร้างโรย~โปรยปรายอย่างเหงาๆ..
ด้วยว่า --ความรักเดินจากไป--


ดอกบัว บานสวย ในห้วยบึง
ตาฉันมอง ทำอย่างไร ให้เอื้อมถึง
ดอกผลิแย้ม แซมกอหญ้า พาตะลึง
ยื่นมือดึง ออกไป หวังได้ชม..


แ ส ง ส ว่ า ง ส่ อ ง โ ล ก ใ น ย า ม เ ช้ า
ฉั น เ ล่ า ยั ง ม อ ง ไ ม่ เ ห็ น
เ มื่ อ คื น ฝื น ห ลั บ อ ย่ า ง ย า ก เ ย็ น
น้ำ ต า ซ่ า น ก ร ะ เ ซ็ น ทั่ ว ที่ น อ น
เ ห มื อ น ค น ไ ม่ เ ป็ น ข อ ง ตั ว เ อ ง
ร อ ย เ ปื้ อ น ยั ง ดู -- ป ริ่ ม ห ม อ น
ร อ ย ยิ้ ม ยั ง อ า ลั ย -- อ า ว ร ณ์
มั น ร้ า ว ร อ น เ ห มื อ น -- แ ส ง แ ห่ ง ต ะ วั น
ก ลั้ น น้ำ ต า ใ ห้ สิ้ น สุ ด
ห ยุ ด .. แ ล้ ว จ ง ลื ม ภ า พ รั ก ห ล อ น
ทำ ใ จ เ ข้ ม แ ข็ ง อ ย่ า เ ว้ า ว อ น
ลุ ก จ า ก ที่ น อ น -- แ ล้ ว ลื ม มั น ไป ..


รักฉันที่หัวใจสิ..
ฉันมีอะไรมากมายให้เธอค้นหา
ทุกๆ สิ่งที่เธอไม่เคยเจอมา
มันอาจมีค่า --เหนือสิ่งอื่นใด
มาสิ มาดู ที่ตรงนี้..
ดูให้ดีๆ มีอะไร มากกว่าเป็นไหนๆ
แล้วจะพบคำตอบที่ฉันมีให้อยู่ข้างใน
เธอจะไม่เสียใจ--อีกเลย--คนดี..


เ จ อ ต า ค น นี้ ที ไ ร
ห วั่ น ไ ห ว ทุ ก ที
ไ ม่ รู้ ว่ า กี่ เ ดื อ น กี่ ปี
ที่ ช อ บ ต า ค น นี้ เ รื่ อ ย ม า ..


อย่ารู้เลย ว่าทำไม ทำอย่างนี้
เธอจะอธิบายดีๆ ก็ไม่ได้
หายหน้า หายตา บ้าหรือไง
แล้วคนเป็นห่วงน่ะใครที่ทุกข์ตรม..


ถ้ า ใ ช้ ชี วิ ต ร่ ว ม กั น ..
มั น จ ะ สำ คั ญ ซั ก เ พี ย ง ไ ห น
แ ค่ ต อ น นี้ ไ ด้ ม า อ ยู่ ชิ ด ใ ก ล้
ก็ พ อ ใ จ มี ค่ า ม า ก ม า ย เ กิ น พ อ .. แ ล้ ว ค น ดี ^_^


ลาก่อนเธอ ลาก่อนความรัก..
ลาก่อนความหลง ลาก่อนหัวใจ
ยังจะเหมือนเดิมแค่ "เพื่อน" เสมอ
แต่คงไม่มากเกินกว่านั้น ใช่ไหม --คนดี..


ตัวอักษร เป็นกลอน เป็นบท
ทุกคำหมดจด ให้เพียงแด่เธอ
ความสละสลวย ช่วยให้คำอ่อนช้อยเสมอ
เหตุการณ์ใดๆ ที่เกิดขึ้นกับเธอ
ฉันยินดี รับฟังเสมอ จากหัวใจ
เก็บมาเขียน เป็นกลอน เป็นบท
เอาให้หวานย้อยหยด เลยดีไหม
ก็ความรู้สึกที่มีต่อเธอ --มันล้นใจ
จะเขียนออกมาให้ เธอยิ้ม นิ่มนวลคำ..


ผ่านมานานหรือยัง ที่จะบอกได้ว่าคิดอะไรกับฉัน
ทุกคำที่เธอพร่ำรำพัน ไม่มีคำว่า " รักกัน " ซักที
เวลาที่ฉันให้ไป มันเพียงพอจะให้คำตอบหรือยังนี่
หรือเธอจะเฉยเมยต่อไปละ คนดี และเงียบซะทุกที ที่ถามกัน..
คงเป็นคำถามที่เธอไม่อยากตอบ คงเป็นคำตอบที่เธอไม่อยากฟัง
ถึงฉันจะร้องถามเสียงดังๆ เธอก็คงไม่ยอมสนใจฟังอยู่ดี..


ม อ ง ดู ด า ว พ ร า ว พ ร่ า ง ฟ้ า
เ ห มื อ น ด ว ง ห น้ า เ ธ อ ยิ้ ม พิ ม พ์ ใ จ
ช่ า ง .. ส ด ส ว ย แ ล ะ .. ส ด ใ ส
เ ห มื อ น หน้ า ใ ค ร บ า ง ค น . . แ ถ ว ๆ นี้ :)


ดอกไม้งามยามบาน
ดอกไม้แรกที่ต้องลม
ดอกสีขาวบริสุทธิ์
และจะบานผุดผ่อง
ด้วยสีของความสดใส
ตลอดไป..


ไ ม่ เ ค ย ลื ม เ ธ อ -- ต ล อ ด ม า
จ ะ ห่ ว ง ห า เ ธ อ -- ต ล อ ด ไ ป
ไ ม่ เ ค ย ลื ม ใ น วั น ห นึ่ ง -- วั น ใ ส ๆ
ที่ เ ธ อ เ ค ย ใ ห้ -- ยื ม เ งิ น :P

-------

ดาวดวงน้อย ส่องแสงระยิบระยับ จับตา

และเมื่อถึง..ค่ำคืนวันหนึ่งของเวลา

ฉันได้ถามเธอว่า .. เหนื่อยบ้างไหม

เธอต้องคอยเป็นเพื่อนฉัน ยามวันที่แสนเหงาใจ..

เธอมีอะไร จะบอกฉันบ้างไหมหนอ ดวงดาว..*

-------

จำปีสีหวาน หอม กรุ่น กรุ่น

เจ้าละมุน เย้ายวนจิต พิศมัย

เจ้าละไม บานระรื่น ชื่นฤทัย

ยามตื่นใน รุ่งอรุณ อบอุ่นใจ..

ช่างหอมหวล นวลสะคราญ ปานหยาดฟ้า

กลีบบางตา ชวนโอ้โลม โฉมฉไล..

เด็ดดอกเจ้า มาแซมผม ห่มทรวงใน

พาสดใส สะอิ้งแพร้ว แก้วกัลยา..

-------

หอมเอย.. หอมดอกแก้ว พรรณราย

หอมชวน มิวางวาย มลายสิ้น

แก้วเจ้าเย้ายวนใจ ด้วยกรุ่นกลิ่น

เฝ้าคำนึงถึงรวยริน ทุกเวลา..


แก้วเจ้าเอย บานแฉล้ม เสน่หา

หอมสะท้าน ดวงอุรา มิสิ้นสูญ

กลิ่นเจ้าเย้า สะอาดใจ ให้อาดูร

บริบูรณ์ ความงามล้ำ จำติดใจ..

-------

ฟากฟ้างาม ยามเปลี่ยนสี แสนสดใส

พาใจให้ โบยบิน สู่จุดหมาย..

กำลังใจ มีให้เธอ มิเสื่อมคลาย

เคียงข้างกาย ให้เธอสู้ อยู่เช่นเดิม

เดินตรงไป ข้างหน้า อย่าได้ท้อ

ฉันจะรอ ชื่นชม เธอเสมอ..

จงเข้มแข็ง ดั่งตะวัน ฉันรักเธอ

แล้วจะเจอ ฟ้าใหม่ อย่างใจปอง..

