เริ่มบอกตัวเองว่าจะเป็นนักเขียนมาตั้งแต่อายุ 19 เมื่อครั้งยังเรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนสายปัญญา ช่วงเรียนรามคำแหงขยันเขียนและส่งไปตามสนามต่าง ๆ ที่เปิดรับ มีงานเขียนเรื่องสั้นตีพิมพ์อยู่ตามหน้านิตยสาร มีผลงานนวนิยายขนาดสั้นตีพิมพ์เป็นเล่มตั้งแต่ปี 2526 หลังจากเรียนจบได้เข้ามาเป็นกองบรรณาธิการนิตยสารรายสัปดาห์ และยังคงเขียนนวนิยายขนาดสั้นอยู่อย่างสม่ำเสมอ ปี 2532 มีผลงานรวมเรื่องสั้น เพราะเธอคือกำลังใจ และนวนิยายสะท้อนชีวิตวัยรุ่นเรื่อง ก้าวที่กล้า ตามด้วยจตุรัสรัก,ม่านรักไฟเสน่หา,ในนามปากกา “วัสตรา”
....
วั ต ต ร า
เริ่มต้นเขียนนิยายที่นิตยสาร ห ญิ งไ ท ย กับรหัสลับสมปองน้องสมชาย ที่เป็นละครดังทางช่อง 3 และตามติดด้วยก๊วนกามเทพ ที่ถูกทางช่อง 3 ซื้อไปทำละครเช่นกัน และหงส์ไพรนั้น กำลังตีพิมพ์อยู่ในนิตยสารหญิงไทย ส่ววนนิยายเรื่องสายลับสะบัดช่อนั้น ก็สนุกสนานไม่แพ้เรื่องใดๆ

ที่ ม า ข อ ง น า ม ป า ก ก า

กับนามปากกา “วัสตรา” ในอดีตนั้น ไพลิน รุ้งรัตน์ หรือ อาจารย์ชมัยภร แสงกระจ่าง นักวิจารณ์ปากกาทอง ที่เคยวิจารณ์งานเขียนของผู้เขียนผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ และสัมภาษณ์ทางสื่อวิทยุ เคยสอบถามถึงคำอ่านและความหมายของนามปากกา “วัสตรา” และได้รับการวิเคราะห์ วิจารณ์ว่าเป็นชื่อที่อ่านยากและอาจจะไม่ติดปากผู้อ่าน เพราะอ่าน แล้วสะดุดความรู้สึกว่าจะอ่านว่า วัด-ตรา หรือ วัด-สะ-ตรา กันแน่ ทำให้ผู้อ่านมิกล้าเอ่ยชื่อนามปากกาเกรงจะอ่านผิดเป็นที่ขายหน้า และในกาลต่อมาก็มีผู้เป็นปราชญ์อีกหลายท่านกล่าวเป็นเสียงเดียวกันว่าควรจะตัดความสะดุดนี้ออกไป
ดังนั้น เมื่อก้าวเข้าสู่สำนักพิมพ์เพื่อนดี ด้วยแนวงานเขียนที่อ่านสบายๆ อย่าง ‘ก๊วนกามเทพ’ ผู้เขียนจึงถือโอกาสนำข้อคิดดีๆของท่านผู้ใหญ่ที่หวังดีต่อผู้เขียนทุกท่าน มาพิจารณาในการเปลี่ยนนามปากกาเป็น “วัตตรา” (อ่านว่า วัด-ตรา เหมือนเดิม ความหมายเดิมคืออาภรณ์ที่ห่อหุ้มให้เกิดความอบอุ่นแก่ชีวิต)
เมื่อนามปากกาอ่านสบายปาก ในโอกาสต่อๆไปผลงานที่จะปรากฏต่อสายตาผู้อ่านในบ้านหลังนี้ ก็ต้องให้ความสบายใจแก่ผู้อ่านด้วยเช่นกัน...ใช่มั้ยคะ