ลำดวนดอกงาม ยามต้องสายลม กลิ่นเจ้าหอมชวนชม สมใจนึก.. เจ้าออกดอกหอมสะพรั่ง.. กลีบดอกยังบอกความรู้สึก..เหลืองอร่ามดุจดั่งต้องมนต์ลึกลึก ชวนใจให้นึก ถวิลหาด้วยความใน...ความรักหวานล้ำซาบซึ้งมาจากใจ เฝ้าคอยให้ นึกถึงเจ้าคราวผ่านมา.. เมื่อยามเจ้าต้องสายตา...ช่างมีคุณค่าและมีความหมาย กล่าวถึงรักใสสะอาดบาดใจกาย แม้จะผ่านไปนานเท่าใด... เจ้าคงรู้ด้วยหัวใจ ..ว่ามีใคร..คนหนึ่งยังรอคอย... @>;-->--


* จากไส้เดือนตัวหนึ่ง * ( จาก fwd )

เจ้าไส้เดือน..น้อยคอยแหงนมองดอกไม้มานาน ในใจคิดว่า..ดอกไม้ช่างงดงาม … เจ้าดอกไม้..เจ้าก็ชื่นชมที่ผีเสื้อมาดอมดมทุกวัน ไม่เคย..ไม่เคยมองลงพื้นดิน ไม่รู้..ไม่รู้เลยว่ามีใครอีกคนที่คอย..รัก … ยังจำได้ดี..ตอนที่เจ้าดอกไม้เล็กอยู่..ไม่มีแรงอ่อนล้า..เจียนตาย เจ้าหนอน..กัดกินทั้งใบ..และหัวใจของเธอ ไส้เดือนตัวหนึ่ง..คอยมาพรวนดินเสมอ ดูแลอยู่ทุกวัน..ดอกไม้ไม่เคยรู้ … เมื่อคราวเจ้าหนอนกลับมา..เป็นผีเสื้อโก้หรู ดูเธอพอใจ แต่..ไส้เดือนเจ็บช้ำ เธอรู้รึเปล่า..เมื่อเธอเฉามันก็ไป เธอรู้รึเปล่า..เมื่อเธอเฉาไป ใครกันที่ห่วงเธอ และไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร จะร่วงโรย..แห้งเหี่ยว ไส้เดือนไม่เคยรังเกียจเธอ..ไส้เดือนตัวนี้..รักเดียว จะอยู่กับเธอ……จนเป็นดินไปด้วยกัน T_T


* ทะเลของหัวใจ *

ทะเล คลื่นซัดสาดสู่ฝั่ง ให้ใจยังคิดถึงเธอไม่จางหาย คลื่นไหวพลิ้ว.. เกลียวม้วนชวนเดียวดาย..อดีตผ่านไป ใจไม่ลืม เลือนถึงเธอ..

เสียงคลื่นแว่ว แผ่วแผ่วผิว หวิวหวิวหวน หัวใจครวญ ครวญร่ำไห้ ใฝ่ถึงเขา น้ำตาหยาด หยดลงแก้ม สะอื้นเบา เพียงแค่เขา ไม่เคยย้อน มาเหมือนเธอ..

.. เธอตอกย้ำ ให้ฉันจำ นะคลื่นเอ๋ย
ไฉนเลย น้ำเซ็นใส พลอยให้เหงา
ร้องไห้ช้ำ ปวดร้าวซ้ำ ระกำเศร้า
ถึงแต่เขา.. ผู้จากไป ไม่กลับมา


..มองสุดฝั่ง ไม่ไกลดังสุดขอบฟ้า ดูเหมือนว่า โพ้นทะเล ว้าเหว่เหงา ปาดน้ำตา จากขอบตา โหยหาเจ้า.. ทะเลเศร้า วันคืนเก่า..เราฝังใจ
หากเขายัง คงไม่ลืม ฉันคนนี้ ขอคนดี กลับมา หาได้ไหม? คืนวันผ่าน ไม่เปลี่ยนใจ ไปรักใคร เพราะหัวใจ โหยหาเธอ เพียงผู้เดียว..


* ณ วันหนึ่ง. . ในมหาวิทยาลัย *

..จากทางเดิน ของสองเรา ในวันก่อน
ฉันคิดย้อน ไปถึง เมื่อเราสอง
เดินเคียงกัน ทุกทุกวัน ผ่านลำคลอง
มธ สอง.. ของเธอ ช่างงามตา..

..หัวใจเศร้า คิดว่าเรา ได้จากพ้น
จากรั้วโดม สามปี ที่โหยหา
อดีตเรา จากตรงนั้น มันตามมา
ไม่ลืมว่า หนทางเดิน ยังคงเดิม..

..สองข้างทาง ใบไม้ไหว ในคืนหนึ่ง
ลมพัดอึง ใบไม้ปลิว พลิ้วไหวไหว
เธอกับฉัน จับมือกัน เดินผ่านไป
ฉันจำได้ น้ำตาคลอ มารอเธอ..

..ศาลานั้น รถแล่นผ่าน ฉันนั่งหลับ
แลลาลับ กลับบ้าน ฉันเหลียวหา
เธอโบกมือ ส่งฉัน เนิ่นนานครา
ดูเหมือนว่า จำติดตา ไม่ลืมเลือน..

..โอ้ ที่รัก ..ทำไมหักใจจากฉัน
เธอลืมวันของเรา มิเศร้าเหมือน
ฉันยังจำไม่เคยหาย ปีและเดือน
ผ่านลาเลื่อน ก็คงยัง ฝังหัวใจ..

..เราเคยนั่งดูดาว ข้างข้างตึก
ฉันพลอยนึก ถึงหน้าเธอ หน้าใสใส
เธอยิ้มแย้ม หัวใจชื่น รื่นเริงใจ
ไฉนได้ ฉันจะลืม ลืมหน้าเธอ..

..เธอนอนราบไปกับพื้น หญ้าเขียวเขียว
ค่ำคืนนี้ เดือนแรมเชียว ที่รักเอ๋ย
ความฝันเรา สองคน ที่ได้เคย
ร่วมเปรยเปรย คิดกันไป เป็นไรกัน..

..วันข้างหน้า.. เราสองคน อาจมิได้
นอนทอดกาย บนหญ้านี้ มีความฝัน..
วันคืนล่วง เลยเวลา พาชีวัน
ห่างหายกัน มิใกล้ชิด ดั่งคิดไป..

..คำพูดเธอ ก็คือสิ่ง ที่เป็นอยู่
ฉันก็รู้ ณ วันนี้ มันเลยใช่..
มิอาจนอน บนพื้นหญ้า อย่างเดียวดาย
วันนี้ฉัน เลยได้ แต่คิดไกล..

..คิดย้อนถึง คำที่เธอ กระซิบฉัน
คำรักอัน กังวานและหวานใส
มันจมลึก ความรู้สึกอยู่ข้างใน
ร้าวราญใจ รักเท่านั้น รำพันตรึง..

..เธอบอกว่า รักฉันมาก ไม่แปรเปลี่ยน
เธอมาเขียน หลอกลวงใจ ให้คิดถึง
นับจากนั้น ก็ฝังลึก จนตราตรึง
อยู่ก้นบึ้ง ของหัวใจ ไม่เคยลืม..

หางนกยูงเจ้าเอย.. เจ้าเคยรักใครหรือไม่ ส่งสีเหลืองแดงสดใส เบ่งบานอยู่ในหัวใจ ใครบางคน..เช่นเรา
เจ้าจำได้ไหม ถึงวันวาน..วันที่แสนหวานและสุขสม เจ้ายอมโน้มกิ่ง ลู่ใบไปกับสายลม ยามเช้า...ให้เราเชยชมใกล้ชิดสนิทใจ..
เจ้าคงมีใครในใจแล้วใช่ไหม...กลีบดอกบาน ร่วงโรยโปรยปรายเหงาๆ..ยามแหงนหน้าเพ่งมองหางนกยูงเจ้า ..ให้ย้ำคิดว่าเราเป็นได้แค่เพียงดิน..
หากเจ้ายังไม่ลืมเลือน ถึงวันเดือนปีที่ล่วงเลยสิ้น วันที่เจ้ายอมโน้มกิ่งลงสู่ดิน..
เจ้าจะจำได้ไหมเอย..รวยริน...ว่ามีคนที่คุ้นเคยกลิ่น ยังรักเจ้าตลอดไป


..บทพรรณนาถึงธรรมชาติ..

หากท้องฟ้างดงามเช่นวันนี้ คงไม่มีงามอีกแล้วในวันไหน

สีของฟ้าส่องประกายได้ดั่งใจ และคงไว้ซึ่งรักสามัคคี

ภายใต้เงาเหล่าไม้อันร่มรื่น แสนสดชื่นสุขฤทัยใจสุขี

นั่งอิงแอบแนบพฤกษาพรรณาวดี อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป

สายลมพัดพาไอดินและกลิ่นฝน หอมเสียจนไม่นึกอยากลุกไปไหน

รื่นรมย์จิตนั่งชิดกายใต้เงาไม้ ไร้ผู้ใดรบกวนชวนง่วงจัง

ฉันอยากฝันถึงเธอทุกเมื่อนัก ฝันถึงรักหวานชื่นคืนความหลัง

เธอเคยเล่าเรื่องราวให้ฉันฟัง ฉันก็ยังฟังเธอเมื่อวันวาน...

เธอเล่าว่าครั้งก่อนเคยนอนเล่น ในยามเย็นร้องเพลงบรรเลงขาน

จนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนาน แล้วจึงพาลหลับใหลไม่รู้ตัว

------------------------------------------------------------------------


ทำไมเธอไม่พูดกับฉัน

เธอเกลียดกันหรือไฉน

ทำไมเธอไม่แสดงอะไร

ให้ฉันได้รู้ใจเธอ

- - - -

มันทำให้ฉันคิด

ว่าดวงจิตฉันพร่ำเพ้อ

ร่ำร้องเรียกหา เพียงแต่เธอ

ด้วยใจเก้อ แค่คนเดียว

- - - -

กาลเวลาเปลี่ยนแปลงไป แต่สายใยยังคงเดิม

อยากจะวาดฝันที่ยิ่งใหญ่ ให้ไปไกลสุดขอบฟ้า

เพื่อบอกเหล่า ดวงดารา

ว่าคำมั่นสัญญา ..ยังคงเดิม

* *

หากเธอเป็นเช่นคนที่รู้ค่า รู้ราคาในความรักที่ฉันให้ เรื่องทุกเรื่องคงจบลงอย่างตรงใจ จะไม่ใช่อย่างตอนนี้ที่วุ่นวาย...

* *

หากเธอมีหัวใจให้ฉันบ้าง ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเหงา คงจะไม่มาเยือนระหว่างเรา ทิ้งความเศร้าเอาไว้ในใจตน...

* *

เธอคือผู้ชายที่ฉันพบ

ที่คอยหลบเวลาเจอหน้าฉัน

แต่แอบยิ้มเวลาเห็นหน้ากัน

แล้วก็พลันหลีกเลี่ยงเดินห่างไกล

ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรบ้าง

มันเลือนลางกระจ่างจิตคิดสงสัย

เธอเกลียดฉันไม่ชอบกันหรืออย่างไร

หรือในใจมีใครอื่นไว้ชื่นชม

ฉันรักเธอเธอก็ย่อมรู้อยู่ว่ารัก

ฉันสมัครสมานใจให้สุขสม

ฉันมั่นรักประจักษ์จิตมานานนม

มันบาดคมฝังลึกอยู่ข้างใน

โปรดเมตตากรุณามองมาบ้าง

อย่าหลีกทางรังเกียจเดียดฉันท์ใส่

เพียงแค่พูดปราศรัยนิดก็ดีใจ

วันต่อไปจะได้กล้าคบหากัน

เธอจะเป็นผู้ชายที่ฉันพบ

ที่ไม่หลบเวลาเจอหน้าฉัน

แต่พูดคุยสนทนาเมื่อเจอกัน

แล้วทุกวันจะเปี่ยมสุขทุกวันคืน

* *

อันชีวิตย่อมมีสิทธิ์ผกผัน เปลี่ยนตามวันผ่านไปมิได้หยุด แม้คืนวันล่วงเลยเคยยื้อยุด มิอาจฉุดชีวิตไว้ที่ปลายทาง...

หากชีวิตสวยงามเฉกเช่นฟ้า รอยน้ำตาคงไม่มีอย่างที่เห็น คงสดชื่นสุขอุรากว่าที่เป็น ไม่ลำเค็ญกล้ำกลืนขมขื่นใจ

# #

เห็นเธอมองครั้งสุดท้ายใจฉันช้ำ

ให้จดจำแววตานั้นมิเลือนหาย

สายตาเธอเย็นชาลาจากไกล

ไม่เหลือใจให้กันเหมือนวันเคย

แล้วเธอก็จากฉันไปไม่หวนกลับ

แลลาลับห่างเหินเธอเมินเฉย

ฉันรอแล้วรอเล่าเฝ้าเหมือนเคย

ไม่มีเลยวี่แววเธอกลับคืน

แล้วอีกนานเท่าไหร่จะได้พบ

หรือต้องจบชีวิตไปให้ขมขื่น

ให้ปวดร้าวเศร้าระทมจมกล้ำกลืน

ให้สะอื้นน้ำตาคลอ เพื่อรอเธอ

เธอรู้ไหมหัวใจฉันเจ็บช้ำ

สุดระกำจำต้องทนอยู่เสมอ

แม้จะเจ็บสักเท่าไหร่ขอให้เจอ

เพียงเพราะเธอคือชีวิตคือจิตใจ

โปรดกลับมาหาฉันเหมือนวันก่อน

อย่าแง่งอนให้ฉันต้องหวั่นไหว

แค่นี้ก็เจ็บลึกถึงข้างใน

คงจะตายในไม่ช้า...ถ้าเธอลืม...

# #

นั่งรถไฟไปสกลหนีคนรัก ด้วยเขาหักดวงใจให้หม่นหมอง ทุกวันฉัน

ต้องช้ำน้ำตานอง ถ้าอยู่ต้องเสียใจ ไปกว่าเดิม...

**

จำใจจำจากแล้ว แก้วตา

จำใจจำลามา เสียยิ่ง

จำคืนที่เสน่หา ลาจาก

จำจิตจำพรากทิ้ง หมดสิ้น ดวงใจ



*เอื้อมไม่ถึง*
- - - - - - - - -

หากเธอเป็นเช่นดาวบนท้องฟ้า

คงงดงามจับตากว่าไหนไหน

หากเธอเป็นดวงจันทร์พรรณราย

คงสดใส พร่างพราย ไกลเกินตา

แต่ฉันเป็นเพียงดินสิ้นชีวิต

มิอาจคิดเอื้อมถึงคำนึงหา

ฉันคือดิน ต่ำเพียงดิน สิ้นชีวา

ไม่มีค่า อันใด ให้คู่ควร

# # #

เธอสวยงามเบิกบาน สวยหวานสดใส สวยซึ้งกินใจ หวั่นไหวเหลือเกิน

- - - *** - - -

อย่ามาทำเป็นหยิ่งฉันขอร้อง ขี้เกียจต้องหมั่นไส้เมื่อเห็นหน้า

เธออย่าทำให้ฉันนั้นระอา เธออย่าบ้าทำต๊องไปให้ใครเจอ

ถ้ามันว่างนักหนาน่าอยู่บ้าน อย่าทำงานทำให้ฉันเซ็งเสมอ

เพราะทุกวันเว้นวันหยุดสุดจะเบลอ เพราะจะเจอเธอทุกทีอยากหนีไกล

ขอถามหน่อยถ้าวันไหนไม่ได้พูด ใครเตะตูดหรือด่าใส่ให้เธอเอ๋อ

ใครด่ายับจับกระทืบตื๊บจนเบลอ ทำให้เธอละเมอไปใจฟั่นเฟือน

ฉันก็อยู่ฉันดีดีไม่มียุ่ง เธอก็มุ่งกวนใจใครไม่เหมือน

พอฉันเงียบเธอก็ยังทำแชเชือน เธอบิดเบือนเยาะเย้ยเฉยเมยจริง

คนอะไรใจร้ายชิบหายนัก ตาบอกรักแต่หักศอกหลอกผู้หญิง

ตาหวานแหววแต่กะล่อนซ่อนความจริง รักแล้วทิ้งตามฉบับไม่กลับมา

อย่าได้หวังว่าฉันจะหลงชอบ มีคำตอบฟังดีดี คุณพี่จ๋า

แม้โลกนี้ไม่มีชายให้ชายตา ก็ไม่ว่า ไม่ใส่ใจ ไม่ดิ้นรน

ถึงไม่สนคนอย่างฉันก็ไม่ง้อ ถึงจะหล่อคนอย่างฉันก็ไม่สน

ถึงดูถูกตัวฉันว่ามันจน ฉันจะทนฟังเธอเพ้อคนเดียว

หากเมื่อไหร่เธอจริงใจให้กับฉัน ถึงวันนั้นเธอคือใครก็ไม่เกี่ยว

ฉันสมัครรักใคร่เธอผู้เดียว จะหน่วงเหนี่ยวเธอไว้ไม่ไกลตา...

# # #

เธอไม่มาทำงานฉันเศร้านัก ไม่อาจหักดวงใจไม่หม่นหมอง

ทุกทุกวันที่ผ่านมาน้ำตานอง ฉันเคยลองลืมมันแต่ดันจำ

ทำไมเธอถึงเกลียดฉันนั้นมากล้น หรือว่าคนอย่างฉันมันน่าขำ

หรือว่าคนอย่างฉันมันมีกรรม ที่ต้องช้ำชอกมาทุกคราเอย...

# # #

หากเธอเป็น เช่นดาว พราวพร่างฟ้า

ท้องนภา คงกว้างใหญ่ และไพศาล

ให้ก่อเกิด ความรัก สุดประมาณ

คอยเจือจาน ทุกคน ปนกันไป

และเผื่อมา ถึงฉัน ด้วยคนหนึ่ง

ฉันก็ซึ้ง ดวงใจ กว่าไหนไหน

ทั้งทั้งที่ มิใช่ รักมาจากใจ

แต่เธอให้ เพราะสงสาร ฉันระทม

ที่ว่า ไม่ใช่รัก จากดวงจิต

ที่เธอคิด กับฉัน มันขื่นขม

ฉันก็รู้ แต่ก็ช้ำ จำต้องตรม

ก็หลงลม ปากเธอแล้ว ไม่แคล้วกัน

เมื่อไหร่เธอ จะหยุด แบ่งความรัก

แค้นเธอนัก รักหลายคน จนหลอกฉัน

แล้วจะรัก คนต่อไป คือใครกัน

ทำลายฝัน ทุกคน จนยับเยิน

ฉันก็โง่ งี่เง่า เฝ้าคอยรัก

ด้วยใจภักดิ์ ยกยอ สรรเสริญ

ต่อไปนี้ เธอจะไปไหนก็เชิญ

ฉันขอเมิน ดาวอย่างเธอ อย่าเจอกัน.

# # #

ถึ ง ด อ ก ไ ม้ ที่ เ ธ อ ใ ห้ จ ะ ส ว ย ซึ้ ง

ก็ ไ ม่ ถึ ง กั บ เ ค ลิ้ ม ห ร อ ก เ ธ อ เ อ๋ ย

ฉั น รู้ ว่ า เ ธ อ รั ก ฉั น เ พี ย ง ผ่ า น เ ล ย

ฉั น ไ ม่ เ ค ย คิ ด ส น ค น อ ย่ า ง เ ธ อ

# # #

กั บ บ ท เ ริ่ ม ต้ น ง่ า ย ๆ ก่ อ เ กิ ด ค ว า ม ห ม า ย อั น ยิ่ ง ใ ห ญ่ กั บ บ ท เ ริ่ ม ต้ น ข อ ง หั ว ใ จ ใ ห้ เ กิ ด ไ ป ช อ บ เ ธ อ ขึ้ น ม า เ ข า เ รี ย ก ว่ า ค ว า ม รั ก ม า ก ม า ย นั ก กั บ ค ว า ม ห่ ว ง ห า คิ ด ถึ ง ทุ ก วั น เ ว ล า เ ป็ น ค น เ ดี ย ว ที่ ฉั น ใ ฝ่ ห า แ ล ะ ใ ห้ ห ม ดใ จ . . . . เ ป็ น ค ว า ม ส น ใ จ จ ริ ง จั ง...

# # #

แม้ชีวิตจะไม่ไร้ในไฟรัก จำต้องหักดวงใจให้หม่นหมอง

ไร้เรี่ยวแรงกำลังจะครอบครอง เลิกจับต้องชีวิตใครให้ระทม

ฉันก็เหมือนเลือดเปื้อนมือคือคนบาป คือคมดาบฆ่าคนทั่วชั่วผสม

คือคนเลวสิ้นคิดชีวิตจม ไม่อาจชมเชยชิดสนิทเธอ

อยากจะลืมทุกอย่างเลิกสร้างฝัน อยากให้มันพ้นไปไกลเสมอ

อยากหนีไปสุดใจอย่าได้เจอ หนีตัวเธอคนนี้ที่ฉันทน

ถึงฉันหนีอย่างไรฉันหนีได้ แต่หนีใจตัวเองหนีไม่พ้น

สุดขอบหล้าฟ้ากว้างทางเบื้องบน ไม่อาจพ้นหนีไกลจากใจเธอ

เมื่อไหร่หนอที่การรอจะจบสิ้น เลิกได้ยินเรื่องราวเธอเสมอ

เลิกได้รักได้หลงพะวงเธอ เลิกละเมอเพ้อพร่ำรำพันใจ

**

ฉันคิดถึงเธอทุกเช้าค่ำ แม้จะจำเธอได้ทุกทุกอย่าง

แต่เธอกลับลืมฉันมันเลือนลาง ไม่มีทางกลับมาเป็นเช่นเดิม

เคยนึกถามว่าทำไมยังฝันถึง ยังคะนึงโหยหาพาใจเสริม

ทุกทุกวันมันเพิ่มยิ่งเพิ่มเติม มิใช่เริ่มมันคือรักที่ภักดี

ที่บอกว่าไม่ใช่เริ่มเพราะความรัก เฝ้าฟูมฟักรักด้วยใจไม่หน่ายหนี

ยิ่งอยู่ใกล้ได้เห็นหน้าทุกนาที ก็ยิ่งมีความหลงใหลไม่เคยลวง

ไม่ต้องถามว่าเมื่อไหร่จะเลิกรัก เลิกใจภักดิ์เลิกคิดถึงเลิกหึงหวง

แม้เวลาผ่านนานนักสักกี่ช่วง ก็ยังหวงห่วงเธอทุกเมื่อเอย...

# #

จากวันนี้ถึงวันนั้นฉันเฝ้าคิด ในดวงจิตอาลัยรักเป็นนักหนา

อีกยาวนานเท่าไหร่เขากลับมา หรือชีวาจะสิ้นจึงเจอกัน

ใจตรอมตรมพาให้ช้ำระกำเศร้า ทำไมเราเฝ้าคอยเฝ้าเพ้อฝัน

ไม่มีหรอกไม่มีแล้วไม่มีวัน มารักกันเช่นเดิมเติมน้ำใจ

จากวันนั้นถึงวันนี้แล้วคงพัก เรื่องราวรักหยุดตรงนั้นไม่หวั่นไหว

เดินทางสู่การงานทำงานไป คงพบใครที่ดีดีแทนที่เธอ

โอ้ตัวเราเศร้าไปก็เท่านั้น ยิ่งคิดมันยิ่งแย่แพ้เสมอ

หยุดเถอะใจหยุดเถอะนะอย่าละเมอ จะได้เจอความคิดใหม่สดใสเอย

# #

พี่มองหน้าสายตาเย็นชานัก คงไม่รักฉันอีกแล้วใช่ไหม

สิ่งที่ทำกับฉันมันเกินไป แล้วทำไมฉันต้องทนคนอย่างพี่

ยอมรับว่าก็ใช่ใจฉันซื่อ เพราะมันคือรักจริงยิ่งศักดิ์ศรี

มันยิ่งเพิ่มเติมค่าทุกนาที ค่อยทวีมากล้นจนมากมาย

พี่กลับมองเห็นมันไร้คุณค่า ไร้ราคาเมินหมางทางสลาย

แล้วหนีฉันหนีความฝันไปแสนไกล โอ้หนอใครช่างใจดำทำกันลง

ต่อไปนี้จะมีใครให้ความรัก มอบใจภักดิ์เช่นวันก่อนที่เราหลง

ไม่มีแล้วอย่าได้รอขอให้ปลง ชาตินี้คงลืมเขาได้ใจเราเอย. . .

* * * * *

ทำ ไ ม เ ธ อ ถึ ง ไ ม่ เ ข้ า ใ จ บ้ า ง

ค น ข้ า ง ๆ แ อ บ ห ล ง ใ ห ล เ ฝ้ า ใ ฝ่ ฝั น

อ ย า ก เ ห็ น ห น้ า อ ย า ก พู ด จ า ใ ก ล้ ชิ ด กั น

ทุ ก ทุ ก วั น ม อ ง เ ธ อ ก็ เ พ้ อ ไ ก ล

อ ย า ก จ ะ เ ป็ น ห ว า น ใ จ ข อ ง เ ธ อ นั ก

ด้ ว ย ใ จ รั ก แ ท้ จ ริ ง ยิ่ ง สิ่ ง ไ ห น

จ ะ ไ ด้ อ ยู่ เ คี ย ง ข้ า ง ต ล อ ด ไ ป

เ อ า ใ จ ใ ส่ ดู แ ล ใ ห้ แ ด่ เ ธ อ

ไ ม่ ว่ า วั น นี้ ห รื อ วั น ไ ห น ไ ห น

ฉั น อ ย า ก ใ ห้ เ ธ อ รู้ อ ยู่ เ ส ม อ

ค น ค น นี้ จ ะ มี แ ต่ เ พี ย ง เ ธ อ

วิ ง ว อ น เ จ อ ตั ว เ ธ อ ทุ ก ช า ติ ไ ป

+ + + +

ห า ก ว่ า รั ก มั น ผิ ด มี สิ ท ธิ์ ไ ห ม จ ะ ร้ า ง ไ ก ล ไ ป จ า ก เ ธ อ เ พ้ อ พ ร่ำ ห า

ห า ก ว่ า รั ก ต่ำ ต้ อ ย ด้ อ ย ร า ค า จ ะ เ มิ น ห น้ า ห นี ไ ป ที่ ไ ห น กั น

ฉั น ก็ รู้ อ ยู่ ว่ า ผิ ด ที่ คิ ด ช อ บ รู้ คำ ต อ บ เ ธ อ ไ ม่ ส น ค น อ ย่ า ง ฉั น

รู้ ว่ า เ ธ อ ไ ม่ เ ค ย แ ค ร์ ดู แ ล กั น รู้ ว่ า วั น ข้ า ง ห น้ า ต้ อ ง ล า ไ ก ล

แ ต่ ยั ง มี คำ ถ า ม เ พี ย ง คำ ห นึ่ ง คำ ที่ ซึ่ ง จ ะ ถ า ม เ ธ อ ก่ อน เ มื่ อ ส า ย

เ ธ อ ยั ง รั ก ฉั น อ ยู่ ใ ช่ ห รื อ ไ ม่ อ ย า ก เ ข้ า ใจ อ ย า ก รั บ รู้ อ ย า ก ไ ด้ ยิ น

แ ต่ ใ ห้ รู้ ใ น หั ว ใ จ ฉั น ยั ง รั ก ยั ง ใ จ ภั ก ดิ์ รั ก ด้ ว ย ใ จ ใ ฝ่ ถ วิ ล

คำ ว่ า รั ก ฉั น ก็ ยั ง อ ย า ก ไ ด้ ยิ น ถึ ง จ ะ สิ้ น สุ ด ใ จ ไ ม่ เ ค ย ลื ม .

+ + + +

เธอสูงส่ง เพียงใด ฉันได้รู้

แอบเชิดชู ชื่นชม เธอเพียงไหน

เธอก็ทราบ เธอก็เห็น อยู่แก่ใจ

แต่ทำไม เธอนิ่งเงียบ เอาเปรียบกัน

ฉันจะรัก จะชอบ คำตอบให้

ด้วยดวงใจ สายตา พาช่างฝัน

ด้วยอารมณ์ ด้วยคำชม จากชีวัน

กลั่นกรองมัน ออกมา เพื่อให้เธอ

แต่เธอแกล้ง หรืออย่างไร ฉันไม่ทราบ

รอยยิ้มฉาบ อยู่บนหน้า เธอเสมอ

ไม่แสดง อาการ ให้ได้เจอ

ฉันก็เก้อ รอเพียงเธอ จะบอกมา

เธอจะรัก ฉันหรือเปล่า ก็ไม่รู้

เธอจะชอบ จะมอบใจ ให้ไหมหนา

เธอจะเฉย อยู่อย่างนี้ ตลอดเวลา

ฉันคงบ้า เพราะรักเธอ มากเกินไป

บอกฉันเถอะ ขอร้อง...เธอบอกฉัน

เธอเห็นมัน มีคุณค่า มากแค่ไหน

มันสำคัญ มากมาย ต่อจิตใจ

เธอเพียงใด ให้บอกมา คำว่ารัก

ถ้าไม่คิด อะไร ขอให้หยุด

แล้วสิ้นสุด สัมพันธ์ สมานสมัคร

หยุดทุกอย่าง เรื่องราว ของความรัก

ฉันจะหัก ดวงใจ ให้ลืมเธอ...

# #

ฉั น เ พี ย ง แ ค่ มี น้ำ ต า เ พื่ อ ห ลั่ ง อ อ ก ม า ใ ห้ เ ธ อ มั น ช ะ ล้า ง ทุ ก อ ย่ า ง ที่ ผ่ า น ม า มั น ล บ ล้ า ง ทุ ก อ ย่ า ง ที่ ผ่ า น ไ ป มั น จ ะ ค ง เ ห ลื อ ไ ว้ . . . เ พี ย ง แ ค่ ร อ ย *

- - - - -

เ ธ อ คิ ด ว่ า ฉั น เ ป็ น ค น ยั ง ไ ง ถึ ง ม อ ง ฉั น ไ ด้ ว่ า ห ล ง รั ก เ ธ อ
สั ก วั น ห นึ่ ง เ ธ อ จ ะ เ สี ย ใ จ ที่ ดู ถู ก ฉั น ไ ว้ ม า ก ม า ย นั ก . . .

- - - - -

สั ก วั น ห นึ่ ง . . . ก า ร จ า ก . . . ย่ อ ม ม า เ ยื อ นเ ร า ส อ ง ค น มั น ค ง ไ ม่ พ้ น จ ริ ง ๆ ฉั น อ ย า ก อ ยู่ กั บ เ ธ อ ใ ห้ น า น ๆ ก่ อ น คื น วั น จ ะ เ ป ลี่ ย น ไ ป เ พ ร า ะ ฉั น รั ก เ ธ อ เ ส ม อ ต ล อ ด ไ ป ฉั น จ ะ ไ ม่ ลื ม เ ธ อ เ ล ย . . .


* ด - อ - ก - ไ - ม้ - ข - อ - ง - เ - ธ - อ *

* คื อ พื้ น ท ร า ย ที่ โ อ บ ท ะ เ ล ไ ว้
จ ะ วั น ใ ด หั ว ใ จ ก็ ยั ง รั ก เ ธ อ
อ ยู่ เ คี ย ง ข้ า ง กั น ไ ม่ ห วั่ น สิ่ ง ใ ด เ ส ม อ
พ ร้ อ ม จ ะ เ ดิ น กั บ เ ธ อ เ พี ย ง ผู้ เ ดี ย ว *

**

อินทรวิเชียรฉันท์ ( แต่งตอนอยู่ ม.3 )


* ค่ำคืนที่คิดได้ *

ค่ำคืน ณ วันนี้ ขณะที่เดือนดาวพราย

ลมพัดพลิ้วละลิ่วไป ระยะไกลสุดสายตา

ใบไม้ปละปลิวว่อน คละเคล้าร่อนนอนห่วงหา

จิตใจจะจำลา สละรักในใจตน

เจ็บปวดกะเขานัก ระดะรักหลอกหลายหน

ทำเฉยละเลยตน กมลห่างจะร้างไกล

ทิ้งเราระกำหมอง มนะล่องเขาไปไหน

ปวดแปลบแสบหัวใจ ระทมใกล้วายชีวา

ความคิดชนิดดี ระหว่างที่จิตป่วนหา

เพ่งเพียรเรียนวิชา จะดีกว่ามานั่งตรม

ขยันหมั่นศึกษา อนาคตจะสุขสม

พัฒนาน่านิยม ประกอบชมคนชื่นใจ

แม้คืนจะมืดมิด เมฆะติดบดบังไว้

แสงจันทร์คละจางไป แต่จิตใจคลายกังวล

พรุ่งนี้สุรีย์ส่อง สว่างจ้องสุขเหลือล้น

แนวคิดกระทำตน ประสบพ้นสิ่งอบาย

**

ห า ก ว่ า ฉั น ล้ ม ล ง ไ ป ใ ค ร จ ะ ฉุ ด ฉั น ไ ว้

ห า ก ว่ า ฉั น ผิ ด ไ ป ใ ค ร จ ะ ชี้ ท า ง

ทุ ก อ ย่ า ง คื อ ฉั น เ ท่ า นั้ น

ที่ จ ะ ค ว บ คุ ม ทุ ก อ ย่ า ง

ที่ จ ะ ค ว บ คุ ม ทุ ก ท า ง

ใ ห้ ทุ ก อ ย่ า ง . . . ยั ง ดี อ ยู่ . . .

# #

อดีต คือ สิ่งที่สวยงาม

และอดีต คือ สิ่งที่เลวร้าย

อดีต คือ หน้าต่างของส่วนลึกในจิตใจ

และ. . . อดีต คือ สิ่งที่ผ่านไป ไม่หวนกลับมา

ปัจจุบัน . . . อนาคต เป็นเพียงสิ่งสมมุติของอดีต...ที่เป็นจริง. . .

# #

ฉั น ไ ม่ อ ย า ก จ ะ สู ญ เ สี ย เ ธ อ ไ ป ฉั น รู้ เ ธ อ ไ ม่ ส น ใ จ แ ต่ มั น มี ค ว า ม ห ม า ย สำ ห รั บ ตั ว ฉั น " ฉั น รั ก เ ธ อ " คำ นี้ มี ค่ า จ ริ ง ๆ สำ ห รั บ ตั ว ฉั น คำ ว่ า เ พื่ อ น คื อ สิ่ ง ที่ ทิ่ ม แ ท ง ใ น จิ ต ใ จ. . .

+ + + +

เ กิ ด ม า เ ป็ นเ ช่ น นี้ มี ใ ค รบ้ า ง

ต้ อ ง อ้า ง ว้ า ง โ ด ด เ ดี่ ย ว แ ส น เ ป ลี่ ย น เ ห ง า

ไ ร้ บ า ง ค น เ คี ย ง ข้ า ง เ ห มือ น อ ย่า ง เ ร า

สุ ด จ ะ เ ศ ร้ า จ ะ เ ล่ า ไ ป ใ ห้ ใ ค ร ฟั ง

+ + + +

เธอไม่รู้หรอก ทำไมฉันต้องรักเธอ

เพราะเธอไม่เหมือนใคร ที่ฉันได้เจอ และผ่านมา

เธอไม่หล่อ เธอไม่เท่ เธอคือผู้ชายธรรมดา ๆ

แต่ เธอประเสริฐ มีเสน่ห์ มีพลังทางเพศชาย

บุคลิกของเธอก็โดดเด่น กินใจฉันเหลือเกิน

อนิจจา ความไม่แน่นอน คือ ความแน่นอน ที่เธอเป็นของคนอื่นไป

แล้ว เธอที่รักของฉัน เป็นของคนอื่น. . . เธอเลือกเขาแล้ว เธอมีเขา

แล้ว ก็เหลือเพียงแก้วที่มีรอยร้าว ปนรอยเลือดเปื้อนน้ำตาของผู้หญิงที่

ขึ้นชื่อว่า "หลงรักเธอ"

ขอบใจเธอ ที่ให้บทเรียนนี้ มันแสนเจ็บและเจ็บลึกจนฝังใจ

มันปวดร้าวกว่าสิ่งใด ยิ่งกว่าอะไร มันไม่มีค่าใด หลงเหลือเลย. . .

ห า ก ฉั น เ ป็ น ด อ ก ไ ม้ ก็ ค ง เ ป็ น ด อ ก ไ ม้ ข้ า ง ท า ง ที่ ไ ร้ ค่ า ส ก ป ร ก ไ ม่ ง ด ง า ม สำ ห รั บ ค น สู ง ส่ ง เ ช่ น เ ธ อ . . .
เ ธ อ ดู ถู ก ฉั น ด้ ว ย ถ้ อ ย คำ แ ส น ร้ า ย ฉั น ไ ม่ มี หั ว ใ จ ห รื อ ไ ร ห น อ กั บ เ พี ย ง แ ค่ ฉั น ตั้ ง ต า ร อ " คำ ว่ ารั ก " ก ลั บ ไ ด้ คำ ด่ า ท อ จ า ก เ ธ อ . . .


* บทพรรณนาในวัยเด็ก *
- - - - - - - - - - - - - -

นั่งบรรยายบนกระดาษแล้ววาดฝัน คิดถึงวันเก่าๆ เคยสุขสม

ชีวิตฉันในเยาว์วัยไร้ระทม เปรียบดั่งลมแผ่วพลิ้วแสนเย็นใจ

ใครก็ว่าฉันซนจนน่าเตะ ฉันก็เอ๊ะ เขาว่าซน ซนแบบไหน

หรือที่ว่าตีลังกาลงมาไกล หัวฟาดไปกับพื้นใต้ต้นโพธิ์

หรือว่าจุดไฟเล่นบนทุ่งหญ้า ลมหนาวมาพัดแรงน่าโมโห

ฉันยิ่งจุดหญ้าแห้งจนแดงโร่ ฉันตาโตเผ่นหนีทันทีไป

ไฟลุกลามไปทั่วมั่วไปหมด มันเผารถยนต์พ่อก็ชิบหาย

สรุปว่าวันนั้นตัวแทบลาย ก็โดนไม้ของพ่อต่อทันที

ยังไม่เข็ดวันต่อมาลงเล่นน้ำ ทั้งว่ายดำทุกท่าปลายังหนี

แสนสบายสุขกายซะไม่มี ไม่รอรีว่ายทั้งวันไม่หวั่นเกรง

พี่มาเรียกสามครั้งยังไม่ขึ้น แม่แทบมึนร้องหาด่าโฉงเฉง

พ่อมาตามอีกครั้งยังไม่เกรง แถมร้องเพลงเสียงดังฟังเหมือนควาย

ให้นานมากรู้สึกว่าขาชาขึ้น มันมึนๆ เสียวๆ แปลกเหลือหลาย

น้ำก็ลึก ยืนไม่ได้ ใจจะวาย โอ้กูตาย แน่ละวะ เป็นตะคริว

ขยับเขยื้อนเบือนหน้าหาพ่อแม่ ร้องเสียงแหวแม่อยู่ไหนใจหวิวๆ

ช่วยหนูที หนูนี้ เป็นตะคริว ใจแทบปิ๋ว กลัวตาย หมดหายใจ

# #

ช่างงดงาม งามงด หมดจดจัง

ตั้งความหวัง จีบไว้ ไม่หดหาย

จีบเธอไป จีบเธอมา บ้าแทบตาย

ก้อดันไป จีบเมียเขา ซวยเราจริง

หันมาจีบ น้องนาง ข้างๆ บ้าน

แสนหน้าด้าน หน้าหนา เพราะผู้หญิง

เข้าๆ ออก นอกใน ไวเหมือนลิง

ก้อโดนทิ้ง ขาดเยื่อใย ไม่มามอง

# #

กลอนที่แสนจะทุเรศแต่โดนจายสุดๆ ฮิๆ จดมาจากโต๊ะเรียนสมัยอยู่ ปวช. ภาคบัญชี ปี 2 ที่โรงเรียนพณิชยการราชดำเนิน อ่านแล้ว ขำดีอ้ะ555 เราชอบนั่งโต๊ะแถวหน้าตลอดแถมโต๊ะนั้นก็ดันมีลายมือจากพวกเด็กมือบอนทั้งหลายเขียนไว้เต็มเลย เราจะยกเอามาเฉพาะที่มันเฟี้ยวๆ เลยละกันนะ เอิ๊กส์ๆ....^_^...

คำขวัญวันนี้ : งมเข็มในมหาสมุทร ยังง่ายกว่าหาสาวบริสุทธิ์ใน xxx :P

( ญ. ) นึกว่าหล่อนักหนา ไอ้หน้าเปรต

ไอ้ทุเรศ เปรตอุบาทว์ ไอ้ชาติม๋า

มาจีบกู นึกว่ากู จะให้ท่า

แค่ดูหน้า กูก็เมิน ไม่อยากมอง..

. . .5 5 5 แล้วก็มีข้อความต่อลงมาด้านล่าง โคตรฮา ว่า. . .

( ช. ) ..โธ่ ! อีดอก บอกว่ารัก แล้วหักอก

สัตว์นรก พูดมาได้ ไม่อายม๋า

แต่ละคำ ที่มึง พูดออกมา

กูระอา มึงเต็มทน อีสันตีน

. . .ก๊ากๆ ตอกกลับได้แสบเจงๆ แถมแสบกว่าซะด้วย ประทับใจโจ๋อย่างตู ซะเจรงๆ ฮิ. . ( เดะเดะในสมัยนั้นอะจิ่ แง๊ว..แต่สมัยนี้เริ่มจะเข้าสู่วัยทองแย้วง้ะT_Y ) <<น้ำตาไหลพรากๆ กลัวจะเหี่ยวตายง่า..

**

หากดูตัวเธอ จะพบ ความอุบาทว์

ที่ไม่อาจ ปกปิดไว้ ให้ใครเห็น

ความติ๊งต๊อง บ้าบอ เธอก็เป็น

จะหลีกเร้น อย่างไร ไม่อยากเจอ

บางวันเพ้อ พร่ำบ่น คนเดียวนั่น

บ่นทั้งวัน ฉันโคตรเบื่อ เธอก็เห็น

ไม่ยอม ปรับปรุงบ้าง ว่างตอนเย็น

ถีบกระเด็น ไปไกลไกล ดีไหมเอย...

**

ห า ก เ ธ อ มี หั ว ใ จใ ห้ ฉั น บ้ า ง
ค ว า ม อ้ า ง ว้ า ง เ ป ล่ า เ ป ลี่ ย ว เ ดี ย ว ด า ย เ ห ง า
ค ง จ ะ ไ ม่ ม า เ ยื อ น ร ะ ห ว่ า ง เ ร า
ทิ้ ง ค ว า ม เ ศ ร้ า เ อ า ไ ว้ ใ น ใ จ ต น . . . . . . . . . . .

# #

เธอมาหลอกให้ฉันนั้นหลงรัก

หลงใจภักดิ์รักเธอเพ้อหลงใหล

เธอไม่รู้ตัวบ้างหรืออย่างไร

แอบทำลายใจใครไม่รู้เลย

# #

อยากเห็นวันที่ฟ้าใส........ตลอดไป

มองไกลสุดขอบฟ้า

คงไม่ไกลเกินขอบน้ำตาที่รินไหล

เห็นทะเลเบื้องหน้า ที่มีแต่ ความเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย

คงมองได้ แค่ สุดลูกหูลูกตา เท่านั้นเอง

# #

ค ว า ม อ่ อ น โ ย น ข อ ง เ ธ อ

ทำ ใ ห้ ฉั น ห วั่ น ไ ห ว

ทำ ใ ห้ ฉั น ซ า บ ซึ้ ง ใ จ

ทำ ใ ห้ ใ คร ๆ ห ล ง ใ ห ล เ ธ อ

# #

ถึ ง เ ธ อ จ ะ แ ข็ ง เ กิ น ไ ป

ไ ม่ มี ค ว า ม อ่ อ น ไ ห ว ใ ห้ เ ห็ น

แ ต่ ลึ ก ๆ ข้ า ง ใ น ที่ เ ป็ น

หั ว ใ จ เ ธ อ เ ย็ น แ ล ะ อ่ อ น โ ย น

# #

ผู้ชาย เช่นเธอ มีเสน่ห์

มีความเท่ แปลกไป ไม่ค่อยเห็น

มีความเป็นเธอ อย่างที่ไม่มี ใครเป็น

ฉันปลื้มใจ ที่ได้เห็น เนื้อในเธอ

แต่ฉันก็ เข้าถึง เธอไม่ได้

เธอคง ปิดกั้น หัวใจ ไว้แน่นหนา

เก็บใครบางคน ไว้ไกลลับตา

ซ่อนเร้นในดวงหน้า ที่ยิ้มเย็นๆ. . .

# #

เมื่อเธอเปลี่ยนไป ทุกสิ่งก็เปลี่ยนแปลง ทั้งๆ ที่กาลเวลายังคงเดินเรื่อย ๆ ไม่เคยหยุดนิ่ง ทำไม? ฉันต้องวนเวียนความคิดคำนึง ถึงแต่เธออยู่ตลอดเวลา เพราะอะไร ฉันถึงชอบเธอ แต่ฉันไม่ได้รักเธอนะ ฉันอยากลืม ลืมมันไปเสียที กับคำว่า เจ็บ สำหรับใจดวงนี้ ที่เธอ เหยียบย่ำเสมอมา... เธอว่า การวางตัว คืออะไร?...

* *

* อีกนาน...กว่าจะพบ *

แววตาฉัน มัน ฟ้องความจริงว่ารักเธอ ซ่อนในใบหน้านั้น ฉันอยากหลับตา ชั่วนิจนิรันดร์ กลัวเธอรู้ กลัวเธอเห็น กลัวเธอจะเสียความรู้สึกที่ดีของคำว่า เพื่อน ไป ฉันขอโทษ ฉันอยากให้มันจบสิ้นไปซะที...

**

อยู่ๆ ก็มาบอก ว่าจะจาก..

รู้ รู้ว่ารัก มันเริ่มหาย...

รู้ รู้ ว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไป....

รู้ รู้ ฉันก็เบื่อหน่าย เหมือน เหมือน กัน.....

- - -

ก็มัน เป็นมานานแล้ว..

ตั้งแต่วันที่แล้ว ที่ผ่านมา...

วันที่ฉันเห็นเธอบอกลา....

ความรักมันซาหรืออย่างไร.....

- - -

ก็เฉยเฉย นะ..

จะว่ารักก็ไม่ใช่...

มันก็คงอยู่ข้างใน....

ไม่ได้เผยใจออกมา.....

- - -

การเดินทางของชีวิต ไม่มีวันสิ้นสุด ฉันจะดำเนินสู่จุดหมาย จนกว่าเส้นด้ายจะขาด...
ขอบคุณเธอที่ให้ความเจ็บครั้งแรก
ขอบคุณเธอที่ให้ความสุขครั้งแรก
ขอบคุณเธอที่ให้ตัวเธอ ให้ฉันได้กอดเป็นครั้งสุดท้าย
ขอบคุณเธอสำหรับการจากไป ไม่กลับมา...

# #

ห ล า ย สิ่ ง ห ล า ย อ ย่ า ง ผ่ า น เ ข้ า ม า ใ น ชี วิ ต . .

แล ะ ก็ ผ่ า น เ ล ย ไป ไ ม่ จี รั ง ยั่ ง ยื น . . .

แ ม้ ก ร ะ ทั่ ง. . . ค ว า ม รัก กั บ ค น ใ ด ค น ห นึ่ ง . .

แ ม้ มั น จ ะ เ กิ ด ขึ้ น แ ล้ ว แ ม้ มั น จ ะ ผ่ า น เ ข้ า ม า . .

แ ต่ สั ก วัน ห นึ่ ง มั น ก็ จ ะ ผ่ า น ไ ป อี ก เ ห มื อ น ที่ แ ล้ ว ม า . .

ไ ม่ ค ง ท น ถ า ว ร เ พ ร า ะ ชี วิ ต ฉั น มั น เป็ น อ ย่ า ง นี้ เ อ ง . . . . .

เ จ็ บ ป ว ด ช อ ก ช้ำ ผิ ด ห วั ง ต ล อ ดม า ~ . . .

อ ย่ า ทำ อ ย่ า ง นี้ กั บ ฉั น . . เ ธ อ ก็ รู้ มั น เ ป็น เ พี ย ง ก า ร ห ล อ กล ว ง ~ . . .

# #

หนทางอันแสนไกล ช่างเหนื่อยกายเหลือเกิน เราร่วมสร้างฝัน จากวันวาน ~จวบ~วันสุดท้าย เราจะไม่ท้อถอย เราจะสู้กันจนหมดใจ*

ก็เคยถามเธอบ่อยๆ

ว่าใจน้อยๆ คิดอะไรบ้าง

เธอเคยรู้จักมั๊ย ความอ้างว้าง

และความเหินห่าง มันเจ็บเพียงใด

หากเธอรู้ ก็จงคิด

โปรดทบทวนสักนิด จะได้ไหม

ว่าเวลาที่ ผ่านมา แล้ว ผ่านไป

เธอได้อะไรขึ้นมา ทุกนาที

กับที่เธอทำเฉยเฉย

กับที่เธอเคยทำบ่อยบ่อย

คือ หยิ่ง เล็กเล็ก น้อยน้อย

แล้วก็คอย หลบทุกที

หน้าแดง~หน้าแดง

เวลาแผลงฤทธิ์

คิดสักนิด บ้างไหม

ว่าทำร้าย หัวใจใครใคร

ด้วยใบหน้าที่ชาเย็น...

**

สิ่ ง ที่ ถ า ม คำ นั้ น เ ธ อ ยั ง เ งี ย บ

ไ ม่ เ อ า เ ป รี ย บ กั น ไ ป ห น่ อ ย น ะ ห รื อ

แ ค่ ถ า ม ว่ า ทำ ไ ม ต้ อ ง จั บ มื อ

ใ ห้ มั น เ กิ ด ข่ า ว ลื อ ขึ้ น ม า ไ ด้

ก็ อ ย า ก รู้ ว่ า ที่ เ ธ อ ทำ แ บ บ นั้ น

เ พ ร า ะ ผู ก พั น กั บ ฉั น ม า ก ใ ช่ ไ ห ม

เ พ ร า ะ ว่ า เ กิ ด บ า ง สิ่ ง ใ น หั ว ใ จ

แ ล ะ อ ย า ก ใ ห้ ฉั น รั บ รู้ จ ริ ง มั๊ ย เ ธ อ

บ า ง สิ่ ง นั้ น คื อ รั ก แ ร ก

ก็ ไ ม่ แ ป ล ก ถ้ า ใ จ เ ธ อ จ ะ เ ผ ล อ

ป ล่ อ ย ใ ห้ ใ จ ที่ ล ะ เ ม อ

อ อ ก ม า เ พ้ อ เ ห มื อ น . . เ ห มื อ น . . กั น . .

* *

สายชลไม่เคยไหลกลับ

อดีตก็ไม่อาจหวนกลับมา

มิเคยลืมภาพเราสองคน

มิเคยลืม...

เหตุการณ์ผ่านไป ผ่านไป

แม้เราจะจากกันแล้ว

ฉันก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง

ทุกอย่างยังคงเดิมอยู่ในหัวใจ

เหมือนวันเก่าๆ ที่เคยได้มี...

เคยรักเธอ ก็จะรักเธอเสมอ

หากว่าวันนี้เป็นวันสุดท้าย

ก็ขอบอกเธอเป็นครั้งสุดท้ายว่า ฉันรักเธอ

ตลอดไป..


อยากบอกว่า สายธาร จะต้องรินไหลไป จะไม่หวนมาที่เดิมได้อีกครั้ง และชีวิตคนทุกคน สุข ทุกข์ จะไหลผ่าน ดุจกระแสน้ำที่ หลั่งไหล....


ฝั ง เ ธ อ ไ ป กั บ ส า ย ล ม อั น ร้ อ น แ ร ง

ฝั ง เ ธ อ ไ ป กั บ แ ส ง แ ห่ ง ต ะ วั น ที่ ลั บ ล า จ า ก

ฝั ง ค ว า มท ร ง จำ - จำ ค ว า ม พ ลั ด พ ร า ก

ฝั ง ล ง ร า ก ลึ ก ใ ห้ ลึ ก สุ ด ใ จ

ลื ม . . . ไ ป เ ถิ ด ว่ า อ ดี ต ยั ง ค ง อ ยู่

รั บ รู้ เ สี ย เ ถิ ด ว่ า มั น ส า ย

อ ย่ า อ ย่ า ม า ก ลั บ ตั ว ก ลั บ ใ จ

เ พ ร า ะ อ ดี ต ไ ม่ ห ว น ก ลั บ ม า อี ก แ ล้ ว

น้ำ ต า อ า จ ไ ห ล เ พ ร า ะ เ ธ อ ย่ อ ม เ สี ย ใ จ

แ ต่ มั น ก็ ไ ห ล เ ช่ น น้ำ ต า ฉั น ใ น ต อ น นั้ น

แ ต่ แ ล้ ว เ ธ อ ต้ อ ง ทำ ใ จ ไ ด้ แ น่ ๆ สั ก วั น

เ ห มื อ น ตั ว ฉั น ที่ มั น แ ท บ ป า ง ต า ย

ก ว่ า จ ะ เ ป็ น ค น ใ ห ม่ ที่ เ ห มื อ น เดิ ม. . . .


..ลืมไปเถิดว่าเธอมีความหมาย มีอะไรอะไรให้ฉันคิด
เธอคงลืมไปแล้วทั้งชีวิต ฉันไม่คิดกลับมาหาคนเลว
ที่ผ่านมาถือว่าเป็นความฝัน ที่แสนอันเลวร้ายคล้ายตกเหว
ที่เธอฉุดลงนรกหมกไฟเปลว กับความเลวเหลือร้ายที่ให้มา

ลาก่อนเธอ ขอให้มีความสุข ถ้าเธอทุกข์ขอให้ทุกข์ทุกข์หนักหนา
ถ้าเธอเด่นได้ดีมีราคา ก็ขอลาไม่สนใจไม่ใยดี
พอแล้วพอฉันพอแล้วฉันพอแล้ว ให้เลิกแล้วต่อกันไม่เผาผี
แม้ฉันตายไปแล้วจากโลกนี้ ก็ไม่มีชาติหน้าจะได้เจอ
กลับไปเุถอะกลับไปกลับที่เก่า อย่ารุมเร้าอ้อนวอนง้อเสมอ
รักมันขาด สิ้นสุดไป แล้วนะเธอ ฉันไม่เผลอเริ่มต้นใหม่อีกแล้วเอย

------------------------------------------------------------------------

คำสัญญาว่ารักยังคงมั่น

มิแปรผันเปลี่ยนแปลงไปไหนได้

ยังคงฝังรากลึกลึกในใจ

รอวันใกล้เธอกลับมาหาฉันเอง

- - -

สายลมอันเจ็บปวดนั้นพัดผ่าน

แล้วก็ผ่านผ่านไปไร้จุดหมาย

สายลมรักกลับมาเคียงคู่กาย

สายลมใหม่จะไม่เำจ็บเหน็บเหมือนเดิม

- - -

เธอรู้ไหม ว่าเธอยัง คงมีฉัน

ไม่มีวัน เปลี่ยนแปลง นะเธอจ๋า

ความผูกพัน สัมพันธ์ ที่นานมา

ยังตรึงตรา คำว่าเพื่อน มิเลือนลืม

- - -

ยังคงคิด ถึงกัน นั้นเสมอ

ทั้งอยากเจอ เธอนั้น มากเหลือหลาย

เธออยู่ไหน ถวิลหา เธอมากมาย

ฉันอยากให้ เธอมีสุข ทุกคืนวัน

- - -

แม้ตะวัน ปลายฟ้า จะลาจาก

แต่ไม่พราก ใจเรา เอาไปได้

หนึ่งเดียวนี้ รวมเรา เข้าในกาย

มิสลาย เพราะเวลา และนาที

- - -

ฝันของฉัน มีเธอ เป็นคู่คิด

เป็นคู่จิต ร่วมใจ สมัครสมาน

คำว่ารัก ยังสดใส และกังวาน

ไม่วา่ยปราณ ผ่านไป ตามสายลม

- - -

ฉันขอโทษ ฉันนั้น รักเธอไม่ได้

ฉันทำร้าย จิตใจ เธอนักหนา

ฉันเจ็บปวด มากมาย นะแก้วตา

กรุณา อย่าโกรธ โทษฉันเลย

- - -

เจ็บจนจำ ขึ้นใจ ใครรู้บ้าง

ฉันอ้างว้าง ขื่นขม ตรมเหลือหลาย

ทุกข์รุมเร้า รุกโรม โหมใจกาย

รักมลาย สุดช้ำ ระกำตรอม....

- - -

ฝนตกมา ท้องฟ้า ก็มืดครึ้ม

ดูอึมทึม เสียนัก กระไรหนอ

ใจของฉัน แสนเศร้า คอยเฝ้ารอ

น้ำตาคลอ รอเธอ เสมอไป

ณ ที่นี้ ..เคยมีรัก สมัครจิต

เราร่วมคิด สร้างฝัน วันใสใส

เคยพะเน้า พะนอ คลอชิดกาย

มีสิ่งใด อันหนอ พรากเธอมา

น้ำฝนเย็น ชื่นใจ เหลือเกินนี่

ใจฉันซี กลับร้อนรุ่ม กลุ้มเหลือหลาย

เมื่อไหร่หนอ เธอจะมา ปรากฎกาย

หรือจนตาย จะได้พบ บรรจบเธอ

น้ำใสริน รินมา จากตาฉัน

มันไม่มี วันหยุด สิ้นสุดเหรอ

มันจะไหล ท่วมใจ ให้แด่เธอ

โปรดรับรู้ ไว้เสมอ เธอสำคัญ

- - -

พระเจ้าสร้าง เรามา เป็นเนื้อคู่

จะได้อยู่ เคียงกัน สู่จุดหมาย

เธอเคียงบ่า ฉันไป รักไม่คลาย

แม้จนตาย ก็ไม่ลืม เราสองคน

- - -

เริ่มว่ารัก ซาบซึ้งนัก ในดวงจิต

ไม่เคยคิด รักใคร อีกแล้วหนอ

ใจของฉัน ตัวของฉัน นั้นเฝ้ารอ

คนดีพอ อย่างเธอ มาเคียงกาย

- - -

อย่าได้ลืม ว่าเธอ ยังมีฉัน

คิดถึงวัน เก่า ๆ ที่เคยหวง

ผูกสัมพันธ์ เคียงใกล้ และได้ควง

ห่วงแสนห่วง เธอนั้น เสมอเอย....

- - -

อย่าได้ลืม ว่าเธอยัง คงมีฉัน

ความผูกพัน ที่มี อยู่ทั้งหลาย

จะเตือนจิต คิดถึงเธอ มิเสื่อมคลาย

แม้จนตาย เธอมีฉัน ฉันมีเธอ

- - -

เมื่อได้รู้ ว่าเธอ มีคนอื่น

แสนกล้ำกลืน ฝืนทน เป็นนักหนา

แสนเจ็บช้ำ ระกำใจ ในอุรา

แสนจะบ้า เมื่อได้ข่าว เขารักกัน

ทำไมหนอ ที่ฉันรอ เธอมานั้น

ไม่มีวัน จะสมใจ อย่างในฝัน

ไม่มีเธอ เคียงข้าง อย่างทุกวัน

ทำไมกัน เพราะอะไร ฉันใคร่รู้

หรือเพราะเธอ คนนั้น มันดีกว่า

หรือเพราะ ฐานะฉัน มันไม่สู้

หรือเพราะ หน้าตาฉัน ไม่น่าดู

ก็เลยอยู่ อย่างคน จมน้ำตา.


..จะไปเที่ยว ชะอำ ทำให้คิด

ก็ด้วยพิษ คิดถึง คำนึงหา

ถึงผู้ชาย เจ้าเล่ห์ ทุกเวลา

ถึงไอ้บ้า ที่เราเรียก อยู่ทุกวัน

ไม่เข้าใจ ทำไม ต้องคิดถึง

แล้วก็ซึ้ง ถึงใบหน้า แสนน่าขัน

เขาไม่หล่อ แต่น่าดู อยู่ทุกวัน

คนคนนั้น ใกล้ตัวฉัน คนนั้นเอง

------------------------------------------------------------------------

..เมื่อเธอหันหลังเดินจากไป... ก็รู้ว่าเธอจะไม่มีวันกลับมา

แต่... แม้ฉันจะอยากตามไปฉุดรั้งเธอไว้

ก็มิอาจทำได้ ด้วยศักดิ์ศรีที่มี..

เธอไม่เคยรู้เลย...

เธอไม่เคยรู้ว่า..

น้ำตาฉันไหลออกมา กี่หยด ร้องไห้เพราะเธอมากี่ครั้ง

เป็นอยู่อย่างนั้น อยู่อย่างเดิม ที่เดิมตรงนั้นที่ยังยืนอยู่

ดูเธอ..หันหลังเดินจากฉันไป.....

เพื่อเก็บภาพเหล่านั้นไว้ เหยียบลงตรงกลางหัวใจตลอดไป..


กี่ปี กี่เดือนแล้ว ที่เราสองคนต้องจากกันไป

ทั้งที่ฉันรักเธอมาก ทั้งที่ฉันเฝ้าคอยแต่คิดถึงเธอ

แต่ความรู้สึกนี้ ไม่ได้มีอยู่ในใจเธอ..

ฉันก็ไม่มีความหมายอะไรกับเธอเหมือนแต่ก่อน

เธอไม่มีความปรารถนาดีต่อฉันแล้ว

เธอไม่หลงเหลือเยื่อใยให้กันอีก

เธอจึงไม่กลับมา แต่เธอไม่รู้หรอกว่า..

..ฉันยังรออยู่ทุกวินาที ที่เวลาได้เดินผ่านไปรอบๆ ตัว

จากนาทีแรกที่เธอหันหลังเดินจากไป จนถึงนาทีนี้

เธอเคยถามฉันว่า เคยมีรักครั้งแรกหรือเปล่า?..

ฉันตอบว่า ไม่เคยมีมัน ..เธอก็เงียบเฉยไป

เธอไม่รู้หรอกว่า รักครั้งแรกของฉันก็คือ " เธอ " ไง

แต่ฉันไม่ได้พูดออกไปเท่านั้น

เธอคงคิดว่า ฉันไม่ได้รักเธอสินะ

ทั้งๆ ที่ ..ฉั น รั ก เ ธ อ ม า ก.. และมีเธออยู่คนเดียวในใจตลอดเวลา

แค่เธอเท่านั้น ..คนเดียวที่อยู่ข้างในจนเต็มล้นไม่เหลือที่ว่างให้ใครอีก.